Κυριακή πρωί στον Άγιο Διονύσιο του Ολύμπου

Καθολικό Αγίου Διονυσίου

Στο ιστορικό μοναστήρι στις παρυφές του Ολύμπου βρεθήκαμε με αδελφικούς φίλους σήμερα το πρωί.
Μετά τη Θεία Λειτουργία όλοι οι εκκλησιασθέντες μαζευτήκαμε στο αρχονταρίκι. Μας μίλησε ο πατήρ Μάξιμος με αφορμή την ευαγγελική περικοπή. Μια περικοπή που την ακούω κάθε χρόνο την Κυριακή μετά τα Φώτα, αλλά, επειδή είμαι "σε σκότος και σκιά" μου φαινόταν αδιάφορη και ανούσια.
Δυο-τρεις σκέψεις του πατρός Μαξίμου θα καταγράψω, ελπίζω αποδίδοντας σωστά όσα ελέχθησαν.
"Η Γαλιλαία των εθνών: Η Γαλιλαία ήταν στα χρόνια του Χριστού πέρασμα και σταυροδρόμι. Μετά από κάθε πέρασμα επιδρομέων και κατακτητών ξέμεναν εκεί κάποιοι στρατιώτες ή ακόλουθοι των στρατευμάτων, γι' αυτό και υπήρχαν στην περιοχή αρκετοί ξένοι, Πέρσες, Ρωμαίοι, Έλληνες. Οι Γαλιλαίοι ήταν κάπως άξεστοι σε σχέση με τους Ιουδαίους, αλλά λιγότερο σκληροπυρηνικοί και πιο ανοιχτοί σε επιρροές. Ο Χριστός επιλέγει τη Γαλιλαία για ν' αρχίσει το κήρυγμά Του, ακριβώς γιά την πολυπολιτισμικότητά της. Διαλέγει ένδεκα μαθητές Γαλιλαίους. Είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, "ακαλούπωτοι". Και η ιστορική συνέχεια το αποδεικνύει. Έγιναν κήρυκες του Ευαγγελίου σε όλα τα έθνη και τους λαούς. Οι Ιουδαίοι, κι αν ακόμη Τον δέχονταν και Τον πίστευαν, θα Τον κρατούσαν για τον εαυτό τους. Ήταν τέτοια η καλλιέργειά τους και η θρησκευτικότητά τους ώστε θεωρούσαν ότι μόνο σ' αυτούς ανήκει η αποκάλυψη του θεού.
Αυτοί που κατοικούνε στο σκοτάδι είδαν φως δυνατό. Και για όσους μένουν στη χώρα που τη σκιάζει ο θάνατος ανέτειλε ένα φως για χάρη τους.
Το δυνατό φως είναι βέβαια ο Χριστός. Είναι άλλης φύσεως αυτό το φως. Είναι άυλο, άκτιστο, ζωηφόρο. Το σκοτάδι και η σκιά του θανάτου επίσης δεν είναι εξωτερικές, απτές καταστάσεις. Βρίσκονται μέσα μας. Είναι ο νους κι η φαντασία μας που, αν δεν φωτισθούν από το Φως του Χριστού, από το Χριστό που είναι το Φως, είναι ερρεβώδεις και κείνται επί τα πονηρά. Αυτά τα θεϊκά χαρίσματα, αν μείνουν μακριά από το Δημιουργό και Δωρεοδότη μας, όχι μόνο είναι ανενεργά, αλλά μας οδηγούν στην καταστροφή, μας κρατούν στη σκιά του θανάτου. Όταν αρχίζει ο Χριστός τη διδασκαλία Του, αφήνει να φανερωθεί το φως Του. Το Φως ήλθε, ανέτειλε, αλλά για να το αντικρύσουμε πρέπει ν' ανοίξουμε τα μάτια μας. Αυτό είναι το δικό μας μερίδιο ευθύνης, η δική μας απόφαση, η δική μας ελεύθερη πράξη.
Μερίδιο ευθύνης στη σημερινή χριστιανική πραγματικότητα έχουν και όσοι εκ της θέσεώς τους μέσα στην Εκκλησία ενώ έπρεπε να μεταλαμπαδεύουν το Φως του Χριστού, μπαίνουν μπροστά Του και μας το κρύβουν, μας ρίχνουν τη σκιά τους.
Όμως, πέρα από τα πρόσωπα που την διακονούν, η Εκκλησία είναι το λιβάδι του Χριστού, ο Παράδεισος του Θεού πάνω στη γη. Εμείς, τα προβατάκια του Χριστού, μπαίνουμε στο λιβάδι της Εκκλησίας για να βρούμε χλωρή τροφή, νεράκι καθαρό και την προστασία ενός στοργικού Ποιμένα που είναι ο ιδρυτής της, ο Χριστός.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει άνθρωπος που να προτιμά το σκοτάδι από το φως. Ποιος θα είναι αυτός που, ενώ κρατάει ένα κεράκι κι αγωνίζεται σκουντουφλώντας να προχωρήσει με το αδύναμο φως του, και ξαφνικά ανατέλλει μπρος του ένας ολόλαμπρος ήλιος, δεν αγάλλεται, δεν ξετρελλαίνεται από τη χαρά του;
Κι ας μη μιλάμε για τη δύσκολη εποχή μας. Υπήρξαν για την Εκκλησία δυσχερέστατες εποχές μέσα σε σκότος ειδωλολατρικό, στην απόλυτη επικράτεια του σατανά και της λατρείας του. Αλλά το Φως έλαμπε και διέλυε τα σκοτάδια..."
Αυτά και άλλα πολλά υπέροχα ακούσαμε από τον πατέρα Μάξιμο κι ύστερα ανηφορίσαμε για λίγο στον όμορφο γερο-Όλυμπο για ν' απολαύσουμε την καταπληκτική θέα της πιερικής γης, ευχαριστούντες Θεώ για τα πλούσια δώρα Του.

Η πιερική γη