Εμείς οι "καθωσπρέπει"...

Όλοι είχαμε ανατριχιάσει από το μίσος που διαγραφόταν στη μορφή του! Το όνομά του μας έμεινε αξέχαστο, συνώνυμο της φρίκης: Κωνσταντίνος Πάσσαρης! Ισόβια κρατούμενος στις ρουμάνικες φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι αυτός ο άνθρωπος που επέδειξε τόση απάνθρωπη σκληρότητα θα αλιευόταν από την αγάπη του Χριστού και θα μεταστρεφόταν! Πόση δύναμη έχεις, Κύριε! Αυτά είναι τα μεγάλα θαυμάσιά Σου!
Τον επισκέφθηκε ο "καλός άγγελος" των φυλακισμένων, ο πατήρ Γερβάσιος. Πώς τον πλησίασε; Αυτός και ο Θεός το ξέρει. Πώς άγγιξε την πληγωμένη του ψυχή, πώς την οδήγησε στην επίγνωση, στην κατάνυξη, στην μετάνοια!
"Μνήσθητί μου, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου" ψελλίζει συνεχώς. Μελετά την Αγία Γραφή που του χάρισε ο άγγελός του ασταμάτητα. Διαβάζει καθημερινά τον Όρθρο, τις Ώρες, τον Εσπερινό, την Παράκληση και το Απόδειπνο. Κάνει τον κανόνα του με το κομποσχοίνι και κλαίει ζητώντας έλεος και συγχώρεση απ' τον πανεύσπλαγχνο Θεό. Παρηγοριά του ο σταυρωμένος ληστής που έγινε ο πρώτος κάτοικος του Παραδείσου κι αμετάθετη ελπίδα του ο Εσταυρωμένος Ιησούς που σήκωσε την αμαρτία του κόσμου,άρα και τις δικές του.
Κι αγαπάει πολύ την Ελπίδα του, γιατί τον αγάπησε πρώτα Εκείνη πολύ, του γιάτρεψε τον πόνο της ψυχής του, μαλάκωσε την πέτρινη καρδιά του. Δεν πειράζει που 'ναι στη φυλακή, κυριολεκτικά στα έγκατα της γης.Τι σημασία έχει ο φυσικός εγκλεισμός και η σωματική ταλαιπωρία; Η ψυχή του τώρα λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε, ξαλάφρωσε. Τρέφεται μυστικά κι ανασαίνει κι ελπίζει, ελπίζει...


Εκείνος φαίνεται πως βρήκε οδόν σωτηρίας. Εμείς, οι εύκολοι κριτές που με αποτροπιασμό στρέφουμε το πρόσωπό μας από τους "εγκληματίες", θα βρούμε κανένα δρομάκι αγάπης; Μήπως είναι καιρός να τους δούμε μ' άλλα μάτια κι άλλα συναισθήματα; Ποιος ξέρει τι τους έκαμε εγκληματίες; Σε ποια διαλυμένη οικογένεια μεγάλωσαν; Τι βιώματα σφράγισαν την βρεφική και παιδική ψυχή τους; Βρέθηκε κάποιος να κλάψει γι' αυτούς, να παρακαλέσει το Θεό γι' αυτούς; Να δώσει το όνομά τους να μνημονευθεί σε μια Θεία Λειτουργία; Να τους πει έναν λόγο αλήθειας, να τους δώσει ένα χέρι βοήθειας κι ένα χαμόγελο ειλικρινούς συμπόνιας;
Γύρω μας, στη σκληρή και παντελώς υλιστική κοινωνία μας μεγαλώνουν πολλά παιδιά που θα διεκδικήσουν με βία, αδικία και σκληρότητα, με εγκλήματα, μια θέση στη ζωή κι ένα μερίδιο στον πλούτο. Κι η ευνομούμενη κοινωνία κάποια στιγμή θα τους συλλάβει, θα τους δικάσει και θα τους εγκλείσει σε κάποια φυλακή για να προστατευθεί. Φρόντισε όμως αυτή η κοινωνία, δηλαδή εμείς, να θρέψουμε την ψυχούλα αυτών των παιδιών με αλήθεια και αγάπη για να μην οδηγηθούν στο έγκλημα; Το παράδειγμα του Πάσσαρη βοά κραυγαλέα: Κι ο πιο σκληρός άνθρωπος λυγίζει με την αγάπη, λυώνει, παραδίνεται. Αλλά τη χρειάζεται την αγάπη. Κάποιος πρέπει να τη νιώσει και να τη δώσει. Εμείς οι "καθωσπρέπει" και αξιοσέβαστοι και αξιότιμοι Χριστιανοί...;

*Θα ήθελα πολύ να του ευχηθώ από την καρδιά μου, μια που γιορτάζει σήμερα, να μείνει σταθερός στον ευλογημένο δρόμο που βαδίζει τώρα και να ζητήσω συγνώμη που δεν θυμάμαι στην προσευχή μου αυτόν κι άλλα πολλά αναγκεμένα, πληγωμένα, πονεμένα παιδιά.