Τα γόνατα του Ιησού

Μου αρέσει υπερβολικά ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Διαλέγει "απίθανα" θέματα για να εστιάσει την προσοχή μας και λέξεις με πολύ ιδιαίτερο, ξεχωριστό, βάρος και νόημα. Μένει σε ανθρώπινα στοιχεία, αλλά τα χρωματίζει διακριτικά με λεπτά συναισθήματα κι έναν άπειρο σεβασμό προς τον Ιησού.
Παραθέτω ένα επίκαιρο ποίημά του:

Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ΄αγριόξυλο του σταυρού, σχηματίζουν

μι' αμβλεία γωνία.

                  Είναι τα ίδια τα γόνατα

που προβάτιζαν, παίζοντας, γύρω απ' το κόκκινο

φουστάνι της μάνας του, όταν

ήτανε βρέφος δέκα μηνών.

Που αργότερα, έφηβος, τ' ακούμπαγε κάτω

στη γη πριονίζοντας το ξύλο ενός κέδρου.

Που λύθηκαν κι έπεσαν, ένας σωρός,

-μια νύχτα που η άνοιξη ήταν αβάσταγη

και μύριζε η γης κι ο ουρανός λεμονάνθι-

στο Όρος των Ελαιών.

                  Κι είναι ακόμη τα γόνατα

που κάθιζε, αμίλητος, δυο δυο τα παιδιά

κι απλώνοντας δίπλα του, πάνω στη γη,

το απέραντο χέρι του, τα φίλευεν ένα

λουλουδάκι-

                   κομμένο

απ' τον πλούτο του σύμπαντος.