ΚΑΝ υψώθης και εμεγαλύνθης...,

Με αφορμή την σύλληψη του Προέδρου του ΔΝΤ και το διεθνές "ρεζιλίκι" έκανα τις εξής σκέψεις:
Όσο διάσημος και σπουδαίος αν γίνει κανείς, παραμένει έρμαιο των παθών του. Αυτό γίνεται πιο φανερό στους άλλους - και σε κάποιους γίνεται τόσο φανερό που "βγάζει μάτι"- αλλά ως άνθρωποι αδύναμοι όλοι βρισκόμαστε σε κοινό παρονομαστή. Μπορεί να πετύχουμε μια στοιχειώδη ή ιδιαίτερη κοινωνική καταξίωση. Μπορεί να χτίσουμε μια αξιοπρεπή εικόνα του εαυτού μας και να την έχουμε περί πολλού. Αν όμως δεν πολεμήσουμε τα πάθη μας, αν αμελήσουμε τον προσωπικό εσωτερικό αγώνα, αν περιφρονήσουμε την ενάρετη και ηθική ζωή, κάποια στιγμή θα εκτεθούμε ανεπανόρθωτα. Ίσως το επιτρέπει αυτό ο Θεός για να μετανοήσουμε έστω υπό το κράτος της καταισχύνης και να μην φύγουμε για την άλλη ζωή αδιόρθωτοι.
"Μωραίνει Κύριος, ον βούλεται απωλέσαι" λέει στη Γραφή και βλέπουμε το σοφό ρητό να εφαρμόζεται και σ' αυτή την περίπτωση. Αν έχουμε προκαλέσει το Θεό με τα έργα, με τα λόγια μας, με τις σκέψεις μας, με την απερίσκεπτη ζωή μας, σαν να μας αφαιρεί το λογικό, σαν να μας αφήνει να μωρανθούμε και να οδηγηθούμε στην απώλεια.
Και κάτι ακόμη. Από τα παθήματα των άλλων ας βγάλουμε συμπεράσματα και διδάγματα για μας. Ας μη μπούμε στη θέση του κριτή -τότε είναι που δεν θα γλιτώσουμε τη μωρία και την απώλεια, γιατί εν ώ μέτρω μετρείτε, μετρηθήσεται υμίν και εν ώ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε - αλλά στη θέση του κρινόμενου κι ας βρούμε ομοιότητες και αναλογίες και αφορμές για μετάνοια.