Ο του Βασιλέως αρχιερεύς και διάκονος, Βασίλειος

Βασίλειος, ο του βασιλέως,
ο του Βασιλέως Χριστού αρχιερεύς και διάκονος!
Ως αρχιερεύς εποίμανε τους πιστούς της Καισαρείας
και Καππαδόκων χώρας.
Τους προστάτεψε από τους λύκους των αιρέσεων
προτάσσοντας τον δογματικό του λόγο
αλλά και την άγια ζωή του.
Ως διάκονος υπηρέτησε
σε όλες τις ανάγκες του ποιμνίου του.
Επισυνήγαγε ορφανούς και πτωχούς,
ξένους και ασθενείς στη Νέα Πόλη,
τη Βασιλειάδα, όπως την αποκάλεσαν
-όχι αυτός, αλλά οι Καππαδόκες Χριστιανοί.
Ο ίδιος κράτησε για τον εαυτό του
το πιο "βρώμικο" διακόνημα,
την περιποίηση των λεπρών,
τον καθαρισμό των κολοβωμένων μελών τους.
Τα έβαλε με το εκκλησιαστικό, το πολιτικό,
το κοινωνικό κατεστημένο,
με θάρρος, με ανύστακτη εγρήγορση, με απόλυτη αυταπάρνηση.
Την εξαιρετική του ευφυΐα,
την οποία με πολλές ανώτερες σπουδές καλλιέργησε και ανέδειξε,
ταπεινά αλλά και αποφασιστικά την κατέθεσε
μαζί με όλες του τις σωματικές δυνάμεις στην Εκκλησία.
Στην Εκκλησία που ακόμη δεν είχε εκφρασθεί πλήρως
δογματικά, λατρευτικά, ηθικά.
Αυτός ο νους ο εξαιρετικός αλλά και αγιασμένος, του Βασιλείου,
θα διατυπώσει με σαφήνεια τα δόγματα, το ήθος, τους κανόνες,
τις προσευχές και ακολουθίες, τη Θεία Λειτουργία
-η οποία με μικρές παραλλαγές από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο,
τον άλλο γίγαντα της Εκκλησίας- τελείται αδιάκοπα μέχρι σήμερα.
Η άσκηση, η έμπονη προσευχή, η λιτότατη διατροφή,
ο νυχθήμερος κόπος κατέβαλαν το ασθενικό του σώμα.
Μόλις στα σαράντα εννιά του χρόνια
ανεχώρησε για την αιωνιότητα αφήνοντας πίσω του
ένα έργο τεράστιο
και το λαό του Θεού να θρηνεί
τον αγαπημένο του προστάτη και πατέρα.
Ο λόγος μας φτωχός κι αδύναμος
ουκ εξαρκέσει προς ύμνον του Αγίου, του Μεγάλου.
Άραγε γιατί αυτή η εξαίρετη μορφή
πρέπει να συγχέεται -στο μυαλό των παιδιών και όχι μόνο-
με τον χοντρούλη, καλοζωισμένο, ασπρομάλλη  Santa Claus;