Ασφαλιστικό: η μάχη των γενεών στη χώρα των στρουθοκάμηλων

     

      Αυτά που θα γράψω δεν με συμφέρουν. Είμαι συνταξιούχος. Μάλιστα μου δόθηκε το δικαίωμα να βγω με πλήρεις οικονομικές απολαβές στη σύνταξη στα 55 μου χρόνια. Παρόλο που αγαπούσα πολύ τη δουλειά μου και το εργασιακό μου περιβάλλον έκανα χρήση αυτού του δικαιώματος και επειδή είχα -και έχω- προβλήματα υγείας αλλά και για να αποτραπεί η απόλυση νεότερων συναδέλφων.
       Παρότι συνταξιούχος ωστόσο και παρότι, αν μειωθούν οι συντάξεις, θα αντιμετωπίσω αρκετή δυσκολία, δεν μπορώ να μην πάρω μια δίκαιη στάση απέναντι στην προ των πυλών ασφαλιστική μεταρρύθμιση.
       Το ασφαλιστικό είναι ένα τεράστιο πρόβλημα. Κατ' εμέ είναι άλυτο! Είναι κάτι σαν τον τετραγωνισμό του κύκλου. Ή σαν να θέλουμε την πίτα ολάκερη και χιλιάδες σκύλους χορτάτους.
       Στην τροπή που παίρνει η λύση του βλέπω  τη σύγκρουση δύο γενεών.      
       Απ' τη μια είναι η δική μου γενιά -και οι λίγο μεγαλύτεροι από εμένα- η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου η οποία αποδείχθηκε άπληστη και άμυαλη. Έζησε πολύ καλά με δανεικά τα οποία φόρτωσε στην επόμενη γενιά. Πήρε μισθούς που δεν ανταποκρίνονταν στην πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Αντί να κάνει επενδύσεις έκαμε ασύστολη κατανάλωση και κατέστρεψε όλες τις παραγωγικές δομές της χώρας. Πήρε "εφάπαξ" αστρονομικά -ιδίως όσοι εργάστηκαν σε ΔΕΚΟ. Κατασπατάλησε με κομπίνες και υπερτιμολογήσεις τις ιατρικές παροχές. Διέφθειρε όλο το πολιτικοοικονομικό σύστημα με μίζες, φακελάκια, δωράκια, διαπλοκές κ.ο.κ. Εξανέμισε τα αποθεματικά των ταμείων παίζοντάς τα στο χρηματιστήριο. Αγνόησε εντελώς το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. (Η υπογεννητικότητα έχει μεγάλη συμμετοχή στο ασφαλιστικό αδιέξοδο, αλλά κανένας δεν μιλάει γι΄αυτήν στη χώρα των "στρουθοκάμηλων").
      Τώρα θέλει και να μη θιγούν οι συντάξεις της. Όπερ σημαίνει: η γενιά που ακολουθεί, δηλαδή τα παιδιά μας που είναι φορτωμένα με ένα τεράστιο χρέος -δεν το χωράει ο νους μας πόσο είναι!-, που είναι άνεργα ή δουλεύουν σαν σκλάβοι για 500 ευρώ, που θα πληρώνουν ΕΝΦΙΑ για το πατρικό σπίτι και για το χωράφι στο χωριό, που προσπαθούν να στήσουν ένα μαγαζί -στο οποίο δεν πατάει και κανένας- ή μια επιχειρησούλα για να επιβιώσουν, αλλά το κράτος τους παίρνει με χίλιους τρόπους τα 60-70%, τα παιδιά μας που δεν μπορούν ούτε οικογένεια να σκεφτούν να κάνουν, τα παιδιά μας που βλέπουν μόνο στην ξενιτιά ελπίδα σωτηρίας, τα παιδιά μας που από τώρα ξέρουν ότι δεν πρόκειται να δουν σύνταξη ούτε στα 100 τους χρόνια, τα παιδιά μας λοιπόν να επωμισθούν το βάρος των δικών μας αμείωτων συντάξεων.
    Ε, όχι! Ας μην είμαστε τόσο εγωιστές! Ή μήπως Après nous le déluge!