Χαιρετηθήκαμε στην πύλη του στρατοπέδου. Αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε, με κόπο συγκρατώντας τα δάκρυα. Εκείνοι επέστρεφαν με τα τέσσερα παιδιά τους στο πουθενά του κόσμου και της ιστορίας. Εγώ επέστρεφα στο ομορφοστολισμένο και ασφαλές σπίτι μου.
Θέλησα να τους σταυρώσω, να τους πω "Ο Θεός να είναι μαζί σας!". Το έκαμα νοερά, αλλά είπα "Allah korosun".
Στην προσευχή μου θα προσθέσω τα ονόματα έξι ανθρώπων που -διαλεγμένοι στην τύχη μέσα από ένα άπειρο πλήθος ταλαίπωρων προσφύγων- βρέθηκαν για λίγες ημέρες κοντά μας για να προσωποποιήσουν μέσα μας αυτό το αόριστο πρόβλημα που ονομάζουμε "Προσφυγικό", θύματα -κι αυτοί, όπως και οι δολοφονημένοι του Παρισιού και των Βρυξελλών και του Ιράκ και του Πακιστάν και... και... και... της απληστίας που ντύνεται τους μανδύες του θρησκευτικού φανατισμού ή του εθνικισμού και κατατρώει τον κόσμο.
Γκουρίν, Αζχάρ, Μωχαμέντ, Αντνάν, Μαριάμ, Αμίρα, ώρα σας καλή!
Να πω μπράβο στη φιλική οικογένεια για το εγχείρημά τους ίσως δεν ωφελεί τους ίδιους. Να βρουν μιμητές όμως μεταξύ όλων ημών, αν θέλουμε να γευθούμε λίγο το μέγεθος και τη φρίκη της προσφυγιάς, το εύχομαι από καρδιάς. Γιατί όπως λέει και ο ποιητής, κι απ' τον θάνατο ακόμα πιο πικρή σαι προσφυγιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦυλίτσα
Μακάρι τα παιδιά αυτά να αφομοιωθούν από την Ευρωπαϊκή κοινωνία και να μην γίνουν νέα θύματα του Ισλαμ και της Σαρίας και μεταμορφωθούν σε τρομοκρατικά τέρατα όπως οι πατέρες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή