Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023

Καταστολή ή πρόληψη;

 Μετά τα πολύ θλιβερά γεγονότα στου Ρέντη περιμένουμε τα μέτρα για την οπαδική βία. Αυστηροποίηση ποινών; Κλείσιμο συνδέσμων; Άδεια γήπεδα; Δεν ξέρω τι άλλο θα αποφασιστεί. Όλα κατασταλτικά και με λίγες ελπίδες αποτελεσματικότητας.

Και δεν είναι μόνο η οπαδική βία. Είναι και η βία στα σχολεία. Το ασύστολο bulling. Το εξουθενωτικό ψηφιακό έγκλημα μεταξύ των ανηλίκων. Τα άπειρα ναρκωτικά...

Κι αυτά σε συνδυασμό με την τελευταία θέση των μαθητών μας στην διεθνή έρευνα-αξιολόγηση της PISA και τις πρωτιές στο αλκοόλ και στο κάπνισμα.

Αναρωτιέμαι αν θα σκύψει κανείς στην αιτία του προβλήματος. Γιατί οι νέοι μας έχουν τόσο θυμό; Γιατί μπλέκουν τόσο συχνά σε παράνομες καταστάσεις; Γιατί καταστρέφουν τις ζωές τους στο ξεκίνημά τους; Κλαίμε για τον νεαρό αστυνομικό και για τα άλλα θύματα της οπαδικής βίας, αλλά πρέπει να κλαίμε εξίσου, ίσως και περισσότερο, για τους θύτες τους που είναι νεαρά παιδιά κι έχουν χάσει κι αυτά τις ζωές τους κι έχουν βυθίσει στην απόγνωση και τις οικογένειές τους. Γιατί ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της-του όταν ξέρει ότι το παιδί της-του έγινε φονιάς στα δεκαοχτώ του και το περιμένει καταδίκη και φυλακή και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Μεγαλώνουμε παιδιά κι εγγόνια και τρέμει η ψυχή μας. Από πού θα τους έρθει κάποιο φονικό χτύπημα, ή πού αυτά θα βρεθούν μπλεγμένα και κατηγορούμενα. 

Γιατί φτάσαμε σ' αυτό το κατάντημα. Η κάθε μέρα που ξημερώνει πιο βαριά κι ασήκωτη από την προηγούμενη. Κάθε μέρα θρήνος.

Δεν θα παραστήσω την "ξερόλα", αλλά θα πω το προφανές: Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε ένα χάος. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Όλες οι σταθερές αξίες έχουν αμφισβητηθεί και τσαλαπατηθεί. Ψυχές άδειες, σκοτεινές, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική κινούνται μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που έχει κάνει ιδανικά, το χρήμα -χωρίς να ενδιαφέρει από πού προέρχεται, νόμιμα ή παράνομα-, το σεξ -χωρίς όρια, από την εφηβεία, με εύκολη πρόσβαση στην απενοχοποιημένη άμβλωση, χωρίς σεβασμό στην υπάρχουσα δέσμευση, με αδίστακτη δοκιμή κάθε διαστροφής κτλ- την εικόνα -εξωτερική και μόνο, δεν υπάρχει καμιά έγνοια για την ψυχή και το πνεύμα. Ψυχές άδειες από αγωγή και αγάπη που γεμίζουν όμως εύκολα από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν γύρω τους και γίνονται εύκολα έρμαια των ενστίκτων τους ή κάποιων επιτήδειων.

Όλα είναι θέμα παιδείας-αγωγής. Όταν καλούνται να αναλάβουν δράση τα ΜΑΤ και οι δικαστές και οι φυλακές, σημαίνει πως έχουμε χάσει το παιχνίδι. Μπορούμε να ξαναασκήσουμε αγωγή οι γονείς και οι δάσκαλοι και όλη η κοινωνία; Μπορούμε να βρούμε ξανά τα χαμένα μας ιδανικά; Να ξαναστήσουμε οδοδείκτες στη ζωή μας; Να τιμήσουμε την οικογένεια! Να την στηρίξουμε! Να θυμηθούμε πως υπάρχει Θεός! Να στραφούμε προς Αυτόν. Να τηρήσουμε το θέλημά Του, αυτό που δίνει νόημα, αξία και ασφάλεια στη ζωή μας! Να αγαπήσουμε ξανά την πατρίδα μας, την πόλη μας, τη γειτονιά μας, το σχολείο μας! 

Ίσως, αν συνειδητοποιήσουμε την αδήριτη ανάγκη, τον πάτο στον οποίο φτάσαμε, κι αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την δήθεν απελευθέρωση και τον φοβερό δικαιωματισμό μας.

Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Η κατρακύλα είναι εύκολη. Η ανόρθωση είναι δρόμος ανηφορικός. Θέλει πολύ κόπο και ανυποχώρητη απόφαση. Εύχομαι, τουλάχιστον να κάνουμε μια αρχή, συνειδητοποιώντας την πραγματική αιτία του τεράστιου προβλήματος!

1 σχόλιο:

  1. Με "δάκτυλον εις τον τύπον των ήλων" αγγίζεις τη ρίζα του προβλήματος. Κάτι που δυστυχέστατα δεν θα κάνουν οι κάθε είδους αρμόδιοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή