Μελετώ αυτές τις ημέρες ένα εξαιρετικό βιβλίο που μου χάρισε η κόρη μου Αλίκη. Επιγράφεται "Ο παλιάτσος και η Άνιμα" και το συνέγραψε η Μάρω Βαμβουνάκη, στην οποία αξίζουν συγχαρητήρια (Εκδόσεις "Ψυχογιός").
Ερανίζομαι κάποια πολύ εύστοχα σημεία και τα μεταφέρω:
"Ο καταθλιπτικός αδρανεί διότι δεν βρίσκει κίνητρο να δράσει. Και δεν βρίσκει κίνητρο γιατί έχει χάσει την ελπίδα. Κι όποιος δεν έχει ελπίδα, χάνει την ευχαρίστηση. Δεν έχει λόγο να ξεκινήσει τίποτα μια και δεν έχει κανένα τέρμα να ονειρεύεται, κανένα σταθμό να τον σαγηνεύει. Γι' αυτό είναι μάταιη η μακροχρόνια χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Η θεραπεία είναι αλλού... Είναι αναγκαία η εσωτερική ανακαίνιση που θα τον ωθήσει να χρησιμοποιήσει το νου, την καρδιά, την όλη προσωπικότητά του. Η μεταμόρφωση που θα τον κάνει να δει τον κόσμο, και τον εαυτό του μέσα στον κόσμο, αλλιώς. Η κατάθλιψη έχει να κάνει με τη στάση ζωής, με την προσωπική φιλοσοφία γύρω από το "υπάρχω". Κάθε ψυχή στο βυθό της διψάει για την αλήθεια. Πρώτα για την αλήθεια τη δική της και ύστερα για την Αλήθεια. Ο Αριστοτέλης έλεγε: "Πίσω από κάθε πόνο σου κρύβεται ένα λάθος σου". Και ο γερο Παΐσιος χαριτωμένα: "Έχεις λύπη; Ο Χριστός σου λείπει". Αν το καλοσκεφτούμε δεν απέχουν πολύ αυτές οι δύο διαπιστώσεις. Για το χριστιανισμό λάθος είναι η αστοχία, η αμαρτία. Και ετυμολογικά αμαρτία σημαίνει αποχωρισμός. Το να αποκόβεσαι και να βρίσκεσαι μακριά από την Αιτία σου, από τον Λόγο σου. Να περνάς δηλαδή στην γκρίζα περιοχή μιας εξορίας που την βιώνεις σαν ερημιά, σαν μόνωση, σαν μοναξιά γεμάτη λύπη και τρόμο".
Αύριο τιμούμε την πολύ μεγάλη εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Ο Κύριος μεταμορφώθηκε μπροστά στους μαθητές του και τους φανέρωσε ελάχιστη από τη δόξα Του. Το πρόσωπό Του έλαμψε σαν τον ήλιο και τα ρούχα Του έγιναν λευκά σαν φως. Τέτοια δόξα μπορεί να χαρίσει και σε μας, τέτοια χαρά, τέτοια φωτεινότητα. Αυτή είναι η απάντηση στη μιζέρια μας, στην καταθλιπτική μας στάση, στις ψυχικές μας εναγώνιες αναζητήσεις, στις φοβίες και ανασφάλειές μας. Αύριο και κάθε μέρα ας αναζητήσουμε με λαχτάρα το ματαμορφωμένο μας Ιησού κι ας Του ζητήσουμε να μας χαρίσει και τη δική μας μεταμόρφωση και ανακαίνιση.
της Σταυρούλας Σκέψεις και προβληματισμοί για να οδηγηθούμε σε μια ευχαριστιακή θεώρηση της ζωής μας
Σταυρούλα μου καλή, χαίρε!!! Θα επιδιώξω να προμηθευτώ το βιβλίο. Πλήν, χωρίς φυσικά να είναι και το αντικείμενο μου η κατάθλιψη, πρέπει να ξέρουμε οτι με την πτώση των πρωτοπλάστων επήλθε η φθορά και ο θάνατος, οι ασθένειες. Μια απ΄αυτές είναι και η κατάθλιψη, και άλλες ψυχοπαθολογικές ασθένειες, ως αποτέλεσμα της ελεύθερης επιλογής τους να απομακρυνθούν απο το Θεό. Άρα όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή μας και πολλές φορές χρειάζετε να έχουμε και μακροχρόνια,γιατι οχι; χρήση αντικαταθλιπτικών φαρμάκων. Φτάνει όντως η περίπτωση να χρήζει τέτοιας θεραπευτικής αγωγής, σ΄αυτή την περίπτωση αν δεν υπάρχει πρόβλημα, ναι, είναι μάταια η χορήγηση τέτοιων φαρμάκων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου σηστήνω να διαβάσεις την Προς Φιλιππησίους επιστολή του Απ. Παύλου, είναι ένα κείμενο που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα θεολογικό κείμενο για τη χαρά. Είναι ένα κείμενο που γράφτηκε σε δυσμενείς συνθήκες, μέσα στη φυλακή και περιμένοντας τον θάνατο. Η χαρά για τον Απ. Παύλο δεν είναι θέμα υγείας, κοινωνικών ανέσεων και κοσμικών απολαύσεων..είναι καρπός,κοινωνίας και λυτρωτικής σχέσης με το Χριστό. Η χαρά είναι "σημείο" και "απόδειξη" αυτής της σχέσης.
Είναι κρίμα να ταλαιπωρούμε ένα πιστό κατα τα άλλα άνθρωπο, που πάσχει όντως απο κατάθλιψη, και να του λέμε οτι πρέπει να είναι χαρούμενος, κι οτι είναι αμαρτία που βρίσκεται σ΄αυτη τη κατάσταση. Του χορηγήται η απαιτούμενη φαρμακευτική αγωγή και έχει και τη σωστή συνάμα πνευματική στήριξη!
Για μας τους υπόλοιπους που τα έχουμε όλα...δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία, παρά μόνο αγώνας να εναντίων του κακού μας εαυτού! Για να αξιωθούμε της αιωνίου απολαύσεως μετα πάντων των αγίων. πάτερ Ανδρέας
Πάτερ Ανδρέα, ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την αίσθηση ότι με αναλάβατε κατά κάποιον τρόπο πνευματικά, αν και γνωριζόμαστε ελάχιστα. Τελικά η χαρά και η λύπη μας και η κατάθλιψή μας εξαρτώνται από το πόσο γερά κρατάμε εμείς το χέρι του Θεού που ούτως ή άλλως είναι προτεταμμένο προς εμάς. Ταλανιζόμαστε πολύ από την αστάθεια και τις μεταπτώσεις μας. Ναι μεν γνωρίζουμε πολύ καλά ποια είναι η Αλήθεια, αλλά η καθημερινή μας βιοτή δεν είναι πάντα συνεπής και ξεκάθαρα χριστιανική. Δεν εννοώ ότι παραβαίνουμε "νομικά" τον χριστιανικό ηθικό κώδικα, αλλά δεν είμαστε του Θεού, δεν φλέγεται η καρδιά μας από την αγάπη του Θεού. Την έχει ποτίσει ο "κόσμος".
Και πάλι σας ευχαριστώ.
Αλήθεια , πώς με ανακαλύψατε;
...Συμφωνώ καλή μου με όσα λες,όντως δεν είμαστε του Θεού...αν Τον αγαπούσαμε όλα θα ήταν αλλιώς!!!! Εμείς όμως δεν τα βάζουμε κάτω! Θα το παλεύουμε!!! Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι να δώσουμε τέρμα στους λογισμούς, σε όλους τους λογισμούς! Ο λογισμός μας λέει ο πατήρ Αιμιλιανός της Σιμονοπετρας "είναι περίπατος και ξεστράτισμα της καρδιάς. Αν λογισθώ κάτι, θα είναι ο Θεός, ο οποίος συλλαμβάνεται δια του ηγεμονικού, σε αυτό μπορεί να βοηθήση ο λογισμός, που είναι ένα δεκανίκι. Αλλά οι λογισμοί μας πάντοτε είναι περί πραγμάτων ή περί ανθρώπων του αιώνως τούτου. Γι΄αυτό, μη συνάπτης ποτέ φιλία ή έρωτα με τον λογισμό, θα σε ανακατέψει, θα σε κάνει μοιχό" αυτά απο το φωτισμένο πατέρα Αιμιλιανό, απο το βιβλίο του ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ ερμηνεία στον Αββά Ησαϊα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ, πάτερ Ανδρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα κόρη μου! Συνήθως για να συναντήσουμε το Θεό, πρέπει ο άνθρωπος,όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει ο πατήρ Αιμιλιανός στο βιβλίο του Χαρισματική οδός, να πονάει,να κατατρύχεται, είτε απο πυρετό,είτε απο κάποιον άλλο πόνο, φυσικό,ψυχικό, πνευματικό. Άνθρωπος που δεν πονάει, που δεν κλαίει...δεν είναι δυνατόν να δεί τον Θεό. Δεν υπάρχει γέννησις χωρίς ωδίνες...και κάπου πιο κάτω..Δεν έχει σημασία αν εγώ άπτομαι του Θεού. Δεν έχει σημασία αν εγώ βλέπω τον Θεό. Δεν έχει σημασία αν εγώ έχω γνώση Θεού. Όλα αυτά, ευχής έργον να μου τα χαρίσει ο Θεός..διότι μου ανοίγουν τη καρδιά...κανουν προθυμότερη..την πορεία μου...Αυτό που μου χαρίζει την ασφάλεια είναι να μη ξεχνώ οτι ο Θεός είναι παρών... Επομένως, και αν εγώ κουράζομαι στη προσευχή μου...ή αν ζω μέσα σε χιλια σκοτάδια, είμαι βέβαιος οτι μέσα στην άγνοιά μου...σε αυτό το σκότος ,μου είναι παρών ο Θεός. Ας μη θέλω εγώ να τον απολαμβάνω. Ας θέλω να με απολαμβάνει ο Θεός. Ας θέλω να με χαίρεται ο Θεός....Ώστε προσδοχή του Θεού δεν είναι ψυχική αγωνία, δεν είναι άγχος, δεν είναι αναζήτηση ή έλλειψη, αλλά ασφάλεια που νιώθει ο αγωνιστής, λόγω της πανταχού παρουσίας του Θεού...! Κάπου σε άλλο βιβλίο του ο π. Αιμ μας λέει οτι εμείς, απλά ζητάμε να μας δώσει ο Θεός μετάνοια και να μας συγχωρέσει τις πτώσεις μας, τα υπόλοιπα είναι του Θεού...αν θα μας πάρει τη χαρά και να την κάνει στεναχώρια, αν θα μας πάρει τη στεναχώρια και να τη κάνει χαρά, αν θα μας δώσει επιτυχία ή αποτυχία,αν θα μας κόψει τα πάθη, ή αν θα τα αφήσει, αν θα μας θεραπεύσει την αρρώστια ή αν θα μας δώσει υγεία, ή αν θα μας πάρει την υγεία και θα μας δώσει αρρώστια. Έτσι λοιπόν απλά και ταπεινά συνεχίζουμε τον αγώνας μας κόρη μου και τα υπόλοιπα είναι του Θεού. Ο Θεός είναι παντού, ακόμη και στη πέτρα, παθαίνουμε όπως η Μαρία η Μαγδαλινή που νόμισε πως ο Χριστός είναι ο κηπουρός. Το ίδιο παθαίνουμε και μείς και δεν βλέπουμε τον Κύριο στη ζωή μας, και δεν βλέπουμε κάθε του κίνηση για να μας ξελασπώση και να μας ανυψώση στα ουράνια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε ρώτησες πως σε βρήκα κ δεν θυμάμε αν σου έχω απαντήση. Ψάχνωντας κάτι, έπεσα στο ιστολόγιο σου. Όσο για το οτι σε έχω αναλάβει τρόπον τινά πνευματικά...πως το αντιλαμβάνεσε αυτό; Αν θα ήθελες οποαδήποτε ενίσχυση υπάρχει ο πνευματικός μας στον οποίο πρέπει να καταφεύγουμε συχνά. Στο ιστολόγιο μου υπάρχει το mail στο οποίο μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί μου για οποαδήποτε συμβουλή αν θέλεις.Ο πνευματικός μας όμως είναι αυτός που μας καθοδηγά.
Καλό υπόλοιπο των νηστειών, καλό αγώνα!
πατήρ Ανδρέας
Οπωσδήποτε έχω τον πνευματικό μου, πάτερ Ανδρέα. Απλώς εννοώ ότι έχετε την έγνοια να μου δίνετε πνευματική συμβουλή και να με στηρίζετε. Ευχαριστώ και πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφή