Η υποθήκη του '40

Παλικάρι, η πατρίδα σε φώναξε.
"Μάνα, έρχομαι!" αποκρίθηκες
κι έφυγες κιόλας στο μέτωπο.
Βρήκες πάγους και χιόνια,
μέρες δύσκολες!
Σου 'κόψαν τα πόδια!
Κι όμως ...νίκησες!

Πριν προλάβεις,
στη γλυκιά φαμελιά
που σε πρόσμενε,
νικητής να γυρίσεις,
ήρθαν κι άλλοι εχθροί
πιο τρανοί, πιο περήφανοι,
και σου 'κλέψαν τη νίκη.

Στέκεις τώρα
μπροστά τους χωλός...,
προδομένος κι ανήμπορος,
με την πίκρα στα χείλη.
Τι θα πεις στα παιδιά σου
στη γυναίκα, στη μάνα σου;
Μαύρη αγκαλιά έχουν οι έρμες
για σένα ανοίξει.

"Τις πληγές μου θα δείξω.
Εγώ, σκλάβος ένδοξος,
δούλος ελεύθερος.
Δικαιούμαι, νομίζω,
δυνατά να φωνάξω,
να μ' ακούσουν καλά
οι επερχόμενοι:

"Την Πατρίδα μου αγάπησα.
Δίχως δεύτερη σκέψη
την υγειά μου, τα νιάτα μου,
το κορμί μου της χάρισα.
Κάτι λίγο,θα πω,
κάτι λίγο κι εσείς,
θυσιάστε για Εκείνην".