Μαρίες Μυροφόρες - Μνήμες Μακεδονικού Αγώνα

Στην πλατεία του χωριού Καρυδιά - πρώην Τέχοβο - δυτικά της Έδεσας σώζεται μια καρυδιά που τιμάται ως μνημείο υπέρ πατρίδος πεσόντων αγωνιστών. Είναι το δέντρο που τον Ιούνιο του 1907 κρέμασαν οι κομιτατζήδες Βούλγαροι τον Καπετάν Άγρα και το Ναουσαίο Αντώνη Μίγκα. Γράφω εν συντομία την ιστορία τους και κυρίως το τέλος τους.
Ο Τέλλος Άγρας ήταν γιος εύπορης οικογένειας και το μέλλον του ως αριστούχου της Σχολής Ευελπίδων διαγραφόταν λαμπρό. Εκείνος όμως ήρθε κρυφά στην Μακεδονία κι αγωνίστηκε για αρκετόν καιρό στην περιοχή του Βάλτου. Η εκεί φοβερά δύσκολη διαβίωση κλόνισε την υγεία του και τον ανάγκασε να μεταθέσει τον εναντίον των Βουλγάρων αγώνα του στη Νάουσα, όπου συνδέθηκε με τον εξαίρετο πατριώτη Αντώνη Μίγκα. Ο προσωπικός τους ορκισμένος εχθρός ήταν ο Γιοβάν Ζλατάν.
Αυτός ύπουλα φερόμενος κάλεσε τον καπετάν Άγρα και τον Μίγκα σε μυστική συνάντηση προφασιζόμενος αγαθές διαθέσεις για λήξη της μεταξύ τους εχθρότητας. Έστησε έτσι ενέδρα στα δυο λαμπρά και αγνά παλικάρια τα οποία και αιχμαλώτισε στην τοποθεσία Ρακόβραχο του Βερμίου. Επί τρεις ημέρες ο αρχισυμμορίτης και οι κομιτατζήδες του τους έβριζαν και τους χτυπούσαν και τους περιέφεραν στα χωριά της περιοχής από το Βέρμιο ως το Καϊμακτσαλάν ως τρόπαια και λάφυρα νίκης.
Την τρίτη ημέρα ακούστηκε ότι έρχονται τα παλικάρια του Καπετάν-Άγρα να ελευθερώσουν τον αρχηγό τους. Τρομοκρατημένοι οι κομιτατζήδες κρέμασαν τους δυο εθνομάρτυρες σε μια καρυδιά στο ομώνυμο χωριό. Διέταξαν μάλιστα τους κατοίκους του χωριού να μην πλησιάσουν τα κρεμασμένα σώματα και να μη διανοηθούν να τα θάψουν. Τα ήθελαν να μείνουν κρεμασμένα, τρανές αποδείξεις της θηριωδίας και της ατιμίας τους. Ο φόβος έκλεισε τους ταλαίπωρους ανθρώπους στα σπίτια τους.
Να όμως που επαναλαμβάνεται η τραγική και μεγαλειώδης πράξη της ηρωίδας του Σοφοκλή Αντιγόνης, ή ίσως ξαναζούν οι Μυροφόρες του Χριστού. Τρεις γύναίκες του χωριού, κι οι τρεις Μαρίες, αναλαμβάνουν το φρικιαστικό αλλά και ιερό και μεγαλειώδες έργο του ενταφιασμού των δυο νεκρών ηρώων. Αγνοούν τις οργισμένες φοβέρες των δολοφόνων Βουλγάρων και νύχτα με κίνδυνο της ζωής τους καταπιάνονται με το ξεκρέμασμα, τον καθαρισμό, τον νεκροστολισμό και την ταφή τους. Ο καπετάν Σταφίδας τις βοηθάει να μεταφέρουν τους νεκρούς στο γειτονικό χωριό Βλάδοβο όπου και τους ενταφιάζουν στον περίβολο του ναού του Αγίου Δημητρίου.
Σιωπηλός και ιδιόμορφος ο Μακεδονικός αγώνας, χωρίς ένδοξες και περιφανείς νίκες. Ανέδειξε όμως, όσο κανένας άλλος πόλεμος, και μας άφησε ανεκτίμητο θησαυρό: την πάγκαλη ελληνική ψυχή των γνωστών και αγνώστων αγωνιστών του.
Ας είναι αιωνία τους η μνήμη κι ελαφρό το χώμα της μακεδονικής γης που ελεύθερη τώρα τους σκεπάζει!