Επαγγελματική εξουθένωση

Μια που μελετώ την "Αδικία που πληγώνει" του Δ. Καραγιάννη ας κλέψω κάτι ακόμη ενδιαφέρον.
Από το κεφάλαιο "Επαγγελματική εξουθένωση":
"Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να σκέφτεται ακραία ανταγωνιστικά στην εργασία του και να είναι συνεργατικός με τη σύντροφό του.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να έχει χάσει κάθε έννοια ηθικής στην υπηρεσία του κέρδους και να είναι τίμιος στη συντροφική του σχέση.
Δεν είναι δυνατόν ένας επαγγελματίας να στέκεται αδίστακτος στις επαγγελματικές του σχέσεις και να μη μεταφέρει την στάση αυτή και στις σχέσεις με τα παιδιά του.
Δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος να έχει χάσει το ενδιαφέρον στην εργασία του, να νοιώθει ότι σκουριάζει, να μην κάνει κάποια ενέργεια για να επαναπροσδιοριστεί και να μπορεί να γυρνά σπίτι του ευχαριστημένος και να έχει σχέσεις ζωντανές με τους δικούς του.
Δεν μπορεί κάποιος να εθίζεται στην παραίτηση και στην γκρίνια στη διάρκεια της ημέρας στο εργασιακό του περιβάλλον και το βράδυ να μεταβάλλεται σε έναν δημιουργικό άνθρωπο που παράγει λύσεις και που εμπνέει τους αγαπημένους του.
Η διάβρωση εισχωρεί παντού. Είναι ύπουλη. Η μεταφορά της κούρασης και της αίσθησης αδικίας και αποτυχίας από τον επαγγελματικό στον προσωπικό χώρο καθίσταται μοιραία..."

Δεν υπάρχουν στεγανά στον άνθρωπο. Οι ποικίλες σχέσεις μας (συζυγικές, γονεϊκές, επαγγελματικές, κοινωνικές) είναι αλληλένδετες, αλληλοεπηρεαζόμενες και αλληλοτροφοδοτούμενες. Τα βιώματα που αντλούμε από τις μεν, ενθαρρύνουν ή υποσκάπτουν τις δε.
Αν μπορούμε να αντλούμε χαρά και πληρότητα και δικαίωση από την εργασία μας - την όποια εργασία μας, δεν χρειάζεται να είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό - θα 'μαστε χαρούμενοι και πλήρεις σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας και θα μεταδίδουμε τη χαρά, τη δημιουργικότητα, το ενδιαφέρον μας σε όλους όσοι μας συναναστρέφονται.
Αλλά δυστυχώς και το αντίθετο. Αλλοίμονο στα μικρά παιδιά, στους νέους που στα πρόσωπα των γονέων τους αντικρύζουν την κούραση, την απογοήτευση, τα στίγματα της αξεπέραστης αδικίας που βιώνουν στο εργασιακό τους περιβάλλον. Πριν ακόμη τα ίδια δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους, πριν αγαπήσουν την εργασία που θα κληθούν να κάνουν, πικράθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις ζωγραφίστηκαν μέσα τους μαύρες και οδυνηρές. Η σχέση τους με την εργασία προκαθορίστηκε αρνητικά. Τι κρίμα! Πόσο κακή η αρχή της ζωής τους!