Αναπηρίες...

Δυο εικόνες με χίλια μηνύματα.
Η πρώτη είναι παρμένη από κάποια Special Olympics. Νέοι με αναπηρία (άλλος έχει τεχνητό μέλος, άλλος κουτσαίνει πολύ, άλλος δεν έχει χέρια, άλλος βλέπει ελάχιστα κτλ) αγωνίζονται σε κάποιο αγώνισμα δρόμου. Ένας από αυτούς σκοντάφτει και πέφτει. Τον παίρνει το παράπονο. Το αντιλαμβάνονται οι άλλοι. Κόβουν ταχύτητα. Σταματούν. Γυρίζουν πίσω. Τον βοηθούν να σηκωθεί και όλοι μαζί, ενωμένοι σας ένας, περπατούν προς το τέρμα καταχειροκροτούμενοι από όλους τους θεατές που όρθιοι, με δάκρυα στα μάτια θαυμάζουν και τιμούν το μεγαλείο της ψυχής τους.
Η δεύτερη είναι μια μάλλον συνηθισμένη σκηνή σε σχολείο αρτιμελών παιδιών. Κάποια παιδιά παίζουν ποδόσφαιρο. Παίζουν με όλο τους το είναι. Δεν καταλαβαίνουν, δεν νοιώθουν τίποτ' άλλο. Ένα παιδί κλοτσά την μπάλα άστοχα. Καρφώνεται στα κλαδιά ενός δέντρου. Το παιχνίδι αναγκαστικά σταματά. Τα παιδιά θυμωμένα ξεσπούν με μανία στον άστοχο σουτέρ. Κανονικό ξυλοφόρτωμα, βρισιές, εκβιασμοί ("Αύριο θα φέρεις λεφτά για καινούργια μπάλα, αλλιώς να μην πατήσεις στο σχολείο"). Ο θυμός και το μίσος ξεχειλίζουν από παιδικές ψυχές που κάποτε τις θεωρούσαμε "αθώες, αγνές".
Αναπηρίες σώματος και μεγαλείο ψυχής. Υγεία σώματος και αναπηρία ψυχής.
Πολλοί γονείς πονούν για τα ανάπηρα παιδιά τους.
Πόσοι θα έπρεπε να θρηνούν για τα θυμώδη, ανεγκρατή και απαιδαγώγητα παιδιά τους;
Και πόσοι γονείς θυμούνται ότι τα παιδιά έχουν ψυχή που χρειάζεται φροντίδα και αγωγή και υγιή τροφή για να μην καταστεί ανάπηρη;