..."καγκελοφιλοσοφία"

Κατά το αμπελοφιλοσοφία..., αλλά πιστεύω πως υπάρχει σοβαρότητα στα παρακάτω:
Πριν λίγες μέρες ασχολήθηκα με το βάψιμο κάγκελων. Ακολούθησα τη γνωστή διαδικασία: έξυσα τη σκουριά, πέρασα με μίνιον πολύ σχολαστικά τα σημεία που είχε φύγει η προηγούμενη μπογιά κι ύστερα τα έβαψα.Καθώς παιδεύονταν τα χέρια μου, σκεφτόμουν πως ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η οξείδωση είναι να προστατέψουμε το σίδερο. Είναι προφανώς αδύνατον να εμποδίσουμε το οξυγόνο να κάνει αυτό που κάνει, δηλαδή να προκαλεί τη δημιουργία σκουριάς.
Κάνω κοιπόν τον εξής παραλληλισμό: Ζούμε σ' έναν κόσμο που προκαλεί οξειδώσεις, "σκουριές". Αυτό μπορεί, αυτό κάνει. Είναι αδύνατον να σταματήσουμε την αδικία, την κακία, την ανοησία, την παλαβωμάρα, τη σκληρότητα του κόσμου. Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν; Να  ..."μινιαριστούμε". Μ' όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας να αυτοπροστατευθεί. Δεν είναι εγωιστικό. Είναι απόλυτα ρεαλιστικό.
Βέβαια πρέπει να διαλέξουμε ένα υλικό αξιόπιστο και ασφαλές. Προτείνω ένα μείγμα από τα εξής υλικά: ευχαριστιακός τρόπος ζωής, ταπείνωση και συγχώρηση.
Πώς εννοώ τα παραπάνω; Ευχαριστιακός τρόπος: Αναφέρω με ευγνωμοσύνη όλη μου τη ζωή, όλη μου την ύπαρξη στο Δημιουργό μου. Πιστεύω ότι με δημιούργησε με αγάπη, ότι προνοεί για μένα με αγάπη, ότι γνωρίζει οτιδήποτε μου συμβαίνει και επιτρέπει να μου συμβεί για να με παιδαγωγήσει και να με ωφελήσει μακροπρόθεσμα, δηλαδή για να με σώσει. Έτσι όλα γίνονται ανάλαφρα μέσα μου και γύρω μου. Το πιο οδυνηρό γεγονός μπορώ να το αντιμετωπίσω ως ευλογία και να το υποστώ με υπομονή και χαρά.
Ταπείνωση: Είμαι ξεχωριστή γιατί είμαι αγαπημένο πλάσμα του Θεού μου, αλλά σε σχέση με τα άλλα πλάσματά Του δεν απαιτώ να έχω ξεχωριστή, προνομιακή μεταχείριση. Ο αδελφός μου πεθαίνει από την πείνα κι εγώ έχω μπροστά μου ένα ξέχειλο τραπέζι. Κι αν χρειαστεί να περιοριστώ στα υλικά αγαθά, θ' αρχίσω να διαμαρτύρομαι; Μάλλον πρέπει να πω απλά: "Ναι, ήρθε κι η σειρά μου να καταλάβω τι περνά στον υπέρτατο βαθμό σ' όλη του τη ζωή ο αδελφός μου". Το ίδιο στην αρρώστια, στο πένθος, στην κάθε θλίψη. Γιατί εγώ να απαιτώ (και από ποιον άραγε;) όλα να πηγαίνουν ρολόι στη ζωή μου;
Συγχώρηση: Η αδικία που πιθανόν να υποστώ προέρχεται από κάποιον ή κάποιους ανθρώπους. Είναι κι αυτοί αδύναμοι, ανεπαρκείς, μικροί, ακόμα κι αν στα μάτια του κόσμου φαίνονται ισχυροί, ακόμα κι αν έχουν κύρος και εξουσία. Σε άλλη περίπτωση εγώ θα αποδειχθώ αδύναμη και άδικη. Κοινή μοίρα των ανθρώπων η αδυναμία και το λάθος, κοινή ελπίδα και επιθυμία η συγχώρηση των λαθών και της κακίας μας, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας, τον αγώνα μας σ' αυτή τη ζωή. Ας δούμε τον κάθε διπλανό μας ως έναν ομοιοπαθή ασθενή που προσδοκά όπως κι εμείς λίγη συμπόνοια και κατανόηση ακόμα κι αν δεν το δείχνει. Η συγχώρεση είναι η κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και η αναγκαία συνθήκη για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε σ' αυτή τη ζωή και να κερδίσουμε και την άλλη.
Έτσι κάπως αποφάσισα και τολμώ να πω πως άρχισα να αυτοπροστατεύομαι.
Καλό καλοκαίρι σε όλους.
Πιστεύω πως θα βρούμε ευκαιρία να τα ξαναπούμε.