Δέηση στην Παναγία

Ανήμερα της Παναγιάς γονάτισα στη χάρη της.

Τον πόνο της καρδιάς μου στα χέρια της, 

που ακούραστα στον Υιό της δέονται, παρέδωσα.

"Ανάξια είμαι κι αδιόρθωτη, μη με συνεριστείς" της εψιθύρισα.

"Χίλες φορές το πήρα απόφαση και χίλιες δυο απόκαμα

το δρόμο του δικού σου του Παιδιού πιστά ν' ακολουθήσω.

Τη θέλησή μου τη νικά ο πειρασμός κι η ασθενικιά μου φύση.

Εσύ, Χαριτωμένη μου, 

λίγη απ' την πίστη, λίγη απ΄την υπομονή

και λίγη από την καθαρότητά σου χάρισέ μου.

Εσύ, Λιμάνι των χειμαζομένων, 

μες στους βραχίονές σου ασφάλισέ με,

την τρικυμία των παθών μου κράτα μακριά.

Εσύ, Ελπίδα των απελπισμένων, 

μακριά μου διώξε την απογοήτευση,

φύτεψε την ακλόνητη ελπίδα στην καρδιά.

Εσύ, Βοήθεια των πολεμουμένων, 

την ώρα τη σκληρή του πειρασμού

στάσου κοντά μου στρατηγός ακαταμάχητη.

Εσύ, των ιαμάτων Θησαυρός ο αδαπάνητος, 

τους μώλωπες και της ψυχής τα τραύματα θεράπευσε.

Εσύ, της ευσπλαγχνίας Άβυσσος, 

στην αγκαλιά σου κλείσε με

κι, όπως η μάνα το μικρό παιδάκι, παρηγόρησέ με".

Κι αφού με λόγια και με δάκρυα ζήτησα τη βοήθειά της,

ασπάστηκα το πρόσωπο το αμόλυντο 

κι ήταν ...ζεστό, το 'νιωσα ζωντανό... 

και την ανάσα της... σαν αύρα δροσερή και ζωογόνα...

Σταυρούλα Κουμενίδου