Αγαπημένη μας, Θεσσαλονίκη, χρόνια σου πολλά!

 

Η Σαλονίκη πού 'σβηνε μες του καιρού του διάβα,

καντήλι που τρεμόφωτο για λάδι λαχταρά

αποβραδίς κοιμήθηκε δυστυχισμένη σκλάβα

και την αυγούλα ξύπνησε αρχόντισσα κυρά.

Τι νά 'βλεπε στον ύπνο της; Ποιο νάταν τ' όνειρό της;

Τον Άη-Δημήτρη έβλεπε στ΄άτι του το γοργό

που ροβολώντας έκραζε με τη φωνή της νιότης:

"Άνοιξε πόρτα της σκλαβιάς η λευτεριά είμ' εγώ!".

Άνοιξ΄εκείνη ορθάνοιχτη μπροστά στον καβαλάρη

και μπήκε κείνος κι έλαμψε σαν τον Αυγερινό

και υψώνοντας και δείχνοντας τ' αστραφτερό κοντάρι

έδειξε με το δάχτυλο του Ολύμπου το βουνό.

Η σκλάβα ξύπνησε μεμιάς πετιέται απ' το κρεβάτι.

Τα θαμπωμένα μάτια της στα κάστρα της γυρνά.

Όχι δεν ήταν όνειρο! Νάτη η Παρθένα νάτη!

Όμορφη, γαλανόλευκη με το σταυρό ψηλά!...

"Αληθώς Θεού Υιός ην ούτος!"

Τη 16η του αυτού μηνός μνήμη του Αγίου Λογγίνου του Εκατοντάρχου...

Στα πόδια του Ιησού που μόλις σταύρωσες

στέκεσαι έντρομος κι ομολογείς:

"Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος".

Εσύ γνωρίζεις πως πάνω στο Σταυρό

τούτος ο Ναζωραίος το πνεύμα Του παρέδωκε

ειρηνικός, αγάπης έμπλεως.

Τον άκουσες  να δίνει σ΄όλους τη συγχώρηση,

επεί ουκ οίδασι τι εποίησαν.

Τη γη να τρέμει σύγκορμη 

και να εξαπολύει τους δεσμίους 

κάτω απ' τα πόδια σου την ένιωσες.

Και τ' ουρανού τα μήκη και τα πλάτια

που αστραποσκίζονται και σκοτεινιάζουν

σε ομολογία σ' οδηγούν:

"Αληθώς Θεού Υιός ην Ούτος". 

Αξιώματα και τίτλους 

και βαθμούς εγκαταλείπεις. 

Τι χρείαν τούτων έχεις πλέον;

Εσύ γνωρίζεις, είδες, ομολόγησες:

"Αληθώς Θεού Υιός ην Ούτος".

Μόνο μια πράξη ακόμη:

το  τέλος το δικό σου το μαρτυρικό,

η ματωμένη σου σφραγίδα

σε κείνη την ξεκάθαρη, την πρώτη ομολογία:

"Αληθώς Θεού Υιός ην Ούτος".

 Λογγίνε Εκατόνταρχε,

ποιος το περίμενε,

να αλιεύσει ο Χριστός

εσέ, τον σταυρωτή Του!

Ποιον δικό μας μου θυμίζει....

Ο κύριος που βλέπετε να βγαίνει με δυσκολία από τον παλιό «Σκαραβαίο» είναι ο πρόεδρος της Ουρουγουάης, Χοσέ Μουχίκα.
Και το παλιό αυτό σκαρί της Volkswagen, που η αξία του είναι, μόλις, 1.945 δολάρια, είναι η μοναδική «πολυτέλεια» που έχει επιτρέψει στον εαυτό του.
Ο 77χρονος πολιτικός, που δεν έχει τραπεζικό λογαριασμό αλλά ούτε και χρέη, απέκτησε πριν από λίγες ημέρες ακόμα έναν τίτλο τιμής, αυτόν του πιο φτωχού προέδρου στον κόσμο, μετά την αποκάλυψη ότι αν και ο μηνιαίος μισθός τους είναι 12.500 δολάρια εκείνος κρατάει μόνον 1.250 δολάρια για τα έξοδά του και το υπόλοιπο ποσό, το 90%, το επιστρέφει ... στο κράτος προκείμενου να ενισχυθούν τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας.
Όπως ο ίδιος είπε σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «El Mundo», με τα 1.250 δολάρια το μήνα μπορεί να τα βγάλει άνετα πέρα τη στιγμή που οι περισσότεροι κάτοικοι της Ουρουγουάης ζουν με πολύ λιγότερα.

*Κι όμως μου θυμίζει έναν δικό μας πολιτικό, ο οποίος όμως έζησε αρκετά χρόνια πριν κι έχει ξεχαστεί προ πολλού από όλους μας: τον Νικόλαο Πλαστήρα του οποίου η φτώχεια και η εντιμότητα έμειναν παροιμιώδεις στην πολιτική μας ιστορία. 

Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα ...

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει: Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, ο οποίος είχε απαγορεύσει σε όλους τους συγγενείς και γνωστούς του να επικαλούνται τη συγγενική ή φιλική τους σχέση, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλά αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω; Σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό: «Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε, ρε Γιάννη, με τι μούτρα θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσκισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει: "- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω. - Μα θα προσβληθεί. - Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!"

Το 1952, πρωθυπουργός ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω: «Όταν πέθανε ο Πλαστήρας δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν με το νεκρικό κοστούμι που αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα...

 Ο Νικόλαος Πλαστήρας (1883-1953) ήταν στρατιωτικός και πολιτικός στη νεότερη Ελλάδα. Έγινε γνωστός για την στρατιωτική του δράση κατά τους Βαλκανικούς πολέμους (γνωστός ως Μαύρος Καβαλάρης) και την Μικρασιατική εκστρατεία. Ασχολήθηκε και με την πολιτική συμμετέχοντας ή οργανώνοντας κινήματα. Ο Νικόλαος Πλαστήρας κυβέρνησε την Ελλάδα τρεις φορές, μία το 1945 και άλλες δύο στα 1951-1952. Επί διακυβερνήσεώς του απαλλοτριώθηκαν τα περισσότερα τσιφλίκια και αποδόθηκε η γη στους καλλιεργητές.

 

Αφιέρωμα ευγνωμοσύνης στον Παύλο Μελά

Ο θάνατος του Παύλου Μελά

Υγρός κι αμίλητος σαν τάφου πλάκα

για μέρες τώρα ο ουρανός,

βρόχος που έσφιξε τα παλικάρια...

Κάποιον γυρεύουν, κάτι ζητούν.

Ανήσυχα είναι και κουρασμένα.

Μπαίνουν στη Στάτιστα ν’ αναπαυθούν.

Μα κάποιος πρόδωσε!  

Τούρκος ή Βούλγαρος… 

Τώρα κυκλώθηκαν. Φόβου καιρός!

Βόλια ανταλλάχτηκαν… Πάλι σιωπή.

Η νύχτα απλώθηκε. Βαθιά σιγή…

Έφυγαν άραγε; Ποιος θα το πει;

Θάρρησε ο Παύλος. Λίγο στην πόρτα,

να δει τι γίνεται, βγήκε σιγά.

Τον βρήκε η σφαίρα. 

Βόλι τον χτύπησε στην κοιλιά.

«Νάτα, πεθαίνω… 

ξέρεις, καλή μου, πώς σ’ αγαπώ.

Στο Μίκη στείλτε, παιδιά μου, τ’ άρματα

κι άστε με, φύγετε...

Τον κόσμο τούτον τον χαιρετώ..."

Παύλε λεβέντη μας, ώρα καλή!

Πικρό το βόλι που τόσο πρόωρα

το νήμα σου 'κοψε της ζωής.

Μα ο χαμός σου, σπόρος που φύτρωσε,

δέντρο που θέριεψε κι άπλωσε κλώνους

και σαν γιγάντια αγκαλιά

τους σκλάβους άδραξε Μακεδόνες

και τους οδήγησε στη λευθεριά.

Κι έγινε ο θάνατος ζωή!

Το πένθος γίνηκε γιορτή!

Το κλάμα πανηγύρι!

Κι ο Παύλος θρύλος, ήρωας

κι αθάνατος θα ζει!

*Στις 13 Οκτωβρίου 1904 σκοτώθηκε ο Παύλος Μελάς στο χωριό Στάτιστα της Καστοριάς που σήμερα προς τιμήν του ονομάζεται Μελάς. 

Ο θάνατός του έγινε αφορμή για να υποστηριχθεί ενεργώς και συστηματικά ο Μακεδονικός Αγώνας από το ελεύθερο ελληνικό κράτος ώστε να περισωθεί η ελληνικότητα της μακεδονικής γης και των κατοίκων της από τον βίαιο εκβουλγαρισμό. 

Η απελευθέρωση της Μακεδονίας μας, το 1912, δικαίωσε τον θάνατο του παλικαριού. Του είμαστε βαθύτατα ευγνώμονες!

Το πιο δραστικό αντικαταθλιπτικό

Επειδή η κατάθλιψη καραδοκεί "ζητούσα τίνα καταπίη" κι έχουμε γύρω μας πολλούς ανθρώπους απελπισμένους και θλιμμένους, και ίσως κι εμείς οι ίδιοι να βρισκόμαστε σε μεγάλη δυσκολία και απόγνωση, ας αποφασίσουμε να πάρουμε το μόνο σίγουρο αντικαταθλιπτικό εγκαίρως, πριν χάσουμε εντελώς τις ελπίδες και την ισορροπία μας.
Διατίθεται δωρεάν και χωρίς ειδική συνταγή ψυχιάτρου.
Είναι η αδιάλειπτη επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού.
«Όπως η βροχή όσον περισσότερον πέφτει πάνω στην γη τόσο την μαλακώνει, έτσι και την γη της καρδιάς μας την χαροποιεί και την ευφραίνει το άγιον όνομα του
Χριστού, όσον περισσότερον το φωνάζουμε και όσον συχνότερα το επικαλούμαστε». (Άγιος Ησύχιος ο Πρεσβύτερος).
Έστω ασθενικά, έστω μόνο με το λόγο στην αρχή χωρίς να το νιώθουμε βαθιά, ας επικαλούμαστε το Άγιο Όνομά Του. Ας το χαράξουμε μέσα στο νου μας. Σιγά-σιγά θα αγγίξει η Χαρη Του και την καρδιά μας. Τη στιγμή που οι λογισμοί και οι φοβίες επιτίθενται, ας πιάσουμε το δυνατό όπλο της προσευχής. Πριν μπει η μαύρη σκέψη στο μυαλό μας, ας βάλουμε τη σύντομη ευχούλα "Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με". Δεν θα μείνει τόπος για τη θλίψη. Δεν θα προφθάσει να μας καταλάβει η απελπισία. 
"Ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα". Τα προβλήματα που σε μας προβάλλουν ανυπέρβλητα και μας μαυρίζουν την ψυχή μοιάζουν σαν θρυαλίδες στην παντοδύναμη πραγματικότητα του Θεού. Και μόνο το Όνομά Του καταισχύνει τους δαίμονες κι όσους ακολουθώντας εκείνους έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σ΄αυτό το ελεεινό κατάντημα.
Χωρίς καθυστέρηση λοιπόν. Τώρα, ετούτη τη στιγμή ας αρχίσουμε την ατικαταθλιπτική μας αγωγή.

"Μακαρία η οδός..."

Κι οι δυο μαζί φθάσαν μπροστά στη ανοιχτή τη θύρα του θανάτου.

Γι’ αυτές τις δυο ήταν ορθάνοιχτη χθες, πέμπτη μέρα του Οκτώβρη.

Η μια λιωμένη απ’ τον καρκίνο που της έτρωγε δυο χρόνια τώρα τη φρεσκάδα.

Η άλλη ζαλισμένη απ’ την απόγνωση κι απελπισμένη απ’ τη μιζέρια.

«Στα χέρια Σου, Χριστέ μου, παραδίδω την ψυχή μου

και στην Αγάπη Σου ακουμπάω τα παιδιά, τα έξι που μου χάρισες!».

«Απόκαμα κι ελπίδα πια δεν έχω. Τι θ’ απογίνω; Κάλλιο να χαθώ να μην υπάρχω».

Σαν περιστέρι ολόλευκο πέταξε η ψυχούλα η πρώτη, λυτρωμένη, ελπιδοφόρα,

βέβαιη γι’ αυτού του τελευταίου ταξιδιού το φωτεινό το τέρμα…

Απαρηγόρητη και πικραμένη η δεύτερη σε μια στιγμή τρελή κι ανέλεγκτη

συντρίφτηκε στο τσιμεντένιο κράσπεδο …

Κλάψαμε όλοι καθώς βλέπαμε τα έξι τα παιδιά να χαιρετούν τη μάνα,

μα οι ψυχές μας χαίρονταν κι έψαλλαν αναστάσιμους παιάνες.

H θλίψη για τη δεύτερη παρηγοριά δεν έχει.

Ποια αγκαλιά μπορεί το θρήνο των παιδιών της να κοπάσει;

Ποιος λόγος ν’ απαντήσει στα «γιατί» που στάζουνε φαρμάκι;

«Μακαρία η οδός, ήν πορεύει σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως…»

Εσύ που νίκησες το θάνατο, Αναστημένε Κύριε, παράλαβέ τες και τις δυο.

Την πρώτη, γιατί ήξερε κι έτρεχε ολοταχώς σε Σένα,

τη δεύτερη , γιατί δεν ήξερε πού να στραφεί, βοήθεια να ζητήσει,

γιατί λησμόνησε πως άνοιξες Εσύ γι’ αυτήν τα σταυρωμένα χέρια Σου …

Έλεος! Αφήστε μιαν ελπίδα!

Πολλά τα δεινά που φορτώνεται καθημερινά η ελληνική κοινωνία. Μέτρα πάνω σε μέτρα που την πνίγουν και κλείνουν τους ορίζοντές της. Απ΄όλα όσα εξαγγέλλονται στέκομαι με πολλή πίκρα και απογοήτευση σ΄αυτά που πλήττουν την γεννητικότητα. Ακούω και διαβάζω: "Δεν θα υπάρχει αφορολόγητο ποσό για τα παιδιά. Δεν θα δίνονται επιδόματα για τα παιδιά".
Όποιος "παράφρων" αποφασίζει να κάνει παιδί σήμερα, πρέπει να αναλάβει αποκλειστικά εξ ιδίων -κι αυτά τα ίδια είναι λίγα έως ελάχιστα και αβέβαια και καθημερινά περικοπτόμενα και ολοένα επιπλέον φορολογούμενα- το οικονομικό φορτίο της ανατροφής του.
Ως εδώ, κύριοι δανειστές και δικοί μας "πολιτικοί". Στραγγίξατε τους πάντες -εκτός από τους εαυτούς σας. Τα πήρατε οι μεν, τα ξεπουλήσατε οι δε όλα. Έλεος! Αφήστε μιαν ελπίδα. Την ελπίδα που φέρνει κάθε νεογέννητο παιδί σ' αυτόν τον ανελέητο κόσμο μας...

*Οι γεννήσεις το 2011 μειώθηκαν κατά 25% σε σχέση με το 2010 που ήδη ήταν ελάχιστες.
Η Ελλάδα μας σβήνει γοργά...