Μας "χάνει" ο Θεός!!!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τον πόνο και τη φρίκη αυτών των ημερών.

Μου έρχονται ωστόσο δυο ρήσεις στο νου και θέλω να τις μοιραστώ. 

Η μία είναι απλοϊκή, της κ.Σοφίας, μιας Πόντιας γιαγιάς βασανισμένης, στης οποίας το σπίτι ζήσαμε στη Νεάπολη Κοζάνης για κάποιους μήνες: "Μας χάνει ο Θεός!" έλεγε μετά από κάποιο συγκλονιστικό γεγονός -τότε είχε γίνει ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη το 1978. Δηλαδή ο Θεός μπορεί να επιτρέψει τα πάντα να χαθούν... 

Δεν το λέω με την έννοια της τιμωρίας. Ο Θεός δεν είναι εκδικητικός και τιμωρός, όπως εμείς οι άνθρωποι. Ακόμη και η δικαιοσύνη του Θεού δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα, με κρίσεις, ποινές κτλ. Η δικαιοσύνη του Θεού θέλει να δικαιώσει τον κάθε άνθρωπο, δηλαδή να τον σώσει. Να τον σώσει όμως για την αιωνιότητα, όχι κατ' ανάγκην για τα 40-50-80-90 χρόνια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας. 

Το λέω με την έννοια της παντοδυναμίας του Θεού και της δικής μας μηδαμινότητας και αδυναμίας. Αυτά που μπορεί να συμβούν στη φύση και σε μας μπορεί να έχουν απίστευτη σφοδρότητα, να υπερβαίνουν κάθε πρόβλεψη και ανθρώπινη παρέμβαση. Είμαστε ανίσχυροι ως άνθρωποι. Ας το καταλάβουμε αυτό κι ας ζητήσουμε τη βοήθεια και το έλεος του Παντοδύναμου Θεού. (Για να μην παρεξηγηθώ δεν δίνω άφεση αμαρτιών στην ανικανότητα πρόληψης και καταστολής που κατατρύχει την Ελλάδα και τους Έλληνες διαχρονικά, και σε επίπεδο κυβερνητικό  αλλά και σε προσωπικό).

Η άλλη είναι η ρήση του Ευαγγελίου στο 24ο κεφ. του κατά Ματθαίον: "...Ούτως έσται και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.Τότε δύο έσονται εν τω αγρώ. Ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίεται. Δύο αλήθουσαι εν τω μύλωνι, μία παραλαμβάνεται και μία αφίεται. Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται...". Πράγματι στο Μάτι ο ένας παραλήφθηκε (με φριχτό τρόπο!!!!) και ο άλλος αφέθηκε. Ο ένας γείτονας σώθηκε κι ο άλλος απανθρακώθηκε. Στην ίδια παρέα δυο σώθηκαν και τρεις χάθηκαν...Το τέλος της ζωής μας -ποιος ξέρει ποιο θα είναι για τον καθένα μας!- θα έρθει πιθανόν πολύ αιφνίδια. Δικό μας μέλημα καθημερινό και ακατάπαυστο να μας βρει έτοιμους να συναντήσουμε τον Κύριό μας που είναι το Φως μας και η Ελπίδα μας και η Καταφυγή μας και στον νυν αιώνα, αλλά κυρίως στον μέλλοντα. 

Με πολλή θλίψη και πόνο γράφτηκαν αυτές οι γραμμές...

Όρραον

Δεν είχα ξανακούσει αυτό το αρχαίο τοπωνύμιο. Με πολύ ενδιαφέρον δέχθηκα την πρόταση του αγαπημένου μου κουμπάρου Απόστολου να επισκεφθούμε τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο κατεβαίνοντας από τα Γιάννενα στην Πρέβεζα πριν λίγες ημέρες. Πρωί-πρωί, με τη δροσιά ξεκινήσαμε. Πήραμε την Ιόνια οδό και λίγο πριν βγούμε στην πεδιάδα της Φιλιππιάδας την αφήσαμε για να πάρουμε τον επαρχιακό δρόμο Πέντε Πηγαδιών-Καμπής. Ανηφορίσαμε  σ' ένα  βουναλάκι μεταξύ των χωριών Γυμνότοπος και Αμμότοπος και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου που ήταν κατειλημμένος από ένα κοπάδι προβάτων, ευτυχώς χωρίς
τσομπανόσκυλα.

Χάρτης της περιοχής

Η Μαρία, η κουμπάρα μου, πάντα προνοητική, έχει φέρει αθλητικά παπούτσια και για μένα. Εφοδιασμένη λοιπόν με πολύ βολικά υποδήματα και το μπαστούνι μου αρχίζω την ανάβαση.

Προχωρώντας προς τις κορυφές!

Η πρώτη κατατοπιστική πινακίδα της αρχαιολογικής υπηρεσίας μας ενημερώνει πως το Όρραον ιδρύθηκε από τους Μολοσσούς τον 4ο π.Χ. αιώνα. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι η πατρίδα της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου. Ίσως κάπου εδώ γύρω να τριγυρνούσε ένα μικρό πανέξυπνο παιδάκι, βασιλόπουλο, που ακόμα θα έπαιζε ανέμελο με τ' άλλα συνομήλικα αγοράκια...
Η στρατηγική του θέση είναι ολοφάνερη. Ελέγχει την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα, χωρίς να είναι εύκολα προσεγγίσιμο από εχθρικά στρατεύματα γιατί η φυσική του οχύρωση πάνω στο ύψωμα με τον απότομο γκρεμό εύκολα συμπληρώθηκε από ισχυρό διπλό πέτρινο τείχος.

Ερείπια του τείχους

Ο οικισμός είναι σχετικά μικρός με 100 περίπου κτίσματα διατεταγμένα σε οικοδομικά τετράγωνα που σχηματίζουν  δώδεκα στενοί παράλληλοι δρόμοι που διασταυρώνονται με δύο κάθετους.
Αυτό που δίνει στο Όρραον μεγάλη αρχαιολογική αξία είναι τα κτίσματά του.

Το σχέδιο του οικισμού

Είναι κατασκευασμένα από την υπεράφθονη ντόπια γκρίζα ασβεστολιθική πέτρα, τεμαχισμένη σε μεγάλους κυβόλιθους -οι οποίοι μάλιστα εφάπτονται μεταξύ τους με μια μοναδική ακρίβεια. Σε όλους τους ανεσκαμμένους αρχαίους οικισμούς τα σπίτια έχουν λιθοδομή ως ένα ύψος 70-80 εκατοστών από το έδαφος. Από εκεί κι επάνω ήταν πλίνθινα. Με την πάροδο του χρόνου τα πλίνθινα τούβλα καταστράφηκαν και σώζονται μόνο οι βάσεις των οικημάτων. Εδώ η λιθοδομή έφθανε μέχρι τη στέγη γιατί υπήρχε άφθονο ντόπιο υλικό. Διασώζονται λοιπόν διώροφα κτίρια. Φυσικά έχει καταστραφεί η στέγη που προφανώς ήταν ξύλινη και το δάπεδο του ορόφου. Διακρίνονται όμως οι οπές-υποδοχές  όπου συγκρατούνταν τα ξύλινα δοκάρια. Πολύ εντυπωσιακό!!!!

Εξωτερικό και εσωτερικό των κτισμάτων

Διασώζεται επίσης μια τεράστια δεξαμενή νερού, χτισμένη με την ίδια πέτρα.

Η δεξαμενή σε φωτογραφία και το αρχιτεκτονικό της σχέδιο

Το 168 π.Χ. τα τείχη της πόλης κατεδαφίστηκαν από τους Ρωμαίους γιατί οι κάτοικοί της όπως και άλλων τριών πόλεων της Ηπείρου αντιστάθηκαν στην προέλασή τους συστήνοντας το "Κοινόν των Ηπειρωτών". Ωστόσο οι οικίες τούς χαρίσθηκαν.
Ο οικισμός εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του το 31 π.Χ. μετά τη ναυμαχία του Ακτίου όταν ο Αύγουστος ίδρυσε τη Νικόπολη και την εποίκισε  με αναγκαστική μετακίνηση των κατοίκων των γύρω πόλεων. Πολλά ευρήματα από το Όρραον βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Άρτας.
Αγναντεύουμε ως άλλοι φρουροί του Ορράου την γύρω περιοχή. Αν δεν είχε αχλύ θα φαινόταν ο Αμβρακικός και τα βουνά της Αμφιλοχίας και της Λευκάδας.

Η επισκόπηση της περιοχής από την Ακρόπολη του Ορράου

Και αναχωρούμε ικανοποιημένοι από την "κατάκτηση" μιας στάλας ιστορικής γνώσης!

Προσωπικά είμαι και για έναν ακόμη λόγο χαρούμενη: Ήταν η πρώτη μου πεζοπορία μετά από πολύν καιρό σε ανώμαλο έδαφος. Και πήγε πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ!

Επίσκεψη στα Συμμαχικά νεκροταφεία Ζέιτενλικ

Πάνω από μήνα έχω να πιάσω το ...μολύβι, δηλαδή το πληκτρολόγιο, για να γράψω. Κι όσο κάτι το αφήνεις, σε αφήνει κι αυτό. Η διάθεση πέφτει... . "Μπορεί να συνεχίσει ο κόσμος να ζει και χωρίς τις δικές μου σοφίες" έλεγα στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω την τεμπελιά μου. Φυσικά και όλοι μπορούν να βρουν πολύ ωφελιμότερα και πιο ενδιαφέροντα κείμενα να διαβάσουν από τα δικά μου φληναφήματα, αλλά για μένα η παραίτηση από το γράψιμο σημαίνει πολλά δυσάρεστα. Το γράψιμο είναι μια δημιουργία, μια κινητοποίηση του νου, ένα ξύπνημα, μια μάχη κατά της άνοιας, της ανίας και της θλίψης. Το μη γράψιμο λοιπόν είναι για μένα ένα προσωπικό Βατερλώ. Εσείς, φίλοι μου, φυσικά μπορείτε να προσπεράσετε τα πονήματά μου, χωρίς πολλές τύψεις...
Πάντως σήμερα μου δίνεται μια καλή αφορμή να επανέλθω.
Εδώ και χρόνια η διαδρομή μου από το Ωραιόκαστρο, όπου μένω, ως την Πλατεία Δημοκρατίας, όπου είναι το σπίτι των γονιών μου, περιλαμβάνει την οδό Λαγκαδά. Καθώς ερχόμαστε προς το κέντρο αμέσως μετά τη διασταύρωση Λαγκαδά και Δαβάκη, δηλαδή αμέσως μετά το στρατόπεδο Παύλου Μελά, η πρώτη στάση αστικών λέγεται Συμμαχικά. Πράγματι στα δεξιά μας υπάρχει μια τεράστια έκταση σπαρμένη με χιλιάδες σταυρούς στοιχημένους... Είναι το Συμμαχικό νεκροταφείο από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τόσα χρόνια δεν σκέφθηκα να το επισκεφθώ. Δεν είχα και τον διαθέσιμο χρόνο. Συνήθως η αποστολή μου ήταν στο κέντρο της πόλης και πάντα υπήρχε μια στενότητα χρόνου. Τελευταία ωστόσο το έβαλα στο νου μου. "Πρέπει κάποια στιγμή να μπω, να δω..."
Σήμερα το απόγευμα με τον ήλιο να καίει  και να με τυφλώνει πραγματοποίησα την επίσκεψη. "Είσαι και λίγο γραφική" είπα στον εαυτό μου. "Αντί να αναζητήσεις λίγη δροσιά σε κάποια παραλία, περπατάς ανάμεσα στους άπειρους ομοιόμορφους τάφους μεσημεριάτικα!!!".





Ησυχία και γαλήνη για χιλιάδες νεκρούς Σέρβους, Ρώσους, Ιταλούς, Γάλλους και Άγγλους. Νεκρικά μνημεία,

ένα καθολικό παρεκκλήσι,

ένα Μουσείο των Γάλλων,


επιγραφές με ονόματα ευεργετών και κτιτόρων και δεκάδες κυπαρίσσια και σταυροί, σταυροί, σταυροί, όσο παίρνει το μάτι χωρισμένοι σε τομείς.

Αλλού οι Σέρβοι, αλλού οι Ιταλοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι.
Οι Άγγλοι έχουν κι εδώ κάτι λίγο από την καταπράσινη ομορφιά της πατρίδας τους, γκαζόν και λίγα άνθη.

Όλοι έπεσαν στο ελληνικό έδαφος το οποίο ήταν τμήμα του πολύ κρίσιμου Μακεδονικού Μετώπου στον Α΄ φοβερό Πόλεμο. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Τριακόσιες χιλιάδες Γάλλοι στρατιώτες πολέμησαν σ' αυτό το μέτωπο. Οι 8.089 αναπαύονται εδώ. Πόσες νέες ζωές, πόσα δροσερά όνειρα, πόσες ανθρώπινες δυνάμεις, πόσα δάκρυα μητέρων, αδελφών, συζύγων, αγαπημένων... Εκατόμβες θυμάτων, θυσία στα συμφέροντα, στην αλαζονία, στη ματαιοδοξία, στην πλεονεξία των ανθρώπων, σ΄ έναν πόλεμο που δεν έλυσε κανένα θέμα, παρά μόνο έστρωσε το χαλί για τον επόμενο πόλεμο, τον φοβερότερο, τον Β΄ Παγκόσμιο.
Ένα γκρουπ Σέρβων ξεναγούνται στο χώρο. Έχω δει πολλές φορές πούλμαν με σέρβικες πινακίδες στο πάρκινγκ του νεκροταφείου. 7.500 Σέρβοι νεκροί, κοιμούνται στη σκιά ενός μεγαλόπρεπου μνημείου κοινοταφίου. Στο υπόγειό του φυλάσσονται τα οστά 5.500 ανώνυμων στρατιωτών.Το Ζέιτενλικ  είναι εθνικό προσκύνημα για τους Σέρβους.

Υπάρχει και το μνημείο για τους Έλληνες πεσόντες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Πόλεμο που για την Ελλάδα ήταν η αφορμή μυρίων κακών...

Ο ήλιος κι η ζέστη με σπρώχνουν να φύγω.

Ψάλλω το "Αιωνία η μνήμη" κι εύχομαι να μην επιτρέψει ο Θεός να ζήσουμε τη φρίκη του πολέμου. Δεν την καταλαβαίνω, δεν την αντέχω...

Στο σπίτι μελετώ την ιστορία του Κοιμητηρίου. Με παραπέμπει στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα, του Α΄πολέμου και του μεσοπολέμου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το Ζέιτενλικ τελικά είναι μια μεγάλη ψηφίδα στην ιστορία της πόλης μας κι επιβάλλεται τουλάχιστον μια φορά να διαβούμε την πύλη του.