Αντίο, Ηλία!

Τα τελευταία σου Χριστούγεννα μας ευχήθηκες σκαρφαλωμένος στα βράχια της Καλύμνου!
Τα βουνά η αγάπη σου! Άραγε γιατί; Ίσως η ψυχή σου πετούσε, πετούσε πάντα ανάλαφρη, καθαρή απλή! Ήθελε να φτάσει ψηλά, εκεί που αγαπούσε, εκεί που έφταναν κι οι ψαλμωδίες σου!
Πάντα, προς όλους και από όλους συμπαθέστατος! Η ίδια η χαρά της ζωής!
Πώς να σε κρατήσει αυτός ο κόσμος ο ταλαίπωρος! Ακόμη κι οι αγαπημένοι σου δεν κατάφεραν να σε κρατήσουν εδώ στα... χαμερπή!!! Γι' αυτούς πονώ! Όχι για σένα!
Εσύ πετάς κιόλας, φθάνεις στην αγκαλιά του Αγαπημένου, να προλάβεις εκεί τη Μεγαλοβδομάδα, να ψάλεις εκεί με τους αγγέλους το Χριστός Ανέστη!
Δεν σε κλαίω, Ηλία! Σε μακαρίζω! Ο Θεός ξέρει πότε μας παίρνει. Δεν είναι νωρίς. Ποτέ δεν είναι νωρίς. Είναι πάντοτε η κατάλληλη ώρα!!! Αντίο, Ηλία! Πρέσβευε για μας!
Οι τελευταίες ώρες της αγωνίας και της προσευχής μας έδεσαν μαζί σου! Έγινες δικός μας, πιο δικός μας απ' ό,τι ήσουν! Αντίο, Ηλία! Καλή αντάμωση, αν μας αξιώσει κι εμάς ο Θεός να πάμε κοντά Του!
Χθες το πρωί για τα γενέθλιά σου, σου ευχήθηκα να είσαι ευλογημένος, δυνατός κι ακαταπόνητος! Δυνατός κι ακαταπόνητος ...στο τελευταίο σου ταξίδι! Αντίο, Ηλία!