Του Θεού ειμί εγώ

"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής αναγινώσκονται καθημερινά στον Εσπερινό αποσπάσματα από το βιβλίο της Γενέσεως. Στο σημερινό ανάγνωσμα, στο οποίο εξιστορείται ο ενταφιασμός του Πατριάρχου Ιακώβ στην πατρίδα τους την γη Χαναάν, παρουσιάζονται τα αδέρφια του Ιωσήφ -τα οποία τον είχαν πουλήσει σκλάβο, αλλά αργότερα δέχθηκαν την ευεργεσία του- να ζητούν για μια ακόμη φορά την εύνοιά του επικαλούμενα την επιθυμία του πατέρα τους, να τους συγχωρήσει και να μην τους εκδικηθεί για την σκληρότατη συμπεριφορά τους απέναντί του.
Ο πάγκαλος Ιωσήφ του οποίου τη μνήμη η εκκλησία μας τιμά την Μεγάλη Δευτέρα τους απαντά:
"Μὴ φοβεῖσθε· τοῦ γὰρ Θεοῦ εἰμι ἐγώ, ὑμεῖς ἐβουλεύσασθε κατ' ἐμοῦ εἰς πονηρά, ὁ δὲ Θεὸς ἐβουλεύσατο περὶ ἐμοῦ εἰς ἀγαθά".
Μη φοβάστε. Δεν θα σας βλάψω γιατί είμαι του Θεού! Εσείς σκεφθήκατε κι αποφασίσατε για μένα πονηρά, αλλά ο Θεός αποφάσισε για μένα αγαθά!
Συγκλονιστικός λόγος!
Είμαι του Θεού...ανήκω στον Θεό, την ζωή μου την παρέδωσα σ' αυτόν και την κυβερνά Εκείνος.
Πώς μπορώ να σας βλάψω αφού είμαι του Θεού; Έχω την δική Του αγαθότητα, έχω την δική Του αγάπη. Δεν κινδυνεύετε από εμένα είτε ζει ο πατέρας μας, είτε μετέστη. Δεν ήταν εκείνου του θνητού πατέρα μας η βουλή που με συγκρατούσε, αλλά η βουλή του αιώνιου Θεού και Πατέρα μας.
Υμείς εβουλεύσασθε κατ' εμού πονηρά: Γνωρίζει πολύ καλά ο Ιωσήφ τη στάση των αδελφών του. Γνωρίζει, αλλά συγχωρεί γιατί είναι του Θεού κι αυτό το "είναι του Θεού" έχει αλλοιώσει όλο του το είναι. Δεν έχει κακία, δεν ζητάει εκδίκηση...
Και γιατί να ζητήσει; Η κακία των αδελφών του στο σχέδιο του Θεού έγινε αφορμή δόξης και τιμής πρωτόγνωρης, τιμής που έμεινε στην ιστορία. Τα σχέδια των ανθρώπων δολοφονικά και μιαρά, αλλά το σχέδιο του Θεού όλα τα ανθρώπινα μπορεί να τα μεταποιήσει σε ευλογίες πρωτόγνωρες, ασύλληπτες, απερίγραπτες. Η κακία των ανθρώπων όπως και οι θλίψεις των ανθρώπων μέσα στο σχέδιο του Θεού, μέσα στα χέρια του Θεού, γίνονται αφορμές δόξης, λυτρώσεως, τελειότητος.
Τι ευλογία! Μακάρι να μπορούσαμε κι εμείς να παραδοθούμε άνευ όρων στην βουλή του Θεού! Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε μ' αυτήν τη βεβαιότητα και απλότητα του Ιωσήφ: Του Θεού ειμί εγώ!