Ευχές για το Νέο Έτος

Θα σας ταράξω σήμερα, παραμονή Πρωτοχρονιάς!!! Θα χαλάσω τις όμορφες εικόνες με τα ομορφοστολισμένα σπίτια και τους ευτραφείς "δήθεν" ΑηΒασίληδες ανεβάζοντας το παρακάτω σοκαριστικό φιλμάκι! Θα είμαι αντισυμβατική! Θα ευχηθώ σε όλους μας, πρώτα σε μένα, "Καλή χρονιά", δηλαδή μια χρονιά χωρίς γκρίνια και μιζέρια, με άπειρη δοξολογία κι ευχαριστία στον Θεό για τα πολλά ή λίγα που έχουμε. Αν περπατάμε έστω με πόνο, ας πούμε ευχαριστώ! Αν ο επιούσιός μας έστω λιτός, είναι εξασφαλισμένος ας πούμε ευχαριστώ! Αν στο σπιτάκι μας έχουμε μια ζεστή γωνιά, ας πούμε ευχαριστώ! Αν κάποιος αδελφός ή φίλος μας συμπαραστέκεται με αγάπη κι ενδιαφέρον, ας πούμε ευχαριστώ!!! Καλή χρονιά, φίλοι μου!!! Έχουμε πάρα πολλά! Ας τα χαρούμε με απλότητα κι ευγνωμοσύνη!

https://www.facebook.com/loadnewss/videos/2177957962336923/?t=20

Λίγες σκέψεις για τα Χριστούγεννα (από ομιλίες πατέρων) 2ο

Στην Γέννηση του Χριστού -η οποία εορτάζεται ακόμη στην Εκκλησία μας, τα Χριστούγεννα δεν είναι μιας ημέρας εορτή- το κυριότερο πρόσωπο είναι βέβαια η Παναγία μας στην οποία είναι αφιερωμένη η δεύτερη ημέρα, 26η Δεκεμβρίου. Λίγες σκέψεις για την επιλογή της από τον Θεό και το μυστήριο της αειπαρθενίας της από τον π.Ζαχαρία του Essex. 

Η επιλογή της Παρθένου Μαρίας είναι θα λέγαμε η μεγάλη έγνοια του Θεού.

Ο πανάγιος Θεός, ο μη γνους αμαρτίαν, δεν μπορεί να σκηνώσει παρά μόνο σε πεντακάθαρο δοχείο, σε πάναγνη, σε παναγία Μητέρα. Ο Θεός σαρκώνεται μόνο τότε, όταν έρχεται στον κόσμο, όταν υπάρχει αυτό το πολύτιμο, το πεντακάθαρο, δοχείο, η Παναγία μας. Η απόλυτη καθαρότητά της, η απόλυτη ταπείνωσή της, η  απόλυτη αφιέρωσή της στον Θεό Τον συγκινούν, Τον προσκαλούν.

Η Παναγία μας είχε τρεις μεγάλες αρετές στον υπέρτατο βαθμό για τις οποίες ο Θεός την αγάπησε υπερβολικά και αναπαύθηκε σ’ αυτήν το Πνεύμα Του και την επεσκίασε. Είχε την απόλυτη αγνότητα. Ποτέ δεν αγάπησε κάτι άλλο. Δεν μοιράστηκε η καρδιά της. Ολόκληρη βυθίστηκε στο Θεό. Οι Άγιοι έχουν ξεπεράσει το στάδιο της επιλογής. Είναι ολοκληρωτικά δοσμένοι στον Θεό. Η Παναγία μας παιδιόθεν, τέλεια και αποκλειστικά αγάπησε τον Θεό και Του δόθηκε. Το σώμα και το νου και την καρδιά της δεν τα άγγιξε καμιά κοσμική αγάπη. Παρέμειναν πάναγνα. Η προσευχή της συνεχής και βαθιά κατέβηκε στην καρδία της κι εκεί ενώθηκε με τον Θεό και με όλη την ανθρωπότητα. Μέσα στα Άγια των Αγίων προσευχήθηκε για όλη την ανθρωπότητα. Η μεσιτεία της για μας δεν αρχίζει μετά την Χριστού Γέννηση, αλλά προϋπάρχει. Ο νους της είναι βυθισμένος στον Θεό. Είναι ένα γνήσιο πρόσωπο, μια γνήσια υπόσταση της οποίας το κάλλος ο Θεός υπεραγαπά. «Ο Θεός ηράσθη του κάλλους σου, Παρθένε!»

Δεύτερον είχε την ταπείνωση. Λέγει η παράδοσις από την οποία αντλούμε όλες τις γνώσεις μας για την Παναγία πως όταν διάβασε στους Προφήτες και ιδίως στον Ησαΐα «Ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται Υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ, όστις ποιμανεί τον λαόν αυτού», τόσο συγκλονίστηκε και συναρπάσθηκε από την υπόσχεση του ερχομού του Μεσσία ώστε παρακαλούσε στην προσευχή της να γίνει η θεραπαινίς εκείνης της μητέρας που θα αξιωνόταν να τον κυοφορήσει. Ήθελε να γίνει δούλη της μητέρας του Θεού. Φυσικά ούτε διανοήθηκε πως θα μπορούσε ο Θεός να σκηνώσει στη δική της μήτρα. Αλλά όποιον ταπεινώνει εαυτόν, τον υπερυψώνει ο Θεός. Η Παρθένος είχε κάνει την προσωπική της κένωση. Είχε αδειάσει τον εαυτό της από τον εαυτό της και από κάθε γήινο. Βρίσκει λοιπόν ο Θεός χώρο άπλετο και πεντακάθαρο όπου μπορεί να σκηνώσει, όπου μπορεί να ενανθρωπίσει.

Η τρίτη αρετή της Παρθένου είναι η υπακοή. «Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου».

Η υπακοή είναι η φυσική συνέπεια της ταπείνωσης. Η αναντίρρητη υπακοή σε μια αγγελία, σε μια πρόσκληση που ξεπερνά κάθε λογική και ενέχει και πολλούς κινδύνους για μια άγαμη κόρη που καλείται να κυοφορήσει, δεν είναι απλή υπόθεση. Αν δεν είχε προηγηθεί η βαθιά προσευχή, η μυστική ένωση με τον Θεό, αν δεν υπήρχε η απλότητα της ταπείνωσης δεν θα μπορούσε να υπάρξει εκείνο το απροϋπόθετο «ναι» της Παναγίας μας στον Αρχάγγελο Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό.

 Η Παναγία ήταν Παρθένος προ τόκου, κατά τον τόκον και μετά τον τόκον.

«Πώς έσται μοι τούτο επεί άνδρα ου γινώσκω;» Προ της συλλήψεως δεν υπάρχει συνάφεια. «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις Υψίστου επισκιάσει σε». Η σύλληψη γίνεται εκ Πνεύματος Αγίου. Ουχί εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ θελήματος Θεού.

Κατά τον τόκον δεν συμβαίνει παραβίασις της παρθενίας. Ο τικτόμενος Θεός δεν πληγώνει την πάναγνη Μητέρα Του. Πώς θα μπορούσε αυτός που ό,τι αγγίζει το αγιάζει και το θεραπεύει να περάσει από την Παρθένο και να την τραυματίσει, να της αφήσει πληγή; Αυτό θα ήταν απαράδεκτο. Πέρασε χωρίς να διαφθείρει την παρθενία της. Ο Θεός διέρχεται διά της θύρας και η θύρα παραμένει κεκλεισμένη. Δεν είναι παράξενο. Το είδαμε να συμβαίνει και μετά την Ανάσταση όταν ο Χριστός των θυρών κεκλεισμένων μπαίνει στο υπερώο όπου ήσαν συνηγμένοι και παρουσιάζεται στους μαθητές Του.

Η Παναγία παραμένει Παρθένος και μετά τόκον. Έχουμε άπειρα παραδείγματα ανθρώπων απλών που κράτησαν την παρθενία τους επειδή γεύθηκαν τον θεϊκό έρωτα, επειδή τους άγγιξε η χάρις του Θεού. Πώς δεν θα έμενε παρθένος και άφθορος αυτή που όχι απλά την άγγιξε η Θεία Χάρις, αλλά έφερε στα σπλάχνα της επί εννέα μήνες όλον τον Θεόν, τον βάσταξε στις αγκάλες της, τον εθήλασε! Πώς μπορούσε μετά από αυτό το ασύλληπτο βίωμα η Παναγία να μπει σε μια ανθρώπινη ζωή με σαρκική συνάφεια!

Λίγες σκέψεις για τα Χριστούγεννα (από ομιλίες πατέρων)

Τα Χριστούγεννα τα κάναμε λαμπιόνια και ψώνια! Μάλιστα απαλείφουμε σιγά-σιγά το όνομα του Χριστού. Τα κάναμε γενικά γιορτές. Τα αδειάσαμε από την αλήθεια τους. Στην πραγματικότητα αδειάσαμε εμείς. Άδειασε η ψυχή μας, άδειασε και η ζωή μας. Και θα περάσει κι αυτή η ευλογημένη μέρα και για πολλούς δεν θα έχει σημάνει τίποτα. Ίσως να έχει προσθέσει μοναξιά και θλίψη. Και λίγα...κιλά!

Τι είναι όμως τα Χριστούγεννα;

Α) Τα Χριστούγεννα θα τα δούμε σε άμεση συνάφεια με τη δημιουργία του ανθρώπου και την πτώση του. Ο άνθρωπος πλάσθηκε με άπειρη αγάπη από τον Θεό κατ’ εικόνα Του. Του δόθηκε θεϊκή μαγιά, θεϊκό μπόλι, η πνοή του Θεού. Του δόθηκε και το αυτεξούσιο. Χωρίς το αυτεξούσιο θα ήταν ένα παιχνίδι στα χέρια του Πλάστη Του. Το αυτεξούσιο θα τον οδηγούσε στη θέωση, δηλαδή στο «καθ’ ομοίωσιν» ή στην απώλεια. Το αυτεξούσιο είναι συνώνυμο της ευθύνης και του αγώνα. Ο Θεός βάζει στον άνθρωπο ένα αγώνισμα εγκρατείας και υπακοής. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει. Και χάνει την παραδείσια χαρά. Ποια ήταν η παραδείσια χαρά; Ήταν η θέα και η συμμετοχή στη δόξα του Θεού. Η δόξα του Θεού, την οποία υμνούν ακατάπαυστα κι αχόρταγα κι ακούραστα οι άγγελοι, είναι φως και χαρά και γνώση και ζωή ατελεύτητη. Σ’ αυτήν μετείχαν ο Αδάμ και η Εύα. Συνεχής επικοινωνία και μέθεξη του Θεού, αυτός ήταν ο Παράδεισος. Κι όπου υπάρχει ο Θεός δεν υπάρχει ούτε φθορά, ούτε αμαρτία ούτε θάνατος. Άρα όλα αυτά δεν άγγιζαν τον άνθρωπο.

Με την πτώση ο άνθρωπος απογυμνώνεται, δηλαδή χάνει τη θεϊκή στολή, τη θεϊκή προστασία, τη θεϊκή κάλυψη. Ο χιτώνας του είναι πια το δερμάτινο σαρκίο του που κουβαλάει τα πάθη, τη φθορά, το θάνατο. Είναι γυμνός και ντρέπεται. Είναι ορφανός και φοβάται. Είναι απροστάτευτος, εκτεθειμένος στη μανία της φύσης, στους πόνους μιας σκληρής ζωής, στην ακατάπαυστη βιοπάλη. Μα ο Θεός τον αγαπά, τον αγαπά με μανία, τον καταδιώκει.

Απεργάζεται νέο σχέδιο σωτηρίας. Ο Αδάμ δεν μπόρεσε να γίνει Θεός. Αλλά ο Θεός μπορεί να γίνει άνθρωπος. Και γίνεται. Μπαίνει μέσα στον χρόνο και στον χώρο με σάρκα, με ανθρώπινη υπόσταση, ζει όπως εμείς, χωρίς μόνον αμαρτίας, και μας καλεί να Τον αναγνωρίσουμε, να τον δεχτούμε, να Τον αγαπήσουμε, να Τον ακολουθήσουμε, να γίνουμε ένα μαζί Του για να θεωθούμε.

«Ἰδὼν ὁ Κτίστης ὀλλύμενον τὸν ἄνθρωπον χερσίν ὃν ἐποίησε, κλίνας οὐρανοὺς κατέρχεται, τοῦτον δὲ ἐκ Παρθένου θείας Ἁγνῆς, ὅλον οὐσιοῦται, ἀληθείᾳ σαρκωθείς, ὅτι δεδόξασται».

Β) Η συγκατάβαση του Θεού δεν είναι μετάβασις εκ του ουρανού στη γη. «Όλος ην εν τοις κάτω και των άνω ουδόλως απήν ο απερίγραπτος Λόγος.

Συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε».

Ο Χριστός χωρίς να απεκδυθεί τη θεότητά του, την κρύβει μέσα στην ανθρώπινη σάρκα την οποία αναλαμβάνει. Αυτό στη θεολογική γλώσσα λέγεται «κένωσις». Η κένωσις του Θεού Λόγου γίνεται από την άπειρη αγάπη Του και το σεβασμό προς το πλάσμα Του. Αν ερχόταν στη γη με φανερή τη θεότητά του, κανένας άνθρωπος δεν θα μπορούσε να σταθεί μπροστά Του, πολύ περισσότερο να αντισταθεί. Θα καταργούνταν το αυτεξούσιο του ανθρώπου, διότι μπροστά στη δόξα του Θεού ο άνθρωπος θα έσβηνε, θα κατέρρεε, δεν θα μπορούσε να επιλέξει ελεύθερα, δεν θα κινούνταν αυτοπροαίρετα προς τον Θεόν. Αλλά ο Θεός αυτό ζητεί από τον άνθρωπο, την ελεύθερη αγάπη του: «Όστις θέλει…». Παρόλο που γνωρίζει ότι το πλάσμα Του, ο άνθρωπος, μόνο κοντά Του θα είναι ευτυχισμένο και ζωντανό και αιώνιο, δεν το αναγκάζει να Τον αγαπήσει, δεν παραβιάζει την ελεύθερη βούληση και επιλογή του. Κρύβει λοιπόν τη θεότητά Του και μπαίνει στον χώρο και τον χρόνο των ανθρώπων τόσο αθόρυβα και ταπεινά, όσο δεν πάει άλλο, θα λέγαμε απλοϊκά. Για τη Γέννησή Του καταστρώνει σχέδιο ανατρεπτικό. Διαλέγει τον πιο άσημο λαό, τον Ιουδαϊκό, που τον προετοιμάζει όμως επί πολλούς αιώνες με τους Πατριάρχες, τους Προφήτες, τη θαυμαστή Έξοδο από τη δουλεία των Αιγυπτίων, τη Βαβυλώνεια αιχμαλωσία κτλ.. Διαλέγει ως γενέτειρα την πιο άσημη πόλη, τη Βηθλεέμ, η οποία προκύπτει εκ της απογραφής που διέταξε ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας. Για τους Ιουδαίους η πληθυσμιακή απογραφή απαγορευόταν ρητά στο Δευτερονόμιο, γιατί ο Θεός δεν ήθελε να καμφθεί το φρόνημα του λαού του λόγω της ολιγαριθμίας του, αλλά να έχει την πεποίθηση στον Κύριό του. «Τω Κυρίω μου, πέποιθα». Αλλά με την διαταγή της απογραφής, η οποία προέρχεται κατά παραχώρηση Θεού από τον ειδωλολάτρη Καίσαρα, ο Ιησούς θα γεννηθεί σε μια ξένη πόλη, όπου δεν θα υπάρχει «τόπος εν τω καταλύματι». Αν γεννιόταν στη Ναζαρέτ όπου ζούσε ο Ιωσήφ, θα υπήρχε γι’ Αυτόν ένα φιλόξενο σπίτι, μια συγγενική φροντίδα. Μέσα στο σχέδιο του Θεού ο Υιός και Λόγος Του γεννάται κυριολεκτικά στο πουθενά, σ’ ένα βρώμικο σπήλαιο, και μπαίνει νεογέννητος στο παχνί των ζώων για να βρει λίγη ζεστασιά κι είναι τυλιγμένος σε λίγα κουρέλια –αυτό θα πει σπάργανα.

«Τὴν ἀπαρχὴν τῶν Ἐθνῶν, ὁ οὐρανὸς σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι᾿ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν,οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ' ἐσχάτη πτωχεία· τὶ γάρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τὶ δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι».

Από τους πιο φτωχούς γίνεται ο φτωχότερος κι από τους τελευταίους αυτής της γης ο τελευταίος, για να αναλάβει, για να σηκώσει πάνω του όλη την αθλιότητα και τη φτώχεια, αλλά και την αμαρτία της ανθρωπότητας. Η τέλεια κένωση και μάλιστα μυστικά, λάθρα. Ο ουρανός έκανε πανηγύρι, αλλά ελάχιστοι άνθρωποι, λίγοι αγραυλούντες ποιμένες, πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ήρθε ο Κύριος κρυφά και τόσο ταπεινά, με σεβασμό στην εικόνα Του, για να μην την τρομάξει. Ήρθε για να σώσει, όχι για να απωλέσει. Ήρθε για να προσλάβει την εικόνα του ανθρώπου και να την θεώσει αφού αυτή η εικόνα του δεν κατάφερε να προσλάβει την εικόνα του Θεού.

«Φέρεις Πατρικήν ὁμοίωσιν Υἱέ μου, καὶ πῶς τοῦ δούλου τὸ ὁμοίωμα πτωχεύσας ἀνέλαβες; πῶς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνω σε ἀλόγως τὸν ῥυόμενον ἅπαντας ἀλογίας; ὑμνολογῶ σου τὸ εὔσπλαγχνον".

Συνεχίζεται...

Η Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών

Διαβάζονται την Παραμονή των Χριστουγέννων το πρωί -ή και το απόγευμα της προπαραμονής των Χριστουγέννων- οι Μεγάλες Ώρες. Ίσως για πολλούς να είναι μια άγνωστη ακολουθία. Ας την γνωρίσουμε.

Οι Ώρες είναι σύντομες καθημερινές ακολουθίες που περιλαμβάνονται στο βιβλίο Ωρολόγιον της Εκκλησίας. Είναι τέσσερις, η Πρώτη, η Τρίτη, η Έκτη και η Ενάτη και παραπέμπουν στο βυζαντινό και ρωμαϊκό ωρολόγιο. Έτσι:

Η Πρώτη Ώρα, που αντιστοιχεί προς την σημερινή 6η πρωϊνή,  μας υπενθυμίζει την παράδοση του Κυρίου μας, μετά την σύλληψή του, νωρίς το πρωί, στον Πιλάτο. Η ακολουθία 

πε­ριέχει και δοξολογία επί τη ανατολή του ηλίου για να μας υπενθυμίζει και τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, τον Κύριό μας, γι' αυτό και η ευχή της Πρώτης Ωρας είναι: «Χριστέ, το φως το αληθινόν το φωτίζον και αγιάζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον σημειωθήτω εφ΄ημάς το φως του προσώπου σου, ίνα εν αυτώ οψώμεθα φως το απρόσιτον...».

Η Τρίτη Ώρα, που αντιστοιχεί στην 9η πρωϊνή, μας υπενθυμίζει την κάθοδον του Αγίου Πνεύματος, γι' αυτό και το τροπάριο της τρίτης ώρας είναι: «Κύριε, ο το πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη τρίτη ώρα τοις Άποστόλοις σου καταπέμψας τούτο, αγαθέ, μη αντανέλης αφ' ημών αλλ' εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις σου».
Η Έκτη Ώρα, συμβαίνει περίπου την 12η μεσημβρινήν και μας υπενθυμίζει την ώρα της σταυρώσεως και του σκότους το όποιον εκάλυψε την κτίση, γι΄αυτό και το τροπάριο της έκτης ώρας είναι: «Ό εν έκτη ήμερα τε και ώρα τω Σταυρώ προσηλώσας την εν τω Παραδείσω τολμηθείσαν τω Αδάμ αμαρτίαν, και των πταισμάτων ημών το χειρόγραφον διάρρηξον Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς».
Η Ενάτη Ώρα, είναι αυτή της 3ης άπογευματινής κατά το σύγχρονο ωρολόγιό μας και μας υπενθυμίζει την ώρα του επί του Σταυρού θανά­του του Κυρίου μας. Γι΄αυτό και το τροπάριο της ενάτης Ώρας είναι: «Ό εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, Και σώσον ημάς». Ή ακολουθία της Θ΄ περιέχει ακόμη και την υπέροχη εκείνη ευχή του Μεγάλου Βασιλείου ή οποία λέγει: «Δέσποτα Κύριε, Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών ο μακροθυμήσας επί τοις ημών πλημμελήμασι. και άχρι της παρούσης ώρας αγαγών ημάς...»

Καθημερινά οι Ώρες διαβάζονται στα Μοναστήρια μας που ακολουθούν το πατροπαράδοτο βυζαντινό Τυπικό. Στους ενοριακούς ναούς κάποιες φορές.

«Μεγάλες Ώρες» ονομάζονται οι ακολουθίες των Ωρών όπως τελούνται σε τρεις διακεκριμένες ημέρες του λειτουργικού έτους, συγκεκριμένα την Μεγάλη Παρασκευή, την παραμονή των Χριστουγέννων και την παραμονή των Θεοφανείων. Κατά βάση αποτελούν μία σταδιακή εξέλιξη των κανονικών ακολουθιών των Ωρών των υπολοίπων ημερών του χρόνου, ωστόσο συγκρινόμενες με αυτές είναι μεγαλύτερες σε έκταση με εκλεκτό περιεχόμενο. Αυτό που τις διαφοροποιεί ιδιαίτερα είναι η προσθήκη τριών ιδιομέλων και τριών αναγνωσμάτων, της Προφητείας, του Αποστόλου και του Ευαγγελίου, τα οποία αναφέρονται στην επικείμενη εορτή. 

Τα ιδιόμελα τω Ωρών είναι εξαιρετικά ποιήματα. Παραθέτω τα δοξαστικά. Τα τρία πρώτα περιγράφουν το μαρτύριο του μνήστορος Ιωσήφ, τις ισχυρές αμφιβολίες του, το όνειδος που θα αντιμετώπιζε, αλλά και την αλλαγή της στάσης του και την βεβαιότητά του για το εκ Θεού θαυμάσιον, το τελούμενον εν τη Παρθένω. Το τέταρτο μας θυμίζει το συγκλονιστικό "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου" της Μεγάλης Πέμπτης. Με τις φοβερές αντιθέσεις περιγράφεται το μεγαλείο της κενώσεως, της θεϊκής συγκαταβάσεως. Υπέροχη υμνογραφία από φωτισμένους υμνογράφους και μελωδούς.

Τάδε λέγει Ἰωσὴφ πρὸς τὴν Παρθέvον΄ Μαρία, τί τὸ δρᾶμα τοῦτο, ὃ ἐν σοὶ τεθέαμαι; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι, καὶ τὸν νοῦν καταπλήττομαι! Λάθρα τοίνυν ἀπ’ ἐμοῦ, γενοῦ ἐν τάχει. Μαρία, τί τὸ δρᾶμα τοῦτο, ὃ ἐν σοὶ τεθέαμαι; ἀντὶ τιμῆς αἰσχύνηv, ἀντ’ εὐφροσύvης, τὴv λύπηv, ἀντὶ τοῦ ἐπαινεῖσθαι, τὸν ψόγον μοι προσήγαγες. Οὐκ ἔτι φέρω λοιπόν, τὸ ὄνειδος ἀvθρώπωv΄ ὑπὸ γὰρ Ἱερέων ἐκ τοῦ ναοῦ, ὡς ἄμεμπτον Κυρίου, σὲ παρέλαβοv΄ καὶ τί τὸ ὁρώμεvον;

Ἰωσήφ, εἰπὲ ἡμῖν, πῶς ἐκ τῶν ἁγίων ἣν παρέλαβες Κόρην, ἔγκυοv φέρεις ἐν Βηθλεέμ; Ἐγὼ φησι, τοὺς Προφήτας ἐρευνήσας, καὶ χρηματισθεὶς ὑπὸ Ἀγγέλου, πέπεισμαι, ὅτι Θεὸv γεννήσει ἡ Μαρία ἀνερμηνεύτως΄ οὗ εἰς προσκύνησιν, Μάγοι ἐξ Ἀvατολῶν ἥξουσι, σὺν δώροις τιμίοις λατρεύοντες. Ὁ σαρκωθεὶς δι’ ἡμᾶς, Κύριε, δόξα σοι.

Δεῦτε χριστοφόροι λαοὶ κατίδωμεν, θαῦμα πᾶσαν ἔννοιαν, ἐκπλῆττον καὶ συνέχον΄ καὶ εὐσεβῶς προσκυνοῦντες, πίστει ἀνυμνήσωμεν. Σήμερον πρὸς Βηθλεέμ, ἐγκυμονοῦσα Κόρη παραγίνεται, τοῦ γεννῆσαι τὸν Κύριον΄ χοροὶ δέ, Ἀγγέλων προτρέχουσι. Καὶ ταῦτα βλέπων ἐβόα, Ἰωσὴφ ὁ Μνήστωρ΄ Τὶ τὸ ἐν σοὶ ξένον μυστήριον Παρθένε; καὶ πῶς μέλλεις λοχεῦσαι, ἡ ἀπειρόζυγος Δάμαλις;

• Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου, ὁ δρακὶ τὴν πᾶσαν ἔχων κτίσιν.
• Ῥάκει καθάπερ βροτὸς σπαργανοῦται, ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής.
• Θεὸς ἐν φάτνῃ ἀνακλίνεται, ὁ στερεώσας τοὺς οὐρανοὺς πάλαι κατ’ ἀρχάς.
• Ἐκ μαζῶν γάλα τρέφεται, ὁ ἐν τῇ ἐρήμῳ Μάννα ὀμβρίσας τῷ Λαῷ.
• Μάγους προσκαλεῖται, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας.
• Δῶρα τούτων αἵρει, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου.
• Προσκυνοῦμέν σου τὴν Γένναν, Χριστέ.
• Δεῖξον ἡμῖν καὶ τὰ θεῖά σου Θεοφάνεια.

Δόξα τῇ συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε

(H εικόνα της Γεννήσεως είναι παρμένη από την ιστοσελίδα
των Εκπαιδευτηρίων "Ο Απόστολος Παύλος")

"Σπηλαίῳ παρῴκησας, Χριστὲ ὁ Θεός, φάτνη ὑπεδέξατο. Ποιμένες δὲ καὶ Μάγοι προσεκύνησαν. Τότε δὴ τῶν Προφητῶν ἐπληροῦτο τὸ κήρυγμα· καὶ Ἀγγέλων αἱ Δυνάμεις ἐθαύμαζον, βοῶσαι καὶ λέγουσαι· Δόξα τῇ συγκαταβάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε".

Συγκατάβαση! Πόσο μου αρέσει αυτή η λέξη! Θέλω να την ακούω, να τη λέω, να την ψάλλω, να τη ζω.

Συγκατάβαση: Κάποιος που βρίσκεται πολύ ψηλά κατεβαίνει σε κάτι πολύ χαμηλό και ταπεινό και ευτελές με συμπάθεια. Θέλει να βρεθεί μαζί μ' αυτό το ευτελές, να ενωθεί μαζί του, να γίνει ένα, να συνευρεθεί, να το αγκαλιάσει, να το προσλάβει.
Χριστούγεννα! Η γιορτή της συγκατάβασης του Θεού προς το πλάσμα Του!
"Συγκατάβασις γαρ θεϊκή, ου μετάβασις δε τοπική γέγονε".
Ο Θεός συγκαταβαίνει και γίνεται σύμμορφος της δικής μας ταπεινότητας για να μας κάνει συμμόρφους της δικής Του μεγαλειότητας.
Διαλέγει την πιο ευτελή και αναξιοπρεπή ανθρώπινη κατάσταση. Τι είναι ταπεινότερο σπηλαίου και τι ευτελέστερο φάτνης; Πόσοι άνθρωποι γεννήθηκαν σε στάβλο και ζεστάθηκαν στο παχνί;
Κατεβαίνει τόσο χαμηλά για να μην μείνει κανείς έξω από την αγάπη Του. Μπαίνει πιο χαμηλά απ' όλους μας και μας αίρει όλους προς τη δική Του δόξα.
Και τι ζητά από μας;
Όταν ο Άγιος Ιουστίνος βρέθηκε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο και Του ζήτησε να του φανερώσει τι θέλει από αυτόν σε αντάλλαγμα της δικής Του ενανθρωπήσεως. Κι άκουσε τη φωνή του Χριστού: "Τις αμαρτίες σου θέλω, Ιουστίνε!".
Μας προσφέρει τη θεϊκή δόξα και ζητά σε αντάλλαγμα  όλη τη μαυρίλα και το κατακάθι της ψυχής μας, όλα τα αισχρά μας έργα, τον εγωισμό, την πλεονεξία μας, την φιληδονία μας.
Θα μείνουμε στην παγωμένη μας αδιαφορία ή επιτέλους συγκινημένοι και ευγνώμονες θα βυθιστούμε στην άπειρη αγάπη του Νεογέννητου, αλλά Προαιώνιου και Άπειρου Θεού μας;

*Τα Χριστούγεννα ήρθαν, είναι εδώ! Όχι στην υπερκατανάλωση των ημερών ή στα υπερβολικά τραπέζια και τα ιδιότροπα στολίσματα των σπιτιών μας. 

Είναι εκεί που είναι ο Χριστός!!!! Στην εκκλησία, στις πλουσιότατες ακολουθίες, με αποκορύφωμα τη χριστουγεννιάτικη Θεία Λειτουργία, και στο πρόσωπο του αδελφού μας, του κάθε αδελφού μας και ιδιαίτερα του αναγκεμένου κι εκείνου απ' τον οποίον κάτι μας χωρίζει.

Αν συναντήσουμε τον Χριστό...αιώνια Χριστούγεννα!!!!