"Πάντα μοι έξεστι, αλλ΄ου πάντα συμφέρει!"

 Ο Θεός, ο Παντοδύναμος, είναι "αδύναμος" μπροστά στον άνθρωπο! Για την ακρίβεια είναι αδύναμος μπροστά στο αυτεξούσιο του ανθρώπου. Πράγματι έχουμε αυτό το φοβερό προνόμιο εμείς οι άνθρωποι. Μ' ένα Του νεύμα ή μ΄έναν Του λόγο θα μπορούσε να αποκαταστήσει την απόλυτη ευταξία στον κόσμο μας. Να παύσουν οι κακίες, οι διαστροφές, οι ανισότητες του πλούτου, οι στερήσεις, οι πόλεμοι, όλα τα δεινά. Όλοι οι άνθρωποι να έχουμε νουν σώφρονα, να διάγουμε βίον ηθικόν και έντιμον κτλ, κτλ. Αλλά τότε δεν θα είχε πλάσει ΑΝΘΡΩΠΟ ο Θεός, θα είχε φτιάξει playmobil για να παίζει!

Μπροστά στο αυτεξούσιο - το ακριβότερο δώρο του Θεού και το πιο "εύθραυστο" - ο ίδιος ο Θεός σταματά. Το σέβεται απόλυτα. Ο άνθρωπος μπορεί συνεχώς να επιλέγει. "Πάντα μοι έξεστι!" 

Μπορούμε λοιπόν να επιλέγουμε -τουλάχιστον όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής μας, γιατί πάντα υπάρχουν εξωγενείς και ενδογενείς περιοριστικοί όροι. Από κει και πέρα αρχίζουν τα δύσκολα. Τι επιλέγει ο άνθρωπος; Πού κατευθύνει την ελευθερία του; Ποιοι είναι οι στόχοι του και ποια τα κίνητρα των επιλογών του;. Θέλει απλώς να επιβεβαιώνει συνεχώς την ελευθερία του ως αυτοσκοπό ή να την χρησιμοποιήσει για να φτάσει κάπου και πού είναι αυτό το κάπου; Αν η ελευθερία μου με οδηγεί σε καταστροφή, δικαιώνομαι; Κι αν κάνω μια επιλογή ελεύθερη, μπορώ να αρνηθώ τις συνέπειές της ή να υποστώ μόνο αυτές που είναι ανάλαφρες ή ευχάριστες; 

Είμαι ελεύθερος ν' αρχίσω το κάπνισμα, αλλά -μου το λένε όλοι οι γιατροί- έχω ισχυρές πιθανότητες να πάθω ΧΑΠ, καρκίνο πνευμόνων, θρομβώσεις, στεφανιαία νόσο, εγκεφαλικά κτλ. Μπορώ να επιλέξω το κάπνισμα χωρίς τις συνέπειές του;

Είμαι ελεύθερος να ξοδεύω ασυλλόγιστα τα χρήματά μου και να δανείζομαι πέρα από τις δυνάμεις μου ενώ όλοι με συμβουλεύουν να βάλω μια τάξη στα οικονομικά και στη ζωή μου γιατί θα βρεθώ χρεωμένος, θα με συντρίψουν οι δανειστές μου κτλ. Μπορώ να επιλέξω να συνεχίσω την ασυλλόγιστη ζωή μου χωρίς να υποστώ όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν;

Μου προτείνει η πολιτεία να εμβολιασθώ εναντίον του covid, μάλλον με παρακαλεί. Επικαλούμενος το αυτεξούσιό μου και ποικίλες θεωρίες συνωμοσίας και το αναφαίρετο δικαίωμά μου να ορίζω το σώμα μου αρνούμαι τον εμβολιασμό. Άρα αναλαμβάνω και τις συνέπειες: να νοσήσω βαριά, να χρειαστώ ΜΕΘ την οποία θα στερήσω από κάποιον συμπολίτη μου με άλλο σοβαρό νόσημα, να πεθάνω, να αφήσω τα παιδιά μου ορφανά και τη γυναίκα μου χήρα, να κολλήσω άλλους στο περιβάλλον μου, συγγενείς, συνεργάτες, συνταξιδιώτες, συνεκκλησιαζόμενους, να γίνω υπεύθυνος για πιθανή βαριά νόσησή τους ή και τον θάνατό τους, να συμβάλω στην τεράστια οικονομική αναστάτωση που προκαλείται σε όλη τη χώρα λόγω της πανδημίας, να στείλω στην ανεργία κάμποσους ανθρώπους, να οδηγήσω το σύστημα υγείας της χώρας μου σε συμφόρηση και τους γιατρούς σε απόγνωση και υπερκόπωση, να κλείσω πιθανόν ξανά τα σχολεία και να στερήσω από τα παιδιά την ζωντανή σχολική ζωή... Μπορώ να αρνηθώ το εμβόλιο, αλλά θα αναλάβω και τις συνέπειες! (Το ότι δεν θα μπορώ να μπω στο cafe ή στο εστιατόριο είναι φυσικά το ελάχιστο, το τελευταίο!)

"Πάντα μοι έξεστι, αλλ' ου πάντα συμφέρει". Οι συνέπειες θα δικαιώσουν τις επιλογές μου. Αυτό το "συμφέρει" πρέπει να το αναλογιζόμαστε πριν από τις αποφάσεις μας. Πριν από κάθε μας απόφαση, είτε αυτή έχει να κάνει με θέματα της καθημερινότητας, των οικονομικών μας, των προσωπικών μας σχέσεων, είτε έχει να κάνει με τον μείζονα σκοπό της ζωής μας, με την σωτηρία μας.

Μας ενοχλεί πολύ κάθε στέρηση ή υποψία στέρησης της ελευθερίας μας. Αλλά για ποια ελευθερία αγωνιζόμαστε; Υπάρχει ελευθερία όταν ζω σ' ένα κράτος ελεύθερο και μπορώ και τριγυρνώ ελεύθερος και μπορώ και μιλώ και γράφω και εκφράζομαι αλογόκριτα και έχω το δικαίωμα να απεργώ και να διαδηλώνω και να ψηφίζω και να διεκδικώ τα δικαιώματά μου; Υπάρχει. Και είναι πολύτιμη κι έχει κατακτηθεί με ποταμούς αιμάτων κι όλη η ιστορία του ανθρωπίνου γένους συνυφαίνεται με αγώνα για ελευθερία. Είναι αρκετή; Μήπως υπάρχει και μια άλλη δυσκολότερη αλλά αξιολογότερη ελευθερία; Η ελευθερία από τον ίδιο μου τον εαυτό, ελευθερία από τα πάθη και τις εξαρτήσεις μου, ελευθερία απ΄το βόλεμα και την εγωπάθειά μου, ελευθερία από τον ατομισμό και τον δικαιωματισμό μου, ελευθερία από τον φόβο, ελευθερία από τον θάνατο! Είναι η ελευθερία με την οποία ο Χριστός μας ελευθέρωσε και την οποία ο Χριστός μας χάρισε διά του Σταυρού Του. Κι αυτή είναι το αληθινά ποθούμενο.  Κι αν φέρνω στο νου μου τη θυσία του Χριστού μας για μένα προσωπικά, πώς να χαρίσω την ελευθερία μου οπουδήποτε αλλού; Πώς να επιλέξω  οτιδήποτε με απομακρύνει από την αγάπη Του; Πώς να αδιαφορήσω για τον αδελφό μου, δι' όν Χριστός απέθανε; Τότε η ελευθερία μου παύει να είναι αυτοσκοπός, αλλά γίνεται ο δρόμος που με οδηγεί σ' αυτό που πραγματικά με συμφέρει, στην Αγάπη του Θεού. Κι αν βρω τη θεϊκή Αγάπη, δεν με ενοχλεί ούτε η εξωτερική στέρηση της ελευθερίας. Την καταθέτω ταπεινά στα πόδια Αυτού που μου την χάρισε και που ξέρω πως θα την σεβαστεί ως τη συντέλεια των αιώνων! Καταθέτω την ελευθερία χωρίς να την χάσω και κερδίζω την Άπειρη Αγάπη, το αληθινό συμφέρον! "Πάντα μοι έξεστιν, αλλ΄ου πάντα συμφέρει".