Κλαίμε...

 Κλαίμε σήμερα μαζί με την μητέρα του Άλκη. Ο πόνος ανείπωτος! Κλαίμε το δολοφονημένο παιδί! Δεν υπάρχουν λόγια! Η Παναγία μας ας αγκαλιάσει τη μάνα, τον πατέρα, ας σφογγίσει τα δάκρυά τους...

Κλαίμε όμως και για την κατάντια των νεαρών που έγιναν δολοφόνοι χωρίς λόγο. Κλαίμε και για άλλα πολλά παιδιά που έχουν άδειες ψυχές, που έχουν κιόλας σκληρύνει, που έχουν οργιστεί, που έχουν πάρει στα χέρια τους μαχαίρια και στυλιάρια και είναι έτοιμα με κάποια ασήμαντη αφορμή να δείξουν δύναμη(;), να λύσουν διαφορές βίαια και αδυσώπητα. Δεν ξέρω ποιον πρέπει να κλάψουμε πιο πολύ...

αυτόν που τόσο πρόωρα και φριχτά έφυγε απ' αυτή τη ζωή
σφαγμένος απ' το χέρι ενός αδίστακτου ...
ή αυτόν που στα πρώιμα νιάτα του
φορτώθηκε την βαρύτατη προσωνυμία "φονιάς, δολοφόνος",
αυτόν που θα κουβαλάει για μια ζωή το σημάδι του Κάιν,
αυτόν που σβήνοντας τη ζωή ενός αμέριμνος νέου κατέστρεψε τη δική του...
Ακάλυπτες νεανικές ψυχές... έρμαια του θυμού, της οργής, της παρόρμησης...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς ερείσματα, χωρίς ιδανικά...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς φόβο Θεού, χωρίς όρια...
ακάλυπτες νεανικές ψυχές... χωρίς προσευχή, χωρίς τη Χάρη...
Ακάλυπτες γιατί εμείς οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι ιερείς, οι φίλοι
δεν τις καλύψαμε με πολλή, έμπονη προσευχή,
γιατί εμείς πρώτοι χάσαμε το δρόμο και τον σκοπό της ζωής μας.