Ίσως αυτά τα δύο γεγονότα να μην είναι παντελώς άσχετα.
Ξεκινώ από το βαρύτερο, τη δολοφονία του νεαρού και αμέριμνου Άλκη στη Θεσσαλονίκη από μια οπαδική αγέλη. Τι να πρωτοσχολιάσεις; Νομίζω πως η στάση των γονέων και του παππού του και το σχόλιο της μητέρας του πως τα παιδιά που δολοφόνησαν το παιδί της δεν δέχθηκαν αγάπη κι αυτό το έλλειμμα αγάπης τα έκανε δολοφόνους ήταν ό,τι πιο συγκλονιστικό και μεγαλειώδες έχει ακουστεί από το στόμα μιας χαροκαμένης μάνας!!!! Υποκλίνομαι με θαυμασμό. Είχε το κουράγιο, αλλά και το βίωμα, την ψυχική καλλιέργεια να πει αυτή τη μεγάλη αλήθεια, αντί να ξεστομίσει κατάρες. Το ίδιο κι ο πατέρας που ζήτησε να γίνει φιλικός αγώνας μεταξύ των "εχθρικών" θεσσαλονικώτικων ομάδων και τα χρήματα να δοθούν σε φιλανθρωπικό ίδρυμα!!!! Χωρίς εμπάθεια, παρά τον ανείπωτο πόνο και ο παππούς που αναρρωτήθηκε αν οι γονείς αυτών των παιδιών μπορούν να είναι περήφανοι για τα παιδιά τους, όπως είναι αυτός για τα παιδιά και τα εγγόνια του!!!! Μας τρομάζει η αγριότητα του συμβάντος, αλλά μας παρηγορεί η φιλάνθρωπη, αγαπητική στάση αυτών των ανθρώπων.
Οι νεαροί δολοφόνοι ονομάζονται από κάποιους σχολιαστές "αγέλη" και πράγματι ως αγέλη υπάρχουν και δρουν. Μέσα στην αγέλη βρίσκουν νόημα ύπαρξης και αντλούν την όποια δύναμη(;) επιδεικνύουν. Μόνοι τους, καθένας τους είναι παιδιά ανασφαλή, προφανώς κακομεταχειρισμένα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, προφανώς χωρίς μόρφωση, ή έστω μια στοιχειώδη εκπαίδευση που να μπορεί να τους ανοίξει ένα δρόμο τίμιας επιβίωσης, προφανώς σε σκοτεινό κοινωνικό αδιέξοδο. Ομολογώ πως αυτά τα παιδιά τα φοβάμαι, αλλά κυρίως τα λυπάμαι. Είναι κι αυτά θύματα και μάλιστα πιο αξιοθρήνητα. Είναι ζωντανοί ως προς τις βιολογικές τους λειτουργίες, αλλά νεκροί ως προς το ψυχοπνευματικό τους περιεχόμενο, τον αξιακό τους κώδικα, το μέλλον τους. Ο Άλκης είναι νεκρός στο σώμα, αλλά έγινε ένα φωτεινό αστέρι που θα τον θυμούνται όλοι με συγκίνηση κι αγάπη και που θα δείξει το δρόμο σε πολλούς νέους. Είναι -δεν ήταν- είναι το καμάρι των γονιών και των παππούδων του!
Αυτά τα παιδιά ωστόσο πέρασαν από κάποιο σχολείο, έστω ένα δημοτικό κι ένα γυμνάσιο. Κανένας εκπαιδευτικός, προφανώς, δεν ακούμπησε την ψυχή τους, την πιθανότατα λαβωμένη ψυχή τους. Κανένας δεν στάλαξε ελπίδα, ιδανικά, πίστη, αγάπη, ομορφιά! Πώς έμειναν αυτά κι άλλα πολλά παιδιά άδεια, γυμνά και τετραχηλισμένα, πρόσφορα στην άλωση από τα χειρότερα συνθήματα και βιώματα μίσους και καταστροφής; Μήπως να ξαναδούμε την παιδεία μας; Μήπως οι ανθρωπιστικές σπουδές που έχουν τόσο υποβαθμισθεί στις μέρες μας και παραγκωνισθεί από την τεχνολογική λαγνεία πρέπει να ξαναβρούν την προτεραιότητά τους στο σύστημά μας; Μήπως να επανέλθει στην αρμοδιότητα και ευθύνη των δασκάλων και καθηγητών η παιδαγωγία, την οποία έχει εξοβελίσει το σύστημα, μάλλον την τιμωρεί με κάθε ευκαιρία, κι έχει δώσει στους εκπαιδευτικούς τον άχαρο ρόλο μιας ζωντανής εγκυκοπλαίδειας μόνο;
Αυτό το τελευταίο μου δίνει "πάσα" για το επόμενο θέμα που μπορεί να είναι ελαφρότερο, αλλά οι συνέπειές του είναι εξίσου δυσοίωνες. Εννοώ το περιστατικό στο Ίλιον, με τον μαθητή που πήγε με φούστα στο σχολείο. Από όλη την ιστορία τι μήνυμα πέρασε; Πρώτον πως ο καθηγητής-δάσκαλος ό,τι και να δει μπροστά του πρέπει με μελιστάλακτο ύφος να απευθυνθεί στο παιδί, αλλιώς μπορεί να χάσει και τη θέση του*. Δεύτερον πως ο μαθητής μπορεί να υιοθετήσει την πιο παράξενη-ακραία-προκλητική εμφάνιση και να μην τρέξει τίποτα. Τρίτον πως το Υπουργείο δεν θα καλύψει τον υπάλληλό του. Τέταρτον πως ο γονιός είναι εναντίον του εκπαιδευτικού, τον θεωρεί αντίπαλο και όχι σύμμαχο στην παιδαγωγία. Πέμπτον και τελειωτικό: Γιατί ο εκπαιδευτικός να νοιαστεί για οτιδήποτε πέρα από το καθαρά γνωστικό αντικείμενο του μαθήματός του; Για να βρει τον μπελά του; Όταν όμως τα παιδιά που δεν δέχθηκαν παιδαγωγία, δηλαδή όρια και σεβασμό, ούτε από το σπίτι, ούτε από το σχολείο, ενταχθούν σε κάποια δολοφονική αγέλη, θα παθαίνουμε σοκ ως κοινωνία, θα διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας, θα καταξέουμε τις παρειές μας!!!!
*Δεν επικροτώ τους βαρείς χαρακτηρισμούς. Ωστόσο δεν ακούσαμε ποτέ τον εκπαιδευτικό, μόνο τους επικριτές του!
Δυστυχώς έτσι είναι. Είχαμε την ευκαιρία στην κατάλληλη ηλικία να ακούμε κάθε τόσο από τον παππού Γιάννη -- αιωνία η μνήμη του -- εκείνο το αθάνατο: "Της παιδείας αι μεν ρίζαι πικραί, οι δε καρποί γλυκείς". Η παιδεία (και όχι η διανοητική παραμόρφωση) μας λείπει σήμερα. Η αποκοπή από τα παραδοσιακά εν ονόματι των νεωτερισμών μας αφήνει έκθετους στις συνέπειες.
ΑπάντησηΔιαγραφή