Στην Αίγινα και στο Ναύπλιο (Μέρος 2ο)

 

Πέμπτη 28 Απριλίου 2022

Πολύ εωθινό το εγερτήριο. Απολαμβάνουμε μια γαλήνια ανατολή στα φιορδ του Τολού. Παίρνουμε το πρωινό μας –πλούσιο,πλουσιότατο- δίπλα στην ακροθαλασσιά και ξεκινάμε γύρω στις 8. Θέλουμε να είμαστε στο Πόρτο-Χέλι στις 9.30 για την κρουαζιέρα μας στην Ύδρα και στις Σπέτσες. Άλλες μέρες ξεκινάει από το Τολό πλοίο γι΄ αυτήν την κρουαζιέρα. Αυτό θα ήταν πολύ ευχάριστο και ξεκούραστο. Σήμερα όμως δεν μπορούσε να μας εξυπηρετήσει γι’ αυτό και θα κάνουμε ένα αρκετά μακρύ και πολύστροφο ταξίδι με το λεωφορείο. Μας δίνεται όμως έτσι η ευκαιρία να κάνουμε τον αναστάσιμο όρθρο και να ακούσουμε πληροφορίες για την Ύδρα και τον Νεομάρτυρα Άγιο Κωνσταντίνο τον Υδραίο και για τους Κουντουριώτηδες από την φίλη μας Κονδυλία. Απολαμβάνουμε για μια ακόμη φορά την ανοιξιάτικη αργολική φύση. Έρχεται και η ώρα των ανεκδότων. Τάσος και Παντελής αποδεικνύονται σπουδαίοι ανεκδοτολόγοι και ετοιμόλογοι ατακαδόροι. Είμαστε στην ώρα μας στο Πόρτο Χέλι, όπου μας περιμένει το καραβάκι Barbagiannis. 

Στο κατάστρωμά του μια παρέα Βέλγων νεαρών, οι οποίοι θα αποβιβαστούν στις Σπέτσες. Τακτοποιούμαστε στο σαλονάκι. Ο καπετάνιος, ο κυρ-Γιάννης, κοσμοπολίτης και κοσμογυρισμένος μας ξεναγεί, δείχνοντάς μας κυρίως τις βίλες των επωνύμων στο Πόρτο Χέλι και μετά στα νησιά. Πανέμορφες και οι βίλες και οι ακτές. Θαυμάζουμε το συμπαθέστατο σκυλάκι του κυρ-Γιάννη, τον Έρωτα, που εκτελεί τις προσταγές του κυρίου του πολύ επιτυχημένα. Όταν οι Βέλγοι κατεβαίνουν στις Σπέτσες, παίρνουμε θέσεις στο κατάστρωμα και αρχίζουμε τα τραγούδια μας, με τις κιθάρες του Παντελή και του Σάκη αλλά και το ακορντεόν του Ανέστη. Πολύ κέφι, όμορφη συντροφιά. Ο κυρ-Γιάννης μας δείχνει τη Σπετσοπούλα του Νιάρχου, το Τρικέρι. Φάνηκε η Ύδρα, αρκετά επιμήκης. Πίσω μας το νησί Δοκός. Το νότιο τμήμα της Ύδρας έχει αρκετό πράσινο. Εξάλλου, όπως φανερώνει και το όνομά της, δεν στερείται υδάτων. Πλησιάζουμε στο λιμάνι και βλέπουμε τη Χώρα της Ύδρας με τα στιβαρά πέτρινα κτίριά της, αμφιθεατρικά στημένα σε αρκετά απότομη ανηφόρα. 

Δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα, μόνο υποζύγια ζώα. Δεν φαίνεται καθόλου εύκολη η διαβίωση. Στις 12π.μ. περίπου αποβιβαζόμαστε στην προκυμαία της Ύδρας. Το καραβάκι θα μας παραλάβει σε δυόμιση ώρες. Βαδίζουμε προς το Ναυτικό Μουσείο της Ύδρας το οποίο είναι παράρτημα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου. Στεγάζεται σε κτίριο του 1918  που βρίσκεται κοντά στο Λιμεναρχείο, στην ανατολική πλευρά του Λιμανιού και το οποίο κατασκευάστηκε με δαπάνη του Υδραίου εφοπλιστή και ευεργέτη Γκίκα Ν. Κουλούρα.

Μας ξεναγεί ο πολύ εκφραστικός κ.Παναγιώτης, που μιλάει από καρδιάς. Επιμένει πολύ στον πλούτο της Ύδρας που φαινόταν παντού, στα ρούχα των κυριών, στα παπούτσια τους, στα όπλα, στα έπιπλα.

 Στο ισόγειο του Μουσειακού χώρου εκτίθενται κειμήλια των Βαλκανικών πολέμων και του Α' και Β' Παγκοσμίου πολέμου. Στον προθάλαμο του ορόφου εκτίθενται υδραίικες ενδυμασίες, ακρόπρωρα και ακροστόλια από πλοία του Αγώνα, σπουδαία μικροκαλλιτεχνήματα του 18ου - 19ου αιώνα, όπλα υδραίων αγωνιστών, ωραιότατα χαρακτικά, ναυτικοί χάρτες, η Χάρτα του Ρήγα Φεραίου κ.λ.π. Στο χώρο αυτό φυλάσσεται και η ασημένια λήκυθος με την ταριχευμένη καρδιά του Ανδρέα Μιαούλη.

Στις αίθουσες του ορόφου έχει διαμορφωθεί θαυμάσια Iστορική Πινακοθήκη με έργα μεγάλων Ελλήνων και ξένων ζωγράφων, κυρίως ελαιογραφίες αλλά και υδατογραφίες με απεικονίσεις πλοίων του Αγώνα. Πολύ ενδιαφέρουσες οι μινιατούρες διαφόρων τύπων καραβιών. 

Μας εξηγεί ο κυρ-Παναγιώτης τη χρήση του μπουρλότου. Στους τοίχους του κλιμακοστασίου, που οδηγεί στον όροφο, εκτίθενται προσωπογραφίες Υδραίων αγωνιστών, φιλοτεχνημένες από γνωστούς ζωγράφους, όπως ο Παναγιώτης Τέτσης και ο Δημοσθένης Κοκκινίδης.

 Μπροστά από το κτίριο του Μουσείου, λίγο ανατολικότερα, το άγαλμα του ναυάρχου Ανδρέα Μιαούλη που ήταν το καύχημα των Υδραίων. Περπατάμε ως τον Άγιο Κωνσταντίνο, τη Μητρόπολη του νησιού. Αν ήμασταν πιο νέοι θα ανηφορίζαμε και ως την οικία του Λάζαρου Κουντουριώτη, την οποία βλέπουμε από μακριά, αρκετά ψηλά. Ενδιαφέρων τόπος. Κρατάει την ιδιαιτερότητά του. Οι βαστάζοι πάνε κι έρχονται. Το ίδιο και τα υποζύγια που γλιστρούν συχνά πάνω στις γυαλιστερές από την πολυχρόνια χρήση πέτρες. Βολτάρουμε στα στενά. Τρώμε κάτι ή πίνουμε τον καφέ μας.

Στις 2.30, πιστοί όλοι στο ραντεβού, επιβιβαζόμαστε στον BARBAGIANNIS και σαλπάρουμε για τις Σπέτσες. Φυσάει αρκετά στο κατάστρωμα και προτιμάμε το σαλονάκι. Κάποιοι παίρνουν κι έναν υπνάκο. Μας συνοδεύουν δελφίνια που παίζουν ακολουθώντας το πλοιάριό μας. Ωραίο ταξίδι!

Οι Σπέτσες έχουν άλλη ομορφιά. Η Ύδρα έχει κάτι σκληρό και λιτό, σαν να μη θέλει να σε σαγηνεύσει. Οι Σπέτσες πιο αρχοντικές και πιο φιλόξενες. Πολύ όμορφα τα βοτσαλοδάπεδα που ξεκινούν από το λιμάνι και συνεχίζουν στα στενά. Ανηφορίζουμε προς το Αρχοντικό της Μπουμπουλίνας. Το Αρχοντικό της σπουδαίας Σπετσιώτισσας, της μόνης γυναίκας ναυάρχου!  

Η ζωή της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας είναι μυθιστορηματική, συναρπαστική, αδιανόητη. Τσαγανό, δυναμισμός, άριστη οικονομική διαχείριση. «Τύφλα να έχουν οι σύγχρονοι εφοπλιστάδες!..»  Φιλοπατρία, πατριωτισμός. Θηρίο… Γυναίκα θηρίο σε χρόνια γυναικών υποταγμένων. Και ένα κύτταρο, τόσο δυνατά αδάμαστο, που φτάνει μέχρι και την άλλη σπουδαία μορφή της εθνικής μας Αντίστασης απέναντι στη γερμανική κατοχή, τη Λέλα Καραγιάννη (Μπούμπουλη από την πλευρά της μάνας της) ιδρύτρια της οργάνωσης «Μπουμπουλίνα». Θαρρείς και το όνομά της και μόνο αυτό αρκεί για να φανερώσει την ακατάβλητη ορμή και τον απερίσταλτο δυναμισμό της. Η οικία διατηρείται όπως ήταν,

παρά τα 300 χρόνια ζωής της. Πολύ ενδιαφέροντα τα εκθέματα. Το ξύλινο σκαλιστό ταβάνι του σαλονιού φερμένο από το Παρίσι.

 Η μπιστόλα της ηρωίδας, παλαιά έπιπλα, βιβλία, όπλα, προσωπικά αντικείμενα και επίσημα έγγραφα και επιστολές της ηρωίδας, προσωπογραφίες. Λόγω του covid, μάλλον με πρόσχημα τον covid, δεν γίνεται ζωντανή ξενάγηση, κάτι που θα ήταν πολύ ενδιαφέρον. Σε παρατήρηση του αρχηγού μας για την κατάργηση των ζωντανών ξεναγήσεων δημιουργείται μια παρεξήγηση που μας χαλάει τη διάθεση. Κατηφορίζουμε προς την παραλία. Κάποιοι νοικιάζουν άμαξα και κάνουν έναν μικρό γύρο της πόλης και της εξοχής της και επιστρέφουν ενθουσιασμένοι. Άλλοι επισκέπτονται το ανακαινισμένο πεντάστερο ξενοδοχείο «Poseidonion Grand Hotel», ιστορικό ξενοδοχείο των Σπετσών. 

Βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της πόλης στη προκυμαία του νέου λιμανιού, σε μικρή απόσταση από τη Ντάπια, την Πλατεία των Σπετσών. Ιδρύθηκε από τον σπουδαίο Σπετσιώτη ευεργέτη Σωτήριο Ανάργυρο και θεωρείται ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της σύγχρονης Ελλάδας. Εγκαινιάστηκε το καλοκαίρι του 1914, παρουσία και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, με τον οποίον ο Ανάργυρος διατηρούσε φιλικές σχέσεις. Το Ποσειδώνιο διέθετε 55 δωμάτια και ήταν το πρώτο ξενοδοχείο στην Ελλάδα με εγκαταστάσεις λουτρών. Λόγω του πολυτελούς του χαρακτήρα και της αρχιτεκτονικής του, συνετέλεσε σημαντικά στο όραμα του ιδρυτή του να καταστούν ελκυστικές οι Σπέτσες στα ελληνικά και ξένα ανώτερα κοινωνικά στρώματα.

Ένα παγωτό, ένας καφές στο Ποσειδώνιο έχει μια αίγλη...τέλος πάντων! Μπροστά στο ξενοδοχείο το άγαλμα της Μπουμπουλίνας.

 Αγοράζουμε και τα σπετσιώτικα αμυγδαλωτά. Αναχωρούμε από τις Σπέτσες στις 6μ.μ.. Είναι κοντά το Πόρτο Χέλι. Απολαμβάνουμε για μια ακόμη φορά τις όμορφες παραλίες με τις πλούσιες βίλες. Το λεωφορείο μας περιμένει για να μας επιστρέψει στο Τολό. Ακούμε το ποίημα «Ματρόζος» απαγγελμένο συγκλονιστικά από τον Δημήτρη Βάγια. Ψάλλουμε τον Εσπερινό της Ζωοδόχου Πηγής.

Έχουμε λίγη ώρα για ξεκούραση και γύρω στις 9 συναντιόμαστε για την κοινή μας συνεστίαση σε μια γραφική παραθαλάσσια ταβέρνα που μας έχει ετοιμάσει το τραπέζι στον μώλο, κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα. Έχουμε συμφωνήσει σε ένα μενού που αποδεικνύεται πολύ πλούσιο. Ποικίλη μουσική από τους τρεις μουσικούς μας, τραγούδια από όλους μας, χορός από συνεκδρομείς που ανεδείχθησαν εξαίρετοι χορευτές (Τάσος, Άννα, Αθηνά, Μερόπη)!!!

Καλή νύχτα!

(Συνεχίζεται)