Ας ταΐσουμε λίγο και τον καλό λύκο

 Διάβασα κάπου μια πολύ παραστατική και διδακτική ιστοριούλα:

Ο αρχηγός μιας ινδιάνικης φυλής συμβουλεύει τα παιδιά λέγοντας: "Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του δυο λύκους που παλεύουν ασταμάτητα. Έναν καλό κι έναν κακό". "Ποιος θα νικήσει σ' αυτή τη μάχη;" ρωτάει ένα παιδί. "Ο λύκος που θα ταΐσουμε περισσότερο!", απαντά ο σοφός αρχηγός.

Ακούγοντας τον τελευταίο καιρό τις αλλεπάλληλες ειδήσεις  για φριχτά εγκλήματα -από φόνους μέχρι κακοποιήσεις μικρών παιδιών και διαστροφές κάθε είδους-  μου έρχεται συχνά στο νου αυτή η ιστοριούλα.

Ταΐσαμε πολύ τον κακό λύκο μέσα μας. Έντυπα, ταινίες, τηλεθεάσεις, τραγούδια, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σύγχρονα ήθη, τα πάντα τρέφουν έναν άκρατο εγωισμό και μια ακόρεστη ηδονή, δηλαδή τον κακό μας λύκο.

Πέσαμε με τα μούτρα στα ξυλοκέρατα σαν τους χοίρους, ενώ μπορούμε να τραφούμε με θεϊκή τροφή. 

Τον καλό λύκο τον αφήσαμε πένητα και λιμώττοντα. Ό,τι ημερώνει και γαληνεύει την ψυχή μας το έχουμε εκδιώξει από τη ζωή μας. Πόσο μελετούμε τον Λόγο του Θεού που είναι το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή; Πόσο εκκλησιαζόμαστε και εκκλησιάζουμε όλη τη ζωή μας; Πόσο έχουμε βιώσει εμείς κι έχουμε περάσει και στα παιδιά μας την εγκράτεια, την αναβολή και τον έλεγχο της ηδονής, την ταπείνωση, τον σεβασμό του άλλου προσώπου  ως εικόνας του Θεού; Τι ταΐζουμε τις παιδικές ψυχές στα σπιτικά μας, στα σχολεία, στην κοινωνία;

Ζητάμε αυστηρή νομοθεσία και πιο παραδειγματικές τιμωρίες. Αυτό είναι το τέλος, η ταφόπλακα, το διά ταύτα. Την αρχή,  τη ρίζα, πρέπει να θεραπεύσουμε. Κι έχουμε όλοι ευθύνη και οφειλή.

Φοβάμαι πως δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Φοβάμαι πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Οι κακοί λύκοι έχουν θεριέψει πολύ...!