της Σταυρούλας

Πατρός Παϊσίου λόγοι προφητικοί προς πάντας

Έπεσε στα χέρια μου και διάβασα μια επιστολή του πατρός Παϊσίου. Ίσως να είναι γνωστή. Έγώ δεν την είχα ξαναδιαβάσει. Μου προξένησε μεγάλη εντύπωση γιατί είναι και πάρα πολύ επίκαιρη, σχεδόν προφητική για όλα όσα ακούστηκαν πριν λίγους μήνες για το Βατοπέδι. Παραθέτω ένα τμήμα της.

"Θα πρέπει λοιπόν όλοι οι Μοναχοί να αποφεύγουμε, όσο μπορούμε, τα σύγχρονα μέσα για τη λειτουργία της Μονής και να σεβαστούμε την έρημο με το να προσαρμόζουμε τον εαυτό μας με αυτή, για να μας χαρίσει τότε και η έρημος την αγία της ηρεμία και να βοηθηθούμε στην ερήμωση της ψυχής μας από τα πάθη μας. Δεν είναι σωστό να θέλουμε να προσαρμόσουμε την έρημο στον κοσμικό μας εαυτό, διότι είναι αμαρτία να ατιμάζουμε την έρημο.
Όποιος θέλει από τους μοντέρνους Μοναχούς, μπορεί να κτίσει μια Μονή πάνω σε μια πολυκατοικία για να έχει όλες τις ευκολίες του κόσμου που θέλει και να απολαμβάνει τα φώτα ή να ανεβαίνει στον τρίτο ουρανό με το ασανσέρ κι ας αφήσει την έρημο ήσυχη.
Δυστυχώς μερικοί τέτοιοι μοναχοί με όλο αυτό το κοσμικό τους φρόνημα μεταφέρουν και όλο το κοσμικό τους πνεύμα στην έρημο, με όλα τα κοσμικά μέσα, και συνέχεια ασχολούνται με αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, με εξωραϊσμούς εξωτερικούς, με τούβλα και γλάστρες ένα σωρό, και κομποσχοίνι τι θα πει δεν ξέρουν, παρά μέριμνα, καλό φαΐ και τούβλα. Όλο αυτό φανερώνει τους ανθρώπους τους σαρκικούς, που είναι τούβλα-πηλός και όχι πνεύμα Θεού.
(Δεν εννοώ τα νεόκτιστα Μοναστήρια που αγωνίζονται να στεγασθούν).
Όταν λοιπόν ο Μοναχός δεν βρει την πνευματική εργασία, δεν βοηθηθεί από τον Γέροντα και ασχολείται όλο με εξωτερικά, αγριεύει πνευματικά και στο κελί του ούτε δεμένος δεν μπορεί να καθίσει. Πάντοτε θα του αρέσουν οι επαφές με τους ανθρώπους, να κάνει ξεναγήσεις, να λέει για τους θόλους και τις αρχαιολογίες, να τους δείχνει τις γλάστρες με τα διάφορα λουλούδια, να τους κάνει ένα πλούσιο κοσμικό γεύμα και να αναπαύει εξωτερικούς μόνο ανθρώπους. Εάν εξετάσει κανείς τι είδους ανάπαυση είναι, θα ιδεί ότι δεν είναι αυτό ανάπαυση, αλλά απλώς με την απασχόληση αυτή ξεχνούν για λίγο οι άνθρωποι τις στεναχώριες τους και πάλι επανέρχονται στο άγχος, διότι το κοσμικό φρόνημα είναι σαν το σαράκι που δουλεύει.
Ο σκοπός επομένως των Μονών είναι πνευματικός και δεν θα πρέπει να υπάρχει το κοσμικό στοιχείο αλλά το ουράνιο για να πλημμυρίζουν στις ψυχές οι παραδεισένιες γλυκύτητες. Στα κοσμικά δεν μπορούμε να συναγωνιστούμε τους κοσμικούς, διότι όσο νάναι οι κοσμικοί έχουν περισσότερα μέσα. Επομένως; Οι καημένοι οι κοσμικοί θέλουν από μας τους Μοναχούς κάτι το ανώτερο και για να πέτύχουμε το ανώτερο θα πρέπει να αποφύγουμε κάθε ανθρώπινη παρηγοριά. Διότι είναι αδύνατο να νιώσουμε τη θεία παρηγοριά, εάν δεν αποφύγουμε την κοσμική και εάν δεν πεθάνει τελείως το κοσμικό μας φρόνημα... οι θείες ηδονές δεν γεννιούνται από τις σωματικές ηδονές αλλά από τις σωματικές ωδίνες..."

Κατά πάντα καίριος. Μόνο που αυτή τη φορά οι Μοναχοί ξεπέρασαν στα κοσμικά και τους κοσμικούς.
Πάντως για να μη βλέπουμε μόνο των άλλων τα σφάλματα και περνάμε τους εαυτούς μας για καλούς, όλοι είμαστε στο ίδιο κρίμα. Κι εμείς οι κοσμικοί Χριστιανοί έχουμε στόχο τη Βασιλεία του Θεού, επομένως πρέπει να περάσουμε από ωδίνες και όχι από ηδονές.