Τους τρεις μεγίστους φωστήρας...

"Τα του φωτός δοχεία, τας φεγγοβόλους αστραπάς, Βασίλειον νυν τον Μέγαν, Γρηγόριον Θεολόγον, Χρυσόστομον Ιωάννην, ανευφημήσωμεν πάντες".

Ίσως επειδή είμαι εκπαιδευτικός, ίσως επειδή λίγο, ελάχιστα μελέτησα κάποια από τα έργα τους και την πολυτάραχη και πλουσιότατη σε έργο πνευματικό ζωή τους, ίσως επειδή ταξίδεψα στα μέρη του Γρηγορίου και του Βασιλείου, στην Καππαδοκία, τον Πόντο και την Κωνσταντινούπολη, ... τρέφω βαθύτατο θαυμασμό και μεγάλη συμπάθεια για τους Τρεις Ιεράρχες.
Είναι ασύλληπτο το έργο τους. Υπήρξαν φωστήρες, αστέρια που μας μετέδωσαν το φως και τη λαμπρότητα του νοητού Ήλιου, εθεολόγησαν, διατύπωσαν δόγματα με σαφήνεια όρων μοναδική, συνταίριασαν την εξαιρετική μόρφωση του νου με την αγιότητα της καρδιάς τους και την συνέπεια των έργων τους.
Ό,τι και να πούμε είναι πιο λίγο από το ελάχιστο. Θα ήθελα όμως να γράψω μια φράση από τον καθένα, έτσι για να πάρουμε κι εμείς λίγη "ευωδία" πνευματική.

"Μη τα πάντα τη ηδονή, δος τι και τη ψυχή". (Μέγας Βασίλειος)

"...ίνα γένησθε ως φωστήρες τω κόσμω, ζωτική τοις άλλοις ανθρώποις δύναμις" (Γρηγόριος ο Θεολόγος)

"Μακάριος ός ήρεν ζυγόν (Χριστού) εκ νεότητος αυτού". (Ιωάννης Χρυσόστομος)