Πόνος βαθύς ή Στου θερισμού την ώρα

Ευχαριστώ θα πει η γη στο αλέτρι που τα σπλάχνα της ξεσκίζει.
Αν ήταν σάρκινη, ποτάμια αίμα ολούθε θα κυλούσαν!
Μ' αυτή με φρόνημα γενναίο χαίρεται, τι προσδοκά τον σπόρο.
Το σπόρο που στη θέρμη της πολύπτυχης αγκάλης της
θα μπει να ζεσταθεί, να βρει καταφυγή κι ήσυχο αραξοβόλι,
και θα τολμήσει να φανερώσει τη ζωή που κρύβει μέσα του...
Η οργωμένη γη πονά, μα χαίρεται.
Δίπλα της μια λωρίδα ανέγγιχτη, απόνετη, ερμητικά κλειστή,
κοιτάει με φρίκη τ΄όργωμα, μα ...ευτυχώς αυτή διασώζεται.
Στου θερισμού την ώρα, την ώρα του απολογισμού,
ο πόνος γέννησε καρπόν πολύν, τόννους από χρυσό σιτάρι.
Μα η λωρίδα η ανέγγιχτη μόνο φτωχό και άχρηστο χορτάρι. (Σ.Κ.)