Δειλινό

Στ’ ουρανού την αιθέρινη στόφα

πινελιές χρυσαφιές, ροδαλές, μενεξένιες,

των ματιών μας απόλαυση

της ψυχής μας γαλήνη!

Τ’ αχνό φως σιγοσβήνει…

Πόσοι ετούτη την ώρα

έχουν μάτια να δούνε το δείλι;

Πόσοι ετούτη την ώρα

μπορούν να σταθούν, να σιωπήσουν,

τη γαλήνια ομορφιά στις ψυχές τους να κλείσουν,

μυστικά να ευφρανθούν, να ημερέψουν;

Κάποιοι λίγοι καλότυχοι

το εξαίσιο θαύμα αντικρίζουνε.

Οι πινελιές τ’ ουρανού

απαλά στην ψυχή τους ξεχύνονται.

 Τα σημάδια του πόνου, τα παράπονα σβήνουνε.

Με τα μάτια στραμμένα στη δύση

για τη μέρα που φεύγει μι’ απορία γεννιέται:

«Ήταν άραγε, Θε μου, προσευχή και αγάπη γεμάτη;»

Για τη μέρα που θά ‘ρθει μυστική ευχή ανεβαίνει:

«Νάναι αυτή φωτεινή, λαμπερή,

απ’ του Χριστού μας το φως και την αγάπη λουσμένη!»