Των Ελλήνων οι Άνοιξες...

Στ΄ ουρανού το γαλάζιο στερέωμα

μ' ανοιξιάτικα μύρα και χρώματα

και πουλιών θαρρετά φτερουγίσματα

της πικρής μας πατρίδας η άνοιξη,

όρθρος του Ευαγγελισμού, φανερώθη.

 

Από αιώνες κρυμμένη και άφαντη

μ' αλυσίδες βαριές φορτωμένη

πόνο κι αίμα και δάκρυ θρεμμένη

λαχταρούσε τη μέρα, την ώρα,

στο Φως, στην Ελλάδα, και πάλι να βγει.

Στη μεγάλη της πίστης μας μέρα

που ο Αρχάγγελος φέρνει στη Μαρία το "Χαίρε"

κι όλη η γη λυτρωμένη ανασαίνει 

απ' του Άδη το πνιχτό σφιχταγκάλιασμα

κι αναμένει τον των όλων Δεσπότην...

 

Με το "Χαίρε", θαρρείς, του Αγγέλου

και το "Ναι" της Παρθένου Μαρίας, τα δεσμά 

της δικής μας κρυμμένης παρθένου συντρίβονται

κι οι βαριές της οι άλυσες σπώνται

και ορμά δυνατή και πανώρια 

στης Ελλάδας τις στράτες, τα βουνά, τις χαράδρες, 

τα νησιά, τα πελάγη, τις θάλασσες,

ηλιαχτίδα ολόφωτη, ανοιξιάτικη αύρα,

μα και σπαθί και μπουρλότο και ντουφέκι

και πείνα και φτώχια και κλάμα μαζί. 

 

Των Ελλήνων οι Άνοιξες τρεις: 

της πανέμορφης φύσης μας...

της γλυκιάς μας πατρίδας...

της ορθόδοξης πίστης μας! 

Σταυρούλα Κουμενίδου