"...Μπορούμε να περιγράψουμε τον κανόνα αυτό σαν ένα θρήνο μετανοίας που μας μεταφέρει στο βάθος και στο πεδίο δράσης της αμαρτίας, συγκλονίζοντας την ψυχή μας με την απόγνωση, αλλά και την μετάνοια και την ελπίδα. Με μια μοναδική τέχνη ο Άγιος Ανδρέας συνυφαίνει τα μεγάλα βιβλικά γεγονότα, Αδάμ και Εύα, Παράδεισος και Πτώση, Πατριάρχες, Νώε , κατακλυσμός, Δαβίδ, χώρα της Επαγγελίας και τελικά Χριστός και Εκκλησία, ομολογία των αμαρτιών και μετάνοια. Τα γεγονότα της ιερής ιστορίας παρουσιάζονται ως γεγονότα της ζωής μου. Οι ενέργειες του Θεού στο παρελθόν αποβλέπουν σε μένα και στη σωτηρία μου, η τραγωδία της αμαρτίας και η προδοσία παρουσιάζονται ως προσωπική δική μου τραγωδία. "Πόθεν άρξομαι θρηνείν τας του αθλίου βίου μου πράξεις; Ποίαν απαρχήν, επιθήσω, Χριστέ, τη νυν θρηνωδία;"..." (Μεγάλη Σαρακοστή, Πορεία προς το Πάσχα, Alexander Schmemann).
Και λίγες σκέψεις με αφορμή κάποιους στίχους από τα αναγνώσματα της ημέρας:
Γενέσεως το ανάγωσμα (κεφ.ιη΄20-33): "Κύριε, εάν ευρεθώσι δέκα δίκαιοι εν τη πόλει, ου ποιήσεις κρίσιν; και είπεν ο Κύριος: Ουκ απωλέσω ένεκεν των δέκα". Ο Αβραάμ "παζαρεύει" την σωτηρία της πόλης των Σοδόμων. Αν βρεθούν πενήντα δίκαιοι, λέει στον Θεό, θα γλιτώσει η πόλη χάρη σ' αυτούς τους πενήντα; Ναι! του λέει ο Θεός. Αν βρεθούν σαράντα πέντε; Ναι! Αν βρεθούν τριάντα; Ναι! Είκοσι; Ναι. Και στους δέκα ο Θεός απαντάει "Ναι". Δέκα δίκαιοι θα έσωζαν την πόλη την βουτηγμένη στην αμαρτία. Δεν βρέθηκαν τότε. Ίσως δέκα δίκαιοι σώζουν αυτή τη στιγμή την πατρίδα μας ολόκληρη! Ποιοι είναι αυτοί; Ο Θεός γνωρίζει. Προσωπικό χρέος του καθενός μας να στρεφόμαστε αδιάλειπτα, αταλάντευτα, βαθιά προς Εκείνον, εγκαταλείποντας ό,τι μας χωρίζει από Αυτόν. Τα έργα της αμαρτίας πρωτίστως, αλλά και τον φόβο, την ανησυχία, τους ατέλειωτους σχολιασμούς των γεγονότων, την καχυποψία, την προσπάθεια να ανακαλύψουμε τις συνωμοσίες και τα μυστικά σχέδια των παγκοσμιοποιητών. Η ζωντανή προσευχητική σχέση μας με τον Θεό ίσως αυξήσει την δύναμη της μεσιτείας των δέκα δικαίων! Στου Θεού τα χέρια είναι η ζωή μας, η σωτηρία μας!
Παροιμιών το ανάγνωσμα (κεφ.ιστ΄17-ιζ΄17): "Προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε πτώματος κακοφροσύνη". Προσέξετε την ύβρι, δηλαδή το ξεπέρασμα του ανθρώπινου μέτρου και την θεοποίηση του ανθρώπου. Αυτό θα φέρει την συντριβή. Οι αρχαίοι Έλληνες πιο πολύ από όλες τις ανθρώπινες κακίες φοβόντουσαν την ύβρι και σ' αυτήν απέδιδαν όλα τις δυστυχίες που έβρισκαν τους ανθρώπους. ΄Ηταν πιο σοφοί από εμάς τους σημερινούς που δυστυχώς ακόμα κι αν δεν το λεν τα λόγια μας το φωνάζουν τα έργα και η βιοτή μας: "Δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει επιστήμη, υπάρχει τεχνολογία, δηλαδή υπάρχουν τα σπουδαία κατορθώματα των ανθρώπων!". Η ύβρις μας έφερε την συντριβή και η κακοφροσύνη μας μας φέρνει προ του πτώματος!
"Τους σοφούς και συνετούς φαύλους καλούσιν, οι δε γλυκείς εν λόγω πλείονα ακούσονται". Τους σοφούς και συνετούς τους αποκαλούν φαύλους κι όσοι μιλούν με γλυκύτητα, αυτοί θα ακούσουν τα χειρότερα, κοινώς "θα τους σύρουν τα εξ αμάξης"! Αυτό κι αν δεν βιώνουμε συνεχώς, ιδίως τις ημέρες αυτές που τα γεγονότα είναι καταιγιστικά! Διαβάζουμε συνεχώς πικρόχολα σχόλια για όσους έχουν φορτωθεί την ευθύνη της αντιμετώπισης της κορωνοσυμφοράς. Σήμερα με λύπη μου διάβασα ένα σωρό κατηγορίες για τον κ.Τσιόδρα, αυτόν που ως Κυρηναίος κουβαλάει σταυρό μαρτυρίου. Αυτός ο στίχος των Παροιμιών δικαιολογεί το χάλι μας. Οι άνθρωποι παραμένουμε ίδιοι, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Τα ίδια χάλια, οι ίδιες ανοησίες, οι ίδιες αδυναμίες μας ταλανίζουν. Το βιβλίο των Παροιμιών γράφτηκε περί το 900π.Χ. Σήμερα έχουμε 2020μ.Χ.. Κι όμως μας "διαβάζει" κατά γράμμα, μας περιγράφει κατά γράμμα!!!!
Και λίγες σκέψεις με αφορμή κάποιους στίχους από τα αναγνώσματα της ημέρας:
Γενέσεως το ανάγωσμα (κεφ.ιη΄20-33): "Κύριε, εάν ευρεθώσι δέκα δίκαιοι εν τη πόλει, ου ποιήσεις κρίσιν; και είπεν ο Κύριος: Ουκ απωλέσω ένεκεν των δέκα". Ο Αβραάμ "παζαρεύει" την σωτηρία της πόλης των Σοδόμων. Αν βρεθούν πενήντα δίκαιοι, λέει στον Θεό, θα γλιτώσει η πόλη χάρη σ' αυτούς τους πενήντα; Ναι! του λέει ο Θεός. Αν βρεθούν σαράντα πέντε; Ναι! Αν βρεθούν τριάντα; Ναι! Είκοσι; Ναι. Και στους δέκα ο Θεός απαντάει "Ναι". Δέκα δίκαιοι θα έσωζαν την πόλη την βουτηγμένη στην αμαρτία. Δεν βρέθηκαν τότε. Ίσως δέκα δίκαιοι σώζουν αυτή τη στιγμή την πατρίδα μας ολόκληρη! Ποιοι είναι αυτοί; Ο Θεός γνωρίζει. Προσωπικό χρέος του καθενός μας να στρεφόμαστε αδιάλειπτα, αταλάντευτα, βαθιά προς Εκείνον, εγκαταλείποντας ό,τι μας χωρίζει από Αυτόν. Τα έργα της αμαρτίας πρωτίστως, αλλά και τον φόβο, την ανησυχία, τους ατέλειωτους σχολιασμούς των γεγονότων, την καχυποψία, την προσπάθεια να ανακαλύψουμε τις συνωμοσίες και τα μυστικά σχέδια των παγκοσμιοποιητών. Η ζωντανή προσευχητική σχέση μας με τον Θεό ίσως αυξήσει την δύναμη της μεσιτείας των δέκα δικαίων! Στου Θεού τα χέρια είναι η ζωή μας, η σωτηρία μας!
Παροιμιών το ανάγνωσμα (κεφ.ιστ΄17-ιζ΄17): "Προ συντριβής ηγείται ύβρις, προ δε πτώματος κακοφροσύνη". Προσέξετε την ύβρι, δηλαδή το ξεπέρασμα του ανθρώπινου μέτρου και την θεοποίηση του ανθρώπου. Αυτό θα φέρει την συντριβή. Οι αρχαίοι Έλληνες πιο πολύ από όλες τις ανθρώπινες κακίες φοβόντουσαν την ύβρι και σ' αυτήν απέδιδαν όλα τις δυστυχίες που έβρισκαν τους ανθρώπους. ΄Ηταν πιο σοφοί από εμάς τους σημερινούς που δυστυχώς ακόμα κι αν δεν το λεν τα λόγια μας το φωνάζουν τα έργα και η βιοτή μας: "Δεν υπάρχει Θεός. Υπάρχει επιστήμη, υπάρχει τεχνολογία, δηλαδή υπάρχουν τα σπουδαία κατορθώματα των ανθρώπων!". Η ύβρις μας έφερε την συντριβή και η κακοφροσύνη μας μας φέρνει προ του πτώματος!
"Τους σοφούς και συνετούς φαύλους καλούσιν, οι δε γλυκείς εν λόγω πλείονα ακούσονται". Τους σοφούς και συνετούς τους αποκαλούν φαύλους κι όσοι μιλούν με γλυκύτητα, αυτοί θα ακούσουν τα χειρότερα, κοινώς "θα τους σύρουν τα εξ αμάξης"! Αυτό κι αν δεν βιώνουμε συνεχώς, ιδίως τις ημέρες αυτές που τα γεγονότα είναι καταιγιστικά! Διαβάζουμε συνεχώς πικρόχολα σχόλια για όσους έχουν φορτωθεί την ευθύνη της αντιμετώπισης της κορωνοσυμφοράς. Σήμερα με λύπη μου διάβασα ένα σωρό κατηγορίες για τον κ.Τσιόδρα, αυτόν που ως Κυρηναίος κουβαλάει σταυρό μαρτυρίου. Αυτός ο στίχος των Παροιμιών δικαιολογεί το χάλι μας. Οι άνθρωποι παραμένουμε ίδιοι, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Τα ίδια χάλια, οι ίδιες ανοησίες, οι ίδιες αδυναμίες μας ταλανίζουν. Το βιβλίο των Παροιμιών γράφτηκε περί το 900π.Χ. Σήμερα έχουμε 2020μ.Χ.. Κι όμως μας "διαβάζει" κατά γράμμα, μας περιγράφει κατά γράμμα!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου