Μικρό απάνθισμα από την σημερινή ακολουθία (από τον Εσπερινό)

Ἰδιόμελον
"Ὡς ἐξ Ἱερουσαλήμ, σοῦ τῶν θείων ἐντολῶν ἐξερχόμενος, καὶ πρὸς τὰ πάθη τῆς Ἱεριχὼ καταντήσας, τῇ δόξῃ τῆς ἀτιμίας, τῶν βιωτικῶν μελημάτων κατασυρείς, λῃσταῖς περιέπεσον τῶν λογισμῶν, τῆς υἱοθεσίας τῇ χάριτι, τὸν χιτῶνα ὑπ' αὐτῶν ἐκδυθείς, καὶ ταῖς πληγαῖς, ὡς ἄπνους κατάκειμαι. Ἱερεὺς δὲ παρών, καὶ τὸ πτῶμα κατιδών, οὐ προσέσχε. Λευΐτης, καὶ αὐτὸς βδελυξάμενος, ἀντιπαρῆλθέ μοι. Σὺ δὲ Κύριε, ὁ ἐκ Παρθένου ἀφράστως σαρκωθείς, τῇ ἐκχύσει τοῦ σωτηρίου, καὶ ἑκουσίως ἐκ πλευρᾶς σου, ἐκχυθέντος Αἵματος καὶ ὕδατος, ὡς ἔλαιον ἐπιστάξας Χριστὲ ὁ Θεός, τὰς οὐλὰς τῶν τραυμάτων μου, τῇ μοτώσει περίσφιγξον, καὶ πρὸς οὐράνιον συγκαταρίθμησον χῶρον, ὡς εὔσπλαγχνος".

Πόση τρυφερότητα, αλλά και συγκλονιστική αλήθεια  αναβλύζει από το λυρικότατο ιδιόμελο του σημερινού εσπερινού!

Θα επιχειρήσω μια ελεύθερη απόδοση:
"Σαν να απομακρυνόμουν από τον ιερό τόπο, την Ιερουσαλήμ, ξέφυγα από τις θείες εντολές Σου και κατάντησα να βυθιστώ στα πάθη της νοητής Ιεριχούς. Σύρθηκα καταγής βαρυφορτωμένος από την προσκόλλησή μου σε άτιμες βιοτικές μέριμνες, έπεσα στα χέρια των ληστών, δηλαδή των λογισμών, που με ξέντυσαν από τον λαμπρό χιτώνα της δικής Σου υιοθεσίας και μου επέφεραν πληγές, και τώρα κείμαι άπνους ως νεκρός. Πέρασε ο ιερέας και παρόλο που ειδε το πτώμα μου δεν έδωσε σημασία. Κι ο Λευΐτης με σιχάθηκε και με προσπέρασε. Αλλά Εσύ, Κύριε, που πήρες σάρκα από την Παρθένο με τρόπο που δεν μπορεί να εκφραστεί, έχυσες εκούσια από την κεντημένη πλευρά Σου το σωτήριο Αίμα και ύδωρ κι αυτό σαν θεραπευτικό λάδι το έσταξες στις ουλές των τραυμάτων μου. Σε παρακαλώ, τύλιξέ τα με επιδέσμους και περίδεσέ τα, και συγκαταρίθμησέ με σε χώρο ουράνιο, εσύ ο Εύσπλαχνος!"

Γενέσως το Ανάγνωσμα (κεφ. κβ΄1-18): Ο Αβραάμ καλείται από τον Θεό να θυσιάσει το μονάκριβο παιδί του, τον Ισαάκ, αυτόν που στο γήρας του χάρισε ο Θεός και διά του οποίου του υποσχέθηκε ότι θα γίνει πατέρας πολλών εθνών.  Και ο Αβραάμ αδιαμαρτύρητα υπακούει. Φορτώνει τα ξύλα της θυσίας στο γαϊδουράκι του παίρνει μαζί του τον Ισαάκ και δυο υπηρέτες και οδεύει προς τον τόπο της θυσίας. Λίγο πιο κάτω αφήνει τους υπηρέτες και το γαϊδουράκι του, φορτώνει τα ξύλα για την ολοκάρπωση στον Ισαάκ, παίρνει τη φωτιά και το μαχαίρι και ανηφορίζουν. "Ιδού το πυρ και τα ξύλα, πού εστίν το πρόβατον το εις ολοκάρπωσιν", ρωτά ο Ισαάκ. "Ο Θεός όψεται εαυτώ πρόβατον εις ολοκάρπωσιν, τέκνον". Στήνουν το θυσιαστήριο, βάζουν τα ξύλα και τη φωτιά και... "συμποδίσας Ισαάκ τον υιόν αυτού επέθηκεν αυτόν επί το θυσιαστήριον επάνω των ξύλων. Και εξέτεινεν Αβραάμ την χείρα αυτού λαβείν την μάχαιραν, σφάξαι τον υιόν αυτού". Η δοκιμασία στο ακρότατο σημείο, ώσπου να φανερωθεί η απόλυτη παράδοση στο θέλημα του Θεού. Παράδοση που μοιάζει με παράνοια. Παράδοση που μπορεί να πει ο άνθρωπος: "Όχι, Θεέ μου, αυτό δεν μπορεί να είναι το θέλημά Σου!!!!" Κι εκεί στην κόψη του μαχαιριού, ο Θεός τον σταματάει: "Μη επιβάλης την χείρα σου επί το παιδάριον, μηδέ ποιήσεις αυτώ μηδέν. νυν γαρ έγνων, ότι φοβή συ τον Θεόν και ουκ εφείσω του υιού σου του αγαπητού δι' εμέ". Ένα κριάρι φανερώνεται εκεί δίπλα για να γίνει το σφάγιο της θυσίας ενώ ο Αβραάμ κερδίζει την απόλυτη εμπιστοσύνη του Θεού: "...η μην ευλογών ευλογήσω σε και πληθύνων πληθυνώ το σπέρμα σου ως τους αστέρας του ουρανού και ως την άμμον την παρά το χείλος της θαλάσσης...ανθ' ων υπήκουσας της εμής φωνής". Όλα τα αγαθά χαρίζει ο Θεός στον Αβραάμ μετά την ακραία δοκιμασία όπου φανερώθηκε η αφοσίωσή του.
Ο Θεός δοκιμάζει, ίσως ακραία, ίσως τραγικά, ίσως πέρα από κάθε ανθρώπινη λογική και αντοχή. Αλλά μετά χαρίζει πλουσιοπάροχα τα ουράνια αγαθά Του που είναι άπειρα, πιο πολλά κι από τ' αστέρια του ουρανού κι από την άμμο της θαλάσσης! Μακάριος όποιος αντέξει! Μακάριος όποιος κερδίσει την εμπιστοσύνη του Θεού!