Ευχαριστούμε τον Θεό που μας τον έστειλε!

Σήμερα μας αποχαιρέτησε ο καθηγητής κ.Σωτήρης Τσιόδρας μετά την τελευταία ζωντανή ενημέρωση για την εξάπλωση του κορωνοϊού στη χώρα μας και τον εναντίον του ιού αγώνα.

Ό,τι και να γράψουμε για τον καθηγητή μας είναι λίγο. Δαπανήθηκε για όλους μας και εισέπραξε βέβαια και το ανάλογο τίμημα. Αγάπη και ευγνωμοσύνη από πολλούς, αλλά και λοιδωρίες και κατηγορίες και συκοφαντίες και πικρά σχόλια από άλλους, δυστυχώς ουκ ολίγους.

Αυτή είναι η ανθρώπινη πραγματικότητα. Καθένας κρίνει με μέτρο τον εαυτό του. Βλέπει με το φως της ψυχής του. Οι καθαροί άνθρωποι αναγνωρίζουν την καθαρότητα, τα ειλικρινή και ανιδιοτελή κίνητρα, την διάθεση προσφοράς, εκτιμούν τον αγώνα και την αγωνία του άλλου. Οι υποψιασμένοι ανακαλύπτουν παντού συνωμοσίες, ιδιοτέλειες, σκοτεινά σχέδια, κρυφές επιδιώξεις. Οι πονηροί διαστρέφουν την πραγματικότητα, ψάχνουν να βρουν ευαίσθητα σημεία για να πληγώσουν, να συκοφαντήσουν, να αμαυρώσουν. 

Ακόμη και οι "Χριστιανοί" τον κατηγόρησαν πως υποστήριξε το κλείσιμο των εκκλησιών, πως ταυτίστηκε με τους παγκοσμιοποιητές του ΠΟΥ, πως υποστηρίζει το τσιπάρισμα διά του εμβολιασμού και ό,τι άλλο βάλει ο νους.

Όλα τα υπέστη ο κ.Τσιόδρας χωρίς να μπει σε αντιπαράθεση με κανέναν. Με πολλή υπομονή και ταπείνωση εξήγησε, εξήγησε, εξήγησε, ξανά και ξανά και ξανά, μας κατατόπισε, μας βοήθησε να περάσουμε με ψυχραιμία και με ελάχιστα θύματα όλη αυτή τη λαίλαπα που διέλυσε πολύ ισχυρότερες χώρες.

Του χρωστάμε όλοι ένα προσωπικό ευχαριστώ και μια ειλικρινή συγνώμη. 

Χρωστάμε όμως και κυρίως στον Θεό ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που μας τον έστειλε!!

Και το όμορφο ποίημα του Ελύτη με το οποίο μας αποχαιρέτησε:

Μπορώ να γίνω ευτυχισμένος με τα πιο απλά πράγματα

και με τα πιο μικρά.

Και με τα καθημερινότερα των καθημερινών.

Μου φτάνει που οι εβδομάδες έχουν Κυριακές

Που οι χειμώνες έχουν πέτρινα, χιονισμένα σπίτια.

Που ξέρω ν' ανακαλύπτω τα κρυμμένα πετροράδικα στις κρυψώνες τους.

Μου φτάνει που μ' αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι.

Πολύ…

Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους.

Πολύ…

Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι' αυτούς.

Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι.

Που δε με νοιάζει να με θυμούνται.

Που μπορώ και κλαίω ακόμα.

Και που τραγουδάω… μερικές φορές…

Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν.

Και ευωδιές που με γοητεύουν…» "

Αντί για αφορισμούς!!!

Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που κατέχοντας θέση ευθύνης έχουν την αποφασιστικότητα και την ψυχραιμία να παίρνουν αποφάσεις από τις οποίες κρίνονται οι ζωές -επιβίωση και ποιότητα ζωής- εκατομμυρίων ανθρώπων! Τι χάρισμα είναι αυτό! Να είσαι ηγέτης! Αναρρωτιέμαι πώς κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι! Εγώ έχω μια οικογένεια με τα τρέχοντα ή τα έκτακτα προβλήματά της και πολλές φορές ξαγρυπνώ με αγωνία, στεναχώρια, απογοήτευση κτλ. Αυτοί που έχουν να κάνουν με χίλια δυο θέματα ασυγκρίτως πιο επείγοντα και καθοριστικά για εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια ανθρώπους από πού αντλούν δύναμη, φώτιση, ετοιμότητα, ψυχραιμία, θάρρος! Νομίζω πως χρέος όλων μας είναι να προσευχόμαστε για τους ηγέτες μας. Να τους χαρίζει ο Θεός πρωτίστως φώτιση! Χωρίς τη φώτιση του Θεού πώς να πάρουν σωστές αποφάσεις; Ακόμη κι αν υπάρχει η ανθώπινη γνώση και η καλή θέληση και η φιλοπατρία, συνήθως οι δυσκολίες που καλούνται να αντιμετωπίσουν είναι "βουνά"! Μόνο η πίστη δύναται "και όρη μεθιστάνειν". "Καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θαλασσαν, γενήσεται", είπε ο Κύριος στους μαθητές Του και το λέει σε όλους τους Χριστιανούς. Και τα εθνικά μας θέματα και τα κοινωνικά και τα οικονομικά και τα επιδημιολογικά είναι όρη που πρέπει να μετακινηθούν. Αν οι ηγέτες μας είχαν πίστη στον Θεό θα είχαν στα χέρια τους το πιο ισχυρό όπλο. Θα είχαν σύμμαχό τους Αυτόν που ορίζει τα σύμπαντα! Μάλλον δεν έχουν. Αλλά, αν εμείς νομίζουμε πως έχουμε, αν έχουμε την εντύπωση πως είμαστε του Χριστού, ας πέσουμε στα γόνατα κι ας προσευχηθούμε γι'αυτούς που μας κυβερνούν αντί να τους αφορίζουμε...!

Κυριακή των Μυροφόρων... λίγο διαφορετική φέτος

Η Κυριακή των Μυροφόρων έχει μια ιδιαίτερη γλύκα!
Ακόμη και το όνομά της μου προκαλεί μια εσωτερική γαλήνη και πληρότητα!
Οι γενναίες μυροφόρες τα ξημερώματα εκείνου του λαμπρού Σαββάτου, κινούμενες από μια υπέρλογη αγάπη - που προσπέρασε και  το καθεστώς τρομοκρατίας εκ μέρους του Συνεδρίου και του φανατισμένου λαού, αλλά κι εκείνη τη λογική φωνή που ρωτούσε "τις αποκυλήσει ημίν τον λίθον;"- έφθασαν με λαχτάρα στον τάφο του Ιησού για να τον βρουν κενό και να γίνουν οι πρώτες μάρτυρες της Αναστάσεως.
Αλλά έχουμε και τους δυο άνδρες μυροφόρους, τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, τους τολμήσαντας εισελθείν εις τον Πιλάτον και ζητήσαι το σώμα του κατάκριτου.
Γυναίκες και άνδρες αφιερωμένοι στο χρέος έναντι των αγαπημένων νεκρών!
Μύρα πρόσφεραν στον Ιησού, μυρωμένη κι αδαπάνητη στους αιώνες η μνήμη τους!

Η μέρα αυτή είναι ξεχωριστή στην καρδιά μας και για έναν ακόμη λόγο. Για τριάντα έξι χρόνια  έχει συνδεθεί με την μνήμη και την τιμή του αγαπημένου μας πατρός Λεωνίδα. Αυτή την ημέρα τελούνταν πάντοτε το μνημόσυνό του. Μόνο φέτος λόγω των αυστηρών περιστάσεων δεν μας συγκέντρωσε στο ταπεινό εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου η σεβάσμια μνήμη του.

Ο μακαριστός και αείμνηστος πατήρ Λεωνίδας, μητροπολίτης Θεσσαλονίκης και ιδρυτής των Εκπαιδευτηρίων μας.

Ο τρυφερός "παππούλης" μας που αγαπούσε τα παιδιά, τα πουλιά και τα λουλούδια.
Πλήθος κόσμου τον θυμάται, τον τιμά, τον ευγνωμονεί.
Ας είναι αναπαυμένη η ψυχή του!
Το έργο του τεράστιο, εθνικό, κατηχητικό, ιεραποστολικό, φιλανθρωπικό.
Η κατακλείδα, η σφραγίδα του έργου του είναι τα Εκπαιδευτήρια "Ο Απόστολος Παύλος" που από το 1976 μέχρι σήμερα ακολουθώντας τις δικές του νουθεσίες και υποθήκες, με το δικό του όραμα αγωνίζονται να μορφώσουν το νου αλλά και τις ψυχές των παιδιών που φοιτούν σ' αυτά.
"Ευλόγησέ μας, πατέρα μας! Πρέσβευε για τους μαθητές μας, για όλα τα παιδιά της Ελλάδας, γι' αυτή τη γενιά που θα σηκώσει το βάρος των δικών μας αμαρτημάτων!"
"Ας είναι αιωνία σου η μνήμη!"