Όρια... μήπως να τα ξαναθυμηθούμε;

 Με πολλά δυσάρεστα περιστατικά αποχαιρετούμε το 2022. Θα εστιάσω σε μερικά τα οποία νομίζω πως συνδέονται, αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί να θεωρηθούν άσχετα μεταξύ τους.

Κατάρ-Καϊλή, ο θάνατος του δεκαεξάχρονου Ρομά, φριχτοί βιασμοί ανηλίκων, συμμορίες ανηλίκων, γυναικοκτονίες, παραβίαση αντικαπνιστικού νόμου, πάρα πολλά τροχαία δυστυχήματα!

Τι κοινό υπάρχει σε όλα αυτά και ίσως και σε άλλα που δεν αναφέρονται;

Ο μη σεβασμός των ορίων! Η προκλητική παραβίαση των ορίων, ή μάλλον η περιφρόνηση των ορίων.

Ποιος βάζει τα όρια; Τα όρια τα βάζει η λογική μας, η ηθική μας και ο νόμος, ακριβώς με τη σειρά που καταγράφονται. 

Πρώτος οριοθέτης, η λογική μας! Η λογική μας μας οριοθετεί για να μας προφυλάξει από περιπέτειες, κινδύνους και ανοησίες. Το να διασχίσω πεζός έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, όπως ο περιφερειακός, είναι προφανώς πάρα πολύ επικίνδυνο. Η λογική μου σίγουρα φωνάζει ΚΙΝΔΥΝΟΣ SOS!! Εγώ την περιφρονώ και... σκοτώνομαι!  Το να οδηγώ μεθυσμένος ξεπερνάει επίσης κάθε λογική, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει και σκοτώνω και σκοτώνομαι! Το να καπνίζω σε κλειστούς χώρους ενώ τα αποτελέσματα του ενεργητικού και παθητικού καπνίσματος είναι αποδεδειγμένα φονικά, σίγουρα κάποια στιγμή μου το έχει υποδείξει ως απαράδεκτο η λογική μου, αλλά εγώ κλείνω τα αυτιά μου σε κάτι τέτοιες διακριτικές φωνές! Το να χρηματίζομαι με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ή ευρώ για να υποστηρίξω τα παράνομα συμφέροντα των δωρητών μου, ενώ η ζωή μού έχει φανεί τόσο ανοιχτοχέρα και κυριολεκτικά μου τα έχει δώσει όλα, ξεπερνάει τη λογική κι ενός μικρού κοριτσιού. Κι όμως δεν διαθέτω ούτε αυτή την ποσότητα λογικής...!

Δεύτερος οριοθέτης πάρα πολύ σημαντικός για γενεές γενεών είναι η ηθική, δηλαδή ένας αξιακός κώδικας παραδεκτός από την υγιή κοινωνία και εφαρμοστέος από τα μέλη της που σέβονται και την κοινωνία και τον εαυτό τους. Η ηθική λοιπόν -περιττό να πω ότι σήμερα την έχουμε κουρελιάσει, τη θεωρούμε αναχρονισμό, περιορισμό, ανελευθερία κτλ- θα έλεγε στους ανηλίκους να τιμούν τα σώματά τους και να μην εκτίθενται σε πορνικές σχέσεις. Θα έλεγε και στους ενηλίκους να μην γίνονται πόρνοι και μοιχοί και φυσικά να μη γίνονται δολοφόνοι. Θα έλεγε και στην κ.Καϊλή να μην χρηματίζεται. Η Ηθική -και μάλιστα για μας τους τάχα Χριστιανούς η χριστιανική ηθική- είναι ένα manual, ένας ασφαλής οδηγός χρήσης του σώματος και της ζωής μας. Από πάρα πολλές κακοτοπιές θα είχαμε γλιτώσει αν την σεβόμασταν. Η σύμφωνη με την ηθική ζωή μας δεν ικανοποιεί τον Θεό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τη δική μας ηθική ζωή! Μας έχει υποδειχθεί για τη δική μας ευτυχή διαβίωση. Πίσω από τα περισσότερα δράματα που βλέπουμε στις μέρες μας να εκτυλίσσονται υπάρχει μια απίστευτη ανηθικότητα που οδηγεί τις ανθρώπινες σχέσεις σε δηλητηριώδη αδιέξοδα!

Τρίτος οριοθέτης, ο νόμος, η πολιτεία με τα νομοθετικά και εκτελεστικά της όργανα. Όταν δεν σέβομαι ούτε το φρένο της λογικής μου, ούτε τα όρια της ηθικής μου, πρέπει κάποιος τρίτος να με σταματήσει. Έρχεται ο νομοθέτης. Θεσπίζει, ελέγχει, προσπαθεί άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε πλημμελώς. Δυστυχώς για πολλούς ούτε ο νόμος ως έσχατος οριοθέτης είναι αποδεκτός. Πάση θυσία να ξεφύγουν από τα όρια! 

Ο αντικαπνιστικός νόμος είναι η τρανότερη απόδειξη ότι για εμάς δυστυχώς τους Έλληνες δεν υπάρχουν όρια. Όλες οι κυβερνήσεις τάχα προσπαθούν. Κάτι γίνεται στην αρχή και σε λίγο πάλι όλα καταρρέουν. Και αντί για τη συμμόρφωση έρχεται η λοιδορία για όσους τον επικαλούνται! Κι όλοι μιλούν για πλημμελείς ελέγχους εκ μέρους της αστυνομίας. Μα αυτή είναι η λύση; Ένας αστυνόμος πίσω από τον καθένα μας! Αυτό θα μας τρέλαινε, θα ήταν φυσικά κάτι σαν φυλακή! 

Η λύση; Δεν ξέρω αν υπάρχουν περιθώρια λύσης ή βρισκόμαστε ήδη μέσα στην κόλαση. 

Μόνη λύση η βιωματική διδασκαλία των ορίων στα μικρά παιδιά. Να μάθουν ότι  " Η ελευθερία μου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Δεν κάνω ό,τι κατέβει στο ανόητο κεφάλι μου. Ρωτάω, συμβουλεύομαι όχι τον τυχόντα, αλλά κάποιον που σέβομαι, τον γονιό, τον δάσκαλο, τον ιερέα της ενορίας μου. Πειθαρχία και εγκράτεια, ας ξαναμπούν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. 

Και οι γονείς να καταλάβουν πως έχουν ευθύνη αγωγής, άρα για κάθε στραβοπάτημα των παιδιών τους θα είναι κι αυτοί υπόλογοι. Δυστυχώς πολλοί γονείς όχι μόνο είναι οι ίδιοι ανίκανοι να βάλουν όρια στα παιδιά τους, αλλά θεωρούν ότι δεν πρέπει και κανείς τρίτος να ελέγξει το παιδί τους. Αλίμονο στον δάσκαλο ή και στον γείτονα που θα κάνει παρατήρηση στο παιδί τους. Λες και το παιδί ξέρει πάντα να φέρεται σωστά. Έτσι γεννήθηκε, διαμορφωμένο και τέλειο!!! 

Και οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν, μάλλον  να τους ανατεθεί με την υποστήριξη του Υπουργείου ρόλος παιδαγωγού. Πολλά  σχολεία μας κατήντησαν άντρα συμμοριών και εκπόρνευσης των παιδιών μας. Ο εκπαιδευτικός δεν τολμά να κάνει παρατήρηση για το ντύσιμο, για τη βωμολοχία, για το ξύλο που πέφτει, για το ασύστολο bulling. Θα βρει τον μπελά του από το Υπουργείο πρώτα-πρώτα, από τους γονείς των ανυπότακτων μαθητών, από ενδοσχολικές συμμορίες. Μόνο ξερές γνώσεις και χάιδεμα των παιδιών. Λαϊκισμός από κορυφής μέχρις ονύχων!

Με την αλλαγή του χρόνου θα ξεστομίζουμε ωραίες ευχές για "Καλή χρονιά"! Λες και κάπως μαγικά, όλα τα στραβά θα διορθωθούν από μόνα τους, έτσι επειδή θα λέμε 2023 αντί για 2022! Τίποτα δεν θα αλλάξει, τίποτα δεν θα γίνει καλύτερο, αν εμείς δεν αλλάξουμε προς το καλύτερο. Η κάθε αλλαγή θέλει προσπάθεια και πόνο! Αλλά σίγουρα λιγότερο και ωφελιμότερο πόνο από αυτόν που βιώνουμε μέσα στην ανεξέλεγκτη, αιματοβαμμένη κοινωνία μας!

Κι όμως θα ευχηθώ... "Καλή χρονιά" με προσπάθεια για αλλαγή!

Από το θάνατο στη ζωή! Η αληθινή ιστορία μετάνοιας ενός βαρυποινίτη, καταδικασμένου για 3 φόνους.

Αυτή η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Είναι η ιστορία του Ηλία Λιασκώνη, που δικάστηκε στις 16-1-2004 για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και πέντε χρόνια.

Αυτή η ιστορία γράφτηκε μόνο για ένα σκοπό, για να φανερώσει ότι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής, που πιστεύουμε, είναι ζωντανός Θεός και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ζωή του, το παρελθόν του, και να τον κάνει νέο άνθρωπο λυτρωμένο, αναγεννημένο, παιδί του Θεού πραγματικό. Καθένας που ίσως έχει κάποιες αμφιβολίες γύρω από την αγάπη και τη δύναμη της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, ας διαβάσει την αληθινή ιστορία μου για να πεισθεί, να βεβαιωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει εντελώς καινούριο κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που με μετάνοια και πίστη αγκαλιάζει τη δωρεάν και «κατά χάριν» σωτηρία Του. Γιατί είναι βεβαιωμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Ιωάννης γ΄ 6)

Δεν αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, η φύση του η αμαρτωλή με προσπάθειες, με αποφάσεις, με υποσχέσεις. Την αλλάζει όμως τελείως και χαρίζει εντελώς νέα ζωή ο ζωντανός Ιησούς Χριστός, που μπορεί και αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρωπο.

Από πολύ μικρός, θυμάμαι, ζούσα μια πολύ έντονη ζωή. Ήθελα να είμαι ξεχωριστός από τους άλλους, να διαφέρω και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου ρυθμούς. Η οικογένειά μου ήταν ήσυχη και ήρεμη οικογένεια. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μη λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου.

Ο πατέρας μου αγωνιζόταν καθημερινά για να μας μεγαλώσει σωστά και να μας αποδώσει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες των γονιών μου, όπως και πολλών άλλων γονιών, είχαν μέσα τους το μεγάλο λάθος της άγνοιας, της αγνόησης του Θεού και της απιστίας. Αντί για τη σοφία και τη δύναμή Του είχαν ανθρώπινους τρόπους και ανθρώπινα πρότυπα. Τα αποτελέσματα αυτού του λάθους είναι μερικές φορές οδυνηρά και τραγικά.

Όπως είπα στην αρχή, ήθελα να είμαι ξεχωριστός, να ζω διαφορετικά από τους άλλους και με τους δικούς μου ρυθμούς. Ο δρόμος που χάραξα στη ζωή μου για να ακολουθήσω με οδήγησε στην απομόνωση.

Όπως κάθε μικρό παιδί έχει σαν πρότυπο στη ζωή του τον πατέρα του, έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Όσο κι αν φαίνεται υγιής και σωστός αυτός ο δρόμος, έχει μια μεγάλη παγίδα. Οι γονείς που δεν έχουν στη ζωή τους Κύριό τους και Θεό τους τον Ιησού Χριστό είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους και τα οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, που κανένας δε γνωρίζει πού θα τα βγάλει. Πολύ συχνά κλαίμε όταν η κατάληξη των παιδιών είναι τραγική, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.

Ακόμα και σήμερα οι γονείς μου είναι πολύ καλοί γονείς και κάνουν το παν για να με βοηθήσουν, χωρίς όμως το φως και την οδηγία της αγάπης του αληθινού Θεού.

Το χόμπι του πατέρα μου ήταν το κυνήγι. Σιγά-σιγά άρχισε να του γίνεται πραγματικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό, τα ίδια αυτά βήματα ακολούθησα κι εγώ. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να κυνηγάω κοντά στον πατέρα μου. Όταν έφτασα σε ηλικία 17 ετών, τώρα μπορώ να το δω και να το καταλάβω, ο Θεός μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα της καρδιάς μου με ένα έντονο περιστατικό που μου συνέβη. Είχαμε πάει στο χωριό για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Το πρωινό εκείνο θυμάμαι, ξύπνησα πολύ νωρίς και πήρα το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου από τα βιβλία του παππού μου που ήταν επίτροπος στην εκκλησία. Άρχισα να διαβάζω και προχώρησα αρκετά. Κάποια στιγμή σταμάτησα, έκλεισα το βιβλίο και πήρα από το κομοδίνο του πατέρα μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενώ εκείνος κοιμόταν. Είχαμε τότε ένα σκαραβαίο. Έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν γνώριζα να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε είχα κάνει μαθήματα. Έκανα απλώς ό,τι είχα δει από τον πατέρα μου όταν οδηγούσε. Έκανα τη βόλτα μου, αλλά στο γυρισμό, χωρίς να καταλάβω πώς, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μία ρεματιά. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε. Δεν θα ξεχάσω την κυρά Μαρία που κρατούσε ένα ταψί με πίτα και της έπεσε απ' τα χέρια, όταν είδε το αυτοκίνητο να πέφτει στη ρεματιά. Αμέσως έτρεξαν οι δικοί μου, μαζεύτηκε όλο το χωριό να δει τι έπαθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν το χέρι του Θεού που με προστάτεψε και δεν έπαθα το παραμικρό. Τώρα έχω το φως και την αλήθεια Του στη ζωή μου και ξέρω ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μου δεν μπορεί να πειράξει κανείς χωρίς το θέλημα του Κυρίου, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν είναι εγκαταλειμμένο από τον Κύριο (Ματθαίος ι΄ 29, 30).

Οι δικοί μου με βρήκαν να κάθομαι στην άκρη του δρόμου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα επάνω μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο, έφεραν γιατρό στο σπίτι, αλλά ήμουν απολύτως καλά. Ήταν η πρώτη «επίσκεψη» της αγάπης του Θεού στη ζωή μου, όμως εγώ δεν είχα φως για να το καταλάβω και να το δεχτώ.

Από τότε αρκετές φορές έστειλε στη ζωή μου μηνύματα και δείγματα της αγάπης Του ο Κύριος, όμως εγώ δεν είχα τη δύναμη και την οδηγία να τα αξιοποιήσω. Ο εχθρός της ψυχής μου, ο σατανάς, άρχισε να δουλεύει μέσα μου και να με οδηγεί βαθύτερα μέσα στην αμαρτία από τα μονοπάτια των σαρκικών επιθυμιών. Θυμάμαι, όμως, έντονα ότι η αμαρτία είχε αρχίσει να με βαραίνει και είχα μία εκζήτηση για τον Θεό, ήθελα να Τον γνωρίσω, αλλά βρισκόμουν πολύ μακριά ακόμα.

Τον τρόπο αυτό της ζωής μου τον μετέφερα και στη στρατιωτική μου θητεία, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπηρέτησα ως αλεξιπτωτιστής σε ειδικές δυνάμεις. Αργότερα, διαβάζοντας την ομολογία μου, θυμηθείτε αυτό το σημείο. Είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος που δεν οδηγείται στη ζωή του από τη σοφία και την αγάπη του Θεού, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την καταστροφή.

Γνώρισα τη γυναίκα μου Αρετή, δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση, αν και εγώ από την πλευρά μου την πλήγωσα και την στενοχώρησα πολλές φορές. Κάποια στιγμή η σχέση μας αυτή έπρεπε να καταλήξει κάπου. Δεν ήθελα να χαλάσω τη γνωριμία μας, γιατί η γυναίκα μου ήταν και παραμένει πολύ σωστή, με αγάπη και υπομονή μαζί μου. Παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο αγώνας μας για τη ζωή και την επιβίωση άρχισε να γίνεται δύσκολος. Όμως ο Θεός δεν μας άφησε. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ταυτόχρονα εγώ συνέχιζα την αμαρτωλή ζωή μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι ο διάβολος με είχε δέσει και με είχε βάλει στο παιχνίδι του, το οποίο έχει μόνο κατρακύλισμα και δεν έχει επιστροφή. Την ίδια ώρα που ζούσα αυτή τη ζωή, ένιωθα ότι δε με γέμιζε τίποτα απ' αυτά που έκανα και είχα. Ούτε οι παρέες μου, ούτε ο γάμος μου, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια μου η ζωή.

Εκείνο το διάστημα με το μεγάλο κενό στην καρδιά μου σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να δοκιμάσω να πάω να κλειστώ στο Άγιο Όρος. Δε με γέμιζε τίποτα σ' αυτή τη ζωή και ήθελα να πειραματιστώ κάτι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό να ζήσω. Μετά ήρθε το δεύτερο παιδάκι μας. Έτσι τώρα είχαμε το Γιωργάκη και την αδελφούλα του την Κατερίνα, ένα πολύ αξιοθαύμαστο πλάσμα.

Εγώ ταυτόχρονα συνέχιζα την αμαρτωλή μου ζωή με το πάθος μου το μεγάλο, το κυνήγι. Άφηνα την οικογένειά μου μέρες ολόκληρες και έτρεχα στα βουνά μαζί με τα σκυλιά μου. Ο σατανάς είχε αρχίσει το σχέδιό του μέσα στη ζωή μου μέσα απ' αυτό το πάθος μου.

Έπιασα δουλειά στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Λαμίας, όπου και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τα οικονομικά μας είχαν αρχίσει να βελτιώνονται. Άρχισα να καμαρώνω, γιατί είχα την εντύπωση ότι αυτά που είχα και χαιρόμουν στη ζωή μου ήταν δικά μου κατορθώματα. Ο εγωισμός φούντωνε μέσα μου. Καμία σκέψη ή διάθεση να στραφώ με αναγνώριση και ευχαριστία στο Θεό, που μου έδινε τα πάντα απλόχερα.

Κάποια στιγμή άρχισα να πουλάω κυνηγετικά σκυλιά μέσω ενός περιοδικού για κυνηγούς. Στην Πυροσβεστική που δούλευα, γνώρισα έναν συνάδελφο, που αυτός με σύστησε και σε άλλους δύο εκτός υπηρεσίας, που μαζί βγήκαμε για κυνήγι μερικές φορές. Αυτοί εκδήλωσαν ενδιαφέρον για έναν κυνηγετικό σκύλο. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να πάμε να δοκιμάσουμε τον σκύλο.

Την προηγούμενη το βράδυ τρώγαμε με τους γονείς μου στην ταβέρνα του χωριού. Κανένας δεν γνώριζε ούτε υποψιαζόταν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ για τέσσερις οικογένειες, τη δικιά μου και των άλλων τριών που σκότωσα. Εκείνο το πρωινό λογομαχήσαμε για την αξιοπιστία του σκύλου. Κουβέντα στην κουβέντα, φτάσαμε στο σημείο και ειπώθηκαν βαριές λέξεις. Ήρθε ο εκνευρισμός, η ένταση, ο εγωισμός, η προσβολή. Το σχέδιο του πονηρού έφτανε στο τέλος. Με τα όπλα στο χέρι δεν ήταν δύσκολο να γίνει το φονικό. Προφυλακίστηκα για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκα σε τρις ισόβια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ζωή και των τεσσάρων είχε τελειώσει.

Έχει χαραχθεί με ιδιαίτερο πόνο βαθιά στην καρδιά μου το γεγονός, όταν οι αστυνομικοί ήρθαν στο χωριό στο σπίτι μου και ψάχνανε. Η μικρή μου κόρη, 3 μηνών τότε, γύρισε και μου χαμογέλασε με το αθώο πρόσωπό της. Εγώ ήξερα ότι δε θα την ξαναδώ. Ο μικρός μου ο Γιωργάκης είχε κρυφτεί από το φόβο του για τους αστυνομικούς. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που έβλεπα την οικογένειά μου.

Προφυλακίστηκα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μου. Πόσες φορές αναρωτήθηκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί σε μένα, Θεέ μου; Και μη σας φανεί παράξενο. Την πήρα την απάντηση και την έχω μέσα από το Βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή. Τον Θεό μας Τον απασχολεί σοβαρά και μόνιμα η αιωνιότητα. Πού και πώς θα την περάσουμε. Θα είμαστε μαζί Του ή στην αιώνια απώλεια; Οι συνθήκες αυτής της ζωής, που είναι μικρή και ασήμαντη, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία, όσο η αιώνια ζωή που είναι μόνιμη, που δεν αλλάζει και που εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην αγάπη του Θεού εδώ κάτω, σ' αυτή τη ζωή.

Κάποιο πρωί, στις φυλακές του Κορυδαλλού σηκώθηκα νωρίς το πρωί, πήγα στη βιβλιοθήκη της φυλακής και έψαξα να βρω μια Καινή Διαθήκη. Την επόμενη ημέρα έκανα αίτηση στον διευθυντή των φυλακών για να μου δώσει άδεια να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ήδη είχε αρχίσει ο Θεός να δουλεύει έντονα μέσα στην καρδιά μου, να με αλλάζει, να με φέρνει κοντά Του. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γονάτισα μόνος μου, στο κελί μου, επάνω στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, και ζήτησα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη ο Κύριος να με συγχωρέσει για όλη την αμαρτωλή ζωή μου και να μην με εγκαταλείψει. Θυμάμαι, ένιωσα μέσα μου τη φωνή του Κυρίου να με βεβαιώνει: «Σήκω παιδί μου και προχώρα. Εγώ σε έπλυνα με το αίμα Μου και σε καθάρισα και θα είμαι δίπλα σου όλες τις ημέρες της ζωής σου». Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Έτσι με αντιμετώπισε η αγάπη Του. Ήρθε μέσα μου ειρήνη και ανάπαυση, ενώ εγώ δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς έγιναν όλα αυτά στη ζωή μου. Ενώ πριν ζούσα μέσα στη στενοχώρια και το άγχος, ξαφνικά έφυγε όλο το μεγάλο αυτό βάρος από την καρδιά μου.

Στο μεταξύ εγκρίθηκε η άδεια και άρχισα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ο Κύριος συνέχιζε να μου μιλάει, να με βεβαιώνει, να με ενισχύει μέσα στην καρδιά μου.

Είχα δυο φωτογραφίες των παιδιών μέσα στο σάκο μου, που μου είχε στείλει η γυναίκα μου, όμως δεν τις έβγαζα, γιατί πονούσα και στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Είχα να τις δω περίπου τέσσερις μήνες. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή και με την ηρεμία που έφερε ο Κύριος στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανάγκη να δω τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Τις έβγαλα και τις άφησα δίπλα στο κομοδίνο μου για να τις βλέπω. Ήταν μεγάλος ο πόνος μου για την οικογένειά μου που ήταν μακριά μου. Την ίδια μέρα διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη συνάντησα το μέρος που επιγράφεται «Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τα παιδιά». Αμέσως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες των παιδιών μου και γονάτισα και είπα: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» με πίστη και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Σηκώθηκα από τα γόνατα με χαρά, παρηγοριά και δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος στην ψυχή μου.

Όσους ρωτούν και αμφιβάλλουν αν ο Θεός ακούει, ασχολείται, ενδιαφέρεται για εμάς, μπορώ να τους βεβαιώσω με τη δική μου την περίπτωση και τη δική μου τη ζωή ότι και ακούει, και ασχολείται και ενδιαφέρεται προσωπικά και καθημερινά για τον καθένα μας, για τη ζωή μας. Είναι ένας Θεός ζωντανός, προσωπικός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.

Στην εκκλησία των φυλακών πήγαινα κάθε Κυριακή από τους πρώτους με μεγάλη προθυμία. Κάποια Κυριακή ζήτησα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα και ακολούθησα τους κανόνες της εκκλησίας. Εξομολογήθηκα σε άνθρωπο και όχι στον Θεό τον Ίδιο βέβαια, αφού έτσι μου είπαν να κάνω, και όταν ζήτησα να λάβω τη Θεία Κοινωνία, μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Για κάθε ανθρωποκτονία που έχω διαπράξει, έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια για να έχω το δικαίωμα συμμετοχής μου στο Δείπνο του Κυρίου.

Εκείνη την ώρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είπα ότι η θρησκεία μας μου επιτρέπει να λάβω Θεία Κοινωνία μετά από 51 χρόνια. Με βεβαίωσαν ότι έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Απόρησα μ' αυτήν την απόφαση και είπα ότι ο ένας από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με το Χριστό μετανόησε, πίστεψε και ο Χριστός τον συγχώρησε αμέσως και δεν του είπε θα σε συγχωρήσω μετά από 17 χρόνια. Αντίθετα του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ' Εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς κγ΄ 43).

Έφυγα, αφού είδα ότι μπροστά μου είχα σενάρια ανθρώπων και όχι την αλήθεια της αγάπης του ζωντανού Κυρίου μας. Γονατιστός κάθε μέρα ζητούσα από τον Θεό να με οδηγήσει στη δική Του αλήθεια, στον πραγματικό Ιησού Χριστό που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή και όχι της θρησκείας, της εκκλησίας, των παραδόσεων των ανθρώπων.

Εκείνο τον καιρό έκανα μια αίτηση μεταγωγής μου στις φυλακές Τρικάλων. Ο εισαγγελέας της φυλακής με διαβεβαίωσε ότι θα γίνει, γιατί και ο ίδιος είναι στην επιτροπή της Κ.Ε.Μ. Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Πρωινό Μεγάλης Τετάρτης ο υπάλληλος μού ανοίγει το κελί πρωί-πρωί και μου ανακοινώνει ότι φεύγω για τις κλειστές φυλακές στην Κέρκυρα. Στενοχωρήθηκα, γιατί εγώ άλλα περίμενα, αλλά στράφηκα με ταπείνωση και πίστη στον Κύριο και το άφησα το θέμα μου στα χέρια Του, «Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα, ξέρεις πού με στέλνεις και γιατί», είπα και ησύχασα. Πραγματικά, ο Κύριός μου και ο Θεός μου είχε δικό Του σχέδιο και γι' αυτό Τον ευχαριστώ.

Έφτασα στην Κέρκυρα τη Μεγάλη Πέμπτη και μου δείξανε αμέσως το κελί μου. Πραγματικά, όταν μπήκα σ' αυτό το κελί ψυχοπλακώθηκα. Όμως ο Κύριος με στήριξε πάλι. Μετά από μία εβδομάδα περίπου έψαχνα στο ραδιόφωνο και ο Κύριος το έκανε να συναντήσω μια εκπομπή με ένα κήρυγμα από το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρώτα λόγια που άκουσα: «Ο Θεός σε αγαπάει, όσο αμαρτωλός αν είσαι παιδί μου, ζήτησε το αίμα του Ιησού Χριστού να σε πλύνει, να σε καθαρίσει και ακολούθησέ Τον στη ζωή σου». Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Αμέσως κράτησα τα τηλέφωνα του σταθμού και την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μίλησα με πιστούς ανθρώπους του Χριστού στην Κέρκυρα. Πολύ γρήγορα επέτρεψε ο Κύριος και συναντηθήκαμε με πιστούς ανθρώπους που με επισκέφθηκαν και είδα στα πρόσωπά τους την αγάπη του Κυρίου μας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοί μου μέχρι χθες, με αγκάλιασαν τόσο γρήγορα, με αγάπησαν, με στήριξαν. Ήταν ένα ακόμα θαύμα της αγάπης του Κυρίου στη ζωή μου.

Αμέσως μόλις γνώρισα τους πιστούς μου αδελφούς στην Κέρκυρα, έκανα αίτηση για να με επισκέπτονται κάθε Τρίτη. Ο Κύριος άνοιξε το δρόμο. Ο αδελφός Στέλιος που με επισκεπτόταν, μου μίλησε για την αμαρτία, για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού, για την αναγέννηση. Τα δέχθηκα όλα με απλότητα καρδιάς και πίστη.

Τώρα, πραγματικά καταλαβαίνω ότι φυλακισμένος ήμουνα πριν και μάλιστα δούλος της αμαρτίας, ενώ τώρα μέσα στην ανθρώπινη φυλακή είμαι πραγματικά ελεύθερος.

Από τη στιγμή που πήγα με μεταγωγή στην Κέρκυρα, άλλαξε η ζωή μου. Έγινε μέσα μου ανάσταση. Μελετάω την Αγία Γραφή καθημερινά και προσεύχομαι αδιάλειπτα για όλα μου τα ζητήματα. Η ζωή μου άλλαξε, μεταμορφώνεται κάθε μέρα.

Δεν ξέρω αγαπητοί μου, γιατί ο Θεός επέτρεψε να πέσω τόσο χαμηλά και να περνάω αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Το μόνο που γνωρίζω και είμαι απόλυτα βέβαιος, είναι ότι αν δεν περνούσα από αυτά τα μονοπάτια, ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τον αληθινό Θεό, ποτέ δεν θα ζητούσα με μετάνοια και πίστη να γίνει ο Ιησούς Χριστός Σωτήρας και Κύριός μου και Θεός μου! Έχω καταλάβει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη και σύντομη. Η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι αιώνια, δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι θα την περάσω μέσα στην ομορφιά και δόξα της Βασιλείας του Θεού, παιδί δικό Του λυτρωμένο και καθαρισμένο από την αμαρτία.

Κάποια μέρα ο Κύριος έστειλε στο κελί μου μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, τον Αποστόλη. Ήταν μια ειλικρινής ψυχή και αμέσως άρχισα να του μιλάω για τον Ιησού Χριστό που αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει καινούριο. Δεν άργησε και αυτή η ψυχή να γονατίσει μαζί μου, να προσευχηθεί στον Θεό διά του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μάς βεβαιώνει στην Αγία Γραφή Του ότι «κάλαμον συντεθλασμένον δεν θα συντρίψει και λινάριον καπνίζον δε θα το σβήσει» (Ματθαίος ιβ΄ 20, Ησαΐας μβ΄ 3).

Η ημέρα μου περνούσε και περνάει εδώ στη φυλακή με μελέτη της Αγίας Γραφής και με συνεχή προσευχή. Όταν βγαίνω στο προαύλιο της φυλακής, μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για τον Ιησού Χριστό, για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα ο Κύριος με δυναμώνει με δικές Του επεμβάσεις και θαύματα μέσα στη ζωή μου καθημερινά. Πριν από λίγο καιρό κάποιος κρατικός νομικός λειτουργός ζήτησε να με δει να κουβεντιάσουμε για τις συνθήκες στις φυλακές και ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι πιστός άνθρωπος του Θεού και αρχίσαμε μια πνευματική κουβέντα που με γέμισε χαρά και ευγνωμοσύνη στον Κύριο για το δώρο Του. Αυτός ο πιστός άνθρωπος μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου μας ότι «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι' αυτούς που αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους η΄ 28) και με παρηγόρησε.

Θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές της ομολογίας μου να ευχαριστήσω θερμά όλη την οικογένειά μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους όσους στάθηκαν κοντά μου, με στήριξαν, αλλά στηρίζουν και την οικογένειά μου. Ο Κύριος τους γνωρίζει και θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια, όπως το υπόσχεται. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι εδώ που είμαι ο Κύριος να τους ευλογεί πλούσια και να τους οδηγήσει στην αλήθεια του δικού Του δρόμου.

Θέλω ειλικρινά συντριμμένος να ζητήσω από την καρδιά μου συγγνώμη από τις οικογένειες αυτών που δεν είναι πια στη ζωή! Ο Κύριος να τους παρηγορεί και να αναπληρώνει το μεγάλο κενό της απώλειας των αγαπημένων τους και να μας αξιώσει μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί στην αιώνια Βασιλεία Του.

Θέλω ακόμα από τις σελίδες αυτές να καλέσω τον κάθε αγαπητό μου αναγνώστη να ζητήσει με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη από τον Ιησού Χριστό να τον καθαρίσει με το πολύτιμο αίμα Του, να τον οδηγήσει στην αλήθεια που σώζει, που λυτρώνει, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του και να του χαρίσει τη δύναμη του Πνεύματός Του που αλλάζει, μεταμορφώνει, αναγεννά τον άνθρωπο. Ας μην καθυστερήσει κανένας, ας μην αναβάλει για άλλη φορά. Η δική μου περίπτωση είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, μια τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναστημένος ζωντανός Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο της αμαρτίας και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή!

Αυτή η ομολογία γράφτηκε για να δοξαστεί ο Θεός και για να γνωρίσει κάθε ειλικρινής ψυχή ότι:

«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε

τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας

ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον»
(Ιωάννης γ΄ 16)

και «πας όστις αν επικαλεσθή

το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή»
(Πράξεις Αποστόλων β΄ 21)

Με αγάπη μέσα
από τη λυτρωμένη καρδιά μου,
Ηλίας

 

Φθινοπωρινές αποδράσεις, προσκυνηματικές και... όχι μόνο (μέρος 2ο)

 Επόμενο προσκύνημά μας Το Βαπτιστήριο της Αγίας Λυδίας κοντά στις Κρηνίδες-Φιλίππους.

"Την ημέρα του Σαββάτου βγήκαμε έξω από την πόλη, σε μέρος κοντά στο ποτάμι, όπου υπήρχε τόπος προσευχής. Καθίσαμε και μιλούσαμε στις γυναίκες που είχαν μαζευτεί εκεί. Κάποια γυναίκα καταγόμενη από την πόλη των Θυατείρων που ονομαζόταν Λυδία και ήταν πορφυροπώλισσα, θεοσεβής, μας άκουγε προσεχτικά. Ο Κύριος άνοιξε την καρδιά της για να προσέχει και να δέχεται τα λόγια του Παύλου. Ζήτησε να βαπτισθεί, αυτή και οι οικιακοί της. Κι αφού βαπτίστηκε μας παρακάλεσε πιεστικά να μείνουμε στο σπίτι της. "Αν με κρίνετε πιστή στον Κύριο, ελάτε να μείνετε στην οικία μου" μας έλεγε". (Πράξεις των Αποστόλων)

"Πρώτη ἐν Φιλίπποις πρὸς τὸν Χριστόν, θεόφρον προσῆλθες, διὰ Παύλου τοῦ εὐκλεοῦς, 

ὦ Φιλιππησία, Λυδία καὶ ἐν ῥείθροις, Ζυγάκτου ἐβαπτίσθης, πανοικεὶ πάνσεμνε". (Μεγαλυνάριο της Αγίας)

Σε μια πανέμορφη τοποθεσία με θεόρατα πλατάνια δίπλα στο ποταμό Ζυγάκτη -που όπως λέει η μυθολογία έγινε για την Περσεφόνη η είσοδος στον Κάτω Κόσμο στο βασίλειο του Πλούτωνα...- έγινε κατά την παράδοση η βάπτιση της πρώτης Ευρωπαίας Χριστιανής, της πορφυροπώλιδος Λυδίας. Εδώ ο προπροηγούμενος Μητροπολίτης Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου Κυρός Αλέξανδρος συνέλαβε την ιδέα -και άρχισε την πράγμάτωσή της- ενός μνημειώδους ναού-βαπτιστηρίου-προσκυνήματος αφιερωμένου στην Αγία Λυδία. Ο διάδοχός του Προκόπιος συμμερίστηκε αυτό το όραμα και ολοκλήρωσε έναν πραγματικά μνημειώδη ναό με εξαιρετικά ψηφιδωτά και βιτρώ κι ένα τεράστιο βαπτιστήριο στο κέντρο του οκταγωνικού ναού. Στη θέση της Πλατυτέρας η Παναγία ως Ζωοδόχος Πηγή σε ψηφιδωτό. Αντί του Παντοκράτορος στον τρούλο η εικόνα της Βαπτίσεως, ψηφιδωτή και αυτή. Στο δάπεδο του νάρθηκα σε ψηφιδωτό η δεύτερη περιοδεία του Αποστόλου Παύλου.

Εξερχόμενοι από τον θαυμάσιο ναό βγαίνουμε μια αναμνηστική φωτογραφία στα σκαλιά του. Φωτογράφος και απών από τη φωτογραφία ο φίλος Γιώργος Σ.

Λίγο πιο πέρα κυλάει ο Ζυγάκτης. Ένα μικρό εικονοστάσι αφιερωμένο στην Αγία Λυδία κι ένα τοπίο πανέμορφο και σκιερό. Εδώ γίνονται πολλές βαπτίσεις. Είναι ένας δεύτερος Ιορδάνης.

Μετά το προσκύνημά μας στην Αγία Λυδία θα τιμήσουμε "τα του στομάχου" μας στην ταβέρνα Ποταμός στο πανέμορφο Κεφαλάρι. Είναι ένα μικρό χωριουδάκι λίγο πιο βόρεια από την Αγία Λυδία, χτισμένο κι αυτό δίπλα στον Ζυγάκτη. Τα τραπέζια μάς περιμένουν στρωμένα ακριβώς δίπλα στην κοίτη του ποταμού, κάτω από τα πλατάνια που φυλλορροούν. Το σκηνικό ξεπερνά τις προσδοκίες μας. Πέστροφες και πάπιες κολυμπούν στα πεντακάθαρα νερά κι εμείς τιμούμε τα εξαιρετικά εδέσματα. Ο "Ποταμός" παίρνει  από όλους μας ΑΡΙΣΤΑ!

Είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση πριν από τις 4μ.μ.. Τελευταίος μας προορισμός η Μεσορόπη στη νότια πλαγιά του Παγγαίου, το χωριό της φίλης και συνεκδρομέως μας, Ευανθίας Μ.. Η Ευανθία μας λέει την ιστορία του χωριού της κι επίσης παίρνει παραγγελίες για τους καφέδες ώστε να τους έχουν έτοιμους και να μην καθυστερήσουμε. Φθάνουμε σε μισή ώρα περίπου. Υπάρχει πρόγραμμα περιήγησης. Περπατάμε ως την πλατεία, όπου κερνιόμαστε από την πολύ φιλόξενη οικοδέσποινά μας καφέ και καρυδόπιτα. Βρίσκουμε και τον σύζυγό της και φίλο μας Ευθύμη να μας περιμένει.

Σουρουπώνει. Ανηφορίζουμε προς το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου. Απέναντί μας ένα καπνομάγαζο που θυμίζει τα χρόνια της οικονομικής ακμής όλης της περιοχής λόγω της καπνοκαλλιέργειας. Φυσικά εγκαταλελειμμένο. Βλέπουμε επίσης όμορφα σπίτια με εξωτερικές τοιχογραφίες επίσης μαρτυρίες πλούτου και ακμής. Μπαίνουμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου τελείται ο αναστάσιμος εσπερινός. Μένουμε να τον παρακολουθήσουμε. Όταν βγαίνουμε έχει σχεδόν σκοτεινιάσει, ωστόσο κατηφορίζουμε προς το ρέμα της Μεσορόπης. Το φεγγάρι ανατέλλει πίσω από την ορθοπλαγιά που κλείνει ανατολικά το χωριό. Προσεχτικά για να μην έχουμε καμιά πτώση βγαίνουμε στο ρέμα. Είναι σκοτεινά, αλλά υπάρχει καλός δημοτικός φωτισμός. Το σκηνικό γίνεται παραμυθένιο κι η Ευανθία το απογειώνει με μια νεραϊδοδιήγησή της. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο κλείσιμο της υπέροχης εκδρομής μας!!!!  

Η επιστροφή μας έχει ανέκδοτα αλλά και νοσταλγικά τραγούδια και το Απόδειπνο που ολοκληρώνει ευχαριστιακά την ημέρα μας. Πολλές ευχαριστίες στον οδηγό μας τον Μιχαήλ (Αρχάγγελο). Αν θέλει ο Θεός θα συναντηθούμε ξανά σε κάποια άλλη ...απόδραση!

Φθινοπωρινές αποδράσεις, προσκυνηματικές και όχι μόνο... (Μέρος 1ο)

 Τι καλύτερο από μια ημερήσια εκδρομούλα μες στον γλυκό Νοέμβρη! Τώρα που η φύση έχει χρυσοστολιστεί και περιμένει τα πρώτα κρύα, τις βροχές και τους δυνατούς αέρηδες που θα την γυμνώσουν και παγώσουν κι εμάς θα μας κλείσουν στα σπιτικά μας!

Αυτή τη φορά προορισμός μας δυο πολύ γνωστές κι αγαπημένες Μονές της Μητροπόλεως Δράμας: η Μονή της  Εικοσιφοίνισσας και η Μονή της Αναλήψεως στη Σίψα.

Αντάμωμα των φίλων εκδρομέων και αναχώρηση από την Πλατεία Αριστοτέλους στις 7 και 30 π.μ. και παραλαβή μερικών ακόμη καθ' οδόν. Ο καιρός είναι λίγο πιασμένος. Περνάμε τις λίμνες Κορώνεια και Βόλβη και βγαίνουμε στα Βρασνά και την Ασπροβάλτα. Ακούμε από τον Νίκο Χ. έναν συγκινητικό εγκωμιαστικό λόγο-αφιέρωμα στον π. Γεννάδιο Διακάκη, τον Γέροντα της Θεσσαλονίκης. Ακούμε επίσης την ιστορία της Μονής που θα επισκεφθούμε. Μετά τον Στρυμόνα βρίσκουμε και ομίχλη στο δρόμο. Θα ανηφορίσουμε στην βορειοανατολική πλευρά του Παγγαίου, θα βγούμε πάνω από τα σύννεφα σ' ένα όμορφο φθινοπωρινό δάσος και στα 750μ υψόμετρο θα βρούμε την Ιερά Μονή της Εικοσιφοίνισσας που θεωρείται η αρχαιότερη Μονή στον ελλαδικό χώρο. Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο κερνιόμαστε "μπισκοτολούκουμο" από τον φίλο Στέλιο. Πολύ ταιριαστό με τα συνήθη μοναστηριακά κεράσματα. Βλέπουμε την Μονή να δεσπόζει στην πλαγιά με πολλά υπό ανέγερση προσκτίσματα. 

Ο πρώτος μοναστικός οικισμός χτίστηκε στην περιοχή από τον Άγιο Σώζοντα στα μέσα του 5ου αιώνα, αλλά αργότερα εγκαταλείφθηκε. Κατά την παράδοση, το πρώτο μοναστήρι στο σημείο αυτό ιδρύθηκε από τον Άγιο Γερμανό, μετά την επιστροφή του από την Παλαιστίνη, το 518 μ.Χ.

Το ιδιαίτερο όνομα της μονής προέρχεται από ένα θαύμα που έλαβε χώρα: Όταν ο Άγιος Γερμανός ολοκλήρωσε τα εκκλησάκι της μονής, έψαξε να βρει ένα ξύλο κατάλληλο για να απεικονίσει επάνω του την Παναγία. Όταν το βρήκε και το ετοίμασε, το ξύλο αυτό ξαφνικά ράγισε, και μέσα από ένα λαμπρό κόκκινο (“φοινικούν”) φως εμφανίστηκε η Παναγία με τον Χριστό, και η εικόνα της Παναγίας εντυπώθηκε στο ξύλο. Από τον τρόπο που δημιουργήθηκε η αχειροποίητος αυτή εικόνα (“εικών” + “φοίνισσα”) προέρχεται το χαρακτηριστικό όνομα της ιεράς μονής.

Αυτή την εικόνα των 1500 ετών προσκυνούμε στο καθολικό της Μονής, στο εξαιρετικής τέχνης ξυλόγλυπτο επιχρυσωμένο τέμπλο (είκοσι χρόνια το δούλευαν Χιώτες τεχνίτες).

 Αφού προσκυνούμε, ακούμε την ιστορία της Μονής από μια μοναχή. Είναι μεγάλη η πνευματική και η εθνική της προσφορά στο διάβα της μακραίωνης ζωής της και  βαρύς ο φόρος αίματος. Μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της μονής γράφτηκε στις 25 Αυγούστου του 1507, όταν οι Τούρκοι έσφαξαν τους 172 μοναχούς της, γιατί στήριζαν τη διατήρηση της ελληνικότητας των κατοίκων της περιοχής. Σεισμοί και πυρκαγιές προκάλεσαν επανειλημμένες καταστροφές στα κτίσματα και επιδημίες πανώλης αποδεκάτισαν τις μοναστικές κοινότητες. Αλλά το μεγαλύτερο πλήγμα το επέφεραν οι Βούλγαροι στις δύο κατοχές των περιοχών αυτών στα χρόνια του Α΄και Β΄Παγκοσμίου Πολέμου. Εκτέλεσαν τον προηγούμενο της μονής, Μακάριο, φυλάκισαν τους μοναχούς, πολλοί από τους οποίους πέθαναν λόγω των απάνθρωπων συνθηκών κράτησης, και υφάρπαξαν τα ιερά κειμήλια της Μονής (περισσότερα από 1.500 συνολικά τον αριθμό), τα πιο σημαντικά από τα οποία βρίσκονται και εκτίθενται ακόμη και σήμερα στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας και στην Μονή της Ρίλα, παρά τις πολλές προσπάθειες που έγιναν εδώ και έναν αιώνα για την επιστροφή τους. Η μοναχή μας πληροφορεί πως μόλις πριν λίγες εβδομάδες επεστράφη ένα Ευαγγελιστάριο, όχι από το Βουλγαρικό κράτος, αλλά από έναν Αμερικανό συλλέκτη στου οποίου την κυριότητα είχε περιέλθει. Σήμερα η Μονή φιλοξενεί γυναικεία αδελφότητα δεκαέξι περίπου μοναζουσών.

Χαρακτηριστικό του καθολικού της Μονής είναι και η αγιογράφηση του εξωτερικού περίστοου. Μάλιστα εικονίζονται και πολλοί ποιητές, εκκλησιαστικοί, όχι και τόσο γνωστοί.  

Στη στέγη του καθολικού βρήκαν τρόπο να ριζώσουν και να επιβιώνουν δεκαετίες τώρα δυο κυπαρισσάκια.

Βγαίνουμε στην αυλή και κερνιόμαστε καφέ και κόλλυβα. Στο μεταξύ έρχονται και άλλοι προσκυνητές. Ακόμα ένα λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και μερικά Ι.Χ. Οι προσκυνητές καθημερινά είναι πάρα πολλοί και η Μονή παραμένει συνεχώς ανοικτή για να τους υποδέχεται.

Αναχωρούμε στις 10.20 περίπου για την Ιερά Μονή Αναλήψεως Σίψας. Ταξιδεύουμε προς Δράμα. Ο καιρός έχει ανοίξει, πολύ γλυκός φθινοπωρινός. Ακούμε την διήγηση του Βίου και Πολιτείας του Αγίου Γεωργίου Καρσλίδη του Νέου και Ομολογητού από την Γερόντισσα Ευφημία Κόκκοβα. Μπορείτε να ακούσετε την διήγηση  εδώ. Ο βίος του αληθινά μαρτυρικός. Η πίστη και η αφοσίωσή του ολοκληρωτική. Γι' αυτό και έλαβε πλούσια την Χάρη και τις χάρες και δοξάσθηκε και από τους ανθρώπους αλλά κυρίως από τον Θεό. Μόλις χθες ήταν η μνήμη του, 4 Νοεμβρίου. Το μοναστήρι ολάνθιστο μας υποδέχεται. Παντού ανθισμένα αγιοδημητριάτικα και βασιλικά. Προσκυνούμε στον κεντρικό ναό. Σε μικρό παρεκκλησάκι αριστερά τα άγια λείψανά του εκτίθενται σε προσκύνηση, η μυροβλύζουσα κάρα του και τα μακρά οστά του σε άλλη λάρνακα χιαστί τοποθετημένα. Στο σημείο τομής η εικόνα της Παναγίας, δώρο της αγαπημένης του γιαγιάς, που την έφερε πάντοτε επάνω του και που τον γλίτωσε όταν η σφαίρα του εκτελεστικού αποσπάσματος τον βρήκε στο μέρος της καρδιάς την οποία όμως κάλυπτε και προστάτευε αυτή η εικόνα.

Στον αυλόγυρο, στη βόρεια πλευρά, ο τάφος της ηγουμένης Ακυλίνας και του πρόσφατα κοιμηθέντος Μητροπολίτου Δράμας Παύλου.

Κατευθυνόμαστε στο πρώτο εκκλησάκι που έχτισε στο χώρο ο Άγιος, αφιερωμένο στην Ανάληψη του Κυρίου. Δίπλα ακριβώς το ταπεινό κελάκι του. Βλέπουμε ένα κρεβατάκι, αλλά ο βίος του μας λέει πως ο Άγιος σε δυο σανίδες κατάχαμα κοιμόταν. 

Προσκυνούμε και τον τάφο του. Η άκρα του ταπείνωση και πενία τον αξίωσε εξαιρετικών τιμών στην κοίμησή του. Ακόμη και τα κυπαρίσσια λύγισαν και σχημάτισαν το σημείο του Σταυρού. Ο τάφος του ένα εξαιρετικό μνημείο. 

"Ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται". Έτσι λέει ο νόμος του Θεού...

Μια μοναχή μας διηγείται το βίο του Αγίου ενώ κερνιόμαστε άρτο.

Αναχωρούμε γύρω στις 12.30 ευχαριστούντες τον Θεό και τον Άγιο που μας αξίωσε να τον προσκυνήσουμε -η επίσκεψη προστέθηκε την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά.

(Συνεχίζεται)

Ας ταΐσουμε λίγο και τον καλό λύκο

 Διάβασα κάπου μια πολύ παραστατική και διδακτική ιστοριούλα:

Ο αρχηγός μιας ινδιάνικης φυλής συμβουλεύει τα παιδιά λέγοντας: "Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του δυο λύκους που παλεύουν ασταμάτητα. Έναν καλό κι έναν κακό". "Ποιος θα νικήσει σ' αυτή τη μάχη;" ρωτάει ένα παιδί. "Ο λύκος που θα ταΐσουμε περισσότερο!", απαντά ο σοφός αρχηγός.

Ακούγοντας τον τελευταίο καιρό τις αλλεπάλληλες ειδήσεις  για φριχτά εγκλήματα -από φόνους μέχρι κακοποιήσεις μικρών παιδιών και διαστροφές κάθε είδους-  μου έρχεται συχνά στο νου αυτή η ιστοριούλα.

Ταΐσαμε πολύ τον κακό λύκο μέσα μας. Έντυπα, ταινίες, τηλεθεάσεις, τραγούδια, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, σύγχρονα ήθη, τα πάντα τρέφουν έναν άκρατο εγωισμό και μια ακόρεστη ηδονή, δηλαδή τον κακό μας λύκο.

Πέσαμε με τα μούτρα στα ξυλοκέρατα σαν τους χοίρους, ενώ μπορούμε να τραφούμε με θεϊκή τροφή. 

Τον καλό λύκο τον αφήσαμε πένητα και λιμώττοντα. Ό,τι ημερώνει και γαληνεύει την ψυχή μας το έχουμε εκδιώξει από τη ζωή μας. Πόσο μελετούμε τον Λόγο του Θεού που είναι το Φως και η Αλήθεια και η Ζωή; Πόσο εκκλησιαζόμαστε και εκκλησιάζουμε όλη τη ζωή μας; Πόσο έχουμε βιώσει εμείς κι έχουμε περάσει και στα παιδιά μας την εγκράτεια, την αναβολή και τον έλεγχο της ηδονής, την ταπείνωση, τον σεβασμό του άλλου προσώπου  ως εικόνας του Θεού; Τι ταΐζουμε τις παιδικές ψυχές στα σπιτικά μας, στα σχολεία, στην κοινωνία;

Ζητάμε αυστηρή νομοθεσία και πιο παραδειγματικές τιμωρίες. Αυτό είναι το τέλος, η ταφόπλακα, το διά ταύτα. Την αρχή,  τη ρίζα, πρέπει να θεραπεύσουμε. Κι έχουμε όλοι ευθύνη και οφειλή.

Φοβάμαι πως δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα. Φοβάμαι πως τα χειρότερα είναι μπροστά μας.

Οι κακοί λύκοι έχουν θεριέψει πολύ...!

Εικόνες του πολέμου

 Γιάννης από την Άρτα

Πολεμάμε ένα μήνα τώρα στα αλβανικά βουνά. Απερίγραπτο κρύο! Τα πόδια μας είναι συνεχώς βρεγμένα και ξυλιασμένα. Όταν βγάζουμε τ' άρβυλά μας το βράδυ είναι αδύνατον να λυγίσουν οι πατούσες. Αδύνατον να ξεκολλήσουν οι κάλτσες. Τα δικά μου  πόδια είναι πληγιασμένα και μελανά. Ο πόνος είναι σαν να μου μπήγουν καρφιά. Φοβάμαι πως δεν θα τα γλιτώσω. Του Στάθη και του Λεμονή τους τά 'χουν κόψει για να μην απλωθεί η γάγγραινα σ' όλο το σώμα τους! Θεέ μου, είμαστε είκοσι χρονών! Πώς θα περάσουμε τη ζωή μας - αν ζήσουμε!- χωρίς πόδια!!!!

Μιχάλης απ' την Αθήνα

Άφησα πίσω τη γυναίκα μου και τρία μικρά παιδιά. Ο μικρός μου ο Γιαννάκης μόλις είχε αρχίσει να περπατάει. Τον φίλησα πριν ανεβώ στο τρένο για το μέτωπο. Δεν θα τον ξαναδώ, γιατί πια δεν βλέπω! Έσκασε δίπλα μου μια οβίδα. Τα θραύσματα με βρήκαν στο πρόσωπο και μου έκαψαν και τα δυο μου μάτια...

π.Αντώνης από τις Σέρρες

Είμαι στρατιωτικός ιερέας. Ακολουθώ το στρατό μας στο αλβανικό μέτωπο. Χθες έκανα τη Θεία Λειτουργία σ' ένα ερημοκλήσι. Κοινώνησαν τριάντα παλικάρια. Τους ευλόγησα. Τους ευχήθηκα να επιστρέψουν  με το καλό στις οικογένειές τους. Σήμερα κήδεψα τους πέντε! Ήταν όλοι τους πολύ νέοι, πες παιδιά. Τώρα πρέπει να στείλω στις οικογένειές τους συλλυπητήρια γράμματα. Μανούλες, ποιος θα μερώσει τον πόνο σας!

Αθανασία από το Λευκοχώρι

Είμαι εβδομήντα χρονών. Γνώρισα στη ζωή μου φτώχειες και κακουχίες και θανάτους κι αρρώστιες και πολύ σκληρή δουλειά στα χωράφια και στα ζώα. Τώρα τα πόδια μου δεν πορπατούν. Κάθομαι δίπλα στο τζάκι και πλέκω μέρα-νύχτα! Πλέκω κάλτσες και φανέλες μάλλινες για τα παιδιά στο μέτωπο. Λίγο να ζεστάνω το κορμί και την καρδιά τους!

Βασίλω και Τριανταφυλλιά από τον Πεντάλοφο

Λίγο πιο πάνω, στο Επταχώρι, μαίνεται ο πόλεμος. Τα βουνά μας συθέμελα τραντάζονται. Κι είναι βουνά άγρια κι απότομα, χωρίς δρόμους. Πώς θα φτάσουν στα παλικάρια μας τρόφιμα και πολεμοφόδια; Εδώ οι γυναίκες μαγειρεύουμε ό,τι μπορούμε κι ύστερα ζαλικωνόμαστε τα εφόδια και σκαρφαλώνουμε στις ορθοπλαγιές της Πίνδου να βρούμε το στρατό μας. Κρύο, άγρια ζώα, σκληράδα του βουνού, βαριά φορτία, όλα τ' αψηφάμε. Ο νους μας, η καρδιά μας, η ψυχή μας είναι στα παιδιά μας, στα παιδιά της Ελλάδας μας! Δεν θα τους αφήσουμε, ακόμα κι αν πρέπει να συρθούμε στα γόνατα ως να τους βρούμε.

Μάρω απ' τη Λάρισα

Ξεπροβόδισα τα τρία αγόρια μου που 'φυγαν στο μέτωπο. Τους σταύρωσα με την εικόνα της Παναγίας. Κάθε λεπτό τους στέλνω την ευχή και την προσευχή μου! Για νίκη! Άμα γυρίσουν ζωντανοί και νικητές θα κάμω πανηγύρι. Αν μου τους φέρουν λαβωμένους ή νεκρούς, δεν θα φορέσω μαύρα. Θα βγω στην πλατεία και θα φωνάξω: "Τα παιδιά μου είναι ήρωες! Τιμή σ' αυτούς και σε μένα!!!" Τα σπλάχνα μου θα καίγονται, αλλά η ψυχή μου θα σταθεί αντρεία και δυνατή και περήφανη.

Κατερίνα στα Γιάννενα 

Είμαι εθελόντρια νοσοκόμα στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ιωαννίνων. Πριν από τον πόλεμο ήμουν κοκέτα και ντελικάτη. Τώρα δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Τα μάτια μου είδαν τόσο αίμα και τόσο πόνο που φτάνει για πολλές ζωές. Είδα παλικάρια που τους έκοψαν τα πόδια κι όμως έσκουζαν και βογγούσαν λέγοντας "Τα πόδια μου, αδελφή, πονούν αφόρητα!" Μετά από κάθε μάχη το νοσοκομείο μας γεμίζει με δεκάδες τραυματίες μέσ' στα αίματα, μέσ' στη βρωμιά, μέσ' στην απελπισία! Παναγία μου, πότε θα τελειώσει αυτή η τρέλα του πολέμου!

Δημητράκης στην Αθήνα

Είμαι δέκα χρονών. Ο πατέρας μου δεν γύρισε από το μέτωπο. Ούτε μάθαμε αν σκοτώθηκε και πού. Είμαστε τέσσερα αδέρφια. Η μάνα μας είναι συνέχεια άρρωστη. Το σπίτι μας είναι παγωμένο. Γυρνάω στους δρόμους μήπως βρω κάτι να φάω. Η κοιλιά μου είναι πρησμένη. Τα πόδια μου δεν πάνε. Κρυώνω αφάνταστα. Προσπερνάω ξυλιασμένα πτώματα. Είμαι έτοιμος να σωριαστώ...!

Πόλεμος! Έπος! Νίκες! ΄Ηρωισμός! Η μεγάλη εικόνα! 

Υπάρχουν και οι μικρές εικόνες που είναι γεμάτες πόνο, οδύνη, πένθος, κακουχία, σκληράδα, αλλά και θυσία και προσφορά και φιλοπατρία!

Όλες οι Θερμοπύλες στο διάβα των αιώνων έγιναν θρύλος και τραγούδι και περηφάνεια, αλλά είναι πολύ οδυνηρό το φύλαγμά τους!