Αποχαιρετισμός

      Μόλις παρέλαβα το καινούργιο μου laptop. Το απολαμβάνω και συγχρόνως παιδεύομαι μέχρι να μπω στο νόημα των πιο εξελιγμένων windows.
      Αποχαιρέτησα το "καβουρντιστήρι" μου. Μου το είχε χαρίσει η κόρη μου γιατί παρουσίασε διάφορα προβληματάκια, αλλά για μένα ήταν αρκετό και μου έκανε καλή παρέα για πέντε χρόνια περίπου.
       Με βοήθησε στη διδασκαλία μου τα τελευταία χρόνια της εκπαιδευτικής μου υπηρεσίας. Ήταν απαραίτητο εξάρτημα, όπως η τσάντα μου, και καθημερινό φορτίο -το βάρος του τουλάχιστον διπλάσιο από αυτό που έχω τώρα μπροστά μου.
       Μαζί του έμαθα να ταξιδεύω στον απέραντο κόσμο του internet - email, blogs, social media, εύκολη και ταχύτατη πρόσβαση σε γνώσεις εγκυκλοπαιδικές, σε sites μαγειρικής και χειροτεχνιών, σε υπηρεσίες.
       Έγινε το γραφείο μου και η γραφίδα μου και το "επιτέλους τακτοποιημένο" αρχείο με τους φακέλους μου. Ομιλίες, ποιήματα, θεατρικά για το σχολείο, ταξιδιωτικές αναμνήσεις, θέματα σεμιναρίων, επιστολές, ενθύμια σχολικών τάξεων. Πλούσιο άλμπουμ φωτογραφιών και βιντεοθήκη και δισκοθήκη και εργαλείο αντιγραφής ψηφιακών αρχείων ήχου και εικόνας...πόσες στ' αλήθεια οι χρήσεις αυτού του μαγικού μηχανήματος!
      Τους τελευταίους μήνες μου θύμιζε ηλικιωμένο άνθρωπο: αργούσε, κολλούσε (not responding), αντανακλαστικά τελειωμένα, για δουλειά πέντε λεπτών χρειαζόμουν μισή ώρα, αλλά δεν εννοούσα να το αποχωριστώ μέχρι τη στιγμή που ...εξέπνευσε...
      Το παρέδωσα για "θεραπεία", μάλλον για "ανάσταση" στο γιο μου τον ειδήμονα και για δεκαπέντε ημέρες έτρεφα κάποιες ελπίδες μήπως διορθωθεί και ξαναγυρίσει στα χέρια μου. Η πιστοποίηση του θανάτου έγινε προχθές. "Μάνα, πάρε ένα καινούργιο. Θα σου βρω ένα καλό και οικονομικό"..."Καλά, παιδί μου! Σώσε μόνο τα αρχεία!..."
      Με κάποια πράγματα δενόμαστε πολύ σ' αυτή τη ζωή. Γίνονται μια προέκταση του εαυτού μας...
      Κάπως έτσι βρίσκομαι σήμερα μ' ένα ολοκαίνουργιο ASUS -το προηγούμενο ήταν ACER, για την ιστορία. Κι επιτέλους επιστρέφω στον ψηφιακό και διαδικτυακό κόσμο που ομολογουμένως μου είχε λείψει... κι εσείς, φοβάμαι, πως θα ξαναβρείτε τον μπελά σας μαζί μου...