Μεγάλη Δευτέρα

 Την Μεγάλη Δευτέρα ακούμε τον Όρθρο της Μεγάλης Τρίτης. Σαν να τρέχει ο χρόνος. Σαν να θέλει όσο γίνεται νωρίτερα να φθάσει στα τεράστια γεγονότα που έχουμε μπροστά μας...

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τρίτῃ, τῆς τῶν δέκα Παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.
Στίχοι εἰς την παραβολήν των δέκα Παρθένων
Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου.

Η αγωνία και η έγνοια μας πρέπει να είναι... "μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού".
Κοντάκιον
"Τὴν ὥραν ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα, καὶ τὴν ἐκκοπήν, τῆς συκῆς δειλιάσασα, τὸ δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως ἔργασαι ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καὶ κράζουσα· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ".

Καταλαβαίνεις πια, ψυχή μου, πως είναι κοντά το τέλος. Είδες και την εκκοπή της άκαρπης συκής κι αυτό σου προξένησε φόβο. Γι' αυτό λοιπόν εργάσου με φιλοπονία πάνω στο δώρο που σου δόθηκε, ταλαίπωρε, όντας σε εγρήγορση και κράζοντας με λαχτάρα "Να μη μείνουμε έξω απ' τον νυμφώνα του Χριστού"!

Ὁ Οἶκος
"Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου; τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; τί ἀσχολεῖς πρὸς τὰ ῥέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπ΄ ἄρτι, καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα, ἕως καιρὸν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα· Ἡμάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μὴ ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τὴν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ".

Τι τεμπελιάζεις, άθλια ψυχή μου; Γιατί ξοδεύεις άκαιρα τη φαντασία σου σε μέριμνες ανόητες; Τι ασχολείσαι μ' όλα αυτά που παρέρχονται και φεύγουν; Έφτασε πια η τελευταία ώρα και θα χωριστούμε από τα πράγματα αυτού του κόσμου. Γι' αυτό, όσο έχεις ακόμα καιρό, σύνελθε και φώναξε: Αμάρτησα σε Σένα, Σωτήρα μου, μη με ξεριζώσεις σαν την άκαρπη συκιά, αλλά λυπήσου με ως εύσπλαχνος εμένα που με φόβο κράζω: "Να μην μείνουμε έξω από τον νυμφώνα του Χριστού"!

Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας έχουν εξαιρετικά τροπάρια. Μόνο φωτισμένα πνεύματα θα μπορούσαν να διατυπώσουν με τόσο όμορφο ποιητικό τρόπο συγκλονιστικές αλήθειες! Και είναι αγιοπνευματικοί οι μελωδοί μας, άγιοι άνθρωποι της προσευχής και των δακρύων.

"Ὁ Νυμφίος ὁ κάλλει ὡραῖος, παρὰ πάντας ἀνθρώπους, ὁ συγκαλέσας ἡμᾶς, πρὸς ἑστίασιν πνευματικὴν τοῦ νυμφῶνός σου, τὴν δυσείμονά μου μορφήν, τῶν πταισμάτων ἀπαμφίασον, τῇ μεθέξει τῶν παθημάτων σου, καὶ στολὴν δόξης κοσμήσας, τῆς σῆς ὡραιότητος, δαιτυμόνα φαιδρὸν ἀνάδειξον, τῆς Βασιλείας σου ὡς εὔσπλαγχνος".

Νυμφίε πανέμορφε, ωραιότερε απ' όλους τους ανθρώπους, εσύ που μας προσκάλεσες σε πνευματικό τραπέζι στο νυφικό σου διαμέρισμα, βγάλε από πάνω μου την απαίσια εξαιτίας των αμαρτιών μου μορφή, βγάλ' την κάνοντάς με κοινωνό των παθημάτων Σου. Κι αφού μου φορέσεις στολή λαμπρή και ένδοξη της δικής σου ωραιότητος, ανάδειξέ με ως εύσπλαχνος σε συνδαιτημόνα χαρούμενο της δικής Σου Βασιλείας.

"Ἰδού σοι τὸ τάλαντον, ὁ Δεσπότης ἐμπιστεύει ψυχή μου, φόβῳ δέξαι τὸ χάρισμα, δάνεισαι τῷ δεδωκότι, διάδος πτωχοῖς, καὶ κτῆσαι φίλον τὸν Κύριον, ἵνα στῇς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, ὅταν ἔλθῃ ἐν δόξῃ, καὶ ἀκούσῃς μακαρίας φωνῆς. Εἴσελθε δοῦλε, εἰς τὴν χαρὰν τοῦ Κυρίου σου. Αὐτῆς ἀξίωσόν με, Σωτὴρ τὸν πλανηθέντα, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος".

Ορίστε, ψυχή μου, ο Δεσπότης σου εμπιστεύεται το τάλαντο (το χάρισμα)! Δέξαι το δώρο με φόβο και δάνεισέ το σ' αυτόν που σου το έδωσε, μοίρασέ το στους φτωχούς και κάμε έτσι φίλο σου τον Κύριο, για να σταθείς στα δεξιά Του όταν έρθει πάλι με δόξα και ν' ακούσεις την μακάρια φωνή: "Ελα, δούλε, μπες στην χαρά του Κυρίου σου!". Αυτή τη φωνή αξίωσε εμένα τον πλανημένο να ακούσω, Σωτήρα μου, γιατί έχεις τεράστιο έλεος! (έλεος: ευσπλαχνία, αγάπη, συγχώρεση, συγκατάβαση στο ανθρώπινο γένος).

Ας δούμε και δυο σημεία από το 2ο Ανάγνωσμα του Εσπερινού από το βιβλίο του  Ιώβ:
"Καὶ ὡς ἂν συνετελέσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ πότου, ἀπέστελλεν Ἰώβ, καὶ ἐκαθάριζεν αὐτούς ἀνιστάμενος τὸ πρωΐ, καὶ προσέφερε περὶ αὐτῶν θυσίας, κατὰ τὸν ἀριθμὸν αὐτῶν, καὶ μόσχον ἕνα περὶ ἁμαρτίας ὑπὲρ τῶν ψυχῶν αὐτῶν. Ἔλεγε γὰρ Ἰώβ· Μήποτε οἱ υἱοί μου ἐν τῇ διανοίᾳ αὐτῶν κακὰ ἐνενόησαν πρὸς τὸν Θεόν".

Έκαναν τα παιδιά του Ιώβ νεανικά γλέντια. Κι όταν τέλειωναν, ο πατέρας τους, ο Ιώβ, έκανε θυσίες καθαρμού για λογαριασμό τους, μη τυχόν είχαν κάνει αντίθεες πράξεις ή έστω σκέψεις. Εξαιρετική πατρική ευαισθησία! Πόσο με έλεγξε!!!

"Προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ θεράποντός μου Ἰώβ; ὅτι οὐκ ἔστιν αὐτῷ ὅμοιος τῶν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, δίκαιος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; Ἀπεκρίθη ὁ Διάβολος καὶ εἶπεν ἐναντίον Κυρίου· Μὴ δωρεὰν Ἰὼβ σέβεται τὸν Θεόν, οὐχὶ σὺ περιέφραξας τὰ ἔξω αὐτοῦ, καὶ τὰ ἔσω τῆς οἰκίας αὐτοῦ, καὶ τὰ ἔξω πάντων τῶν ὄντων αὐτοῦ κύκλῳ; τὰ δὲ ἔργα τῶν χειρῶν αὐτοῦ εὐλόγησας, καὶ τὰ κτήνη αὐτοῦ πολλὰ ἐποίησας ἐπὶ τῆς γῆς; ἀλλὰ ἀπόστειλον τὴν χεῖρά σου, καὶ ἅψαι πάντων, ὧν ἔχει, ἢ μὴν εἰς πρόσωπόν σου εὐλογήσει σε. Τότε εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Διαβόλω· Ἰδού, πάντα ὅσα ἐστὶν αὐτῷ, δίδωμι ἐν τῇ χειρί σου, ἀλλ' αὐτοῦ μὴ ἅψῃ". 

Ο Θεός χαίρεται τον Ιώβ, τη σεμνή του πολιτεία, την ευσέβειά του. Ο διάβολος είναι θρασύς: -Σάμπως άδικα σε σέβεται; Έχεις υψώσει τείχος προστασίας γύρω από τον Ιώβ, λέει στον Θεό. Δεν τον αγγίζει συμφορά. Του έχεις δώσει πλούσια την ευλογία σου. Για δοκίμασέ τον, να δούμε θα συνεχίσει να σε σέβεται;.
-Δοκίμασέ τον, του λέει ο Θεός. Όλα όσα του ανήκουν τα παραδίδω στα χέρια σου, αλλά αυτόν δεν θα τον αγγίξεις.
Φοβερός λόγος! Ο Ιώβ παραδίδεται σε εξοντωτικές δοκιμασίες. Θα τις δούμε στη συνέχεια. Θα τον δούμε να αντέχει παλικαρίσια και ευχαριστιακά. Αλλά τα δεινά δεν έρχονται επειδή θέλει ο Θεός να τον βασανίσει. Ούτε επειδή ο διάβολος θέλει να τον βλάψει. Δεν έρχεται καμιά δοκιμασία, αν δεν δώσει ο Θεός την άδεια να πειρασθεί ο προσφιλής Ιώβ για να λάμψει σαν καθαρό χρυσάφι, σαν ένα υπέροχο σκεύος εκλογής!!!! Όλα εξελίσσονται κάτω απ' το βλέμμα του Θεού. "Αυτού μη άψη!" Την ψυχή του ανθρώπου δεν θα την αγγίξεις! Ο διάβολος δεν έχει την άδεια να αγγίξει την ψυχή μας, δεν μπορεί να την βλάψει παρά μόνο αν με τη δική μας θέληση και απόφαση του την χαρίσουμε. Μη γένοιτο!

Κυριακή των Βαΐων

Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα καθήμενος όχι επί θρόνου αλλά επί πώλου όνου. Είναι μια ώρα επίγειας δόξας και θριάμβου για τον Κύριο. Αλλά και τώρα η ταπείνωση, την οποία ενδύθηκε αναφαίρετα από τη στιγμή που ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, δεν τον εγκαταλείπει. Ένα γαϊδουράκι τον μεταφέρει σαν να ήταν ένας ταπεινός αγρότης, ένας φτωχός περίοικος των Ιεροσολύμων. Τα Ωσαννά των παίδων είναι ουρανομήκη, αλλά το βλέμμα του Κυρίου μας φανερώνει την γνώση του των μελλόντων, των εγγύς μελλόντων. Οι παίδες ψάλλουν Ωσαννά, αλλά στα θεϊκά αυτιά ακούγεται το φριχτό "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!". Γνωρίζει, βλέπει μπροστά Του εκτυλισσόμενα τα γεγονότα της προδοσίας και του φριχτού θανάτου, αλλά πορεύεται, συνεχίζει το δρόμο Του προς το εκούσιο πάθος, ίνα σώσει τον άνθρωπον. Τον επιπόλαιο, τον αχάριστο, τον ευμετάβλητο, τον αμαρτωλό, τον σκοτισμένο, τον ρυπαρό, τον εχθρικά διακείμενο άνθρωπο. Τα πάντα θα καταδεχτεί ίνα σώσει τον άνθρωπον...

"Τὰ Πάθη τὰ σεπτά, ἡ παροῦσα ἡμέρα, ὡς φῶτα σωστικά, ἀνατέλλει τῷ Κόσμῳ· Χριστὸς γὰρ ἐπείγεται, τοῦ παθεῖν ἀγαθότητι, ὁ τὰ σύμπαντα, ἐν τῇ δρακὶ περιέχων, καταδέχεται, ἀναρτηθῆναι ἐν ξύλῳ, τοῦ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον".
Η σημερινή ημέρα ανατέλλει στον κόσμο τα σεπτά Πάθη ως φώτα σωτήρια. Ο Χριστός επείγεται -βιάζεται- από την αγαθότητά Του να πάθει. Αυτός που στη χούφτα Του κρατάει τα σύμπαντα καταδέχεται να κρεμαστεί στο ξύλο για να σώσει τον άνθρωπο.

"Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ καθωράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ' ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα, κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν, ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν".
Αόρατε Κριτά, πήρες σάρκα ανθρώπινη και εμφανίστηκες στον κόσμο, και τώρα έρχεσαι για να υποστείς τον θάνατο από τα χέρια παράνομων ανθρώπων. Με το πάθος Σου καταδίκασες, εξαφάνισες την δική μας καταδίκη. Γι' αυτό όλοι μαζί σού προσφέρουμε αίνεση, μεγαλοσύνη και δόξα!

"Τῶν παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον. Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου".
Η σημερινή ημέρα με λαμπρό τρόπο μας παρουσιάζει την αρχή των παθών του Κυρίου. Ελάτε λοιπόν, φιλέορτοι, με άσματα να Τον προϋπαντήσουμε. Έρχεται ο Κτίστης μας για να καταδεχτεί σταυρόν και ανακρίσεις και μαστιγώματα, κρινόμενος μπροστά στον Πιλάτο. Γι' αυτό ραπίσθηκε από δούλο στο μάγουλα κι όλα τα υπομένει για να σώσει τον άνθρωπο. Ας βοήσουμε λοιπόν: Φιλάνθρωπε, Χριστέ, Θεέ μας, δώρισε την άφεση των αμαρτιών σε μας που προσκυνούμε με πίστη τα άχραντα Πάθη Σου.

Την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα τελείται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας, δηλαδή της Μεγάλης Δευτέρας.
"Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς".

Η ιστορία του Παγκάλου Ιωσήφ, του καλότατου Ιωσήφ, είναι η ιστορία των ανατροπών. Όταν ο άνθρωπος ζει κατά Θεόν και όλα τα αναθέτει στην πρόνοια του Θεού, μη φοβούμενος ταλαιπωρία και αδικία, θα δει θαυμάσια , θα ζήσει μεγαλεία που μόνο ο Θεός ξέρει να επιφυλάσσει στους πιστούς Του, δηλαδή σ' αυτούς που Του παραδόθηκαν. Ο νεαρός Ιωσήφ βρέθηκε, πουλημένος από τα αδέλφια του, δούλος στην Αίγυπτο στο σπίτι του άρχοντος Πετεφρή. Η γυναίκα του αφέντη του προσπάθησε να τον σαγηνεύσει για να τον παρασύρει στην αμαρτία. Εκείνος προτίμησε να φύγει γυμνός και εντελώς εκτεθειμένος στην οργή της κυρίας του, παρά να αμαρτήσει. "Του Θεού γαρ ειμί εγώ". Φυλακίστηκε, δεινοπάθησε, φάνηκε πως τον εγκατέλειψε ο Θεός, αλλά τελικά δοξάσθηκε όσο κανείς άλλος στο Βασίλειο της Αιγύπτου και όχι μόνο. Έμεινε στους αιώνες πρότυπο αγαθότητος, πίστης, καθαρότητος, αφοσίωσης στον Θεό. Τα δε περιστατικά της ζωής του και το πρόσωπό του προτυπώνουν οιονεί τον επί γης βίο του Κυρίου μας.

"Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς· αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς".
Ο δράκων-ο διάβολος- βρήκε δεύτερη Εύα, την Αιγυπτία, και με κολακευτικά λόγια έσπευδε να νικήσει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός κατέλιπε τον χιτώνα και απέφυγε την αμαρτία, και παρόλο που ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν όπως ο Πρωτόπλαστος πριν από την παρακοή. Με τις ικεσίες αυτού, ελέησέ μας, Χριστέ.

Αλλά τα μηνύματα της ημέρας δεν τελειώνουν. Σε ένα από τα απόστιχα του Όρθρου έχουμε μια ακόμη ανατρεπτική πρόταση ζωής. Αν αυτή εφαρμοζόταν στον καθημερινό μας βίο, τον ιδιωτικό, τον κοινωνικό, τον πολιτικό, η ζωή μας θα ήταν παραδεισένια.
"Κύριε, τὰ τελεώτατα φρονεῖν, τοὺς οἰκείους παιδεύων Μαθητάς, μὴ ὁμοιοῦσθε τοῖς ἔθνεσιν ἔλεγες, εἰς τὸ κατάρχειν τῶν ἐλαχιστοτέρων· οὐχ οὕτω γὰρ ἔσται ὑμῖν τοῖς ἐμοῖς Μαθηταῖς, ὅτι πτωχὸς θέλων ὑπάρχω, ὁ πρῶτος οὖν ὑμῶν, ἔστω πάντων διάκονος, ὁ δὲ ἄρχων, ὡς ὁ ἀρχόμενος, ὁ προκριθεὶς δὲ ὡς ὁ ἔσχατος· καὶ γάρ ἐλήλυθα αὐτὸς τῷ πτωχεύσαντι Ἀδὰμ διακονῆσαι, καὶ λύτρον δοῦναι ἀντὶ πολλῶν, τὴν ψυχὴν τῶν βοώντων μοι· Δόξα σοι".
Κύριε,
καθώς εκπαίδευες τους μαθητές Σου ώστε να φρονούν τα τελειότατα, τους έλεγες να μην καταδυναστεύουν τους ελάχιστους αδελφούς.
Δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει ανάμεσα στους δικούς μου μαθητές, έλεγες, γιατί εγώ με τη θέλησή μου κενώθηκα, 
άδειασα από όλο το θεϊκό μεγαλείο και τη δόξα μου.
Ο πρώτος ανάμεσά σας ας είναι διάκονος όλων, 
αυτός που εξουσιάζει να μην υπερέχει από τους εξουσιαζόμενους, αυτός που διαλέχθηκε να είναι πρώτος 
ας συμπεριφέρεται ταπεινά ως ο έσχατος, ο τελευταίος.
Ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο για να διακονήσω τον Αδάμ, 
ο οποίος εξέπεσε της αρχικής δόξας του και επτώχευσε, 
και να δώσω την ζωήν μου ως λύτρα 
για την πολλή αμαρτία του κόσμου και 
να σας εξαγοράσω όλους εσάς 
που μου ψάλλετε "δόξα Σοι".


Ποιος άλλος μίλησε και έζησε έτσι;
Ποιος πρόκριτος συμπεριφέρθηκε ως ο έσχατος;
Ποιος διακόνησε πάντας;
Ποιος έδωσε την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών;
Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, Κύριε, είναι να σου ψάλουμε με τα χείλη και την καρδιά μας "Δόξα Σοι!".

Καταστολή ή πρόληψη;

 Μετά τα πολύ θλιβερά γεγονότα στου Ρέντη περιμένουμε τα μέτρα για την οπαδική βία. Αυστηροποίηση ποινών; Κλείσιμο συνδέσμων; Άδεια γήπεδα; Δεν ξέρω τι άλλο θα αποφασιστεί. Όλα κατασταλτικά και με λίγες ελπίδες αποτελεσματικότητας.

Και δεν είναι μόνο η οπαδική βία. Είναι και η βία στα σχολεία. Το ασύστολο bulling. Το εξουθενωτικό ψηφιακό έγκλημα μεταξύ των ανηλίκων. Τα άπειρα ναρκωτικά...

Κι αυτά σε συνδυασμό με την τελευταία θέση των μαθητών μας στην διεθνή έρευνα-αξιολόγηση της PISA και τις πρωτιές στο αλκοόλ και στο κάπνισμα.

Αναρωτιέμαι αν θα σκύψει κανείς στην αιτία του προβλήματος. Γιατί οι νέοι μας έχουν τόσο θυμό; Γιατί μπλέκουν τόσο συχνά σε παράνομες καταστάσεις; Γιατί καταστρέφουν τις ζωές τους στο ξεκίνημά τους; Κλαίμε για τον νεαρό αστυνομικό και για τα άλλα θύματα της οπαδικής βίας, αλλά πρέπει να κλαίμε εξίσου, ίσως και περισσότερο, για τους θύτες τους που είναι νεαρά παιδιά κι έχουν χάσει κι αυτά τις ζωές τους κι έχουν βυθίσει στην απόγνωση και τις οικογένειές τους. Γιατί ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της-του όταν ξέρει ότι το παιδί της-του έγινε φονιάς στα δεκαοχτώ του και το περιμένει καταδίκη και φυλακή και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Μεγαλώνουμε παιδιά κι εγγόνια και τρέμει η ψυχή μας. Από πού θα τους έρθει κάποιο φονικό χτύπημα, ή πού αυτά θα βρεθούν μπλεγμένα και κατηγορούμενα. 

Γιατί φτάσαμε σ' αυτό το κατάντημα. Η κάθε μέρα που ξημερώνει πιο βαριά κι ασήκωτη από την προηγούμενη. Κάθε μέρα θρήνος.

Δεν θα παραστήσω την "ξερόλα", αλλά θα πω το προφανές: Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε ένα χάος. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Όλες οι σταθερές αξίες έχουν αμφισβητηθεί και τσαλαπατηθεί. Ψυχές άδειες, σκοτεινές, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική κινούνται μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που έχει κάνει ιδανικά, το χρήμα -χωρίς να ενδιαφέρει από πού προέρχεται, νόμιμα ή παράνομα-, το σεξ -χωρίς όρια, από την εφηβεία, με εύκολη πρόσβαση στην απενοχοποιημένη άμβλωση, χωρίς σεβασμό στην υπάρχουσα δέσμευση, με αδίστακτη δοκιμή κάθε διαστροφής κτλ- την εικόνα -εξωτερική και μόνο, δεν υπάρχει καμιά έγνοια για την ψυχή και το πνεύμα. Ψυχές άδειες από αγωγή και αγάπη που γεμίζουν όμως εύκολα από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν γύρω τους και γίνονται εύκολα έρμαια των ενστίκτων τους ή κάποιων επιτήδειων.

Όλα είναι θέμα παιδείας-αγωγής. Όταν καλούνται να αναλάβουν δράση τα ΜΑΤ και οι δικαστές και οι φυλακές, σημαίνει πως έχουμε χάσει το παιχνίδι. Μπορούμε να ξαναασκήσουμε αγωγή οι γονείς και οι δάσκαλοι και όλη η κοινωνία; Μπορούμε να βρούμε ξανά τα χαμένα μας ιδανικά; Να ξαναστήσουμε οδοδείκτες στη ζωή μας; Να τιμήσουμε την οικογένεια! Να την στηρίξουμε! Να θυμηθούμε πως υπάρχει Θεός! Να στραφούμε προς Αυτόν. Να τηρήσουμε το θέλημά Του, αυτό που δίνει νόημα, αξία και ασφάλεια στη ζωή μας! Να αγαπήσουμε ξανά την πατρίδα μας, την πόλη μας, τη γειτονιά μας, το σχολείο μας! 

Ίσως, αν συνειδητοποιήσουμε την αδήριτη ανάγκη, τον πάτο στον οποίο φτάσαμε, κι αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την δήθεν απελευθέρωση και τον φοβερό δικαιωματισμό μας.

Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Η κατρακύλα είναι εύκολη. Η ανόρθωση είναι δρόμος ανηφορικός. Θέλει πολύ κόπο και ανυποχώρητη απόφαση. Εύχομαι, τουλάχιστον να κάνουμε μια αρχή, συνειδητοποιώντας την πραγματική αιτία του τεράστιου προβλήματος!

Εκδρομή-Προσκύνημα στη Δυτική Ελλάδα

 Δευτέρα 2/10/2023:  Πρωινό ξύπνημα, και αναχωρούμε στις 6.30 π.μ. μέσω Εγνατίας και Ιονίας οδού για την Δυτική Ελλάδα. Οδηγός μας ο Ιάκωβος [άψογος σε όλα!], υπεύθυνος πράκτορας ο Κώστας Μπουλογιώργος, ευγενέστατος, επικοινωνιακός, καταρτισμένος και οργανωτικός: οι δυο τους θα αποτελέσουν τους κύριους συντελεστές του εγχειρήματος, μαζί βέβαια με τους διοργανωτές, τη  Σταυρούλα και τον Κώστα. Κάνουμε στάσεις σε Γρεβενά και Αμφιλοχία και το μεσημέρι βρισκόμαστε στο Αιτωλικό (πατρίδα του αείμνηστου Σπύρου Αθανασίου), όπου κάνουμε την πρώτη μας επίσκεψη-ξενάγηση σε εργοστάσιο επεξεργασίας και συσκευασίας αυγοταράχου. Μαθαίνουμε ενδιαφέροντα πράγματα από τον ομιλητικό υπεύθυνο (σπούδασε δημοσιογράφος!), δοκιμάζουμε το τελικό προϊόν με λίγο ντόπιο ούζο, και κάποιοι προμηθεύονται τους σχετικούς μεζέδες για τα σπίτια τους.

     Επόμενος σταθμός είναι το Μεσολόγγι. Καθ’ οδόν έχουμε ακούσει (από τη ‘Μηχανή του Χρόνου’) αφηγήσεις για την Έξοδο.

 Στον Κήπο των Ηρώων μας περιμένει ο τοπικός ξεναγός Γιώργος Αποστολάκος (άριστος σε κατάρτιση και μεταδοτικότητα, αλλά και εθνικό φρόνημα) που μας δημιουργεί έντονες συγκινήσεις με την αφήγηση των πολιορκιών και της ηρωικής εξόδου στις 10 Απριλίου 1826.

 Μαθαίνουμε πράγματα που δεν συναντήσαμε στα σχολικά μας βιβλία: τετρακόσιοι φιλέλληνες από κάθε γωνιά της γης (μέχρι και από Αργεντινή και Φινλανδία) βρέθηκαν στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, ενώ ο άρρωστος Λόρδος Βύρων μέσα σε τέσσερεις μήνες έγραψε 937 χειρόγραφες επιστολές σε προσωπικότητες όλης της Ευρώπης για να εκθέσει το Ελληνικό ζήτημα και τα προβλήματα επιβίωσης των πολιορκημένων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της ανιδιοτελούς προσφοράς των ανθρώπων αυτών. Ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, περιδιαβαίνουμε στον Κήπο φωτογραφίζοντας τα διάφορα γλυπτά και αφιερώματα που τον κοσμούν και φεύγουμε για την Τουρλίδα, όπου γευόμαστε ψητό κέφαλο (πολύ νόστιμο) και εξαιρετικές τηγανητές πατάτες στο εστιατόριο του Νίκου Μενάγια, δίπλα στη λιμνοθάλασσα, όπου μερικοί ξένοι κολυμπούν (ο καιρός είναι προκλητικά ωραίος). Αφού πίνουμε και τον καφέ μας, περνούμε στο κοντινό Μουσείο Άλατος, ένα ιδιωτικό εγχείρημα ενός ζεύγους, πολύ πρωτότυπο και πλούσιο σε εκθέματα και γνώσεις. Η σύζυγος μας κάνει την ξενάγηση.

 

Τελευταίος σταθμός στο Μεσολόγγι η δημοτική πινακοθήκη, όπου και πάλι ο Γιώργος μας παρουσιάζει με ανάγλυφο τρόπο τους πιο σημαντικούς πίνακες με την ιστορία και το παρασκήνιό τους.

Μαθαίνουμε επίσης για τον Ελβετό εκδότη Ιωάννη Ιάκωβο Μάγιερ και τον Θεσσαλονικέα τυπογράφο του Δημήτριο Μεσθενέα, που εξέδιδαν την τοπική εφημερίδα ‘Ελληνικά Χρονικά’ μέχρι λίγο πριν από την Έξοδο, ενώ ο δεύτερος εκτύπωσε πρώτος τον ‘Ύμνον εις την Ελευθερίαν’ του Σολωμού. Βλέπουμε τα κειμήλια της πόλης και το άγιο ποτήριο με το οποίο ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ κοινώνησε όλους τους κατοίκους της πόλης (με χώμα και λασπόνερο!) πριν από την δραματική έξοδο. Συγκίνηση και δέος! Αναχωρούμε αναβαπτισμένοι στην ιστορία μας και ευχόμενοι να μπορούσαν όλοι οι Έλληνες να γεύονται τακτικά τέτοιες εμπειρίες. Διαβάζουμε εσπερινό στο πούλμαν, περνούμε τη μεγάλη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ από το Αντίρριο στο Ρίο και καταλήγουμε στο My Way Hotel στην παραλία της Πάτρας. Πολύ ωραίο και αναπαυτικό ξενοδοχείο μετά από μια τόσο γεμάτη και όμορφη μέρα. Δόξα τω Θεώ!

 

Τρίτη 3/10/2023:  Μετά τον απαραίτητο ύπνο παίρνουμε το πρόγευμα υπαίθρια στον έκτο όροφο του ξενοδοχείου: ωραία ατμόσφαιρα με θέα προς την πόλη και το λιμάνι. 

Η περιήγηση ξεκινάει από τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Ανδρέα όπου προσκυνούμε την κάρα του και κάνουμε την πρωινή προσευχή.

Αναχωρούμε για τα Καλάβρυτα, με ανάβαση μέσα σε ένα μαγευτικό και συγχρόνως άγριο τοπίο (στην παλαιότερη επίσκεψή μας είχαμε πάρει τον οδοντωτό σιδηρόδρομο και δεν το είχαμε δει). Πρώτη μας στάση η Μονή της Αγίας Λαύρας, όπου προσκυνούμε τους αγίους Αλέξιο και Φιλάρετο και βλέπουμε τα εκθέματα από την επανάσταση του 1821. Εθνικό και θρησκευτικό προσκύνημα. 

Ακολουθεί η επίσκεψη στον λόφο της θυσίας των Καλαβρυτινών, όπου εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας εκτελέσθηκαν από τους Ναζί, ενώ η πόλη ολόκληρη παραδόθηκε στη φωτιά. Ο νους αδυνατεί να συλλάβει πώς φθάνει ο άνθρωπος σε τέτοια εγκλήματα, που συχνά περνούν ατιμώρητα και σχεδόν δεν αναγνωρίζονται από μερίδα του κόσμου (και των ιδίων των ενόχων). 

Και δυστυχώς συνεχίζονται, όπως μας δείχνει η καθημερινή εμπειρία από όλο τον κόσμο. Σε μια από τις πολλές ψησταριές της πόλης δοκιμάζουμε κατσικάκι με λαδορίγανη, πολύ νόστιμο. Μετά από σύντομο περίπατο πηγαίνουμε προς το Μέγα Σπήλαιο. Η ανάβαση στη μονή αποτελεί ένα τεστ κόπωσης που δεν μας απογοητεύει. Παίρνουμε τον καφέ μας στο τοπικό αναψυκτήριο, με εξαίσια θέα στην κατάφυτη πλαγιά του βουνού. Το σκηνικό θυμίζει κάπως την Παναγία Σουμελά του Πόντου.

 Έχοντας ολοκληρώσει τα προσκυνήματα της ημέρας αναχωρούμε για την Κυλλήνη, μέσα από τα απέραντα θερμοκήπια του νομού Ηλείας (γνωστές οι φράουλες της Μανωλάδας). Στο λιμάνι έχουμε λίγη αναμονή, αλλά αποπλέουμε στις 8.30 μ.μ για τη Ζάκυνθο. Ωραίο ταξίδι, και η μουσική μας κομπανία αποσπά το χειροκρότημα των επιβατών. 

Φθάνουμε στην ώρα μας. Το Matilda Hotel βρίσκεται στο Βασιλικό, αρκετή ώρα από την πόλη της Ζακύνθου. 

Μας υποδέχονται εγκάρδια, και παίρνουμε το πλούσιο δείπνο μας κάτω από τ’ αστέρια. Όλα άψογα. Δεν απομένει παρά μόνο ο απαραίτητος ύπνος. Σημείωση: Στη διάρκεια της ημέρας μάθαμε ότι χθες αγιοκατατάχθηκε η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γνωστή από το βιβλίο της ‘Η ασκητική της αγάπης’. Να έχουμε την ευχή της.

 

Τετάρτη 4/10/2023:  Τα τοπικά δρομολόγια υπαγορεύουν μια αλλαγή στο πρόγραμμα, κι έτσι πριν δούμε τη Ζάκυνθο φεύγουμε για Κεφαλονιά (κανονικά θα πηγαίναμε αύριο, αλλά δεν έχει καράβι). Πρωινή αναχώρηση για το μικρό λιμάνι του Αγ. Νικολάου, στα βόρεια του νησιού, όπου φθάνουμε σε μιάμιση ώρα περίπου. Καθ’ οδόν ακούμε αφηγήσεις τόσο για τον Άγιο Γεράσιμο όσο και για τον σύγχρονο επίσκοπο Γεράσιμο Φωκά που εκοιμήθη πριν ενθρονισθεί στο νησί – συγκλονιστική η ζωή του. Επιβιβαζόμαστε στον ‘Ιάσονα’ και σαλπάρουμε για τα βόρεια, για να κατεβούμε στο λιμάνι της Πεσσάδας μετά από άλλη μιάμιση ώρα. Πηγαίνοντας για τη Μονή του Αγ. Γερασίμου ακούμε για τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που πρακτικά ισοπέδωσαν τα νησιά που επισκεπτόμαστε τώρα – ελάχιστα κτίρια έμειναν όρθια. Στη Μονή προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου και τον τάφο του συγχρόνου συνωνύμου επισκόπου. 

Το υπόγειο σπήλαιο όπου εμόναζε ο άγιος προσεγγίζεται με μια απότομη σκάλα που δεν είναι για όλα τα… μεγέθη ανθρώπων. Επόμενος σταθμός είναι το σπήλαιο της Μελισσάνης, με την υπόγεια γαλάζια λίμνη που διαπλέουμε μέσα σε βάρκες. Ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο και θέαμα, που συναντάται σε λίγα μόνο μέρη στον κόσμο. Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά κατά την τουριστική περίοδο, και δικαιολογημένα. 

Καταλήγουμε στο Αργοστόλι, όπου παίρνουμε το γεύμα μας. Ένας σύντομος περίπατος στη μεγάλη κεντρική πλατεία μας δίνει μια γενική εικόνα του τόπου: όλα είναι πεντακάθαρα. Αξίζει να αναφερθεί το άγαλμα του Παναγή Βαλλιάνου, εφοπλιστή, που μαζί με τα αδέλφια του Μάρη και Ανδρέα χρηματοδότησαν την κατασκευή του κτιρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Αθήνα. Ο ίδιος το 1902 με την διαθήκη του «κατέλιπεν εις την γενέτειραν νήσον κληροδότημα εκ δώδεκα εκατομμυρίων δραχμών προς συντήρησιν ναών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, προς περίθαλψιν νοσούντων και προς εκπαίδευσιν των τέκνων της Κεφαλληνίας», όπως γράφει η σχετική πλάκα στο πίσω μέρος του αγάλματος. Επιστρέφουμε στον ‘Ιάσονα’ που μας μεταφέρει πίσω στη Ζάκυνθο για δείπνο και ανάπαυση.

 

Πέμπτη 5/10/2023: Καινούργια μέρα, νέοι προορισμοί. Μετά το πρόγευμα κατευθυνόμαστε προς τη Μονή της Παναγίας Ελευθερώτριας. 

Την φερώνυμη εικόνα ζωγράφισε ένας στρατιώτης του ’40 που είδε την Παναγία στο μέτωπο της Πίνδου και την απεικόνισε μετά την απελευθέρωση, ενώ προηγουμένως δεν είχε καμία σχέση με τη ζωγραφική. Την εικόνα αυτή ήθελε να αγοράσει ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος για τη Μονή του Κύκκου, αλλά με θαυμαστό τρόπο απετράπη η αγορά εκείνη και η εικόνα έφθασε εδώ που την είχε υποσχεθεί ο αγιογράφος. 

Καθ’ οδόν προς την Αναφωνήτρια διαβάζουμε αποσπάσματα από το σχετικό ποίημα ‘Ο γούμενος της Αναφωνήτρας’ του Ανδρέα Μαρτζώκη, για το πώς ο άγιος Διονύσιος συγχώρησε και διέσωσε τον φονιά του αδελφού του. Στο δρόμο μας και μια αιωνόβια ελιά, μνημείο της φύσης.

Η τοποθεσία στην Αναφωνήτρια είναι πολύ ωραία, πίνουμε εκεί τον καφέ μας πριν κατηφορίσουμε για το Πόρτο Βρώμη (πού το βρήκαν άραγε τέτοιο όνομα;).

 Εκεί μας περιμένει ένα από τα πολλά καραβάκια που κάνουν τοπικές κρουαζιέρες στις περίφημες γαλάζιες σπηλιές και το Ναυάγιο. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι άψογος, ό,τι πρέπει για τέτοιες εκδρομές. Στο τοπίο δεσπόζουν οι πανύψηλοι και απόκρημνοι ασβεστολιθικοί βράχοι που σχίζονται σε πολλούς στενούς κόλπους με ή χωρίς λίγη αμμουδιά και σχηματίζουν πολυάριθμες μικρές και μεγάλες σπηλιές. Στην κυριολεξία βλέπουμε τις συγκρούσεις των τριών στοιχείων, πέτρας, νερού και ανέμου, με τα θεαματικά αποτελέσματά τους. Μπαίνουμε σε μια-δυο σπηλιές με το καραβάκι μας για να θαυμάσουμε το ιδιαίτερο γαλάζιο της θάλασσας, και βέβαια περνούμε αρκετή ώρα χαζεύοντας το σκουριασμένο ναυάγιο στην ομώνυμη παραλία, από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της Ελλάδας, όπως μαθαίνουμε. Πολλά σκάφη τριγυρνούν στην περιοχή, κάποιοι κάνουν και μπάνιο. Με τη σειρά μας απαθανατίζουμε το όλο σκηνικό με φωτογραφίες και βίντεο από κάθε γωνία και επιτέλους αναχωρούμε με το μυαλό γεμάτο πολύχρωμες εικόνες. 

Επιστρέφοντας στην πόλη της Ζακύνθου κάνουμε μια πρώτη προσκυνηματική επίσκεψη στον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Διονυσίου. Λεπτομερέστερη επίσκεψη αφήνουμε για αύριο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο και γευματίζουμε (ή δειπνούμε) στις 5 μ.μ. μετά από λίγη ανάπαυση. Επάνοδος στην πόλη, όπου μας περιμένει το τραινάκι για την Μπόχαλη. Η ανάβαση μέσα από τους στενούς δρόμους ενδιαφέρουσα, και η νυκτερινή θέα της πόλης και του λιμανιού εντυπωσιακή.

 Καθόμαστε σε ένα αναψυκτήριο για καφέ και παγωτό σπέσιαλ. Μετά από σύντομη εσπερινή βόλτα στη μεγάλη πλατεία επιστρέφουμε για την τελευταία μας διανυκτέρευση στο Matilda Hotel. 

 

Παρασκευή 6/10/2023:  Τελευταία ημέρα της εκδρομής. Εγερτήριο, ετοιμασίες των αποσκευών, πρόγευμα, και ξεκινούμε για την πόλη. Πρώτος σταθμός μας και πάλι ο Άγιος Διονύσιος: οι ιερείς μας ανοίγουν την λάρνακα και προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου.

 Μετά από μια σύντομη ανεπίσημη περιήγηση σε διπλανό εκκλησιαστικό μουσείο (με ενδιαφέροντα και ωραία εκθέματα) συνεχίζουμε με τον Άγιο Νικόλαο του Μώλου, παλαιά εκκλησία. Μας κάνει εντύπωση ότι στην είσοδο η νεωκόρος μας προσφέρει κεριά για να ανάψουμε (κάτι που βλέπουμε αργότερα και στον μητροπολιτικό ναό). Η μεγάλη πλατεία έχει τα αγάλματα του Δ. Σολωμού και του Ugo Foscolo, ενώ υπάρχει και το μουσείο Σολωμού και άλλων επιφανών Ζακυνθινών (Δ. Ρώμας, Γρ. Ξενόπουλος κτλ.), όπου στεγάζεται και το μαυσωλείο του Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου. Υπάρχουν τα οικόσημα όλων των ευγενών οικογενειών της Ζακύνθου, χειρόγραφα και κειμήλια του Σολωμού και άλλων.

 Τελειώνοντας από εκεί περιδιαβαίνουμε ελεύθερα το κέντρο, πηγαίνουμε και στον μητροπολιτικό ναό (επίσης του Αγ. Νικολάου), που έχει ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο και περίτεχνο τέμπλο. Μετά από τον σύντομο περίπατο καθόμαστε για γεύμα στα ‘Επτάνησα’. Τέλος επιβιβαζόμαστε στο Mare di Levante και αναχωρούμε στις 2.15 για την Κυλλήνη. Ο καιρός εξαιρετικός, η θάλασσα λάδι, και στις 3.30 μ.μ. αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι. Στις 3.45 παίρνουμε τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Το ταξίδι δεν παρουσιάζει δυσκολίες, η κίνηση είναι γενικά περιορισμένη, περνούμε και πάλι τη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ και βρισκόμαστε στην Δυτική Στερεά.

 Κάνουμε δυο στάσεις (Αμφιλοχία και Γρεβενά). Κάπου ανάμεσα στα βουνά μας πετυχαίνει μια μπόρα με πολύ ισχυρό πλευρικό άνεμο που κλυδωνίζει ολόκληρο το λεωφορείο. Δόξα τω Θεώ, διαρκεί μόνο 10-15 λεπτά, αλλά μας κάνει να αναλογισθούμε τι θα γινόταν αν ο καιρός δεν ήταν τόσο ιδανικός σε όλη την εκδρομή. Λίγο μετά τις 11 μ.μ. φθάνουμε στη Θεσσαλονίκη, ευχαριστώντας όλους τους συντελεστές της εκδρομής για το άψογο πρόγραμμα, και προ πάντων τον Θεό για τις τόσες δωρεές Του. (Αντώνης Παπαγιάννης)

Σταυρωμένος Ελληνισμός

14 Σεπτεμβρίου, εορτή Υψώσεως του  Τιμίου Σταυρού: ημέρα μνήμης της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού

Έχουμε ζήσει πολλές εθνικές καταστροφές. 

Και σήμερα βιώνουμε μία από αυτές με τις πρωτοφανείς πλημμύρες. 

Αλλά η καταστροφή του '22 ήταν η μελανότερη σελίδα της ιστορίας μας, 

ίσως ζοφερότερη κι από την Άλωση της Πόλης... 

Δεν επιτρέπεται να λησμονούμε. 

"Μέρα φριχτή ξημέρωσε, να μή ΄χε ξημερώσει...

Μέρα που πόνεσε πολύ και ζοφερή τυπώθη

στου έθνους μας τη μνήμη, την καρδιά, 

τα σπλάχνα.

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Οι  άνθρωποι, το βιος, οι μέρες της χαράς,

όλος ο πλούτος κι ο πολιτισμός

που αιώνες τώρα χτίστηκε 

στη γη της Ιωνίας,

γίνανε στάχτη και καπνός, κλάμα κι αποκαΐδια.

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Κι ο πόνος είναι αβάσταχτος, 

κι είναι ο καημός μας ποταμός,

είναι δυσβάσταχτος λυγμός 

που πνίγει την ψυχή μας!

Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!

Την κάψανε οι Τούρκοι, 

γιατί ήτανε ρωμαίικη,

γιατί ήταν των γκιαούρηδων Ismir!

Μα μες στου Έθνους μας 

την ιερή την κόγχη, 

της μνήμης την κρυφή

καίει ακοίμητο κερί, λαμπάδα φωτεινή.

Μυροδοχείο περίτεχνο φυλάγει 

το ακριβό της άρωμα,

το μύρο το ανεκτίμητο!

Η Σμύρνη, μάνα, κάηκε,

μα μένει ζωντανή

στα τρίσβαθα της καθεμιάς ελληνικής ψυχής! 

Μαζί της μένει ζωντανή 

στο κέντρο της καρδιάς μας 

κι όλη η γη η ιερή,

η γη της Μικρασίας. 

(Σ.Κ) 

"Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν 

και αράτω τον σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι".

Δεν μας υποσχέθηκε βίον ανθόσπαρτο και ευτυχία και ευωχία και άνεση ο Κύριός μας.                   

Σταυρό υποσχέθηκε, δηλαδή πόνο ασύλληπτο,που καλούμαστε να σηκώσουμε, να υπομείνουμε. 

Πού θα βρούμε τη δύναμη;  Στο... "ακολουθείτω μοι".                                                                 

Στ' αχνάρια Του, κοντά Του, φίλοι Του, συμμέτοχοί Του, σύσσωμοι και σύναιμοί Του. 

  Αυτός θα μας δώσει τη δύναμη, Αυτός την έκβαση του πειρασμού, Αυτός την ελπίδα.

 Μόνο να μην Του γυρίζουμε την πλάτη. Μόνο να μην Τον λησμονούμε. Εμείς να μη χανόμαστε.  

                                                                                                                                                       Εκείνος είναι πάντα δίπλα μας με τα σταυρωμένα χέρια Του ανοιχτά σε μια τεράστια αγκαλιά που μας χωράει όλους.

 

Ο Σταυρός Του είναι η δύναμή μας.

"Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης,

Σταυρός η ωραιότης της εκκλησίας"

Αγιά Σοφιά , μνήμη Αλώσεως

Αγία Σοφία 537μ.Χ.

Ο Ιουστινιανός λαμπροφορεμένος, με τη συνοδεία του, μπαίνει στο νεόκτιστο μεγαλειώδη ναό. Δεν υπάρχουν λόγια. "Νενίκηκά σε, Σολομών!" αναφωνεί.

"Τούτου του θεάματος ουδείς έλαβε πώποτε κόρον, αλλά παρόντες μεν άνθρωποι τοις ορωμένοις γεγήθασι, απιόντες δε τοις υπέρ αυτού διαλόγοις αποσεμνύνονται. Εν αυτώ ο νους προς τον Θεόν επαιρόμενος αεροβατεί, ου μακράν που ηγούμενος αυτόν είναι..." γράφει ο Προκόπιος.

Η Αγιά Σοφιά για εννιά αιώνες είναι η καρδιά της αυτοκρατορίας, είναι το καμάρι των Βυζαντινών, είναι η λαμπρή τους δόξα. 

Δεν είναι μόνο ένας ναός, ο πιο ξακουστός, ο πιο περίτεχνος, το άφθαστο κάλλος. 

Είναι  μια αγκαλιά και μια μάνα που χωράει όλη τη βυζαντινή αυτοκρατορία  κι όλη την πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία της...!

Αγία Σοφία 1453 μ.Χ.

Κλειστή η Μεγάλη εκκλησιά! Την έχουν μολύνει οι ενωτικοί με τα συλλείτουργά τους με τους παπικούς.

Κλειστές και οι καρδιές των πολιορκημένων! Ελπίδα δεν απόμεινε καμιά. 

Τα τείχη τρέμουνε από τα φοβερά κανόνια κι όπου οι μπομπάρδες τα χτυπούν χάσκουνε τρύπες και γκρεμίδια.

Την πρόταση του Αμηρά για την παράδοση της πόλης την αντιγύρισε ο Κωνσταντίνος μ' εκείνο το περήφανο κι ηρωικό συνάμα: "Το την Πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν, ούτ΄άλλου τινός..."

Μα έκαμε και κάτι ακόμα ο Κωνσταντίνος. Μια τελευταία λειτουργία στην εκκλησιά του γένους την παραπονεμένη. Ζήτησε απ' όλους να ξεχάσουν έχθρες και φανατισμούς. Αυτή η ώρα η έσχατη, θέλει μια προσευχή κοινή, θέλει μία ψυχή και μια φωνή, θέλει ένα δάκρυ, ένα γονάτισμα και μια θερμή συγχώρηση.

Κι ανοίγει πάλι η πόρτα της Αγια Σοφιάς και δέχεται λαό και πατριάρχη, δέχεται μοναχούς που μέχρι χθες τον Πάπα  καταριούνταν και τους ενωτικούς, δέχεται αυλικούς και κουρελήδες, δέχεται και τον Κωνσταντίνο τον Δραγάση πού ΄χει του μελλοθάνατου αποδεχτεί την κολασμένη μοίρα...

Η τελευταία λειτουργία. Δεν έχει την πρωτινή την έπαρση, το μεγαλείο, τη φαντασμαγορία...

Μόλις που ακούγονται οι ψαλμουδιές και οι δεήσεις. Περνούνε στις καρδιές, θαρρείς, όχι απ΄ τα αυτιά, αλλά απ΄τα δακρυσμένα μάτια. Τώρα, στην ώρα τη στερνή, αναλογίζονται τις αμαρτίες και τα πάθη, τώρα που όλοι γεύονται τον θάνατο...! 

"Ελέησέ μας, Κύριε! κάμε το θαύμα Σου!"

Το 'καμε κιόλας, τους ένωσε, τους έδωσε το Σώμα και το Αίμα Του, τους ετοίμασε για το τέλος...!

..............................................................................................................................

Σε λίγες ώρες πάλι η Αγιά Σοφιά γίνεται το στερνό το καταφύγι! 

Χιλιάδες τρέχουνε σ' αυτήν, στην αγκαλιά,  στη μάνα, 

όταν ακούγεται η φριχτή κραυγή "Η Πόλις μας εάλω"! 

Για νά βρουνε κι εδώ θάνατο και σφαγή...!

Κι έγινε η Μεγάλη Εκκλησιά, εννιά αιώνων σύμβολο και δόξα των Βυζαντινών, 

έγινε θρύλος πονεμένος και ...τζαμί, το πιο αγαπημένο των Αγαρηνών.

.........................................................................................................................

Ayia Sofia 2023

Για πανηγύρι στην Ayia Sofia ετοιμάζονται  οι νικητές των εκλογών των τουρκικών.  

Απ΄ όλα τα τεράστια τζαμιά και τα πολυτελή παλάτια αυτήν διαλέγουν. Αυτήν τιμούν και σέβονται.

Δεν τους πειράζει να τη λεν Ayia Sofia!!!! Στη γλώσσα τους αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν!

Είναι η απόδειξη η τρανή πως τούτοι εδώ είναι κατακτητές, αλλόθρησκοι και βάρβαροι εχθροί,

πως με των οπλών την ισχύ και της σκληρής φυλής τους την ακμή εσάρωσαν τα πάντα...

Και γίνεται η Αγια Σοφιά πάλι και πάλι στους αιώνες, 

είτε για τους Ρωμιούς -πού ΄χουν το πρώτο το δικαίωμα-

είτε για τους κατακτητές -πού 'χουν τη δύναμη και την αλαζονία-

γίνεται τόπος λατρείας, δέησης θερμής κι ευχαριστίας, θρύλος και μάνα κι αγκαλιά!

Αλήθεια, πέστε μου, υπάρχει άλλος τέτοιος τόπος;