Στέρηση, πόνος!!!

Επέτρεψε ο Θεός να ζήσουμε οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στην Ελλάδα σε περίοδο Μεγάλης Τεσσαρακοστής αυτήν τη σκληρή δοκιμασία -μαζί με την δοκιμασία της επιδημίας και τον περιορισμό των ιερών ακολουθιών και το σχετικό κλείσιμο των ναών. Ίσως -λέω, ίσως με πολύ δισταγμό- το επέτρεψε ο Θεός για την δική μας (των Χριστιανών) την επιπόλαιη και χλιαρή ζωή. Δεν μας φταίνε οι αντίθεοι! Δεν μας φταίνε τα σχέδια συνωμοσίας! Εμάς βαρέθηκε ο Θεός! Δεν θέλει τη λατρεία μας που μάλλον δεν είναι καρδιακή! Τι να τις κάνει τις "θυσίες" μας όταν δεν του έχουμε δώσει ολοκληρωτικά την καρδιά μας; Μήπως ακόμα κι η συμμετοχή μας στη Θεία Κοινωνία έχει καταντήσει μια συνήθεια, μια επιφανειακή προσαρμογή στο κατεστημένο μας; Μήπως παραμένουμε εντελώς κοσμικοί τοποθετημένοι απλώς σ' ένα περιβάλλον "εκκλησιαστικό"; Ας γίνει η στέρηση αυτή μια αφορμή για αυτοκριτική, για έμπονο βίωμα, για αγωνιώδη εκζήτηση του θείου ελέους, για ξύπνημα της καρδιάς μας. Η ευκολία στη λατρεία ίσως, λέω, ίσως για πολλούς από μας να την έκανε αυτονόητη και ως αυτονόητη να την απαξιώσαμε. Ίσως με την έλλειψή της να εκτιμήσουμε τον θησαυρό της κοινής λατρείας, ίσως επιτέλους να λαχταρήσει η ψυχή μας, να ποθήσει θερμά, να φωνάξει η καρδιά μας, όχι τα χείλη μας: "Σε θέλω πολύ, Κύριε! Λαχταρώ να κοινωνήσω μαζί Σου! Λαχταρώ να είμαι στα δικά σου σκηνώματα! Να ακούω τον Λόγο Σου, να υμνώ την μεγαλοσύνη Σου!" Ίσως η στέρηση μας βοηθήσει περισσότερο από την υπεραφθονία!!!!