Χτύπησε πάλι σήμερα η καμπάνα!

"Χτύπησε πάλι σήμερα η καμπάνα!!!!

Λυπητερή φωνή...μου θύμισε τη Μεγαλοβδομάδα!

Φωνή της εκκλησιάς της σφραγισμένης...

Κραυγή της μάνας που της στερήσαν τα παιδιά,

της αγκαλιάς που την αφήσαν άδεια...!!!"

Σήμερα το πρωί άκουσα την καμπάνα του Αγίου Αθανασίου. Πόνεσε η ψυχή μου και πλημμύρισαν δάκρυα τα μάτια μου κι ακόμα κλαίω. Πολύ σκληρό! και πολύ ανόητο!

Αναλογίζομαι: Τα νοσοκομεία είναι χώροι απόλυτου κινδύνου μετάδοσης αυτου του περίφημου ιού. Κι όμως μένουν ανοιχτά με πολλά υποτίθεται μέτρα προφύλαξης γιατί είναι ανάγκη, ανάγκη θεραπείας του σώματος.

Οι ναοί μας που είναι τα ιατρεία της ψυχής μας δεν μπορούσαν να παραμείνουν ανοιχτοί με πολλές προφυλάξεις;  Δεν θα μπορούσε να τελούνται οι ακολουθίες και οι πιστοί να φορούν τις μάσκες τους; Ή έστω ο ιερέας με δυο-τρία πρόσωπα, τον ψάλτη, τον νεωκόρο, δυο τρεις πιστούς μέσα στους άπλετους ναούς να τελεί τα διατεταγμένα; Στα σούπερ μάρκετ -που δεν σταματήσαμε να πηγαίνουμε- αναλογεί ένας στα δέκα μέτρα. Σ' έναν ναό 300 μέτρων αναλογούν τριάντα πιστοί. Απαγορεύτηκαν οι συναθροίσεις μέχρι δέκα ατόμων. Ας ήταν δέκα μεσα σε κάθε εκκλησιά. Όχι!!! Να μην τελείται καμιά ακολουθία!!! Να κλείσουν οι ναοί!!!! Γιατί τόσο μένος; Δεν ξέρω. Δεν μου αρέσουν καθόλου οι συνωμοσιολογίες, ποτέ δεν τις ασπάσθηκα, ποτέ δεν τις μετέφερα. Αλλά εδώ υπάρχει μια εξαιρετική επιμονή, μια καθαρά εχθρική στάση.

Πάω λίγο παρακάτω: Αν υποθέσουμε πως έχουμε τρομακτική εξάπλωση του ιού και πολλούς βαριά ασθενείς. Αν ο θάνατος είναι κοντά, δεν πρέπει να προετοιμαστούμε με εξομολόγηση, με τη θεία κοινωνία; Να προσπαθώ να γλιτώσω από τον θάνατο του σώματος είναι λογικό, αλλά και μάταιο. Θα γλιτώσω από τον ιό σήμερα, κάποτε όμως αργά ή γρήγορα αυτό το σώμα ως φθαρτό θα καταλήξει. Την αθάνατη ψυχή μου, αυτή που θα περιμένει την ανάσταση του σώματός  μου για να ζήσει αιώνια πλέον, αυτή δεν τη λογαριάζω, δεν αγωνιώ γι' αυτήν; Οι ηλικιωμένοι μας, τους οποίους προφυλάσσουμε, δεν πρέπει να ετοιμάζονται ούτως ή άλλως για την έξοδο από αυτόν τον βίο; Τους αποκλείσαμε στα σπίτια, πολλάκις μόνους με την αγωνία τους, αβοήθητους από πλευράς πνευματικής. Οι άρχοντές μας που παίρνουν αποφάσεις αυτές τις κρίσιμες ώρες έχουν διαγράψει εντελώς από τη σκέψη τους, από το βίωμά τους, από την έγνοια τους την ψυχή του ανθρώπου;

Τηρώ με ευλάβεια όλους τους περιορισμούς της πολιτείας σεβόμενη την κοινωνική μου ευθύνη, αλλά η πολιτεία μου στερεί την ανάγκη μου να φροντίσω την ψυχή μου, ενώ είναι ένθερμη η προσπάθειά της να με βοηθήσει να φροντίσω το σώμα μου. 

Την Κυριακή θα υψωθεί ο Σταυρός χωρίς πιστούς... Μια από τις μεγαλύτερες γιορτές μας, αυτή που ανοίγει τις καρδιές μας, που φωτίζει τις ζωές μας, η γιορτή του Ευαγγελισμού θα μας βρει κλεισμένους στα σπίτια μας...Ποιος ξέρει πώς θα ρθει η Μεγαλοβδομάδα και η Ανάσταση!!! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι! 

Συγχωρέστε με!