Αποχαιρετώντας τον π.Εμμανουήλ

 

"Πόσο δύσκολη είναι αυτή η ώρα του αποχαιρετισμού!

Αποχωριζόμαστε σήμερα σωματικά τον αγαπημένο μας πατέρα Εμμανουήλ, τον πατέρα μας! Πιστεύουμε ακράδαντα στην Ανάσταση του Χριστού και στη δική μας Ανάσταση! Δεν τον αποχαιρετούμε ως νεκρό, αλλά ως ζώντα που όμως δεν θα είναι πια μαζί μας!

Δεν θα είναι μαζί μας το λαμπερό χαμογελαστό του πρόσωπο! Δεν θυμόμαστε νάταν ποτέ συννεφιασμένο! Ήταν σίγουρα έκφραση της «πεπληρωμένης χαράς που υποσχέθηκε ο Κύριός μας, ήν ουδείς αίρει αφ’ ημών». Ήταν η ακτινοβολία της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο καλοσυνάτος του λόγος, η ζεστή του αγάπη και το φιλάνθρωπο ενδιαφέρον του για καθέναν από μας! Όλοι όσοι τον ζήσαμε έχουμε νιώσει την αγάπη του, το προσωπικό του ενδιαφέρον. Δεν ξέρω πώς χωρούσαμε όλοι στο νου και στην καρδιά του! Δεν ξέρω πώς προλάβαινε να συντρέξει στον καθένα, στη χαρά και στη λύπη του! ‘Ηταν η θέρμη και η ενέργεια της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας η ακαταπόνητη λειτουργική διακονία του που σκέπαζε και προστάτευε την ενορία μας, την κωμόπολή μας! Αμέτρητες οι λειτουργίες που έκαμε! Δεν άφηνε μνήμη Αγίου, μάλλον έψαχνε αφορμή για να τελέσει τη Θεία Λειτουργία και όλες τις άλλες ακολουθίες με απόλυτη τήρηση του τυπικού. Και ιερέας και δεύτερος ψάλτης ο ίδιος και δεν του ξέφευγε λέξη! Τι να πρωτομνημονεύσουμε! Το Σαρανταλείτουργο πριν από τα Χριστούγεννα από τις 5.30 το πρωί μεσα στην παγωνιά ή το ανοιξιάτικο Σαρανταλείτουργο στην Αγία Παρασκευή μαζί με τ’ αηδόνια ή το δεκαπενταυγουστιάτικο της Παναγίας μας και τις Παρακλήσεις στον υπαίθριο ναό μας ή τις κατανυκτικές αγρυπνίες ή τις καθημερινές ακολουθίες της Μεγάλης Σαρακοστής, ή πόσα, πόσα ακόμα... Ζούσε για να ιερουργεί κι έπλεκε κι άπλωνε με την προσευχή του ένα πέπλο προστασίας πάνω από την ενορία μας που μας αγκάλιαζε όλους παρόντες και απολειφθέντας δι’ ευλόγους ή και μη αιτίας. Ήταν η ανύστακτη έγνοια του για μετάγγιση της ενοικουσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας το φωτισμένο, αγιοπατερικό κήρυγμά του! «Προς τίνα απελευσόμεθα; Συ, Κύριε, ρήματα ζωής αιωνίου έχεις»! Ρήματα ζωής αιωνίου μας μετάγγιζε με κάθε ευκαιρία είτε με τον δικό του ζωντανό λόγο είτε διαβάζοντάς μας κείμενα από πατέρες αξιολογότατα, βαθιά, όχι καλολογίστικα, είτε με διαδικτυακές συνάξεις με εκλεκτούς προσκεκλημένους, είτε με τα Προς καταρτισμόν τηλεμηνύματα! Αέναος, αγιοπνευματικά τροφοδοτούμενος, κατ’ επίγνωσιν ζήλος κατήχησης του ποιμνίου του!

Δεν θα είναι μαζί μας στο Εξομολογητήριο! Έγνοια του διαρκής η εξομολόγηση! Πάντα έβρισκε τον χρόνο κι ας ήταν τόσο φορτωμένο το πρόγραμμά του! Κι ήταν τόσο παρηγορητικός, τόσο φιλάνθρωπος, χωρίς να παρεκκλίνει από τα διατεταγμένα! Θεραπευτής ιατρός, όχι αυστηρός τιμητής. Εδώ θα περιγράψω, συγχωρέστε με, μια σκηνή: ένα μικρό κοριτσάκι, έξι ετών, η εγγονούλα μου, ζήτησε να εξομολογηθεί. Τον είδα από μακριά να γονατίζει μπροστά της, να κατεβαίνει στο ύψος της και να στέκεται εκεί όση ώρα η αθώα ψυχούλα ακουμπούσε στο πετραχήλι του τα παιδικά της ατοπήματα! Ήταν η ταπείνωση και η απλότητα της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο οδηγός μας που μας έδειχνε σταθερά κι ακούραστα την οδό της μετανοίας και της σωτηρίας μας. Φωτεινό το πέρασμά του, οδοδείχτης η ζωή κι ο λόγος του. Γι’ αυτό και τρέχαμε κοντά του κι έρχονταν κι από άλλες ενορίες. Τα παιδικά βιώματα και η χριστιανική ανατροφή του σε μια ευλαβέστατη κρητική οικογένεια, οι αγιορείτικες ευλογίες που πλούσια δέχθηκε ως νέος -αλλά και μέχρι σήμερα δεχόταν- ο ακάματος πνευματικός αγώνας του , η σώφρων κι ευλογημένη οικογένεια που έστησε με την αγαπημένη του πρεσβυτέρα Βικτορία, του πλούτισαν την ψυχή του. Κι αυτός ο πλούτος ξεχείλιζε, ακτινοβολούσε, σκορπιόταν σε μας τους πένητες, μας έτρεφε, μας χόρταινε, μας στήριζε. Ήταν ο πλούτος της ενοικούσης Θείας Χάριτος!

Δεν θα είναι μαζί μας ο ευγενής και φιλόξενος οικοδεσπότης που ετοίμαζε γιορτές και τράπεζες και κεράσματα και δωράκια και εκδρομές και προσκυνήματα! Αξέχαστο κι ευλογημένο το τελευταίο προσκύνημα στους Αγίους Τόπους λίγους μήνες πριν το θεριό μας κλείσει όλους μέσα και μας μακελέψει. Ξενίας δεσποτικής και αθάνατου τραπέζης ευχόμαστε ολόψυχα να αξιωθείς, πατέρα μας!

Δεν θα είναι μαζί μας ο παπαΜανώλης γιατί δεν ανήκει πια στον δικό μας χωροχρόνο!

Ήδη τρέχει χαρούμενος, λαμπρός, αναστάσιμος, ψάλλων να πέσει στην αγκαλιά του Χριστού μας! Αγκάλας πατρικάς σπεύσον, διάνοιξε, Κύριε, για τον πιστό σου δούλο!

Κι εμείς εδώ πίσω ορφανοί!

Θλιμμένοι για τον αποχωρισμό, αλλά και χαίροντες! Χαίροντες για την βεβαιότητα της Αναστάσεως! Χαίροντες και δίδοντες ολόψυχα την καλή μαρτυρία για τον ποιμένα μας! Χαίροντες γιατί πιστεύουμε πως θα μας έχει στις αδιάλειπτες πρεσβείες του, θα θυμάται τα ονόματά μας και θα τα μνημονεύει στο ουράνιο θυσιαστήριο!

Καλό Παράδεισο, πατέρα μας! Μακάρι να αξιωθούμε ν’ ανταμώσουμε εκεί, στη Βασιλεία του Θεού! Μη διαλείπεις πρεσβεύων υπέρ ημών!

Συγχώρεσέ μας! Σ’ ευχαριστούμε! Χριστός Ανέστη!!"