Μας "χάνει" ο Θεός!!!

Δεν έχω λόγια να περιγράψω τον πόνο και τη φρίκη αυτών των ημερών.

Μου έρχονται ωστόσο δυο ρήσεις στο νου και θέλω να τις μοιραστώ. 

Η μία είναι απλοϊκή, της κ.Σοφίας, μιας Πόντιας γιαγιάς βασανισμένης, στης οποίας το σπίτι ζήσαμε στη Νεάπολη Κοζάνης για κάποιους μήνες: "Μας χάνει ο Θεός!" έλεγε μετά από κάποιο συγκλονιστικό γεγονός -τότε είχε γίνει ο σεισμός στη Θεσσαλονίκη το 1978. Δηλαδή ο Θεός μπορεί να επιτρέψει τα πάντα να χαθούν... 

Δεν το λέω με την έννοια της τιμωρίας. Ο Θεός δεν είναι εκδικητικός και τιμωρός, όπως εμείς οι άνθρωποι. Ακόμη και η δικαιοσύνη του Θεού δεν μετριέται με τα ανθρώπινα μέτρα, με κρίσεις, ποινές κτλ. Η δικαιοσύνη του Θεού θέλει να δικαιώσει τον κάθε άνθρωπο, δηλαδή να τον σώσει. Να τον σώσει όμως για την αιωνιότητα, όχι κατ' ανάγκην για τα 40-50-80-90 χρόνια αυτής της πρόσκαιρης ζωής μας. 

Το λέω με την έννοια της παντοδυναμίας του Θεού και της δικής μας μηδαμινότητας και αδυναμίας. Αυτά που μπορεί να συμβούν στη φύση και σε μας μπορεί να έχουν απίστευτη σφοδρότητα, να υπερβαίνουν κάθε πρόβλεψη και ανθρώπινη παρέμβαση. Είμαστε ανίσχυροι ως άνθρωποι. Ας το καταλάβουμε αυτό κι ας ζητήσουμε τη βοήθεια και το έλεος του Παντοδύναμου Θεού. (Για να μην παρεξηγηθώ δεν δίνω άφεση αμαρτιών στην ανικανότητα πρόληψης και καταστολής που κατατρύχει την Ελλάδα και τους Έλληνες διαχρονικά, και σε επίπεδο κυβερνητικό  αλλά και σε προσωπικό).

Η άλλη είναι η ρήση του Ευαγγελίου στο 24ο κεφ. του κατά Ματθαίον: "...Ούτως έσται και η παρουσία του Υιού του ανθρώπου.Τότε δύο έσονται εν τω αγρώ. Ο εις παραλαμβάνεται και ο εις αφίεται. Δύο αλήθουσαι εν τω μύλωνι, μία παραλαμβάνεται και μία αφίεται. Γρηγορείτε ουν, ότι ουκ οίδατε ποία ώρα ο Κύριος υμών έρχεται...". Πράγματι στο Μάτι ο ένας παραλήφθηκε (με φριχτό τρόπο!!!!) και ο άλλος αφέθηκε. Ο ένας γείτονας σώθηκε κι ο άλλος απανθρακώθηκε. Στην ίδια παρέα δυο σώθηκαν και τρεις χάθηκαν...Το τέλος της ζωής μας -ποιος ξέρει ποιο θα είναι για τον καθένα μας!- θα έρθει πιθανόν πολύ αιφνίδια. Δικό μας μέλημα καθημερινό και ακατάπαυστο να μας βρει έτοιμους να συναντήσουμε τον Κύριό μας που είναι το Φως μας και η Ελπίδα μας και η Καταφυγή μας και στον νυν αιώνα, αλλά κυρίως στον μέλλοντα. 

Με πολλή θλίψη και πόνο γράφτηκαν αυτές οι γραμμές...

Όρραον

Δεν είχα ξανακούσει αυτό το αρχαίο τοπωνύμιο. Με πολύ ενδιαφέρον δέχθηκα την πρόταση του αγαπημένου μου κουμπάρου Απόστολου να επισκεφθούμε τον ομώνυμο αρχαιολογικό χώρο κατεβαίνοντας από τα Γιάννενα στην Πρέβεζα πριν λίγες ημέρες. Πρωί-πρωί, με τη δροσιά ξεκινήσαμε. Πήραμε την Ιόνια οδό και λίγο πριν βγούμε στην πεδιάδα της Φιλιππιάδας την αφήσαμε για να πάρουμε τον επαρχιακό δρόμο Πέντε Πηγαδιών-Καμπής. Ανηφορίσαμε  σ' ένα  βουναλάκι μεταξύ των χωριών Γυμνότοπος και Αμμότοπος και σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου που ήταν κατειλημμένος από ένα κοπάδι προβάτων, ευτυχώς χωρίς
τσομπανόσκυλα.

Χάρτης της περιοχής

Η Μαρία, η κουμπάρα μου, πάντα προνοητική, έχει φέρει αθλητικά παπούτσια και για μένα. Εφοδιασμένη λοιπόν με πολύ βολικά υποδήματα και το μπαστούνι μου αρχίζω την ανάβαση.

Προχωρώντας προς τις κορυφές!

Η πρώτη κατατοπιστική πινακίδα της αρχαιολογικής υπηρεσίας μας ενημερώνει πως το Όρραον ιδρύθηκε από τους Μολοσσούς τον 4ο π.Χ. αιώνα. Θα μπορούσε λοιπόν να είναι η πατρίδα της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου. Ίσως κάπου εδώ γύρω να τριγυρνούσε ένα μικρό πανέξυπνο παιδάκι, βασιλόπουλο, που ακόμα θα έπαιζε ανέμελο με τ' άλλα συνομήλικα αγοράκια...
Η στρατηγική του θέση είναι ολοφάνερη. Ελέγχει την κυριότερη διάβαση από τον Αμβρακικό προς την ενδοχώρα, χωρίς να είναι εύκολα προσεγγίσιμο από εχθρικά στρατεύματα γιατί η φυσική του οχύρωση πάνω στο ύψωμα με τον απότομο γκρεμό εύκολα συμπληρώθηκε από ισχυρό διπλό πέτρινο τείχος.

Ερείπια του τείχους

Ο οικισμός είναι σχετικά μικρός με 100 περίπου κτίσματα διατεταγμένα σε οικοδομικά τετράγωνα που σχηματίζουν  δώδεκα στενοί παράλληλοι δρόμοι που διασταυρώνονται με δύο κάθετους.
Αυτό που δίνει στο Όρραον μεγάλη αρχαιολογική αξία είναι τα κτίσματά του.

Το σχέδιο του οικισμού

Είναι κατασκευασμένα από την υπεράφθονη ντόπια γκρίζα ασβεστολιθική πέτρα, τεμαχισμένη σε μεγάλους κυβόλιθους -οι οποίοι μάλιστα εφάπτονται μεταξύ τους με μια μοναδική ακρίβεια. Σε όλους τους ανεσκαμμένους αρχαίους οικισμούς τα σπίτια έχουν λιθοδομή ως ένα ύψος 70-80 εκατοστών από το έδαφος. Από εκεί κι επάνω ήταν πλίνθινα. Με την πάροδο του χρόνου τα πλίνθινα τούβλα καταστράφηκαν και σώζονται μόνο οι βάσεις των οικημάτων. Εδώ η λιθοδομή έφθανε μέχρι τη στέγη γιατί υπήρχε άφθονο ντόπιο υλικό. Διασώζονται λοιπόν διώροφα κτίρια. Φυσικά έχει καταστραφεί η στέγη που προφανώς ήταν ξύλινη και το δάπεδο του ορόφου. Διακρίνονται όμως οι οπές-υποδοχές  όπου συγκρατούνταν τα ξύλινα δοκάρια. Πολύ εντυπωσιακό!!!!

Εξωτερικό και εσωτερικό των κτισμάτων

Διασώζεται επίσης μια τεράστια δεξαμενή νερού, χτισμένη με την ίδια πέτρα.

Η δεξαμενή σε φωτογραφία και το αρχιτεκτονικό της σχέδιο

Το 168 π.Χ. τα τείχη της πόλης κατεδαφίστηκαν από τους Ρωμαίους γιατί οι κάτοικοί της όπως και άλλων τριών πόλεων της Ηπείρου αντιστάθηκαν στην προέλασή τους συστήνοντας το "Κοινόν των Ηπειρωτών". Ωστόσο οι οικίες τούς χαρίσθηκαν.
Ο οικισμός εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του το 31 π.Χ. μετά τη ναυμαχία του Ακτίου όταν ο Αύγουστος ίδρυσε τη Νικόπολη και την εποίκισε  με αναγκαστική μετακίνηση των κατοίκων των γύρω πόλεων. Πολλά ευρήματα από το Όρραον βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Άρτας.
Αγναντεύουμε ως άλλοι φρουροί του Ορράου την γύρω περιοχή. Αν δεν είχε αχλύ θα φαινόταν ο Αμβρακικός και τα βουνά της Αμφιλοχίας και της Λευκάδας.

Η επισκόπηση της περιοχής από την Ακρόπολη του Ορράου

Και αναχωρούμε ικανοποιημένοι από την "κατάκτηση" μιας στάλας ιστορικής γνώσης!

Προσωπικά είμαι και για έναν ακόμη λόγο χαρούμενη: Ήταν η πρώτη μου πεζοπορία μετά από πολύν καιρό σε ανώμαλο έδαφος. Και πήγε πολύ καλά! Δόξα τω Θεώ!

Επίσκεψη στα Συμμαχικά νεκροταφεία Ζέιτενλικ

Πάνω από μήνα έχω να πιάσω το ...μολύβι, δηλαδή το πληκτρολόγιο, για να γράψω. Κι όσο κάτι το αφήνεις, σε αφήνει κι αυτό. Η διάθεση πέφτει... . "Μπορεί να συνεχίσει ο κόσμος να ζει και χωρίς τις δικές μου σοφίες" έλεγα στον εαυτό μου για να δικαιολογήσω την τεμπελιά μου. Φυσικά και όλοι μπορούν να βρουν πολύ ωφελιμότερα και πιο ενδιαφέροντα κείμενα να διαβάσουν από τα δικά μου φληναφήματα, αλλά για μένα η παραίτηση από το γράψιμο σημαίνει πολλά δυσάρεστα. Το γράψιμο είναι μια δημιουργία, μια κινητοποίηση του νου, ένα ξύπνημα, μια μάχη κατά της άνοιας, της ανίας και της θλίψης. Το μη γράψιμο λοιπόν είναι για μένα ένα προσωπικό Βατερλώ. Εσείς, φίλοι μου, φυσικά μπορείτε να προσπεράσετε τα πονήματά μου, χωρίς πολλές τύψεις...
Πάντως σήμερα μου δίνεται μια καλή αφορμή να επανέλθω.
Εδώ και χρόνια η διαδρομή μου από το Ωραιόκαστρο, όπου μένω, ως την Πλατεία Δημοκρατίας, όπου είναι το σπίτι των γονιών μου, περιλαμβάνει την οδό Λαγκαδά. Καθώς ερχόμαστε προς το κέντρο αμέσως μετά τη διασταύρωση Λαγκαδά και Δαβάκη, δηλαδή αμέσως μετά το στρατόπεδο Παύλου Μελά, η πρώτη στάση αστικών λέγεται Συμμαχικά. Πράγματι στα δεξιά μας υπάρχει μια τεράστια έκταση σπαρμένη με χιλιάδες σταυρούς στοιχημένους... Είναι το Συμμαχικό νεκροταφείο από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Τόσα χρόνια δεν σκέφθηκα να το επισκεφθώ. Δεν είχα και τον διαθέσιμο χρόνο. Συνήθως η αποστολή μου ήταν στο κέντρο της πόλης και πάντα υπήρχε μια στενότητα χρόνου. Τελευταία ωστόσο το έβαλα στο νου μου. "Πρέπει κάποια στιγμή να μπω, να δω..."
Σήμερα το απόγευμα με τον ήλιο να καίει  και να με τυφλώνει πραγματοποίησα την επίσκεψη. "Είσαι και λίγο γραφική" είπα στον εαυτό μου. "Αντί να αναζητήσεις λίγη δροσιά σε κάποια παραλία, περπατάς ανάμεσα στους άπειρους ομοιόμορφους τάφους μεσημεριάτικα!!!".





Ησυχία και γαλήνη για χιλιάδες νεκρούς Σέρβους, Ρώσους, Ιταλούς, Γάλλους και Άγγλους. Νεκρικά μνημεία,

ένα καθολικό παρεκκλήσι,

ένα Μουσείο των Γάλλων,


επιγραφές με ονόματα ευεργετών και κτιτόρων και δεκάδες κυπαρίσσια και σταυροί, σταυροί, σταυροί, όσο παίρνει το μάτι χωρισμένοι σε τομείς.

Αλλού οι Σέρβοι, αλλού οι Ιταλοί, οι Ρώσοι, οι Γάλλοι, οι Άγγλοι.
Οι Άγγλοι έχουν κι εδώ κάτι λίγο από την καταπράσινη ομορφιά της πατρίδας τους, γκαζόν και λίγα άνθη.

Όλοι έπεσαν στο ελληνικό έδαφος το οποίο ήταν τμήμα του πολύ κρίσιμου Μακεδονικού Μετώπου στον Α΄ φοβερό Πόλεμο. Μπορείτε να διαβάσετε εδώ ενδιαφέροντα στοιχεία.
Τριακόσιες χιλιάδες Γάλλοι στρατιώτες πολέμησαν σ' αυτό το μέτωπο. Οι 8.089 αναπαύονται εδώ. Πόσες νέες ζωές, πόσα δροσερά όνειρα, πόσες ανθρώπινες δυνάμεις, πόσα δάκρυα μητέρων, αδελφών, συζύγων, αγαπημένων... Εκατόμβες θυμάτων, θυσία στα συμφέροντα, στην αλαζονία, στη ματαιοδοξία, στην πλεονεξία των ανθρώπων, σ΄ έναν πόλεμο που δεν έλυσε κανένα θέμα, παρά μόνο έστρωσε το χαλί για τον επόμενο πόλεμο, τον φοβερότερο, τον Β΄ Παγκόσμιο.
Ένα γκρουπ Σέρβων ξεναγούνται στο χώρο. Έχω δει πολλές φορές πούλμαν με σέρβικες πινακίδες στο πάρκινγκ του νεκροταφείου. 7.500 Σέρβοι νεκροί, κοιμούνται στη σκιά ενός μεγαλόπρεπου μνημείου κοινοταφίου. Στο υπόγειό του φυλάσσονται τα οστά 5.500 ανώνυμων στρατιωτών.Το Ζέιτενλικ  είναι εθνικό προσκύνημα για τους Σέρβους.

Υπάρχει και το μνημείο για τους Έλληνες πεσόντες στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον Πόλεμο που για την Ελλάδα ήταν η αφορμή μυρίων κακών...

Ο ήλιος κι η ζέστη με σπρώχνουν να φύγω.

Ψάλλω το "Αιωνία η μνήμη" κι εύχομαι να μην επιτρέψει ο Θεός να ζήσουμε τη φρίκη του πολέμου. Δεν την καταλαβαίνω, δεν την αντέχω...

Στο σπίτι μελετώ την ιστορία του Κοιμητηρίου. Με παραπέμπει στη Θεσσαλονίκη των αρχών του 20ου αιώνα, του Α΄πολέμου και του μεσοπολέμου. Είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το Ζέιτενλικ τελικά είναι μια μεγάλη ψηφίδα στην ιστορία της πόλης μας κι επιβάλλεται τουλάχιστον μια φορά να διαβούμε την πύλη του.

Δημιουργία και ψυχοθεραπεία

Από μικρή συνήθισα να έχω ένα εργόχειρο, ένα κέντημα, ένα πλέξιμο παλιότερα. 

Τα τελευταία 2-3 χρόνια προέκυψε η ενασχόληση με τη ζωγραφική. Μ΄έχει συναρπάσει! Έχω βρει την απόλυτη "ευτυχία"!!!! Τα χέρια δημιουργούν, τα μάτια παρατηρούν, εντοπίζουν, διορθώνουν, ευφραίνονται -και με μέτριο αποτέλεσμα- και ο νους ασχολείται με ενδιαφέροντα ακούσματα, ομιλίες ψυχωφελείς, ή ταξιδεύει με μουσική. 

Νομίζω πως έχω ανακαλύψει την τέλεια ψυχοθεραπεία!!! Η ηλικία μας έχει αρκετές δυσκολίες και στενωπούς όπου μπορεί να παραμονεύει η απογοήτευση, η θλίψη, η κόπωση. Η δημιουργία και η εξ αυτής πηγάζουσα χαρά είναι ένα πολύ καλό, προληπτικά λαμβανόμενο φάρμακο!

Τα τελευταία μου έργα, όλα προορισμένα για χάρισμα - δώρα σε φίλες.

Η τσελίστρια μετά το κονσέρτο της

Έχετε

Δυο κομψά ζευγάρια μιας παρελθούσας εποχής!

Πεντηκοστή

Λέοντος Δεσπότου 

Δεῦτε λαοί, τὴν τρισυπόστατον Θεότητα προσκυνήσωμεν, 

Υἱὸν ἐν τῷ Πατρί, σὺν ἁγίῳ Πνεύματι· 

Πατὴρ γὰρ ἀχρόνως ἐγέννησεν Υἱόν, συναΐδιον καὶ σύνθρονον, 

καὶ Πνεῦμα ἅγιον ἦν ἐν τῷ Πατρί, σὺν Υἱῷ δοξαζόμενον, 

μία δύναμις, μία οὐσία, μία Θεότης, 

ἣν προσκυνοῦντες πάντες λέγομεν· 

Ἅγιος ὁ Θεός, ὁ τὰ πάντα δημιουργήσας δι' Υἱοῦ, συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, 

Ἅγιος ἰσχυρός, δι' οὗ τὸν Πατέρα ἐγνώκαμεν, 

καὶ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπεδήμησεν ἐν κόσμῳ, 

Ἅγιος ἀθάνατος, τὸ Παράκλητον Πνεῦμα, τὸ ἐκ Πατρὸς ἐκπορευόμενον, 

καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, 

Τριὰς ἁγία, δόξα σοι. 

*το δόγμα της Αγίας Τριάδος διατυπωμένο με ακρίβεια και σαφήνεια

Με ευγνωμοσύνη στη μνήμη της κ.Αικατερίνης Λέτη-αδελφής Αρσενίας

    

     Τελέστηκε σήμερα το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο της αδελφής Αρσενίας, κατά κόσμον Αικατερίνης Λέτη στη μονή  "Πρός Εμμαούς". Παραθέτω όσα ειπώθηκαν από την αγαπημένη  συνάδελφο Βασιλική Σουγκάκη ως ελάχιστη κατάθεση ευγνωμοσύνης και τιμής εκ μέρους όλων των συναδέλφων εκπαιδευτικών των Εκπαιδευτηρίων μας.

     "Σας ευχαριστώ γιατί μου δίνετε την ευκαιρία  εκ μέρους και πολλών άλλων συναδέλφων να εκφράσω  την ευγνωμοσύνη  μου στο πρόσωπο της αδ. Αρσενίας, της αγαπημένης μας κ. Λέτη.   Θεωρούμε χρέος μας να καταθέσουμε σήμερα στη μνήμη της ( ό,τι ζήσαμε κοντά της.)

   Η κ. Λέτη ήταν η υπεύθυνη των εκπαιδευτηρίων « Απ. Παύλος». Για μας όμως ήταν ο άνθρωπος του Θεού, που ενέπνευσε τη ζωή μας αλλά και τη ζωή όλων των μαθητών του σχολείου. Ήταν αυτή που χάραξε την πορεία των Εκπαιδευτηρίων και έμεινε αμετακίνητη  στις αρχές αυτού του ιερού έργου που εμπνεύστηκε και ίδρυσε ο σεβαστός σε όλους μας π. Λεωνίδας.

   Ήταν αυτή που με τη θυσιαστική της αγάπη και ανιδιοτέλεια πρόσφερε ολόκληρο τον εαυτό της αλλά και την σεβαστή πατρική της περιουσία για την επίτευξη αυτού του σκοπού. Πόσο είχα συγκινηθεί  όταν έμαθα ότι χάρισε όλο το εφάπαξ που πήρε με τη συνταξιοδότησή της  για να περαστεί καλοριφέρ στις αίθουσες διδασκαλίας που μέχρι τότε θερμαινόντουσαν με ξυλόσομπες, τις οποίες άναβε κάθε πρωί ο π. Λεωνίδας, για να βρίσκουν τα λίγα τότε παιδιά θαλπωρή και ζεστασιά.

   Αλλά πρόσφερε και όλα τα ταλέντα της στην υπηρεσία αυτού του σκοπού. Αξιοποίησε το συγγραφικό της τάλαντο γράφοντας σενάρια για θεατρικές παραστάσεις που σκηνοθετούσε μόνη της. Ακόμη μένουν χαραγμένες στη μνήμη των μαθητών οι υπέροχες γιορτές που ετοίμαζε μέσα από τις οποίες ήθελε να μεταδώσει στις ψυχές των παιδιών την αγάπη στον Χριστό και στην Ελλάδα. Είχε την επιμέλεια του περιοδικού του σχολείου «Ορίζοντες Αγωγής» όπου αρθρογραφούσε και η ίδια, γιατί ήθελε τα ελληνορθόδοξα μηνύματα να μεταφερθούν και στις οικογένειες των μαθητών, για μια πιο ολοκληρωμένη χριστιανική αγωγή.
   Συχνά  μας έλεγε η αδελφή Ελένη, πιστή συνεργάτρια της αδελφής Αρσενίας: «Πάλι η κ. Λέτη δεν  έσβησε το φως της όλη τη νύχτα». Πώς να το σβήσει αφού είχε να προσευχηθεί για τόσους μαθητές; Είχε να προετοιμάσει τα μαθήματά της αφού δίδασκε σαν καθηγήτρια στο Γυμνάσιο και αργότερα στο Λύκειο; Αφού  ετοίμαζε ακόμη και το πρόγραμμα των γυμναστικών επιδείξεων τα πρώτα χρόνια που δεν υπήρχε Γυμναστής. Δίδασκε τις ασκήσεις, τους χορούς τα τραγούδια που όλα είχαν πάντοτε ένα χριστοκεντρικό και πατριωτικό περιεχόμενο. « Αυτός είναι ο λόγος  για τον οποίο ιδρύθηκε  το σχολείο» μάς έλεγε. « Όχι για να προσθέσουμε ένα ακόμη , στα τόσα που υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη». ‘Ηθελε το σχολείο  να είναι  ένας φάρος φωτεινός, που θα σκορπίζει το φως του Χριστού. Πόσο καμάρωνε τις Κυριακές στο ναό του Αγίου Βασιλείου τους μαθητές, όταν εκκλησιάζονταν  με τους γονείς τους και με υποδειγματική τάξη προσερχόντουσαν στο θείο ποτήρι!

    Για να στερεωθούν και για να ασφαλιστούν τα παιδιά στην πίστη, ενδιαφέρθηκε για τη λειτουργία σχολικής κατασκήνωσης . Άλλοτε στην αυλή του σχολείου και άλλοτε στην πλαγιά του Μπέλλες στα Σούρμενα ή στα βουνά της Ελαφίνας.  Η ίδια δεν ήταν λίγες οι φορές που ζωνόταν το λέντιο για να διακονεί  τις παιδικές ψυχές.

   Αλλά και στη συνεργασία με το διδακτικό προσωπικό τη διέκρινε μια ταπείνωση συνδυασμένη με μια ανωτερότητα, μια αρχοντιά. Ήξερε να σέβεται την αξιοπρέπεια των συνεργατών της. Με πόση ευγένεια και διακριτικότητα μας καθοδηγούσε στα πρώτα βήματα της επαγγελματικής μας σταδιοδρομίας! Με πόση λεπτότητα προσπαθούσε να συμπληρώσει τις ελλείψεις μας  και να διορθώσει τα λάθη μας. Μας στήριζε και μας ενεθάρρυνε, γιατί μας έβλεπε σαν παιδιά της. Συμμετείχε πάντα στις χαρές, αλλά μας συμπαραστεκόταν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Αγωνιούσε και προσευχόταν για την πνευματική πρόοδο τόσο των μαθητών όσο και του προσωπικού του σχολείου. Ήθελε και μεις να είμαστε φως χριστού με τα λόγια και τη ζωή μας.

   Μετά την αποχώρησή της από τα Εκπαιδευτήρια νιώσαμε ορφανοί. Φυσικά η αποχώρησή της  ήταν μόνο σωματική. Κάθε φορά που τη συναντούσα ή επικοινωνούσα μαζί της ένα ήταν το θέμα της. Τα εκπαιδευτήρια! Τα εκπαιδευτήρια  που αγάπησε και διακόνησε με όλη τη θέρμη της ψυχής της! Τα εκπαιδευτήρια στα οποία αφοσιώθηκε μ΄ ολόκληρη την ύπαρξή της! Τα εκπαιδευτήρια  για τα οποία δεν έπαψε ποτέ να προσεύχεται και  συνεχίζει να πρεσβεύει τώρα που βρίσκεται ντυμένη στο φως της Αναστάσεως,  αφού ο Κύριος την κάλεσε  Κυριακή των Μυροφόρων.  Πιστή μυροφόρα κι αυτή διακόνησε τον Κύριο και το έργο του με αυταπάρνηση και αγάπη.

   Η μνήμη της ας είναι αιώνια το δε παράδειγμά της οδηγός ζωής".

Στα Τζουμέρκα (2)

Κοιμηθήκαμε σαν βασιλιάδες!!! Κατά κοινήν ομολογία τα στρώματα ήταν πολύ αναπαυτικά!

Καλαίσθητα όλα τα δωμάτια!

Μερικά δωμάτια είχαν και πατάρι για να φιλοξενηθεί ολόκληρη οικογένεια!

... κάποιες γιαγιάδες ευχήθηκαν να είχαν μαζί τους τα εγγονάκια τους...

Η μεγάλη "πλάκα" έγινε στα ντουζ!!!

Πού να ξέρουμε τα γερμανικά συστήματα!!!!

Γίναμε μούσκεμα!

Αλλά και η συνέχεια ήταν πλουσιοπάροχη. Το πρωινό στην τραπεζαρία με την υπέροχη θέα ήταν ιδιαίτερα φροντισμένο με παραδοσιακά χειροποίητα παρασκευάσματα, που διαλαλούσαν το μεράκι και την ανύστακτη έγνοια και αγάπη της κ.Κυριακής, της ιδιοκτήτριας αυτού του εξαιρετικού ξενοδοχείου.

Φορτώνουμε τα πράγματά μας και αναχωρούμε στις 9.30 με την εσωτερική υπόσχεση κι ελπίδα ο καθένας να ξαναβρεθεί εδώ, ίσως με τα παιδιά κι εγγόνια του.

Ακολουθούμε το βανάκι της κ.Κυριακής και φθάνουμε στα Πράμαντα. Θέλουμε ν' αγοράσουμε προϊόντα της περιοχής, γλυκά και χυλοπίτες, τραχανάδες κτλ. Η κ.Κυριακή διατηρεί εδώ ένα πολύ συμπαθητικό, κουκλίστικο μαγαζάκι, όπου διαθέτει τα υπέροχα γλυκά της.

Κάνουμε και μια βόλτα στην πλατεία του χωριού την οποία χθες με το σούρουπο και τη βροχή δεν καλοείδαμε.

Η γυναίκα της Πράμαντας, η γυναίκα της Ηπείρου,

που δούλευε ασταμάτητα και σκληρά για να κρατήσει μόνη της 

εδώ πάνω στα περήφανα βουνά

σπίτι, οικογένεια, ζωντανά...

οι άντρες για πολλούς μήνες φευγάτοι, ξενιτεμένοι για δουλειά...

Ο Αράπης!

Στο άνοιγμα δίπλα στην πλατεία πάνω σ' έναν ψηλό αναλημματικό τοίχο εικονίζονται τα επαγγέλματα της περιοχής, ο γεωργός, ο κτηνοτρόφος, ο σιδεράς!!!!

Φυσικά στην πρώτη θέση ο πετράς, ο χτίστης, 

αυτός που με τόσο μεράκι και υπομονή 

έχει φτιάξει τα πανέμορφα ηπειρώτικα χωριά μας!!! 

Όμορφο λιθόστρωτο δρομάκι στα Πράμαντα

 Η ρεματιά σφύζει από πράσινο και ζωή. Ακούγεται το ρυάκι που κεραλύζει.

Ένας πλάτανος φτιάχνει μια πλατεία!!!

Ο ναός της Αγίας Παρασκευής εξωτερικά

Κατά τις 11 παρά τέταρτο αναχωρούμε από τα Πράμαντα. Επόμενη στάση μας το βαραθρώδες σπήλαιο Ανεμότρυπα. Ονομάστηκε έτσι γιατί από μια σχισμή των βράχων έβγαινε ένα δροσερό αεράκι που μαρτυρούσε την ύπαρξη πίσω από αυτούς κάποιου αεριζόμενου χώρου. Δυο παλικάρια από τα Πράμαντα με εντολή του Κοινοτάρχη τους άνοιξαν μια οπή στο βράχο  κι έτσι φανερώθηκε η ύπαρξη του σπηλαίου. Η εξερεύνησή του έγινε από το ζεύγος Πετρόχειλου. Υπάρχουν τρία επίπεδα. Στο χαμηλότερο κυλάει το ποτάμι το οποίο χάνεται λίγο πιο πάνω από το σπήλαιο, εισέρχεται σ' αυτό για να βγει πάλι ορμητικό λίγο πιο κάτω. Η διέλευση του ποταμού δίνει οξυγόνο στο χώρο και δεν αισθάνεσαι καμιά δυσφορία. Τα τοιχώματα του σπηλαίου είναι κατάλευκα. 

Νυχτερίδες, οι συνήθεις κάτοικοι των σπηλαίων, 

υπάρχουν εδώ σε πολλές δεκάδες χιλιάδες

Ενενήντα δύο σκαλοπάτια κατεβήκαμε για να βρούμε την είσοδο του Σπηλαίου 

και φυσικά τα ανεβήκαμε φεύγοντας! 

(Η φωτό από παλιότερη επίσκεψη με την αγαπημένη Μαρία Θ.)

Κατεβήκαμε σε δύο δόσεις με ξεναγό τον Μανόλη Σεντελέ που είναι η ψυχή του σπηλαίου. Το αγαπάει, το πονάει κι αγωνίζεται με τις ξεναγήσεις του -και όχι μόνο- να το αναδείξει και να το προστατέψει.

Μπήκαμε δύο-δύο στη σειρά για να μετρηθούμε...

Με συγχωρείς, Ευθύμη... σε έκοψα...

Μετά το σπήλαιο φεύγουμε για τους Καταρράκτες. περνάμε από τα Άγναντα. Η φύση είναι μαγευτική. Όπου κι αν κοιτάξουμε καταρράκτες πρασίνου και βουνοκορφές περήφανες κι ανεμόδαρτες. Βρίσκουμε το χωριό Καταρράκτης και το αφήνουμε για  να σκαρφαλώσουμε σ' έναν πολύ δύσβατο και πολύστροφο δρόμο με κατολισθήσεις. Μεγάλο λεωφορείο εδώ δεν φθάνει. Ο καιρός βαραίνει, αλλά κρατάει. 

Από μακριά αντικρύζουμε το υπερθέαμα των διπλών καταρρακτών.

  

Αρκετοί κατηφορίζουν προς τη βάση τους. Τα νερά σκάζουν ορμητικά και τους καταβρέχουν, αλλά το συγκλονιστικό θέαμα τους αποζημιώνει. Χάνεται μια ομπρέλα... Στην επιστροφή καφεδάκι στο αναψυκτήριο. Στο βάθος φαίνεται η τεχνητή λίμνη Πουρναρίου και πιο κάτω ο Αμβρακικός, από κάποιο άλλο σημείο. Η βροχή εγκρατεύεται για το χατίρι μας...

   

     

    

Εντυπωσιασμένοι παίρνουμε τον κατήφορο για να βρούμε το χωριό Καταρράκτης και τον ξενώνα Καταφύγι όπου μας περιμένει το γεύμα. Είναι ένας πανέμορφος και πολύ νοικοκυρεμένος ξενώνας που τον κρατούν η Βάσω και ο Χάρης, μια πολύ επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση. Μόλις μπαίνουμε μέσα, πριν καλά-καλά καθίσουμε αρχίζει δυνατή βροχή!!!!

     

Τα τραπέζια καλοστρωμένα μας περιμένουν. Τα φαγητά ήδη παραγγελμένα έρχονται γρήγορα και είναι πεντανόστιμα. Συγχαρητήρια κ.Βάσω! Εύθυμη διάθεση, προπόσεις και πειράγματα στο τελευταίο μας κοινό τραπέζι. Και οι φούστες και τα παντελόνια λίγο στένεψαν...

Αναχωρούμε με λίγη βροχή κατά τις 4. Έχουμε μακρύ ταξίδι. Ευτυχώς στα βουνά με τους πολύστροφους και στενούς δρόμους η βροχή σταματάει. Θα μας ξαναβρεί στις σήραγγες του Μετσόβου και πολύ δυνατή στα Γρεβενά. Ακούμε την Παράκληση της Παναγίας Πορταΐτισσας. Ο Νίκος Χ. μας λέει την ιστορία και τα θαύματα της εικόνας.

Μια στάση για καφέ στον Κατσικά και λίγο ξεμούδιασμα στην τελευταία στάση της Εγνατίας και "Δόξα τω Θεώ" σώοι και αβλαβείς κατά τις 9.30 στο τέρμα του ταξιδιού μας! Βαθύτατα ευγνώμονες για την πανέμορφη φύση - το δώρο του Θεού στην πατρίδα μας- και για την πατρική του εύνοια για μας, τους ταξιδιώτες. Ευχόμαστε να ξανανταμώσουμε και σ' άλλες εκδρομές, αν Εκείνος το επιτρέψει!

*Ενώ γράφω αυτές τις γραμμές, βλέπω στην ΤV τη φοβερή καταιγίδα της Θεσσαλονίκης και δοξάζω για μια ακόμη φορά την Πρόνοια του Θεού! Αν μας έπιανε τέτοια καταιγίδα μες στα βουνά και τα λαγκάδια δεν ξέρω τι θα είχα να σας διηγούμαι...