Αναγνώστες

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2023

Καταστολή ή πρόληψη;

 Μετά τα πολύ θλιβερά γεγονότα στου Ρέντη περιμένουμε τα μέτρα για την οπαδική βία. Αυστηροποίηση ποινών; Κλείσιμο συνδέσμων; Άδεια γήπεδα; Δεν ξέρω τι άλλο θα αποφασιστεί. Όλα κατασταλτικά και με λίγες ελπίδες αποτελεσματικότητας.

Και δεν είναι μόνο η οπαδική βία. Είναι και η βία στα σχολεία. Το ασύστολο bulling. Το εξουθενωτικό ψηφιακό έγκλημα μεταξύ των ανηλίκων. Τα άπειρα ναρκωτικά...

Κι αυτά σε συνδυασμό με την τελευταία θέση των μαθητών μας στην διεθνή έρευνα-αξιολόγηση της PISA και τις πρωτιές στο αλκοόλ και στο κάπνισμα.

Αναρωτιέμαι αν θα σκύψει κανείς στην αιτία του προβλήματος. Γιατί οι νέοι μας έχουν τόσο θυμό; Γιατί μπλέκουν τόσο συχνά σε παράνομες καταστάσεις; Γιατί καταστρέφουν τις ζωές τους στο ξεκίνημά τους; Κλαίμε για τον νεαρό αστυνομικό και για τα άλλα θύματα της οπαδικής βίας, αλλά πρέπει να κλαίμε εξίσου, ίσως και περισσότερο, για τους θύτες τους που είναι νεαρά παιδιά κι έχουν χάσει κι αυτά τις ζωές τους κι έχουν βυθίσει στην απόγνωση και τις οικογένειές τους. Γιατί ποια μάνα ή ποιος πατέρας μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της-του όταν ξέρει ότι το παιδί της-του έγινε φονιάς στα δεκαοχτώ του και το περιμένει καταδίκη και φυλακή και όλα τα συμπαρομαρτούντα; Μεγαλώνουμε παιδιά κι εγγόνια και τρέμει η ψυχή μας. Από πού θα τους έρθει κάποιο φονικό χτύπημα, ή πού αυτά θα βρεθούν μπλεγμένα και κατηγορούμενα. 

Γιατί φτάσαμε σ' αυτό το κατάντημα. Η κάθε μέρα που ξημερώνει πιο βαριά κι ασήκωτη από την προηγούμενη. Κάθε μέρα θρήνος.

Δεν θα παραστήσω την "ξερόλα", αλλά θα πω το προφανές: Τα παιδιά μας μεγαλώνουν μέσα σε ένα χάος. Δεν υπάρχουν όρια. Δεν υπάρχουν οδοδείκτες. Όλες οι σταθερές αξίες έχουν αμφισβητηθεί και τσαλαπατηθεί. Ψυχές άδειες, σκοτεινές, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική κινούνται μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που έχει κάνει ιδανικά, το χρήμα -χωρίς να ενδιαφέρει από πού προέρχεται, νόμιμα ή παράνομα-, το σεξ -χωρίς όρια, από την εφηβεία, με εύκολη πρόσβαση στην απενοχοποιημένη άμβλωση, χωρίς σεβασμό στην υπάρχουσα δέσμευση, με αδίστακτη δοκιμή κάθε διαστροφής κτλ- την εικόνα -εξωτερική και μόνο, δεν υπάρχει καμιά έγνοια για την ψυχή και το πνεύμα. Ψυχές άδειες από αγωγή και αγάπη που γεμίζουν όμως εύκολα από τα σκουπίδια που κυκλοφορούν γύρω τους και γίνονται εύκολα έρμαια των ενστίκτων τους ή κάποιων επιτήδειων.

Όλα είναι θέμα παιδείας-αγωγής. Όταν καλούνται να αναλάβουν δράση τα ΜΑΤ και οι δικαστές και οι φυλακές, σημαίνει πως έχουμε χάσει το παιχνίδι. Μπορούμε να ξαναασκήσουμε αγωγή οι γονείς και οι δάσκαλοι και όλη η κοινωνία; Μπορούμε να βρούμε ξανά τα χαμένα μας ιδανικά; Να ξαναστήσουμε οδοδείκτες στη ζωή μας; Να τιμήσουμε την οικογένεια! Να την στηρίξουμε! Να θυμηθούμε πως υπάρχει Θεός! Να στραφούμε προς Αυτόν. Να τηρήσουμε το θέλημά Του, αυτό που δίνει νόημα, αξία και ασφάλεια στη ζωή μας! Να αγαπήσουμε ξανά την πατρίδα μας, την πόλη μας, τη γειτονιά μας, το σχολείο μας! 

Ίσως, αν συνειδητοποιήσουμε την αδήριτη ανάγκη, τον πάτο στον οποίο φτάσαμε, κι αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την δήθεν απελευθέρωση και τον φοβερό δικαιωματισμό μας.

Αλλά δεν θα είναι εύκολο. Η κατρακύλα είναι εύκολη. Η ανόρθωση είναι δρόμος ανηφορικός. Θέλει πολύ κόπο και ανυποχώρητη απόφαση. Εύχομαι, τουλάχιστον να κάνουμε μια αρχή, συνειδητοποιώντας την πραγματική αιτία του τεράστιου προβλήματος!

Τρίτη 10 Οκτωβρίου 2023

Εκδρομή-Προσκύνημα στη Δυτική Ελλάδα







 Δευτέρα 2/10/2023:  Πρωινό ξύπνημα, και αναχωρούμε στις 6.30 π.μ. μέσω Εγνατίας και Ιονίας οδού για την Δυτική Ελλάδα. Οδηγός μας ο Ιάκωβος [άψογος σε όλα!], υπεύθυνος πράκτορας ο Κώστας Μπουλογιώργος, ευγενέστατος, επικοινωνιακός, καταρτισμένος και οργανωτικός: οι δυο τους θα αποτελέσουν τους κύριους συντελεστές του εγχειρήματος, μαζί βέβαια με τους διοργανωτές, τη  Σταυρούλα και τον Κώστα. Κάνουμε στάσεις σε Γρεβενά και Αμφιλοχία και το μεσημέρι βρισκόμαστε στο Αιτωλικό (πατρίδα του αείμνηστου Σπύρου Αθανασίου), όπου κάνουμε την πρώτη μας επίσκεψη-ξενάγηση σε εργοστάσιο επεξεργασίας και συσκευασίας αυγοταράχου. Μαθαίνουμε ενδιαφέροντα πράγματα από τον ομιλητικό υπεύθυνο (σπούδασε δημοσιογράφος!), δοκιμάζουμε το τελικό προϊόν με λίγο ντόπιο ούζο, και κάποιοι προμηθεύονται τους σχετικούς μεζέδες για τα σπίτια τους.

     Επόμενος σταθμός είναι το Μεσολόγγι. Καθ’ οδόν έχουμε ακούσει (από τη ‘Μηχανή του Χρόνου’) αφηγήσεις για την Έξοδο.




 Στον Κήπο των Ηρώων μας περιμένει ο τοπικός ξεναγός Γιώργος Αποστολάκος (άριστος σε κατάρτιση και μεταδοτικότητα, αλλά και εθνικό φρόνημα) που μας δημιουργεί έντονες συγκινήσεις με την αφήγηση των πολιορκιών και της ηρωικής εξόδου στις 10 Απριλίου 1826.

 Μαθαίνουμε πράγματα που δεν συναντήσαμε στα σχολικά μας βιβλία: τετρακόσιοι φιλέλληνες από κάθε γωνιά της γης (μέχρι και από Αργεντινή και Φινλανδία) βρέθηκαν στο πολιορκημένο Μεσολόγγι, ενώ ο άρρωστος Λόρδος Βύρων μέσα σε τέσσερεις μήνες έγραψε 937 χειρόγραφες επιστολές σε προσωπικότητες όλης της Ευρώπης για να εκθέσει το Ελληνικό ζήτημα και τα προβλήματα επιβίωσης των πολιορκημένων. Δεν ξέρω αν μπορούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της ανιδιοτελούς προσφοράς των ανθρώπων αυτών. Ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, περιδιαβαίνουμε στον Κήπο φωτογραφίζοντας τα διάφορα γλυπτά και αφιερώματα που τον κοσμούν και φεύγουμε για την Τουρλίδα, όπου γευόμαστε ψητό κέφαλο (πολύ νόστιμο) και εξαιρετικές τηγανητές πατάτες στο εστιατόριο του Νίκου Μενάγια, δίπλα στη λιμνοθάλασσα, όπου μερικοί ξένοι κολυμπούν (ο καιρός είναι προκλητικά ωραίος). Αφού πίνουμε και τον καφέ μας, περνούμε στο κοντινό Μουσείο Άλατος, ένα ιδιωτικό εγχείρημα ενός ζεύγους, πολύ πρωτότυπο και πλούσιο σε εκθέματα και γνώσεις. Η σύζυγος μας κάνει την ξενάγηση.


 


Τελευταίος σταθμός στο Μεσολόγγι η δημοτική πινακοθήκη, όπου και πάλι ο Γιώργος μας παρουσιάζει με ανάγλυφο τρόπο τους πιο σημαντικούς πίνακες με την ιστορία και το παρασκήνιό τους.






Μαθαίνουμε επίσης για τον Ελβετό εκδότη Ιωάννη Ιάκωβο Μάγιερ και τον Θεσσαλονικέα τυπογράφο του Δημήτριο Μεσθενέα, που εξέδιδαν την τοπική εφημερίδα ‘Ελληνικά Χρονικά’ μέχρι λίγο πριν από την Έξοδο, ενώ ο δεύτερος εκτύπωσε πρώτος τον ‘Ύμνον εις την Ελευθερίαν’ του Σολωμού. Βλέπουμε τα κειμήλια της πόλης και το άγιο ποτήριο με το οποίο ο Επίσκοπος Ρωγών Ιωσήφ κοινώνησε όλους τους κατοίκους της πόλης (με χώμα και λασπόνερο!) πριν από την δραματική έξοδο. Συγκίνηση και δέος! Αναχωρούμε αναβαπτισμένοι στην ιστορία μας και ευχόμενοι να μπορούσαν όλοι οι Έλληνες να γεύονται τακτικά τέτοιες εμπειρίες. Διαβάζουμε εσπερινό στο πούλμαν, περνούμε τη μεγάλη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ από το Αντίρριο στο Ρίο και καταλήγουμε στο My Way Hotel στην παραλία της Πάτρας. Πολύ ωραίο και αναπαυτικό ξενοδοχείο μετά από μια τόσο γεμάτη και όμορφη μέρα. Δόξα τω Θεώ!

 

Τρίτη 3/10/2023:  Μετά τον απαραίτητο ύπνο παίρνουμε το πρόγευμα υπαίθρια στον έκτο όροφο του ξενοδοχείου: ωραία ατμόσφαιρα με θέα προς την πόλη και το λιμάνι. 


Η περιήγηση ξεκινάει από τον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Ανδρέα όπου προσκυνούμε την κάρα του και κάνουμε την πρωινή προσευχή.



Αναχωρούμε για τα Καλάβρυτα, με ανάβαση μέσα σε ένα μαγευτικό και συγχρόνως άγριο τοπίο (στην παλαιότερη επίσκεψή μας είχαμε πάρει τον οδοντωτό σιδηρόδρομο και δεν το είχαμε δει). Πρώτη μας στάση η Μονή της Αγίας Λαύρας, όπου προσκυνούμε τους αγίους Αλέξιο και Φιλάρετο και βλέπουμε τα εκθέματα από την επανάσταση του 1821. Εθνικό και θρησκευτικό προσκύνημα. 


Ακολουθεί η επίσκεψη στον λόφο της θυσίας των Καλαβρυτινών, όπου εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας εκτελέσθηκαν από τους Ναζί, ενώ η πόλη ολόκληρη παραδόθηκε στη φωτιά. Ο νους αδυνατεί να συλλάβει πώς φθάνει ο άνθρωπος σε τέτοια εγκλήματα, που συχνά περνούν ατιμώρητα και σχεδόν δεν αναγνωρίζονται από μερίδα του κόσμου (και των ιδίων των ενόχων). 


Και δυστυχώς συνεχίζονται, όπως μας δείχνει η καθημερινή εμπειρία από όλο τον κόσμο. Σε μια από τις πολλές ψησταριές της πόλης δοκιμάζουμε κατσικάκι με λαδορίγανη, πολύ νόστιμο. Μετά από σύντομο περίπατο πηγαίνουμε προς το Μέγα Σπήλαιο. Η ανάβαση στη μονή αποτελεί ένα τεστ κόπωσης που δεν μας απογοητεύει. Παίρνουμε τον καφέ μας στο τοπικό αναψυκτήριο, με εξαίσια θέα στην κατάφυτη πλαγιά του βουνού. Το σκηνικό θυμίζει κάπως την Παναγία Σουμελά του Πόντου.

 Έχοντας ολοκληρώσει τα προσκυνήματα της ημέρας αναχωρούμε για την Κυλλήνη, μέσα από τα απέραντα θερμοκήπια του νομού Ηλείας (γνωστές οι φράουλες της Μανωλάδας). Στο λιμάνι έχουμε λίγη αναμονή, αλλά αποπλέουμε στις 8.30 μ.μ για τη Ζάκυνθο. Ωραίο ταξίδι, και η μουσική μας κομπανία αποσπά το χειροκρότημα των επιβατών. 



Φθάνουμε στην ώρα μας. Το Matilda Hotel βρίσκεται στο Βασιλικό, αρκετή ώρα από την πόλη της Ζακύνθου. 
Μας υποδέχονται εγκάρδια, και παίρνουμε το πλούσιο δείπνο μας κάτω από τ’ αστέρια. Όλα άψογα. Δεν απομένει παρά μόνο ο απαραίτητος ύπνος. Σημείωση: Στη διάρκεια της ημέρας μάθαμε ότι χθες αγιοκατατάχθηκε η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, γνωστή από το βιβλίο της ‘Η ασκητική της αγάπης’. Να έχουμε την ευχή της.

 

Τετάρτη 4/10/2023:  Τα τοπικά δρομολόγια υπαγορεύουν μια αλλαγή στο πρόγραμμα, κι έτσι πριν δούμε τη Ζάκυνθο φεύγουμε για Κεφαλονιά (κανονικά θα πηγαίναμε αύριο, αλλά δεν έχει καράβι). Πρωινή αναχώρηση για το μικρό λιμάνι του Αγ. Νικολάου, στα βόρεια του νησιού, όπου φθάνουμε σε μιάμιση ώρα περίπου. Καθ’ οδόν ακούμε αφηγήσεις τόσο για τον Άγιο Γεράσιμο όσο και για τον σύγχρονο επίσκοπο Γεράσιμο Φωκά που εκοιμήθη πριν ενθρονισθεί στο νησί – συγκλονιστική η ζωή του. Επιβιβαζόμαστε στον ‘Ιάσονα’ και σαλπάρουμε για τα βόρεια, για να κατεβούμε στο λιμάνι της Πεσσάδας μετά από άλλη μιάμιση ώρα. Πηγαίνοντας για τη Μονή του Αγ. Γερασίμου ακούμε για τους καταστροφικούς σεισμούς του 1953 που πρακτικά ισοπέδωσαν τα νησιά που επισκεπτόμαστε τώρα – ελάχιστα κτίρια έμειναν όρθια. Στη Μονή προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου και τον τάφο του συγχρόνου συνωνύμου επισκόπου. 

Το υπόγειο σπήλαιο όπου εμόναζε ο άγιος προσεγγίζεται με μια απότομη σκάλα που δεν είναι για όλα τα… μεγέθη ανθρώπων. Επόμενος σταθμός είναι το σπήλαιο της Μελισσάνης, με την υπόγεια γαλάζια λίμνη που διαπλέουμε μέσα σε βάρκες. Ένα ιδιαίτερο γεωλογικό φαινόμενο και θέαμα, που συναντάται σε λίγα μόνο μέρη στον κόσμο. Προσελκύει χιλιάδες επισκέπτες καθημερινά κατά την τουριστική περίοδο, και δικαιολογημένα. 
Καταλήγουμε στο Αργοστόλι, όπου παίρνουμε το γεύμα μας. Ένας σύντομος περίπατος στη μεγάλη κεντρική πλατεία μας δίνει μια γενική εικόνα του τόπου: όλα είναι πεντακάθαρα. Αξίζει να αναφερθεί το άγαλμα του Παναγή Βαλλιάνου, εφοπλιστή, που μαζί με τα αδέλφια του Μάρη και Ανδρέα χρηματοδότησαν την κατασκευή του κτιρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης στην Αθήνα. Ο ίδιος το 1902 με την διαθήκη του «κατέλιπεν εις την γενέτειραν νήσον κληροδότημα εκ δώδεκα εκατομμυρίων δραχμών προς συντήρησιν ναών και φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, προς περίθαλψιν νοσούντων και προς εκπαίδευσιν των τέκνων της Κεφαλληνίας», όπως γράφει η σχετική πλάκα στο πίσω μέρος του αγάλματος. Επιστρέφουμε στον ‘Ιάσονα’ που μας μεταφέρει πίσω στη Ζάκυνθο για δείπνο και ανάπαυση.

 

Πέμπτη 5/10/2023: Καινούργια μέρα, νέοι προορισμοί. Μετά το πρόγευμα κατευθυνόμαστε προς τη Μονή της Παναγίας Ελευθερώτριας. 



Την φερώνυμη εικόνα ζωγράφισε ένας στρατιώτης του ’40 που είδε την Παναγία στο μέτωπο της Πίνδου και την απεικόνισε μετά την απελευθέρωση, ενώ προηγουμένως δεν είχε καμία σχέση με τη ζωγραφική. Την εικόνα αυτή ήθελε να αγοράσει ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος για τη Μονή του Κύκκου, αλλά με θαυμαστό τρόπο απετράπη η αγορά εκείνη και η εικόνα έφθασε εδώ που την είχε υποσχεθεί ο αγιογράφος. 



Καθ’ οδόν προς την Αναφωνήτρια διαβάζουμε αποσπάσματα από το σχετικό ποίημα ‘Ο γούμενος της Αναφωνήτρας’ του Ανδρέα Μαρτζώκη, για το πώς ο άγιος Διονύσιος συγχώρησε και διέσωσε τον φονιά του αδελφού του. Στο δρόμο μας και μια αιωνόβια ελιά, μνημείο της φύσης.

Η τοποθεσία στην Αναφωνήτρια είναι πολύ ωραία, πίνουμε εκεί τον καφέ μας πριν κατηφορίσουμε για το Πόρτο Βρώμη (πού το βρήκαν άραγε τέτοιο όνομα;).





 Εκεί μας περιμένει ένα από τα πολλά καραβάκια που κάνουν τοπικές κρουαζιέρες στις περίφημες γαλάζιες σπηλιές και το Ναυάγιο. Ο καιρός εξακολουθεί να είναι άψογος, ό,τι πρέπει για τέτοιες εκδρομές. Στο τοπίο δεσπόζουν οι πανύψηλοι και απόκρημνοι ασβεστολιθικοί βράχοι που σχίζονται σε πολλούς στενούς κόλπους με ή χωρίς λίγη αμμουδιά και σχηματίζουν πολυάριθμες μικρές και μεγάλες σπηλιές. Στην κυριολεξία βλέπουμε τις συγκρούσεις των τριών στοιχείων, πέτρας, νερού και ανέμου, με τα θεαματικά αποτελέσματά τους. Μπαίνουμε σε μια-δυο σπηλιές με το καραβάκι μας για να θαυμάσουμε το ιδιαίτερο γαλάζιο της θάλασσας, και βέβαια περνούμε αρκετή ώρα χαζεύοντας το σκουριασμένο ναυάγιο στην ομώνυμη παραλία, από τα πιο φωτογραφημένα σημεία της Ελλάδας, όπως μαθαίνουμε. Πολλά σκάφη τριγυρνούν στην περιοχή, κάποιοι κάνουν και μπάνιο. Με τη σειρά μας απαθανατίζουμε το όλο σκηνικό με φωτογραφίες και βίντεο από κάθε γωνία και επιτέλους αναχωρούμε με το μυαλό γεμάτο πολύχρωμες εικόνες. 



Επιστρέφοντας στην πόλη της Ζακύνθου κάνουμε μια πρώτη προσκυνηματική επίσκεψη στον μεγαλόπρεπο ναό του Αγ. Διονυσίου. Λεπτομερέστερη επίσκεψη αφήνουμε για αύριο. Γυρίζουμε στο ξενοδοχείο και γευματίζουμε (ή δειπνούμε) στις 5 μ.μ. μετά από λίγη ανάπαυση. Επάνοδος στην πόλη, όπου μας περιμένει το τραινάκι για την Μπόχαλη. Η ανάβαση μέσα από τους στενούς δρόμους ενδιαφέρουσα, και η νυκτερινή θέα της πόλης και του λιμανιού εντυπωσιακή.

 Καθόμαστε σε ένα αναψυκτήριο για καφέ και παγωτό σπέσιαλ. Μετά από σύντομη εσπερινή βόλτα στη μεγάλη πλατεία επιστρέφουμε για την τελευταία μας διανυκτέρευση στο Matilda Hotel

 

Παρασκευή 6/10/2023:  Τελευταία ημέρα της εκδρομής. Εγερτήριο, ετοιμασίες των αποσκευών, πρόγευμα, και ξεκινούμε για την πόλη. Πρώτος σταθμός μας και πάλι ο Άγιος Διονύσιος: οι ιερείς μας ανοίγουν την λάρνακα και προσκυνούμε το σκήνωμα του Αγίου.

 Μετά από μια σύντομη ανεπίσημη περιήγηση σε διπλανό εκκλησιαστικό μουσείο (με ενδιαφέροντα και ωραία εκθέματα) συνεχίζουμε με τον Άγιο Νικόλαο του Μώλου, παλαιά εκκλησία. Μας κάνει εντύπωση ότι στην είσοδο η νεωκόρος μας προσφέρει κεριά για να ανάψουμε (κάτι που βλέπουμε αργότερα και στον μητροπολιτικό ναό). Η μεγάλη πλατεία έχει τα αγάλματα του Δ. Σολωμού και του Ugo Foscolo, ενώ υπάρχει και το μουσείο Σολωμού και άλλων επιφανών Ζακυνθινών (Δ. Ρώμας, Γρ. Ξενόπουλος κτλ.), όπου στεγάζεται και το μαυσωλείο του Σολωμού και του Ανδρέα Κάλβου. Υπάρχουν τα οικόσημα όλων των ευγενών οικογενειών της Ζακύνθου, χειρόγραφα και κειμήλια του Σολωμού και άλλων.



 Τελειώνοντας από εκεί περιδιαβαίνουμε ελεύθερα το κέντρο, πηγαίνουμε και στον μητροπολιτικό ναό (επίσης του Αγ. Νικολάου), που έχει ένα ιδιαίτερα ασυνήθιστο και περίτεχνο τέμπλο. Μετά από τον σύντομο περίπατο καθόμαστε για γεύμα στα ‘Επτάνησα’. Τέλος επιβιβαζόμαστε στο Mare di Levante και αναχωρούμε στις 2.15 για την Κυλλήνη. Ο καιρός εξαιρετικός, η θάλασσα λάδι, και στις 3.30 μ.μ. αποβιβαζόμαστε στο λιμάνι. Στις 3.45 παίρνουμε τον μακρύ δρόμο του γυρισμού. Το ταξίδι δεν παρουσιάζει δυσκολίες, η κίνηση είναι γενικά περιορισμένη, περνούμε και πάλι τη γέφυρα ‘Χαρίλαος Τρικούπης’ και βρισκόμαστε στην Δυτική Στερεά.


 Κάνουμε δυο στάσεις (Αμφιλοχία και Γρεβενά). Κάπου ανάμεσα στα βουνά μας πετυχαίνει μια μπόρα με πολύ ισχυρό πλευρικό άνεμο που κλυδωνίζει ολόκληρο το λεωφορείο. Δόξα τω Θεώ, διαρκεί μόνο 10-15 λεπτά, αλλά μας κάνει να αναλογισθούμε τι θα γινόταν αν ο καιρός δεν ήταν τόσο ιδανικός σε όλη την εκδρομή. Λίγο μετά τις 11 μ.μ. φθάνουμε στη Θεσσαλονίκη, ευχαριστώντας όλους τους συντελεστές της εκδρομής για το άψογο πρόγραμμα, και προ πάντων τον Θεό για τις τόσες δωρεές Του. (Αντώνης Παπαγιάννης)

Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2023

Σταυρωμένος Ελληνισμός




14 Σεπτεμβρίου, εορτή Υψώσεως του  Τιμίου Σταυρού: ημέρα μνήμης της καταστροφής του Μικρασιατικού Ελληνισμού
Έχουμε ζήσει πολλές εθνικές καταστροφές. 
Και σήμερα βιώνουμε μία από αυτές με τις πρωτοφανείς πλημμύρες. 
Αλλά η καταστροφή του '22 ήταν η μελανότερη σελίδα της ιστορίας μας, 
ίσως ζοφερότερη κι από την Άλωση της Πόλης... 
Δεν επιτρέπεται να λησμονούμε. 



"Μέρα φριχτή ξημέρωσε, να μή ΄χε ξημερώσει...
Μέρα που πόνεσε πολύ και ζοφερή τυπώθη
στου έθνους μας τη μνήμη, την καρδιά, 
τα σπλάχνα.
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Οι  άνθρωποι, το βιος, οι μέρες της χαράς,
όλος ο πλούτος κι ο πολιτισμός
που αιώνες τώρα χτίστηκε 
στη γη της Ιωνίας,
γίνανε στάχτη και καπνός, κλάμα κι αποκαΐδια.
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Κι ο πόνος είναι αβάσταχτος, 
κι είναι ο καημός μας ποταμός,
είναι δυσβάσταχτος λυγμός 
που πνίγει την ψυχή μας!
Η Σμύρνη, μάνα, καίγεται!
Την κάψανε οι Τούρκοι, 
γιατί ήτανε ρωμαίικη,
γιατί ήταν των γκιαούρηδων Ismir!
Μα μες στου Έθνους μας 
την ιερή την κόγχη, 
της μνήμης την κρυφή
καίει ακοίμητο κερί, λαμπάδα φωτεινή.
Μυροδοχείο περίτεχνο φυλάγει 
το ακριβό της άρωμα,
το μύρο το ανεκτίμητο!
Η Σμύρνη, μάνα, κάηκε,
μα μένει ζωντανή
στα τρίσβαθα της καθεμιάς ελληνικής ψυχής! 
Μαζί της μένει ζωντανή 
στο κέντρο της καρδιάς μας 
κι όλη η γη η ιερή,
η γη της Μικρασίας. 
(Σ.Κ) 







Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2023

"Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν 

και αράτω τον σταυρό αυτού και ακολουθείτω μοι".

Δεν μας υποσχέθηκε βίον ανθόσπαρτο και ευτυχία και ευωχία και άνεση ο Κύριός μας.                   
Σταυρό υποσχέθηκε, δηλαδή πόνο ασύλληπτο,που καλούμαστε να σηκώσουμε, να υπομείνουμε. 

Πού θα βρούμε τη δύναμη;  Στο... "ακολουθείτω μοι".                                                                 
Στ' αχνάρια Του, κοντά Του, φίλοι Του, συμμέτοχοί Του, σύσσωμοι και σύναιμοί Του. 

  Αυτός θα μας δώσει τη δύναμη, Αυτός την έκβαση του πειρασμού, Αυτός την ελπίδα.

 Μόνο να μην Του γυρίζουμε την πλάτη. Μόνο να μην Τον λησμονούμε. Εμείς να μη χανόμαστε.  
                                                                                                                                                       Εκείνος είναι πάντα δίπλα μας με τα σταυρωμένα χέρια Του ανοιχτά σε μια τεράστια αγκαλιά που μας χωράει όλους.
 
Ο Σταυρός Του είναι η δύναμή μας.

"Σταυρός ο φύλαξ πάσης της οικουμένης,
Σταυρός η ωραιότης της εκκλησίας"

Σάββατο 27 Μαΐου 2023

Αγιά Σοφιά , μνήμη Αλώσεως


Αγία Σοφία 537μ.Χ.

Ο Ιουστινιανός λαμπροφορεμένος, με τη συνοδεία του, μπαίνει στο νεόκτιστο μεγαλειώδη ναό. Δεν υπάρχουν λόγια. "Νενίκηκά σε, Σολομών!" αναφωνεί.
"Τούτου του θεάματος ουδείς έλαβε πώποτε κόρον, αλλά παρόντες μεν άνθρωποι τοις ορωμένοις γεγήθασι, απιόντες δε τοις υπέρ αυτού διαλόγοις αποσεμνύνονται. Εν αυτώ ο νους προς τον Θεόν επαιρόμενος αεροβατεί, ου μακράν που ηγούμενος αυτόν είναι..." γράφει ο Προκόπιος.
Η Αγιά Σοφιά για εννιά αιώνες είναι η καρδιά της αυτοκρατορίας, είναι το καμάρι των Βυζαντινών, είναι η λαμπρή τους δόξα. 
Δεν είναι μόνο ένας ναός, ο πιο ξακουστός, ο πιο περίτεχνος, το άφθαστο κάλλος. 
Είναι  μια αγκαλιά και μια μάνα που χωράει όλη τη βυζαντινή αυτοκρατορία  κι όλη την πολιτική και εκκλησιαστική ιστορία της...!

Αγία Σοφία 1453 μ.Χ.

Κλειστή η Μεγάλη εκκλησιά! Την έχουν μολύνει οι ενωτικοί με τα συλλείτουργά τους με τους παπικούς.

Κλειστές και οι καρδιές των πολιορκημένων! Ελπίδα δεν απόμεινε καμιά. 

Τα τείχη τρέμουνε από τα φοβερά κανόνια κι όπου οι μπομπάρδες τα χτυπούν χάσκουνε τρύπες και γκρεμίδια.

Την πρόταση του Αμηρά για την παράδοση της πόλης την αντιγύρισε ο Κωνσταντίνος μ' εκείνο το περήφανο κι ηρωικό συνάμα: "Το την Πόλιν σοι δούναι ούτ' εμόν, ούτ΄άλλου τινός..."

Μα έκαμε και κάτι ακόμα ο Κωνσταντίνος. Μια τελευταία λειτουργία στην εκκλησιά του γένους την παραπονεμένη. Ζήτησε απ' όλους να ξεχάσουν έχθρες και φανατισμούς. Αυτή η ώρα η έσχατη, θέλει μια προσευχή κοινή, θέλει μία ψυχή και μια φωνή, θέλει ένα δάκρυ, ένα γονάτισμα και μια θερμή συγχώρηση.

Κι ανοίγει πάλι η πόρτα της Αγια Σοφιάς και δέχεται λαό και πατριάρχη, δέχεται μοναχούς που μέχρι χθες τον Πάπα  καταριούνταν και τους ενωτικούς, δέχεται αυλικούς και κουρελήδες, δέχεται και τον Κωνσταντίνο τον Δραγάση πού ΄χει του μελλοθάνατου αποδεχτεί την κολασμένη μοίρα...

Η τελευταία λειτουργία. Δεν έχει την πρωτινή την έπαρση, το μεγαλείο, τη φαντασμαγορία...

Μόλις που ακούγονται οι ψαλμουδιές και οι δεήσεις. Περνούνε στις καρδιές, θαρρείς, όχι απ΄ τα αυτιά, αλλά απ΄τα δακρυσμένα μάτια. Τώρα, στην ώρα τη στερνή, αναλογίζονται τις αμαρτίες και τα πάθη, τώρα που όλοι γεύονται τον θάνατο...! 

"Ελέησέ μας, Κύριε! κάμε το θαύμα Σου!"

Το 'καμε κιόλας, τους ένωσε, τους έδωσε το Σώμα και το Αίμα Του, τους ετοίμασε για το τέλος...!

..............................................................................................................................

Σε λίγες ώρες πάλι η Αγιά Σοφιά γίνεται το στερνό το καταφύγι! 

Χιλιάδες τρέχουνε σ' αυτήν, στην αγκαλιά,  στη μάνα, 

όταν ακούγεται η φριχτή κραυγή "Η Πόλις μας εάλω"! 

Για νά βρουνε κι εδώ θάνατο και σφαγή...!

Κι έγινε η Μεγάλη Εκκλησιά, εννιά αιώνων σύμβολο και δόξα των Βυζαντινών, 

έγινε θρύλος πονεμένος και ...τζαμί, το πιο αγαπημένο των Αγαρηνών.

.........................................................................................................................

Ayia Sofia 2023

Για πανηγύρι στην Ayia Sofia ετοιμάζονται  οι νικητές των εκλογών των τουρκικών.  

Απ΄ όλα τα τεράστια τζαμιά και τα πολυτελή παλάτια αυτήν διαλέγουν. Αυτήν τιμούν και σέβονται.

Δεν τους πειράζει να τη λεν Ayia Sofia!!!! Στη γλώσσα τους αυτές οι λέξεις δεν υπάρχουν!

Είναι η απόδειξη η τρανή πως τούτοι εδώ είναι κατακτητές, αλλόθρησκοι και βάρβαροι εχθροί,

πως με των οπλών την ισχύ και της σκληρής φυλής τους την ακμή εσάρωσαν τα πάντα...

Και γίνεται η Αγια Σοφιά πάλι και πάλι στους αιώνες, 

είτε για τους Ρωμιούς -πού ΄χουν το πρώτο το δικαίωμα-

είτε για τους κατακτητές -πού 'χουν τη δύναμη και την αλαζονία-

γίνεται τόπος λατρείας, δέησης θερμής κι ευχαριστίας, θρύλος και μάνα κι αγκαλιά!

Αλήθεια, πέστε μου, υπάρχει άλλος τέτοιος τόπος;


Σάββατο 8 Απριλίου 2023

Προσδοκώ ανάστασιν


 "Ἡ πάντων χαρά, Χριστὸς ἡ ἀλήθεια, τὸ φῶς, ἡ ζωή, τοῦ Κόσμου ἡ ἀνάστασις, τοῖς ἐν γῇ πεφανέρωται...", 

Αρχίζει σήμερα η πάλη του Χριστού με τον θάνατο. Πρώτο " σετ": ο Χριστός νικά, ο Λάζαρος εγείρεται τεταρταίος!!! Θα ακολουθήσει σκληρή μάχη. Ο θάνατος θα κερδίσει το δεύτερο "σετ". Ο Χριστός θνήσκει επί του Σταυρού και ενταφιάζεται. Αλλά, πώς καθέξει τύμβος αυτοζωΐαν; Η Ανάστασις του Κυρίου μας λύει, έλυσε, κατέλυσε του θανάτου το κράτος!! Το τρίτο " σετ" θα σημάνει την θριαμβευτική και οριστική νίκη του Χριστού και Θεού μας! 

Η πιο συγκλονιστική μάχη αρχίζει. Είμαστε κι εμείς μέτοχοι και προσδοκούμε ολόψυχα να ζήσουμε εδώ, αλλά κυρίως στον μέλλοντα αιώνα το Φως, τη Ζωή, την Ανάσταση!!!

Δευτέρα 3 Απριλίου 2023

"Γιαγιά, η λέξη παιδί, με τη σημασία που ξέρεις, δηλαδή της αγνότητας και της καθαρής καρδιάς σε λίγο δεν θα υπάρχει!"

 Εκμυστηρεύομαι την αγωνία που με συνέχει μετά τις πρόσφατες συζητήσεις με τα εγγονάκια μου δέκα και επτάμισι ετών σε συνδυασμό με τα πάρα πολλά κρούσματα βίας μεταξύ ανηλίκων και σκληρού boulling στα σχολεία και μάλιστα σε "καλά" σχολεία...

"Γιαγιά, η λέξη παιδί, με τη σημασία που ξέρεις, δηλαδή της αγνότητας και της καθαρής καρδιάς σε λίγο δεν θα υπάρχει!" λόγια του δεκάχρονου εγγονού μου, συμπέρασμα αυτών που βιώνει στο σχολείο του. "Τα παιδιά βρίζουν πάρα πολύ. Τα αγόρια καυχιούνται ότι έχουν πιει αλκοόλ. Άλλος το παίζει μάγκας και μ΄ ένα του νεύμα κινητοποιεί την παρέα του -κυρίως κορίτσια που θέλουν να του καλοφανούν- για να χτυπήσουν όποιον δεν γουστάρει. Τα λέμε στις κυρίες μας, αλλά δεν δίνουν σημασία. Όλα τα παιδιά ακούν τραπ μουσική. Και στα πάρτυ και στις σχολικές εκδρομές αυτή τη μουσική ακούνε..."

Σήμερα, μετά την είδηση για το επεισόδιο σχολικού εκφοβισμού στα Αρσάκεια Σχολεία -δεκαπεντάχρονοι έδεσαν με πετονιά συμμαθητή τους, τον έβρισαν, τον απείλησαν κτλ- αλλά  και τις καθημερινές πλέον ειδήσεις για βιασμούς και επεισόδια κάθε είδους βίας, αναζήτησα στο διαδίκτυο τους στίχους αυτής της περιβόητης τραπ μουσικής.

ΦΡΙΚΗ! Φρίκη δεν είναι μόνο αυτά καθ' εαυτά τα λόγια που είναι έκφραση ψυχής πορωμένης και διεστραμμένης. Φρίκη είναι το ότι με αυτά τα τραγούδια μεγαλώνουν τα παιδιά μας, τα σχολιαρόπαιδα!!! Ποτίζει το είναι τους! Δεν ακούγεται ποιοτικό τραγούδι στα σχολειά μας. Δεν υπάρχει παιδικό τραγούδι πλέον. Δεν υπάρχει παιδική αγνότητα και καθαρότητα πλέον. (Εύχομαι να είμαι υπερβολική. Να μην ισχύουν αυτά που γράφω! Διαψεύστε με!!! Θα χαρώ πολύ!!!)

Δεν πρέπει να ξεσηκωθούν Σύλλογοι Γονέων, σώφρονες εκπαιδευτικοί, πνευματικοί ταγοί, υγιώς σκεπτόμενοι άνθρωποι; Πού πάμε; Κάθε μέρα πληροφορούμαστε σκληρές ειδήσεις και δεν συγκινείται κανείς. Με τις εγκληματικές παραλείψεις στον ΟΣΕ και το θάνατο τόσων ανθρώπων κλάψαμε, θυμώσαμε, κατεβήκαμε σε πορείες, γίνονται ανακρίσεις, προτείνονται βελτιώσεις, λαμβάνονται μέτρα κτλ. και φυσικά έτσι πρέπει. Το διαρκές έγκλημα του πνευματικού θανάτου της νεολαίας μας θα μας συγκλονίσει ή θα συνεχίσουμε να σφυρίζουμε αδιάφορα; 

Δεν ακούω από κανέναν πολιτικό την παραμικρή αναφορά στα φαινόμενα της ενδοσχολικής βίας. Μεμονωμένα περιστατικά άνευ σημασίας...! Εγώ βλέπω μια τεράστια θύελλα να έρχεται κατεπάνω μας. Καλή η αντιπαράθεση για τα οικονομικά μεγέθη, για την άμυνα, για την στεγαστική πολιτική, για τις βίλες των πολιτικών, για τις συνεργασίες των κομμάτων, για οτιδήποτε τέλος πάντων απασχολεί την επικαιρότητα. Για την αγωγή της νέας γενιάς θα ακούσουμε κάτι; Τα παιδιά μας πορεύονται χωρίς ιδανικά, χωρίς οδοδείκτες, σε ένα χαοτικό κοινωνικό περιβάλλον. Επιπλέον βομβαρδίζονται με μηνύματα βίας και σαρκολατρίας σε απερίγραπτο βαθμό, σε δολοφονική δόση.  Συλλαμβάνουμε το μέγεθος της ευθύνης μας όλοι οι μεγαλύτεροι; 

Για να μην αδικήσω όσους γονείς και εκπαιδευτικούς μέσα στο αντίξοο περιβάλλον αγωνίζονται να μεταδώσουν αξίες και ιδανικά στα παιδιά τους, πιστεύω πως τους αξίζει ένα τεράστιο "Εύγε"!!  

"Στήτε καλώς!" 



Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2022

Όρια... μήπως να τα ξαναθυμηθούμε;

 Με πολλά δυσάρεστα περιστατικά αποχαιρετούμε το 2022. Θα εστιάσω σε μερικά τα οποία νομίζω πως συνδέονται, αν και εκ πρώτης όψεως μπορεί να θεωρηθούν άσχετα μεταξύ τους.

Κατάρ-Καϊλή, ο θάνατος του δεκαεξάχρονου Ρομά, φριχτοί βιασμοί ανηλίκων, συμμορίες ανηλίκων, γυναικοκτονίες, παραβίαση αντικαπνιστικού νόμου, πάρα πολλά τροχαία δυστυχήματα!

Τι κοινό υπάρχει σε όλα αυτά και ίσως και σε άλλα που δεν αναφέρονται;

Ο μη σεβασμός των ορίων! Η προκλητική παραβίαση των ορίων, ή μάλλον η περιφρόνηση των ορίων.

Ποιος βάζει τα όρια; Τα όρια τα βάζει η λογική μας, η ηθική μας και ο νόμος, ακριβώς με τη σειρά που καταγράφονται. 

Πρώτος οριοθέτης, η λογική μας! Η λογική μας μας οριοθετεί για να μας προφυλάξει από περιπέτειες, κινδύνους και ανοησίες. Το να διασχίσω πεζός έναν δρόμο ταχείας κυκλοφορίας, όπως ο περιφερειακός, είναι προφανώς πάρα πολύ επικίνδυνο. Η λογική μου σίγουρα φωνάζει ΚΙΝΔΥΝΟΣ SOS!! Εγώ την περιφρονώ και... σκοτώνομαι!  Το να οδηγώ μεθυσμένος ξεπερνάει επίσης κάθε λογική, αλλά δεν μ' ενδιαφέρει και σκοτώνω και σκοτώνομαι! Το να καπνίζω σε κλειστούς χώρους ενώ τα αποτελέσματα του ενεργητικού και παθητικού καπνίσματος είναι αποδεδειγμένα φονικά, σίγουρα κάποια στιγμή μου το έχει υποδείξει ως απαράδεκτο η λογική μου, αλλά εγώ κλείνω τα αυτιά μου σε κάτι τέτοιες διακριτικές φωνές! Το να χρηματίζομαι με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια ή ευρώ για να υποστηρίξω τα παράνομα συμφέροντα των δωρητών μου, ενώ η ζωή μού έχει φανεί τόσο ανοιχτοχέρα και κυριολεκτικά μου τα έχει δώσει όλα, ξεπερνάει τη λογική κι ενός μικρού κοριτσιού. Κι όμως δεν διαθέτω ούτε αυτή την ποσότητα λογικής...!

Δεύτερος οριοθέτης πάρα πολύ σημαντικός για γενεές γενεών είναι η ηθική, δηλαδή ένας αξιακός κώδικας παραδεκτός από την υγιή κοινωνία και εφαρμοστέος από τα μέλη της που σέβονται και την κοινωνία και τον εαυτό τους. Η ηθική λοιπόν -περιττό να πω ότι σήμερα την έχουμε κουρελιάσει, τη θεωρούμε αναχρονισμό, περιορισμό, ανελευθερία κτλ- θα έλεγε στους ανηλίκους να τιμούν τα σώματά τους και να μην εκτίθενται σε πορνικές σχέσεις. Θα έλεγε και στους ενηλίκους να μην γίνονται πόρνοι και μοιχοί και φυσικά να μη γίνονται δολοφόνοι. Θα έλεγε και στην κ.Καϊλή να μην χρηματίζεται. Η Ηθική -και μάλιστα για μας τους τάχα Χριστιανούς η χριστιανική ηθική- είναι ένα manual, ένας ασφαλής οδηγός χρήσης του σώματος και της ζωής μας. Από πάρα πολλές κακοτοπιές θα είχαμε γλιτώσει αν την σεβόμασταν. Η σύμφωνη με την ηθική ζωή μας δεν ικανοποιεί τον Θεό. Ο Θεός δεν έχει ανάγκη τη δική μας ηθική ζωή! Μας έχει υποδειχθεί για τη δική μας ευτυχή διαβίωση. Πίσω από τα περισσότερα δράματα που βλέπουμε στις μέρες μας να εκτυλίσσονται υπάρχει μια απίστευτη ανηθικότητα που οδηγεί τις ανθρώπινες σχέσεις σε δηλητηριώδη αδιέξοδα!

Τρίτος οριοθέτης, ο νόμος, η πολιτεία με τα νομοθετικά και εκτελεστικά της όργανα. Όταν δεν σέβομαι ούτε το φρένο της λογικής μου, ούτε τα όρια της ηθικής μου, πρέπει κάποιος τρίτος να με σταματήσει. Έρχεται ο νομοθέτης. Θεσπίζει, ελέγχει, προσπαθεί άλλοτε με επιτυχία, άλλοτε πλημμελώς. Δυστυχώς για πολλούς ούτε ο νόμος ως έσχατος οριοθέτης είναι αποδεκτός. Πάση θυσία να ξεφύγουν από τα όρια! 

Ο αντικαπνιστικός νόμος είναι η τρανότερη απόδειξη ότι για εμάς δυστυχώς τους Έλληνες δεν υπάρχουν όρια. Όλες οι κυβερνήσεις τάχα προσπαθούν. Κάτι γίνεται στην αρχή και σε λίγο πάλι όλα καταρρέουν. Και αντί για τη συμμόρφωση έρχεται η λοιδορία για όσους τον επικαλούνται! Κι όλοι μιλούν για πλημμελείς ελέγχους εκ μέρους της αστυνομίας. Μα αυτή είναι η λύση; Ένας αστυνόμος πίσω από τον καθένα μας! Αυτό θα μας τρέλαινε, θα ήταν φυσικά κάτι σαν φυλακή! 

Η λύση; Δεν ξέρω αν υπάρχουν περιθώρια λύσης ή βρισκόμαστε ήδη μέσα στην κόλαση. 

Μόνη λύση η βιωματική διδασκαλία των ορίων στα μικρά παιδιά. Να μάθουν ότι  " Η ελευθερία μου σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου". Δεν κάνω ό,τι κατέβει στο ανόητο κεφάλι μου. Ρωτάω, συμβουλεύομαι όχι τον τυχόντα, αλλά κάποιον που σέβομαι, τον γονιό, τον δάσκαλο, τον ιερέα της ενορίας μου. Πειθαρχία και εγκράτεια, ας ξαναμπούν στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. 

Και οι γονείς να καταλάβουν πως έχουν ευθύνη αγωγής, άρα για κάθε στραβοπάτημα των παιδιών τους θα είναι κι αυτοί υπόλογοι. Δυστυχώς πολλοί γονείς όχι μόνο είναι οι ίδιοι ανίκανοι να βάλουν όρια στα παιδιά τους, αλλά θεωρούν ότι δεν πρέπει και κανείς τρίτος να ελέγξει το παιδί τους. Αλίμονο στον δάσκαλο ή και στον γείτονα που θα κάνει παρατήρηση στο παιδί τους. Λες και το παιδί ξέρει πάντα να φέρεται σωστά. Έτσι γεννήθηκε, διαμορφωμένο και τέλειο!!! 

Και οι εκπαιδευτικοί να αναλάβουν, μάλλον  να τους ανατεθεί με την υποστήριξη του Υπουργείου ρόλος παιδαγωγού. Πολλά  σχολεία μας κατήντησαν άντρα συμμοριών και εκπόρνευσης των παιδιών μας. Ο εκπαιδευτικός δεν τολμά να κάνει παρατήρηση για το ντύσιμο, για τη βωμολοχία, για το ξύλο που πέφτει, για το ασύστολο bulling. Θα βρει τον μπελά του από το Υπουργείο πρώτα-πρώτα, από τους γονείς των ανυπότακτων μαθητών, από ενδοσχολικές συμμορίες. Μόνο ξερές γνώσεις και χάιδεμα των παιδιών. Λαϊκισμός από κορυφής μέχρις ονύχων!

Με την αλλαγή του χρόνου θα ξεστομίζουμε ωραίες ευχές για "Καλή χρονιά"! Λες και κάπως μαγικά, όλα τα στραβά θα διορθωθούν από μόνα τους, έτσι επειδή θα λέμε 2023 αντί για 2022! Τίποτα δεν θα αλλάξει, τίποτα δεν θα γίνει καλύτερο, αν εμείς δεν αλλάξουμε προς το καλύτερο. Η κάθε αλλαγή θέλει προσπάθεια και πόνο! Αλλά σίγουρα λιγότερο και ωφελιμότερο πόνο από αυτόν που βιώνουμε μέσα στην ανεξέλεγκτη, αιματοβαμμένη κοινωνία μας!

Κι όμως θα ευχηθώ... "Καλή χρονιά" με προσπάθεια για αλλαγή!

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022

Από το θάνατο στη ζωή! Η αληθινή ιστορία μετάνοιας ενός βαρυποινίτη, καταδικασμένου για 3 φόνους.

Αυτή η ιστορία που θα διαβάσετε πιο κάτω είναι αληθινή. Είναι η ιστορία του Ηλία Λιασκώνη, που δικάστηκε στις 16-1-2004 για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκε σε τρις ισόβια και πέντε χρόνια.


Αυτή η ιστορία γράφτηκε μόνο για ένα σκοπό, για να φανερώσει ότι ο αληθινός Θεός της Αγίας Γραφής, που πιστεύουμε, είναι ζωντανός Θεός και έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει κάθε αμαρτωλό άνθρωπο, όποια κι αν είναι η ζωή του, το παρελθόν του, και να τον κάνει νέο άνθρωπο λυτρωμένο, αναγεννημένο, παιδί του Θεού πραγματικό. Καθένας που ίσως έχει κάποιες αμφιβολίες γύρω από την αγάπη και τη δύναμη της σωτηρίας του Ιησού Χριστού, ας διαβάσει την αληθινή ιστορία μου για να πεισθεί, να βεβαιωθεί ότι ο Ιησούς Χριστός μπορεί να κάνει εντελώς καινούριο κάθε αμαρτωλό άνθρωπο που με μετάνοια και πίστη αγκαλιάζει τη δωρεάν και «κατά χάριν» σωτηρία Του. Γιατί είναι βεβαιωμένο από τον ίδιο τον Κύριό μας ότι: «το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα». (Ιωάννης γ΄ 6)
Δεν αλλάζει η ζωή του ανθρώπου, η φύση του η αμαρτωλή με προσπάθειες, με αποφάσεις, με υποσχέσεις. Την αλλάζει όμως τελείως και χαρίζει εντελώς νέα ζωή ο ζωντανός Ιησούς Χριστός, που μπορεί και αναγεννά και μεταμορφώνει τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Από πολύ μικρός, θυμάμαι, ζούσα μια πολύ έντονη ζωή. Ήθελα να είμαι ξεχωριστός από τους άλλους, να διαφέρω και να ζω τη ζωή μου με τους δικούς μου ρυθμούς. Η οικογένειά μου ήταν ήσυχη και ήρεμη οικογένεια. Οι γονείς μου προσπαθούσαν να μη λείψει τίποτα από εμένα και τον αδελφό μου.
Ο πατέρας μου αγωνιζόταν καθημερινά για να μας μεγαλώσει σωστά και να μας αποδώσει χρήσιμους ανθρώπους στην κοινωνία. Όμως όλες αυτές οι προσπάθειες των γονιών μου, όπως και πολλών άλλων γονιών, είχαν μέσα τους το μεγάλο λάθος της άγνοιας, της αγνόησης του Θεού και της απιστίας. Αντί για τη σοφία και τη δύναμή Του είχαν ανθρώπινους τρόπους και ανθρώπινα πρότυπα. Τα αποτελέσματα αυτού του λάθους είναι μερικές φορές οδυνηρά και τραγικά.
Όπως είπα στην αρχή, ήθελα να είμαι ξεχωριστός, να ζω διαφορετικά από τους άλλους και με τους δικούς μου ρυθμούς. Ο δρόμος που χάραξα στη ζωή μου για να ακολουθήσω με οδήγησε στην απομόνωση.
Όπως κάθε μικρό παιδί έχει σαν πρότυπο στη ζωή του τον πατέρα του, έτσι έγινε και στη δική μου περίπτωση. Ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Όσο κι αν φαίνεται υγιής και σωστός αυτός ο δρόμος, έχει μια μεγάλη παγίδα. Οι γονείς που δεν έχουν στη ζωή τους Κύριό τους και Θεό τους τον Ιησού Χριστό είναι λάθος πρότυπα για τα παιδιά τους και τα οδηγούν σε λάθος κατεύθυνση, που κανένας δε γνωρίζει πού θα τα βγάλει. Πολύ συχνά κλαίμε όταν η κατάληξη των παιδιών είναι τραγική, όπως συνέβη στη δική μου περίπτωση.
Ακόμα και σήμερα οι γονείς μου είναι πολύ καλοί γονείς και κάνουν το παν για να με βοηθήσουν, χωρίς όμως το φως και την οδηγία της αγάπης του αληθινού Θεού.
Το χόμπι του πατέρα μου ήταν το κυνήγι. Σιγά-σιγά άρχισε να του γίνεται πραγματικό πάθος. Όπως ήταν φυσικό, τα ίδια αυτά βήματα ακολούθησα κι εγώ. Από πολύ μικρός ξεκίνησα να κυνηγάω κοντά στον πατέρα μου. Όταν έφτασα σε ηλικία 17 ετών, τώρα μπορώ να το δω και να το καταλάβω, ο Θεός μου χτύπησε για πρώτη φορά την πόρτα της καρδιάς μου με ένα έντονο περιστατικό που μου συνέβη. Είχαμε πάει στο χωριό για να περάσουμε το Σαββατοκύριακο. Το πρωινό εκείνο θυμάμαι, ξύπνησα πολύ νωρίς και πήρα το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου από τα βιβλία του παππού μου που ήταν επίτροπος στην εκκλησία. Άρχισα να διαβάζω και προχώρησα αρκετά. Κάποια στιγμή σταμάτησα, έκλεισα το βιβλίο και πήρα από το κομοδίνο του πατέρα μου τα κλειδιά του αυτοκινήτου του, ενώ εκείνος κοιμόταν. Είχαμε τότε ένα σκαραβαίο. Έβαλα μπρος το αμάξι και ξεκίνησα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι δεν γνώριζα να οδηγώ αυτοκίνητο, ούτε είχα κάνει μαθήματα. Έκανα απλώς ό,τι είχα δει από τον πατέρα μου όταν οδηγούσε. Έκανα τη βόλτα μου, αλλά στο γυρισμό, χωρίς να καταλάβω πώς, βγήκε από το δρόμο και έπεσε σε μία ρεματιά. Το αυτοκίνητο σχεδόν διαλύθηκε. Δεν θα ξεχάσω την κυρά Μαρία που κρατούσε ένα ταψί με πίτα και της έπεσε απ' τα χέρια, όταν είδε το αυτοκίνητο να πέφτει στη ρεματιά. Αμέσως έτρεξαν οι δικοί μου, μαζεύτηκε όλο το χωριό να δει τι έπαθα. Τώρα ξέρω ότι ήταν το χέρι του Θεού που με προστάτεψε και δεν έπαθα το παραμικρό. Τώρα έχω το φως και την αλήθεια Του στη ζωή μου και ξέρω ότι ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μου δεν μπορεί να πειράξει κανείς χωρίς το θέλημα του Κυρίου, ούτε ένα σπουργιτάκι δεν είναι εγκαταλειμμένο από τον Κύριο (Ματθαίος ι΄ 29, 30).
Οι δικοί μου με βρήκαν να κάθομαι στην άκρη του δρόμου σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Ούτε μια γρατζουνιά δεν είχα επάνω μου. Με πήγαν στο νοσοκομείο, έφεραν γιατρό στο σπίτι, αλλά ήμουν απολύτως καλά. Ήταν η πρώτη «επίσκεψη» της αγάπης του Θεού στη ζωή μου, όμως εγώ δεν είχα φως για να το καταλάβω και να το δεχτώ.

Από τότε αρκετές φορές έστειλε στη ζωή μου μηνύματα και δείγματα της αγάπης Του ο Κύριος, όμως εγώ δεν είχα τη δύναμη και την οδηγία να τα αξιοποιήσω. Ο εχθρός της ψυχής μου, ο σατανάς, άρχισε να δουλεύει μέσα μου και να με οδηγεί βαθύτερα μέσα στην αμαρτία από τα μονοπάτια των σαρκικών επιθυμιών. Θυμάμαι, όμως, έντονα ότι η αμαρτία είχε αρχίσει να με βαραίνει και είχα μία εκζήτηση για τον Θεό, ήθελα να Τον γνωρίσω, αλλά βρισκόμουν πολύ μακριά ακόμα.
Τον τρόπο αυτό της ζωής μου τον μετέφερα και στη στρατιωτική μου θητεία, η οποία ήταν πολύ έντονη. Υπηρέτησα ως αλεξιπτωτιστής σε ειδικές δυνάμεις. Αργότερα, διαβάζοντας την ομολογία μου, θυμηθείτε αυτό το σημείο. Είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος που δεν οδηγείται στη ζωή του από τη σοφία και την αγάπη του Θεού, οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στον όλεθρο και την καταστροφή.
Γνώρισα τη γυναίκα μου Αρετή, δημιουργήσαμε μια πολύ καλή σχέση, αν και εγώ από την πλευρά μου την πλήγωσα και την στενοχώρησα πολλές φορές. Κάποια στιγμή η σχέση μας αυτή έπρεπε να καταλήξει κάπου. Δεν ήθελα να χαλάσω τη γνωριμία μας, γιατί η γυναίκα μου ήταν και παραμένει πολύ σωστή, με αγάπη και υπομονή μαζί μου. Παντρευτήκαμε και κάναμε το πρώτο μας παιδί. Ο αγώνας μας για τη ζωή και την επιβίωση άρχισε να γίνεται δύσκολος. Όμως ο Θεός δεν μας άφησε. Δεν μας έλειψε τίποτα. Ταυτόχρονα εγώ συνέχιζα την αμαρτωλή ζωή μου, χωρίς να καταλαβαίνω ότι ο διάβολος με είχε δέσει και με είχε βάλει στο παιχνίδι του, το οποίο έχει μόνο κατρακύλισμα και δεν έχει επιστροφή. Την ίδια ώρα που ζούσα αυτή τη ζωή, ένιωθα ότι δε με γέμιζε τίποτα απ' αυτά που έκανα και είχα. Ούτε οι παρέες μου, ούτε ο γάμος μου, ούτε η κοινωνία, ούτε η ίδια μου η ζωή.
Εκείνο το διάστημα με το μεγάλο κενό στην καρδιά μου σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να δοκιμάσω να πάω να κλειστώ στο Άγιο Όρος. Δε με γέμιζε τίποτα σ' αυτή τη ζωή και ήθελα να πειραματιστώ κάτι πιο μεγάλο και πιο σημαντικό να ζήσω. Μετά ήρθε το δεύτερο παιδάκι μας. Έτσι τώρα είχαμε το Γιωργάκη και την αδελφούλα του την Κατερίνα, ένα πολύ αξιοθαύμαστο πλάσμα.
Εγώ ταυτόχρονα συνέχιζα την αμαρτωλή μου ζωή με το πάθος μου το μεγάλο, το κυνήγι. Άφηνα την οικογένειά μου μέρες ολόκληρες και έτρεχα στα βουνά μαζί με τα σκυλιά μου. Ο σατανάς είχε αρχίσει το σχέδιό του μέσα στη ζωή μου μέσα απ' αυτό το πάθος μου.
Έπιασα δουλειά στην Πυροσβεστική Υπηρεσία της Λαμίας, όπου και ζούσα όλα αυτά τα χρόνια. Τα οικονομικά μας είχαν αρχίσει να βελτιώνονται. Άρχισα να καμαρώνω, γιατί είχα την εντύπωση ότι αυτά που είχα και χαιρόμουν στη ζωή μου ήταν δικά μου κατορθώματα. Ο εγωισμός φούντωνε μέσα μου. Καμία σκέψη ή διάθεση να στραφώ με αναγνώριση και ευχαριστία στο Θεό, που μου έδινε τα πάντα απλόχερα.
Κάποια στιγμή άρχισα να πουλάω κυνηγετικά σκυλιά μέσω ενός περιοδικού για κυνηγούς. Στην Πυροσβεστική που δούλευα, γνώρισα έναν συνάδελφο, που αυτός με σύστησε και σε άλλους δύο εκτός υπηρεσίας, που μαζί βγήκαμε για κυνήγι μερικές φορές. Αυτοί εκδήλωσαν ενδιαφέρον για έναν κυνηγετικό σκύλο. Κλείσαμε ένα ραντεβού για να πάμε να δοκιμάσουμε τον σκύλο.
Την προηγούμενη το βράδυ τρώγαμε με τους γονείς μου στην ταβέρνα του χωριού. Κανένας δεν γνώριζε ούτε υποψιαζόταν ότι εκείνο ήταν το τελευταίο βράδυ για τέσσερις οικογένειες, τη δικιά μου και των άλλων τριών που σκότωσα. Εκείνο το πρωινό λογομαχήσαμε για την αξιοπιστία του σκύλου. Κουβέντα στην κουβέντα, φτάσαμε στο σημείο και ειπώθηκαν βαριές λέξεις. Ήρθε ο εκνευρισμός, η ένταση, ο εγωισμός, η προσβολή. Το σχέδιο του πονηρού έφτανε στο τέλος. Με τα όπλα στο χέρι δεν ήταν δύσκολο να γίνει το φονικό. Προφυλακίστηκα για τρεις ανθρωποκτονίες και καταδικάστηκα σε τρις ισόβια. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η ζωή και των τεσσάρων είχε τελειώσει.
Έχει χαραχθεί με ιδιαίτερο πόνο βαθιά στην καρδιά μου το γεγονός, όταν οι αστυνομικοί ήρθαν στο χωριό στο σπίτι μου και ψάχνανε. Η μικρή μου κόρη, 3 μηνών τότε, γύρισε και μου χαμογέλασε με το αθώο πρόσωπό της. Εγώ ήξερα ότι δε θα την ξαναδώ. Ο μικρός μου ο Γιωργάκης είχε κρυφτεί από το φόβο του για τους αστυνομικούς. Ήταν οι τελευταίες στιγμές που έβλεπα την οικογένειά μου.
Προφυλακίστηκα στις φυλακές του Κορυδαλλού. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε να ξετυλίγεται το σχέδιο της αγάπης του Θεού για τη σωτηρία μου. Πόσες φορές αναρωτήθηκα μέσα από την καρδιά μου, γιατί σε μένα, Θεέ μου; Και μη σας φανεί παράξενο. Την πήρα την απάντηση και την έχω μέσα από το Βιβλίο του Θεού, την Αγία Γραφή. Τον Θεό μας Τον απασχολεί σοβαρά και μόνιμα η αιωνιότητα. Πού και πώς θα την περάσουμε. Θα είμαστε μαζί Του ή στην αιώνια απώλεια; Οι συνθήκες αυτής της ζωής, που είναι μικρή και ασήμαντη, δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία, όσο η αιώνια ζωή που είναι μόνιμη, που δεν αλλάζει και που εξαρτάται από τη στάση μας απέναντι στην αγάπη του Θεού εδώ κάτω, σ' αυτή τη ζωή.
Κάποιο πρωί, στις φυλακές του Κορυδαλλού σηκώθηκα νωρίς το πρωί, πήγα στη βιβλιοθήκη της φυλακής και έψαξα να βρω μια Καινή Διαθήκη. Την επόμενη ημέρα έκανα αίτηση στον διευθυντή των φυλακών για να μου δώσει άδεια να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ήδη είχε αρχίσει ο Θεός να δουλεύει έντονα μέσα στην καρδιά μου, να με αλλάζει, να με φέρνει κοντά Του. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που γονάτισα μόνος μου, στο κελί μου, επάνω στις σελίδες της Καινής Διαθήκης, και ζήτησα με μετάνοια, ταπείνωση και πίστη ο Κύριος να με συγχωρέσει για όλη την αμαρτωλή ζωή μου και να μην με εγκαταλείψει. Θυμάμαι, ένιωσα μέσα μου τη φωνή του Κυρίου να με βεβαιώνει: «Σήκω παιδί μου και προχώρα. Εγώ σε έπλυνα με το αίμα Μου και σε καθάρισα και θα είμαι δίπλα σου όλες τις ημέρες της ζωής σου». Ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Ιησού Χριστό. Έτσι με αντιμετώπισε η αγάπη Του. Ήρθε μέσα μου ειρήνη και ανάπαυση, ενώ εγώ δεν μπορούσα να εξηγήσω πώς έγιναν όλα αυτά στη ζωή μου. Ενώ πριν ζούσα μέσα στη στενοχώρια και το άγχος, ξαφνικά έφυγε όλο το μεγάλο αυτό βάρος από την καρδιά μου.
Στο μεταξύ εγκρίθηκε η άδεια και άρχισα να πηγαίνω κάθε Κυριακή στην εκκλησία των φυλακών. Ο Κύριος συνέχιζε να μου μιλάει, να με βεβαιώνει, να με ενισχύει μέσα στην καρδιά μου.
Είχα δυο φωτογραφίες των παιδιών μέσα στο σάκο μου, που μου είχε στείλει η γυναίκα μου, όμως δεν τις έβγαζα, γιατί πονούσα και στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Είχα να τις δω περίπου τέσσερις μήνες. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή και με την ηρεμία που έφερε ο Κύριος στη ζωή μου, άρχισα να νιώθω μεγάλη ανάγκη να δω τις φωτογραφίες των παιδιών μου. Τις έβγαλα και τις άφησα δίπλα στο κομοδίνο μου για να τις βλέπω. Ήταν μεγάλος ο πόνος μου για την οικογένειά μου που ήταν μακριά μου. Την ίδια μέρα διαβάζοντας την Καινή Διαθήκη συνάντησα το μέρος που επιγράφεται «Ο Ιησούς Χριστός ευλογεί τα παιδιά». Αμέσως έπεσε το μάτι μου στις φωτογραφίες των παιδιών μου και γονάτισα και είπα: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου» με πίστη και ευγνωμοσύνη στον Θεό. Σηκώθηκα από τα γόνατα με χαρά, παρηγοριά και δύναμη που μου έδωσε ο Κύριος στην ψυχή μου.
Όσους ρωτούν και αμφιβάλλουν αν ο Θεός ακούει, ασχολείται, ενδιαφέρεται για εμάς, μπορώ να τους βεβαιώσω με τη δική μου την περίπτωση και τη δική μου τη ζωή ότι και ακούει, και ασχολείται και ενδιαφέρεται προσωπικά και καθημερινά για τον καθένα μας, για τη ζωή μας. Είναι ένας Θεός ζωντανός, προσωπικός, παντοδύναμος, γεμάτος αγάπη, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα για κάθε αμαρτωλό άνθρωπο.
Στην εκκλησία των φυλακών πήγαινα κάθε Κυριακή από τους πρώτους με μεγάλη προθυμία. Κάποια Κυριακή ζήτησα να εξομολογηθώ και να κοινωνήσω. Δεν γνώριζα πολλά πράγματα και ακολούθησα τους κανόνες της εκκλησίας. Εξομολογήθηκα σε άνθρωπο και όχι στον Θεό τον Ίδιο βέβαια, αφού έτσι μου είπαν να κάνω, και όταν ζήτησα να λάβω τη Θεία Κοινωνία, μου είπαν ότι δεν έχω το δικαίωμα να το κάνω. Για κάθε ανθρωποκτονία που έχω διαπράξει, έπρεπε να περάσουν 17 χρόνια για να έχω το δικαίωμα συμμετοχής μου στο Δείπνο του Κυρίου.
Εκείνη την ώρα, με έναν πρόχειρο υπολογισμό είπα ότι η θρησκεία μας μου επιτρέπει να λάβω Θεία Κοινωνία μετά από 51 χρόνια. Με βεβαίωσαν ότι έτσι ακριβώς είχαν τα πράγματα. Απόρησα μ' αυτήν την απόφαση και είπα ότι ο ένας από τους δύο ληστές που σταυρώθηκαν μαζί με το Χριστό μετανόησε, πίστεψε και ο Χριστός τον συγχώρησε αμέσως και δεν του είπε θα σε συγχωρήσω μετά από 17 χρόνια. Αντίθετα του είπε: «Αληθώς σοι λέγω σήμερον θέλεις είσθαι μετ' Εμού εν τω παραδείσω» (Λουκάς κγ΄ 43).
Έφυγα, αφού είδα ότι μπροστά μου είχα σενάρια ανθρώπων και όχι την αλήθεια της αγάπης του ζωντανού Κυρίου μας. Γονατιστός κάθε μέρα ζητούσα από τον Θεό να με οδηγήσει στη δική Του αλήθεια, στον πραγματικό Ιησού Χριστό που είναι η Οδός, η Αλήθεια και η Ζωή και όχι της θρησκείας, της εκκλησίας, των παραδόσεων των ανθρώπων.
Εκείνο τον καιρό έκανα μια αίτηση μεταγωγής μου στις φυλακές Τρικάλων. Ο εισαγγελέας της φυλακής με διαβεβαίωσε ότι θα γίνει, γιατί και ο ίδιος είναι στην επιτροπή της Κ.Ε.Μ. Όμως ο Κύριος είχε άλλα σχέδια. Πρωινό Μεγάλης Τετάρτης ο υπάλληλος μού ανοίγει το κελί πρωί-πρωί και μου ανακοινώνει ότι φεύγω για τις κλειστές φυλακές στην Κέρκυρα. Στενοχωρήθηκα, γιατί εγώ άλλα περίμενα, αλλά στράφηκα με ταπείνωση και πίστη στον Κύριο και το άφησα το θέμα μου στα χέρια Του, «Κύριε, Εσύ ξέρεις καλύτερα, ξέρεις πού με στέλνεις και γιατί», είπα και ησύχασα. Πραγματικά, ο Κύριός μου και ο Θεός μου είχε δικό Του σχέδιο και γι' αυτό Τον ευχαριστώ.
Έφτασα στην Κέρκυρα τη Μεγάλη Πέμπτη και μου δείξανε αμέσως το κελί μου. Πραγματικά, όταν μπήκα σ' αυτό το κελί ψυχοπλακώθηκα. Όμως ο Κύριος με στήριξε πάλι. Μετά από μία εβδομάδα περίπου έψαχνα στο ραδιόφωνο και ο Κύριος το έκανε να συναντήσω μια εκπομπή με ένα κήρυγμα από το Ευαγγέλιο. Θυμάμαι πολύ καθαρά τα πρώτα λόγια που άκουσα: «Ο Θεός σε αγαπάει, όσο αμαρτωλός αν είσαι παιδί μου, ζήτησε το αίμα του Ιησού Χριστού να σε πλύνει, να σε καθαρίσει και ακολούθησέ Τον στη ζωή σου». Η καρδιά μου έγινε κομμάτια. Αμέσως κράτησα τα τηλέφωνα του σταθμού και την επόμενη μέρα πήρα τηλέφωνο και μίλησα με πιστούς ανθρώπους του Χριστού στην Κέρκυρα. Πολύ γρήγορα επέτρεψε ο Κύριος και συναντηθήκαμε με πιστούς ανθρώπους που με επισκέφθηκαν και είδα στα πρόσωπά τους την αγάπη του Κυρίου μας. Τόσοι πολλοί άνθρωποι, άγνωστοί μου μέχρι χθες, με αγκάλιασαν τόσο γρήγορα, με αγάπησαν, με στήριξαν. Ήταν ένα ακόμα θαύμα της αγάπης του Κυρίου στη ζωή μου.
Αμέσως μόλις γνώρισα τους πιστούς μου αδελφούς στην Κέρκυρα, έκανα αίτηση για να με επισκέπτονται κάθε Τρίτη. Ο Κύριος άνοιξε το δρόμο. Ο αδελφός Στέλιος που με επισκεπτόταν, μου μίλησε για την αμαρτία, για τη σωτηρία του Ιησού Χριστού, για την αναγέννηση. Τα δέχθηκα όλα με απλότητα καρδιάς και πίστη.
Τώρα, πραγματικά καταλαβαίνω ότι φυλακισμένος ήμουνα πριν και μάλιστα δούλος της αμαρτίας, ενώ τώρα μέσα στην ανθρώπινη φυλακή είμαι πραγματικά ελεύθερος.
Από τη στιγμή που πήγα με μεταγωγή στην Κέρκυρα, άλλαξε η ζωή μου. Έγινε μέσα μου ανάσταση. Μελετάω την Αγία Γραφή καθημερινά και προσεύχομαι αδιάλειπτα για όλα μου τα ζητήματα. Η ζωή μου άλλαξε, μεταμορφώνεται κάθε μέρα.
Δεν ξέρω αγαπητοί μου, γιατί ο Θεός επέτρεψε να πέσω τόσο χαμηλά και να περνάω αυτή τη σκληρή δοκιμασία. Το μόνο που γνωρίζω και είμαι απόλυτα βέβαιος, είναι ότι αν δεν περνούσα από αυτά τα μονοπάτια, ποτέ δεν θα γνώριζα πραγματικά τον αληθινό Θεό, ποτέ δεν θα ζητούσα με μετάνοια και πίστη να γίνει ο Ιησούς Χριστός Σωτήρας και Κύριός μου και Θεός μου! Έχω καταλάβει ότι αυτή η ζωή είναι πρόσκαιρη και σύντομη. Η άλλη ζωή που μας περιμένει είναι αιώνια, δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρος ότι θα την περάσω μέσα στην ομορφιά και δόξα της Βασιλείας του Θεού, παιδί δικό Του λυτρωμένο και καθαρισμένο από την αμαρτία.
Κάποια μέρα ο Κύριος έστειλε στο κελί μου μια άλλη αμαρτωλή ψυχή, τον Αποστόλη. Ήταν μια ειλικρινής ψυχή και αμέσως άρχισα να του μιλάω για τον Ιησού Χριστό που αναγεννά τον άνθρωπο και τον κάνει καινούριο. Δεν άργησε και αυτή η ψυχή να γονατίσει μαζί μου, να προσευχηθεί στον Θεό διά του Ιησού Χριστού. Ο Κύριος μάς βεβαιώνει στην Αγία Γραφή Του ότι «κάλαμον συντεθλασμένον δεν θα συντρίψει και λινάριον καπνίζον δε θα το σβήσει» (Ματθαίος ιβ΄ 20, Ησαΐας μβ΄ 3).
Η ημέρα μου περνούσε και περνάει εδώ στη φυλακή με μελέτη της Αγίας Γραφής και με συνεχή προσευχή. Όταν βγαίνω στο προαύλιο της φυλακής, μιλάω στους συγκρατούμενούς μου για τον Ιησού Χριστό, για όλα όσα έχει κάνει στη ζωή μου. Ταυτόχρονα ο Κύριος με δυναμώνει με δικές Του επεμβάσεις και θαύματα μέσα στη ζωή μου καθημερινά. Πριν από λίγο καιρό κάποιος κρατικός νομικός λειτουργός ζήτησε να με δει να κουβεντιάσουμε για τις συνθήκες στις φυλακές και ξαφνικά ανακάλυψα ότι είναι πιστός άνθρωπος του Θεού και αρχίσαμε μια πνευματική κουβέντα που με γέμισε χαρά και ευγνωμοσύνη στον Κύριο για το δώρο Του. Αυτός ο πιστός άνθρωπος μου θύμισε τα λόγια του Κυρίου μας ότι «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό γι' αυτούς που αγαπούν το Θεό» (Ρωμαίους η΄ 28) και με παρηγόρησε.
Θέλω μέσα από αυτές τις γραμμές της ομολογίας μου να ευχαριστήσω θερμά όλη την οικογένειά μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου και τη γυναίκα μου, αλλά και όλους όσους στάθηκαν κοντά μου, με στήριξαν, αλλά στηρίζουν και την οικογένειά μου. Ο Κύριος τους γνωρίζει και θα τους το ανταποδώσει εκατονταπλάσια, όπως το υπόσχεται. Το μόνο που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να προσεύχομαι εδώ που είμαι ο Κύριος να τους ευλογεί πλούσια και να τους οδηγήσει στην αλήθεια του δικού Του δρόμου.
Θέλω ειλικρινά συντριμμένος να ζητήσω από την καρδιά μου συγγνώμη από τις οικογένειες αυτών που δεν είναι πια στη ζωή! Ο Κύριος να τους παρηγορεί και να αναπληρώνει το μεγάλο κενό της απώλειας των αγαπημένων τους και να μας αξιώσει μια μέρα να βρεθούμε όλοι μαζί στην αιώνια Βασιλεία Του.
Θέλω ακόμα από τις σελίδες αυτές να καλέσω τον κάθε αγαπητό μου αναγνώστη να ζητήσει με ταπείνωση, μετάνοια και πίστη από τον Ιησού Χριστό να τον καθαρίσει με το πολύτιμο αίμα Του, να τον οδηγήσει στην αλήθεια που σώζει, που λυτρώνει, που μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Να γίνει ο Κύριός του και ο Θεός του και να του χαρίσει τη δύναμη του Πνεύματός Του που αλλάζει, μεταμορφώνει, αναγεννά τον άνθρωπο. Ας μην καθυστερήσει κανένας, ας μην αναβάλει για άλλη φορά. Η δική μου περίπτωση είναι ένα ζωντανό παράδειγμα, μια τρανή απόδειξη ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αναστημένος ζωντανός Σωτήρας, Λυτρωτής, Κύριος, που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο της αμαρτίας και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στη ζωή!
Αυτή η ομολογία γράφτηκε για να δοξαστεί ο Θεός και για να γνωρίσει κάθε ειλικρινής ψυχή ότι:
«Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε
τον Υιόν Αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας
ο πιστεύων εις Αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον»
(Ιωάννης γ΄ 16)
και «πας όστις αν επικαλεσθή
το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή»
(Πράξεις Αποστόλων β΄ 21)
Με αγάπη μέσα
από τη λυτρωμένη καρδιά μου,
Ηλίας