Αναγνώστες

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2016

«Ανθρωπισμός» αλά Βαλκανικά, υπό την αιγίδα του Σόρος

 Αρκούσε η δημοσιοποίηση μιας απόφασης από τον σύλλογο
γονέων του 5ου Δημοτικού Συμβουλίου Ωραιοκάστρου, που
αρνούνταν την τοποθέτηση παιδιών προσφύγων στο σχολείο
τους για να φοιτήσουν σε ειδικές τάξεις μετά τις 2 μ.μ., για
να ξεσπάσει μια πρωτοφανής υστερία στα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης καταγγελίας του «φασισμού» και του «ρατσισμού»,
που συνοδεύονταν από ιερεμιάδες για το προσφυγικό παρελθόν
της περιοχής και το υπέρτατο ανθρωπιστικό καθήκον της
Ελλάδας.
Επειδή είναι σαφές ότι το ζήτημα που δημιουργήθηκε στο
Ωραιόκαστρο αποτελεί μόνο την απαρχή ενός κύκλου
αντιπαραθέσεων σχετικά με τις τύχες των εγκλωβισμένων
προσφύγων και μεταναστών στην χώρα μας, κρίνουμε σωστό
να παρέμβουμε επί του συνόλου του ζητήματος προκειμένου να
ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα.
Η αντιμετώπιση του προσφυγικού και μεταναστευτικού
ζητήματος στη χώρα μας, δεν είναι, και δεν μπορεί να
αντιμετωπιστεί αποκλειστικά ως, ανθρωπιστικό ζήτημα. Πόσο
μάλλον όταν ο αφηρημένος «ανθρωπισμός» έχει μεταβληθεί
σε πρόσχημα της συστηματικής πολιτικής συγκεκριμένων
κέντρων πολιτικής και οικονομικής εξουσίας –του Σόρος, ως
εκπροσώπου του ευρωατλαντισμού, στο «πεδίο» της κατά τα
άλλα ισλαμοφασιστικής Τουρκίας–, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο
που λειτούργησε ως άλλοθι στους βομβαρδισμούς της Σερβίας,
στο Ιράκ, στην ίδια τη Συρία.
Eίτε το θέλουμε είτε όχι, η πραγματικότητα του εγκλωβισμού
δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στην χώρα μας –με την προοπτική να
καταστούν εκατοντάδες χιλιάδες, εφόσον η Τουρκία ξεκινήσει και
πάλι να διοχετεύει πληθυσμούς στην Ελλάδα– κρίνει τη μελλοντική
φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Ο συνδυασμός της δεινής
δημογραφικής της κατάστασης, της χρεοκοπημένης οικονομίας
της, καθώς και της εξαιρετικά ε υ α ί σ θ η τ η ς γεωπολιτικής θέσης
της –δίπλα στην εστίατης μεγαλύτερης π ο λ ι τ ι σ τ ι κ ή ς α ν τ ι π α ρ ά θ ε σ η ς στον πλανήτη, εκείνην μεταξύ της Δύσης και του Ισλάμ– καθιστά διαφορετικό το διακύβευμα του μεταναστευτικού ζητήματος στον τόπο μας.
Η προοπτική της αναγκαστικής εγκατάστασης αρχικώς δεκάδων
χιλιάδων ανθρώπων, που προέρχονται από τον μουσουλμανικό
κόσμο, απειλεί μεσοπρόθεσμα να μεσανατολικοποιήσει την
Ελλάδα· δηλαδή, να την μεταβάλει σε κομμάτι του πολέμου των
πολιτισμών, ρίχνοντάς την στη χοάνη των πολυπολιτισμικών
συγκρούσεων. Από αυτήν την εξέλιξη δεν διακυβεύεται μόνον
η εθνική ή πολιτιστική συνοχή, αλλά ταυτοχρόνως υπάρχει ο
κίνδυνος για μια μεγάλη οπισθοδρόμηση στη χώρα μας σε σχέση
με το επίπεδο εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, της εκκοσμίκευσής
της, της ισότητας των φύλων κ.ο.κ. Για να το κάνουμε λιανά: η
θεαματική αναβάθμιση της μόνιμης παρουσίας μουσουλμανικών
πληθυσμών στη χώρα μας θα θέσει αναπόφευκτα ζητήματα που
ούτε έχουμε διανοηθεί ότι θα αντιμετωπίσουμε. Θα επιτρέψουμε,
άραγε, ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας να
ρυθμίζει τον ατομικό και συλλογικό του βίο από τον θείο νόμο και
τη σαρία; Θα δικάζουν οι μουφτήδες με βάση το ακραία σοβινιστικό
οικογενειακό δίκαιο στα τζαμιά; Τα νεαρά κορίτσια θα πηγαίνουν
στα σχολεία; Θα διδάσκεται άραγε σε αυτά η Αντιγόνη, ο Δαρβίνος
ή ο… ευρωπαϊκός διαφωτισμός, ή μήπως θα εξαναγκαστούμε σε
αυτολογοκρισία στο όνομα του δικαιώματος στη διαφορετικότητα;
Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, αν κρίνουμε από τις ανάλογες
εμπειρίες που γνωρίζουν σήμερα άλλες μεσογειακές ή ευρωπαϊκές
κοινωνίες.
Την ίδια στιγμή, η κοινωνική και πολιτιστική απορρύθμιση ανοίγει
την πόρτα σε έξωθεν επεμβάσεις κατά το παραδεδομένο πλέον νεο-
αποικιακό πρότυπο των τελευταίων χρόνων. Αυτό ήδη συνέβη στην
Ελλάδα με αφορμή τη μεγάλη εισροή προσφύγων και μεταναστών
και την ανθρωπιστική κρίση που δημιουργήθηκε: πλέον, κουμάντο
κάνει ο ΟΗΕ, υπό την καθοδήγηση του… Σόρος, μυστικές
υπηρεσίες δρουν ανεξέλεγκτα στα camps, η Τουρκία συνεχίζει να
παίζει τον δουλεμπορικό της ρόλο, συνεπικουρούμενη από μαφίες
της Κεντρικής Ασίας, ελληνικά κυκλώματα αισχροκέρδειας
αλλά και τη νέα διαπλοκή πολλών ΜΚΟ που αναλαμβάνουν
εργολαβίες αλληλεγγύης… υπερτιμολογώντας τις συχνά κάκιστες
υπηρεσίες τους. Ήδη, δηλαδή, η χώρα μας τείνει να πάρει τον δρόμο
μιας αποσύνθεσης αλά Βαλκανικά, όπως συνέβη στην πρώην
Γιουγκοσλαβία κατά τη δεκαετία του 1990. Ο «ανθρωπισμός» τους,
επομένως, δεν είναι τόσο άδολος όσο θέλουν να πιστεύουν όσοι
άκριτα και αλόγιστα σκοπεύουν να τον υιοθετήσουν με αναφορές
στην… προσφυγιά του 1922, την αγάπη του Χριστού για τον
«Ξένο», την αλληλεγγύη ή και την αλληλοβοήθεια ως συστατικό
στοιχείο μιας προοδευτικής ιδεολογίας.
Οι κλαυθμοί και οι οδυρμοί, επομένως, η υστερία, το κυνήγι
των εντός κι εκτός εισαγωγικών ρατσιστικών και φασιστικών
μαγισσών λειτουργεί προς όφελος αυτής της εκστρατείας· και
δευτερευόντως, επειδή ακριβώς όχι μόνο δεν απαντάει αλλά
αρνείται τα προβλήματα που ανακύπτουν από τη φιλοξενία των
εγκλωβισμένων πληθυσμών, καταλήγει να σπονσοράρει τον
πραγματικό φασισμό, τη Χρυσή Αυγή, τη διολίσθηση μερίδας
της ελληνικής κοινωνίας σε ρατσιστικά αντανακλαστικά: το
παράδειγμα του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών είναι πρόσφατο και
έχει αποδείξει τον πραγματικό αντίκτυπο αυτής της ιδεοληπτικής
στάσης απέναντι στο μεταναστευτικό ζήτημα.
Θα πρέπει, επομένως, να κάνουμε μια βασική διάκριση, και πάνω σε
αυτήν να αναπτύξουμε μια ολόκληρη πολιτική για τους πρόσφυγες
και τους μετανάστες που έχουν εγκλωβιστεί στην χώρα μας: Είναι
άλλο η φιλοξενία τους, με τους πιο ανθρώπινους όρους και άλλο
η εγκατάστασή τους εντός της ελληνικής κοινωνίας. Το πρώτο,
όντως, είναι υποχρέωση της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας –
ταυτόχρονα με μια πολιτική που θα αποτρέψει να εξαπλωθούν και
πάλι φαινόμενα Ειδομένης στον ελληνικό χώρο, με τα προβλήματα
που τα συνοδεύουν. Το δεύτερο είναι μεθόδευση υπονόμευσης της
ίδιας της χώρας και της φυσιογνωμίας της ελληνικής κοινωνίας, και
πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.
Η διάκριση αυτή ορίζει και ποια πολιτική αντιμετώπισης των
εγκλωβισμένων προσφυγικών και μεταναστευτικών πληθυσμών
θα πρέπει να ακολουθήσουμε: Όλοι οι πόροι, που τεχνηέντως
διοχετεύονται από τα ξένα κέντρα στην προοπτική μόνιμης
εγκατάστασης αυτών των ανθρώπων στην χώρα μας, θα πρέπει
να ανακατευθυνθούν στη δημιουργία ολοκληρωμένων δομών
προσωρινής φιλοξενίας, στις οποίες θα συγκεντρωθούν όλοι
οι πρόσφυγες και μετανάστες. Δομών που να παρέχουν τις
αναγκαίες εκπαιδευτικές και ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες και
να διασφαλίζουν την αξιοπρεπή διαμονή αυτών των ανθρώπων για
όσο χρειαστεί μέχρι να καταλαγιάσει ο πόλεμος στην Συρία, ή να
βρεθεί μια δίκαιη διεθνής λύση για το πρόβλημά τους.
Με λίγα λόγια, θα πρέπει να απορρίψουμε την επιλογή της
μόνιμης εγκατάστασης, ψύχραιμα και συντεταγμένα, επειδή
ακριβώς θέλουμε να διαφυλάξουμε το –ήδη υπονομευμένο μέσα
στις συνθήκες της κρίσης– επίπεδο ανεξαρτησίας της χώρας,
εκδημοκρατισμού της κοινωνίας, προσωπικών ελευθεριών.
Αντίθετα, πρέπει να σπεύσουμε σε μια ολοκληρωμένη πολιτική
φιλοξενίας, διότι, πέραν της αναγκαιότητας να οργανωθεί η
παρουσία των εγκλωβισμένων στη χώρα μας, αναγνωρίζουμε ότι η
αλληλεγγύη και η ανθρωπιά είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνίας
μας και του πολιτισμού μας. Και δεν επιθυμούμε να το απολέσουμε.
Αυτή δεν είναι η δικαιότερη και σωστότερη πολιτικά λύση «μόνον»
για το Ωραιόκαστρο. Πρέπει να καταστεί πανεθνική πολιτική
για το μεταναστευτικό ζήτημα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Για να
αποφύγουμε την πολιτική και κοινωνική μηχανική που προσβλέπει
στην αποδόμηση της κοινωνίας μας· και για να μην στρέφεται ο
ανθρωπισμός εναντίον… του ελληνικού λαού και του μέλλοντός του.


Σημειώσεις:
[1] Όσοι σπεύδουν στο πλαίσιο της ψευδοανθρωπιστικής υστερίας να καταγγείλουν αυτές τις απόψεις ως «ισλαμοφοβικές» (sic!) απλούστατα δεν ξέρουν που πατάν και που πηγαίνουν:
Πρώτον, το Ισλάμ δεν λειτουργεί όπως καταλαβαίνουμε εμείς τη θρησκεία, δηλαδή ως κομμάτι της συλλογικής παράδοσής μας και των ατομικών μεταφυσικών μας πεποιθήσεων· αντίθετα, διδάσκει την υποταγή όλου του ανθρώπινου βίου, ατομικού και συλλογικού, ιδιωτικού και δημόσιου, στον θείο νόμο. Είναι, δηλαδή, μια μορφή θρησκευτικής οργάνωσης της κοινωνίας και της πολιτικής.
Δεύτερον, το Ισλάμ διακατέχεται από έναν εγγενή επεκτατισμό, και δεν είναι εύκολο να τον διακρίνουμε ιστορικά, γιατί ο μουσουλμανικός κόσμος νικήθηκε και υποτάχθηκε στη δυτική αποικιοκρατία. Ωστόσο, πόσοι θυμούνται ότι, κατά τη «χρυσή εποχή» του ισλαμικού imperium (την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, θέλουν να επαναφέρουν οι δυνάμεις του ισλαμικού φονταμενταλισμού), οι Άραβες είχαν αναπτύξει στην Αφρική δουλοκτησία αντίστοιχη και ισοδύναμη με εκείνη των Λευκών; Δέκα εκατομμύρια σκλάβοι μεταφέρθηκαν τότε από τον αφρικανικό νότο προς τη Μέση Ανατολή. Διόλου τυχαία, τα ιδεολογικά κέντρα του ριζοσπαστικού Ισλάμ, το οποίο πλέον τείνει να ηγεμονεύσει εντός του σουνιτικού κόσμου, προπαγανδίζουν καθημερινά, μέσα από φετφάδες και μηνύματα αντίστασης, ότι μετά τη μόνιμη εγκατάσταση μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ευρώπη, η τελευταία έχει πλέον καταστεί «νταρ ελ Ισλάμ» (χώρος των πιστών) και όχι «νταρ ελ αχντ» (χώρος κατά συνθήκη ειρήνης). Η διαφορά έγκειται ότι στον «χώρο κατά συνθήκη ειρήνης» ο πιστός επιφορτίζεται μόνον με την τήρηση των τελετουργικών της θρησκείας του στον ατομικό του βίο, ενώ αντίθετα, ο «χώρος των πιστών» οφείλει να οργανωθεί κοινωνικά και πολιτικά σύμφωνα με τον θείο νόμο. Αυτό που διακυβεύεται με τη μόνιμη εγκατάσταση των μουσουλμανικών πληθυσμών στην Ελλάδα είναι να μεταβληθεί η τελευταία από «νταρ ελ αχντ» σε «νταρ ελ Ισλάμ».
[2] Το σκάνδαλο των Σερρών είναι πλέον γνωστό στο πανελλήνιο, όπως και οι καταγγελίες του πρώην γενικού γραμματέα στο Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής, Οδυσσέα Βουδούρη, ότι το κατά κεφαλήν κόστος φροντίδας των εγκλωβισμένων στη χώρα μας υπερβαίνει κατά 3.000€ το αντίστοιχο της Νορβηγίας. Και αν αναλογιστούμε τη χαοτική διαφορά που υφίσταται μεταξύ της ποιότητας των υπηρεσιών που προσφέρουν οι δομές φιλοξενίας στη Νορβηγία και εκείνων που προσφέρονται στην Ελλάδα, μπορούμε να καταλάβουμε ότι η διασπάθιση των πόρων έχει πάρει πολύ μεγαλύτερη έκταση από αυτήν που εκφράζει η διαφορά των 3.000€.
infognomonpolitics.blogspot

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016

Ο πόνος στη ζωή του Χριστιανού

Πόσο ακραίος μπορεί να είναι ο πόνος! Ο σωματικός ή ο ψυχικός!



"Γνώρισα μια μητέρα, νέα, χήρα. Τη συνάντησα στο νοσοκομείο, όπου νοσηλεύονταν τα δυο εννιάχρονα δίδυμα κοριτσάκια της. Είχαν και τα δύο καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο... Άλλα παιδιά δεν είχε. Η γυναίκα ήταν σχεδόν αλλόφρων. "Γιατί μου το κάνει αυτό ο Θεός; Τι Θεός είναι αυτός που μου παίρνει όλα τα αγαπημένα πρόσωπα!"
(Η μαρτυρία είναι ενός ιερέα που ήταν εφημέριος σε κάποιο νοσοκομείο των Αθηνών).
"Πονάω μαζί σου και δεν μπορώ να σου δώσω καμιά απάντηση. Δεν ξέρω το θέλημα του Θεού! Κλαίω για σένα και για τα παιδιά σου. Όμως θα κάνω πολλή προσευχή. Θα ζητήσω κι από σένα το ίδιο. Μίλα στο Θεό. Πες Του τον πόνο σου. Πες τον με θυμό, με απογοήτευση, πες τον άγρια, πες τον κλαίγοντας. Όπως θέλεις μίλα στο Θεό. Αλλά μίλα Του, γιατί σ' ακούει. Γιατί Εκείνος θα βρει τον τρόπο...."
Περνούσαν οι βδομάδες. Τα κοριτσάκια βάραιναν. Η μητέρα σε απόγνωση. Όταν συναντούσε τον ιερέα, έκλαιγε απελπισμένη. "Είμαι σε απόγνωση, αλλά προσεύχομαι!" του λέει. Την επόμενη φορά "Προσεύχομαι, πάτερ, πολύ. Ο πόνος είναι φωλιασμένος μέσα μου, αλλά αισθάνομαι γαλήνη στην ψυχή μου"...
"Την συνάντησα ξανά" λέει ο ιερέας "αφού είχε κηδέψει τα παιδιά της, και τα δύο. Είχε λιώσει! Έκλαψα πολύ μαζί της. Κάποια στιγμή μου είπε: "Ο πόνος μου σχίζει τα σπλάχνα. Αλλά έχω μες στην καρδιά μου πίστη κι ελπίδα. Αισθάνομαι πως βρήκα το δρόμο μου, βρήκα τον Θεό. Τον ευχαριστώ  που μου χάρισε για εννέα χρόνια τα δυο μου παιδιά. Έχω τη βεβαιότητα ότι ο Θεός τα πήρε  απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο για να τα έχει με τα αγγελούδια Του".
Ο πόνος θα έρθει γιατί είναι σύμφυτος με τη φύση την ανθρώπινη που είναι φθαρτή και θνητή. Αλλά μπορεί να γίνει ο πόνος αφορμή σωτηρίας, δρόμος συνάντησης με τον Θεό και την όντως Ζωή.
Η συζήτηση στον παρακάτω σύνδεσμο είναι πολύ ενδιαφέρουσα και ίσως απαντήσει στα οντολογικά μας ερωτήματα.
ttps://www.youtube.com/watch?v=zvk2JCyEjOo

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2016

Σαν τις σταγόνες της βροχούλας...

Σαν να ποτίστηκε η ψυχή μου με τις σταγόνες μιας ευεργετικής απαλής βροχής...
Έτσι αισθάνθηκα σήμερα το πρωί, όταν, μετά από αρκετές ημέρες αναγκαστικής αποχής, βρέθηκα πάλι στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής στην πρωινή Θεία Λειτουργία και την Παράκληση της Αγίας.
Έτσι ενεργεί η λειτουργική ζωή στην ψυχή μας. Είναι το νεράκι που την ποτίζει, τη ζωντανεύει, την ανασταίνει. Όσα όμορφα λουλούδια κι αν φυτέψουμε στο κήπο μας, όσο περίτεχνα κι αν στήσουμε τα παρτέρια του, όσο κόπο κι αν κάνουμε σκαλίζοντας, κλαδεύοντας, ξεχορταριάζοντας, αν δεν έρθει η βροχούλα ή το τακτικό πότισμα, όλα αποβαίνουν μάταιος κόπος.
Καλή η μελέτη, άριστη η κατά μόνας προσευχή! Αλλά πώς να το κάνουμε, η συμμετοχή στην κοινή λατρεία είναι ιδιαίτερα ζωογόνα!
Ιδιαιτέρως ευεργετημένη από τον λατρευτικό μας πλούτο, ιδιαιτέρως ευεργετημένη από την προθυμία του ευλαβέστατου ιερέα μας να τελεί συχνότατα τη Θεία Λειτουργία, ιδιαιτέρως ευεργετημένη από την ύπαρξη δύο πολύ κατανυκτικών ναών στην ενορία μου, του Αγίου Αθανασίου και της Αγίας Παρασκευής, ιδιαιτέρως ευεργετημένη από την λειτουργική παιδεία που έλαβα από τον μακαριστό πατέρα μου, ιδιαιτέρως ευεργετημένη από την ζωντανή ενοριακή κοινότητα στο Παλαιόκαστρο...
ιδιαιτέρως ευγνώμων στον Δωρεοδότη και Ζωοδότη Κύριό μας!

 

Ο Ναός του Αγίου Αθανασίου στο Παλαιόκαστρο


Το εξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής,
χάρμα οφθαλμών εξωτερικά...


...και εσωτερικά!

Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2016

Φωτιστικά

Κάποιοι άνθρωποι είναι πραγματικά χρυσοχέρηδες!
Ξύλα που όταν τα δεις ακατέργαστα, τα προσπερνάς αδιάφορα,
ζωντανεύουν στα χέρια τους.
Παίρνουν μορφές μυστηριώδεις και συναρπαστικές,
χαρίζουν τη σκιά τους στο φως,
γίνονται ενδιαφέροντα διακοσμητικά,
διηγούνται την ιστορία...μιας ελιάς που την έκαψε η παγωνιά,
ενός γέρικου κλήματος μέσα στο αμπέλι του παππού, 
μιας αιωνόβιας ρίζας που την ξεχέρσωσε η αγροτική αξίνα,
του θαλασσόξυλου που το λείανε το κύμα...
Μα προπάντων διηγούνται τον κόπο δυο χεριών,
τη δημιουργική φαντασία και την υπομονή μιας ευαίσθητης ψυχής...













Αυτά, κι άλλα πολλά, έργα του γιου μου, Παναγιώτη!

Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016

Από τον 70ό Ψαλμό:



"...Ότι σύ εί η υπομονή μου, Κύριε. Κύριε, η ελπίς μου εκ νεότητός μου.
Επί σε επεστηρίχθην από γαστρός, 
εκ κοιλίας μητρός μου σύ  μου εί σκεπαστής.
Εν σοί η ύμνησίς μου διαπαντός... 
Μη απορρίψης με εις καιρόν γήρως, 
εν τω εκλείπειν την ισχύν μου μη εγκαταλίπης με...
Ο Θεός μου μη μακρύνης απ΄εμού,
ο Θεός μου, εις την βοήθειάν μου πρόσχες...
Ο Θεός μου, ά εδίδαξάς με εκ νεότητός μου και μέχρι του νυν 
απαγγελώ τα θαυμάσιά σου...
Και έως γήρως και πρεσβείου, ο Θεός μου, μη εγκαταλίπης με, 
έως αν απαγγελώ τον βραχίονά σου τη γενεά πάση τη ερχομένη..."

*Έρχεται η στιγμή που οι ψαλμικοί στίχοι μας αγγίζουν ιδιαίτερα και μιλούν στην ψυχή μας...