Τελικά το πιο αβυσσαλέο και σκοτεινό κομμάτι του σύμπαντος παραμένει η ψυχή του ανθρώπου. Η πολιτιστική εξέλιξη σε όλους τους τομείς είναι επιδερμική, επιφανειακή. Εσωτερικά ο άνθρωπος ελάχιστα έως καθόλου έχει αλλάξει-βελτιωθεί. Και φυσικά παραμένει απρόβλεπτος.
Κλωθογυρνάμε στο σκοτάδι μας, σκουντουφλάμε, νομίζουμε πως ανάβουμε μια σπίθα και χαιρόμαστε. Κι όμως, αν ανοίξουμε τα μάτια μας, θα καταυγαστούμε από Φως Αλήθειας και Αγάπης μέσα στο οποίο ζούμε και κινούμαστε και υπάρχουμε. Φως στην ψυχή του ανθρώπου μπορεί να "ανάψει" μόνο "το Φως το αληθινόν, το Φως του κόσμου", είτε θέλουμε να το αποδεχθούμε είτε όχι, είτε νομίζουμε εμείς με το φτωχό μας μυαλό κάπως αλλιώς. Και φυσικά ο φωτισμός μας είναι προσωπική υπόθεση, προσωπικός αγώνας, προσωπικό "διακύβευμα".Δεν έχει να κάνει με πρωτόκολλα πτήσεων, με νομοθετήματα, με παγκόσμιες στρατηγικές, με ακαδημαϊκά μαθήματα.
(Αφορμές του σχολίου: η τρέλα του "συγκυβερνήτη", η σκληρότητα των συμμαθητών του Βαγγέλη, η απίστευτη ωμότητα του ISIS, τα νεκρά παιδιά μέσα στην κατάψυξη, το ξεκοίλιασμα της εγκύου και όσα άλλα γίνονται καθημερινά γνωστά και μας σοκάρουν).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου