Έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του Ηλία Βενέζη "Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός". Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος και Αντιβασιλέα στα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Ήταν ένας γίγαντας στο σώμα και στην ψυχή. Φορτώθηκε κυριολεκτικά τον πόνο του ελληνικού λαού και τον κουβάλησε σαν άλλος Εσταυρωμένος με αυτοθυσία και πολλή αγάπη. Ίσως επανέλθω κάποια στιγμή με κάποιο άλλο απόσπασμα του βιβλίου. Σήμερα μένω σ' ένα περιστατικό των παιδικών του χρόνων που όπως ο ίδιος έλεγε τον είχε σημαδέψει.
"Την παραμονή μιας Λαμπρής, όταν ο ίδιος ήταν μικρός, έχασαν οι γονείς του ένα άλλο παιδί τους στα είκοσί του χρόνια. Το πένθος τους ήταν βαρύ. Οι χωριανοί της Δορβιτσάς (χωριού της Ηπείρου απ΄όπου καταγόταν), την άλλη μέρα, ανήμερα Λαμπρής, δεν λέγανε να στήσουν το χορό στην πλατεία της εκκλησίας τους, συμπάσχοντας με τον πατέρα του πρόωρα χαμένου παλικαριού. Άκουσε αυτός, ο πατέρας, την ησυχία. Ρώτησε "Γιατί δεν χορεύουν" και του είπαν το γιατί. Τότε ο άντρας αυτός που στα χρόνια δεν ήταν πια νέος, βγήκε από το φτωχικό σπιτάκι του επίσημα, τελετουργικά, ανέμισε το μαντίλι του, φώναξε τους χωριανούς να τον ακολουθήσουν κι έσυρε τον πρώτο γύρο. "Και τι είναι η λύπη για το παιδί το δικό μου μπροστά στη χαρά για την Ανάσταση του παιδιού του Θεού μου;" είπε!!!
Από αυτές τις γερές ρίζες ξεπηδούσε η απλότητα, το θάρρος και η αξιοπρέπεια που επεδείκνυε κάθε στιγμή ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής....".
*Όταν ο Θεός έχει στη ζωή μας την κεντρική θέση, αυτή που Του ανήκει, όλα τα γεγονότα και οι θλίψεις και τα βάσανα και οι καημοί, έχουν άλλη διάσταση. Βιώνονται πιο απαλά, αντέχονται!!!
**Οι γονείς χαρίζουν ως προίκα -θετική ή αρνητική- στα παιδιά τους το βίωμά τους, όχι τα λόγια και τις συμβουλές!!!
"Την παραμονή μιας Λαμπρής, όταν ο ίδιος ήταν μικρός, έχασαν οι γονείς του ένα άλλο παιδί τους στα είκοσί του χρόνια. Το πένθος τους ήταν βαρύ. Οι χωριανοί της Δορβιτσάς (χωριού της Ηπείρου απ΄όπου καταγόταν), την άλλη μέρα, ανήμερα Λαμπρής, δεν λέγανε να στήσουν το χορό στην πλατεία της εκκλησίας τους, συμπάσχοντας με τον πατέρα του πρόωρα χαμένου παλικαριού. Άκουσε αυτός, ο πατέρας, την ησυχία. Ρώτησε "Γιατί δεν χορεύουν" και του είπαν το γιατί. Τότε ο άντρας αυτός που στα χρόνια δεν ήταν πια νέος, βγήκε από το φτωχικό σπιτάκι του επίσημα, τελετουργικά, ανέμισε το μαντίλι του, φώναξε τους χωριανούς να τον ακολουθήσουν κι έσυρε τον πρώτο γύρο. "Και τι είναι η λύπη για το παιδί το δικό μου μπροστά στη χαρά για την Ανάσταση του παιδιού του Θεού μου;" είπε!!!
Από αυτές τις γερές ρίζες ξεπηδούσε η απλότητα, το θάρρος και η αξιοπρέπεια που επεδείκνυε κάθε στιγμή ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής....".
*Όταν ο Θεός έχει στη ζωή μας την κεντρική θέση, αυτή που Του ανήκει, όλα τα γεγονότα και οι θλίψεις και τα βάσανα και οι καημοί, έχουν άλλη διάσταση. Βιώνονται πιο απαλά, αντέχονται!!!
**Οι γονείς χαρίζουν ως προίκα -θετική ή αρνητική- στα παιδιά τους το βίωμά τους, όχι τα λόγια και τις συμβουλές!!!
1 σχόλιο:
Συγκλονιστικό!
Δημοσίευση σχολίου