Μη γένοιτο!

Περιφέρεται στο διαδίκτυο προς άγραν υπογραφών ένα ψήφισμα το οποίο ζητά να μπορούν να μπουν στους ναούς τη Μεγάλη Εβδομάδα οι πιστοί σε αναλογία ένας προς δεκαπέντε τετραγωνικά μέτρα , κάτι ανάλογο με τα super market. Εν πρώτοις το αίτημα μπορεί να φαίνεται λογικό.

Ωστόσο όσο το σκέφτομαι τόσο βεβαιώνομαι πως, στην απίθανη περίπτωση που θα γινόταν δεκτό, θα άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για τις ενορίες μας. Δεν μας φθάνουν όσα στενάχωρα περνούμε, θα φορτωνόμασταν μια ακόμη διχαστική έγνοια: Ποιος θα μπει στο ναό; (Μιλάμε για την Μεγάλη Εβδομάδα που συρρέουν χιλιάδες πιστοί) Αυτός που χρονικά θα προλάβει; Ο τακτικός πιστός που βιώνει πιο πολύ την στέρηση ή ο πιο "άτακτος" που όμως αυτή τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή μπορεί να έχει τεράστια ανάγκη λειτουργικής συμμετοχής; Ο ηλικιωμένος που δεν ξέρει αν θα αξιωθεί να ζήσει άλλο Πάσχα ή ο νεότερος ο φορτωμένος με τόσες έγνοιες που περίμενε το Πάσχα για να αναθαρρήσει η ψυχή του; Και τα παιδάκια δεν θέλουν κι αυτά να συμμετάσχουν; Κι αυτοί που θα περιμένουν απ΄έξω θα φωνάζουν: "Βγείτε εσείς να μπούμε εμείς;" Θα υπάρχουν οι επίτροποι δίκην αστυνομικών και θα ορίζουν την σειρά; Μα η Ακολουθία δεν είναι ψώνια να τα τελειώσω και να φύγω. Θέλω να την παρακολουθήσω ολόκληρη.  Κι ύστερα αρχίζει η φαγωμάρα: "Ο παπάς προτιμάει αυτόν κι εκείνον. Είδες ποιους έβαλε μέσα; Βέβαια, και στην εκκλησία γίνονται διακρίσεις". κτλ. , 

Όσο για τους πιστούς στην αυλή και στον δρόμο..., δεν νομίζω πως θα υπάρχει ούτε ησυχία, ούτε κατάνυξη. Θα γίνει αυτό που γίνεται το βράδυ του Επιταφίου ή της Ανάστασης, πηγαδάκια και αταξία! 

Τρομάζω στην ιδέα και εύχομαι να μην επιτραπεί αυτή η ρύθμιση!!!!

Δεν το λέω ελαφρά τη καρδία. Για μένα η Μεγάλη Εβδομάδα και η Ανάσταση συμπυκνώνουν όλη μου τη ζωή. Κάποια φορά είχα γράψει: "Ας ήταν όλη μου η ζωή μια Μεγάλη Εβδομάδα και μια Ανάσταση! Θα μου ήταν αρκετό!" Δεν θέλω να ξεκολλήσω από τον ναό την Μεγαλοβδομάδα... 

...Φέτος είναι αλλιώς...Θα μείνουμε στο σπίτι από αγάπη! Θα μείνουμε στο σπίτι,  όπως οι άσθενείς, οι καθηλωμένοι στα κρεβάτια τους, οι φυλακισμένοι, οι διωκόμενοι για την πίστη τους, οι εργαζόμενοι σε δουλειές που δεν σταματούν ούτε το βράδυ της Ανάστασης, όπως όλοι αυτοί που ίσως για χρόνια μένουν μακριά από τον ναό τέτοιες άγιες ημέρες. Θα μείνουμε στο σπίτι όχι τεμπελιάζοντας, αλλά συμμετέχοντας θερμά, προσευχητικά. Θα παρακολουθήσουμε τις Ακολουθίες στην τηλεόραση ή στο internet -από τα βάθη της καρδιάς μας θα είμαστε ευγνώμονες και γι' αυτή τη δυνατότητα που μας δίνει η σύγχρονη τεχνολογία, ειδική ευχαριστία στο 4Ε. 

Η στέρηση σίγουρα έχει προκαλέσει πόνο, αλλά ο πόνος μπορεί να είναι ευεργετικός. Αν δεν προσπαθήσουμε να ρίξουμε το φταίξιμο στους δήθεν κακούς πολιτικούς, στους κατά τη σοφή μας γνώμη ανίκανους ιεράρχες κτλ, στους παγκόσμιους συνωμότες, αλλά στη δική μας προσωπική αμαρτία για την οποία ο Θεός επέτρεψε όλη αυτή την πλανητική αναστάτωση, τότε η καρδιά μας η πονεμένη και ταπεινωμένη  θα προσευχηθεί, θα δεηθεί, θα μαλακώσει, θ' ανοίξει και θα δει, θα αντιληφθεί, θα δεχτεί την Αγάπη του Θεού, την άπειρη ευσπλαχνία Του για την οποία υπέρ ημών έπαθε αλλά και ανέστη! Μπορεί αυτή η δοκιμασία να γίνει μοναδική ευκαιρία αληθινού βιώματος! Μπορεί και το εύχομαι και είμαι απολύτως γαλήνια! Κι αν υπάρχει η υπόνοια κάποιας αδικίας εις βάρος των Χριστιανών...

Γαλήνη

Μη φοβάσαι την αδικία.
Δέξου την στο Όνομα Αυτού,
που άδικα δέχτηκε
τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα,
τας δυσεβείς βλασφημίας, τα εμπτύσματα,
το Σταυρό...
Κι ύστερα γαλήνεψε ξαλαφρωμένος.
Χωρίς δικαιώματα.
Χωρίς διάθεση εκδίκησης.
Χωρίς ταραχή.
Με τη βεβαιότητα ότι κέρδισες
ένα τετραγωνικό χιλιοστό του Παραδείσου... (Σ.Κ.)

Η Αγία Παρασκευή, το αγαπημένο μας εξωκλήσι