Μνήμη Ιεράρχου Βασιλείου (με λίγη καθυστέρηση)

Πόσο τον έχουμε ευτελίσει; Δεν υπάρχει πιο παρεξηγημένος και πιο γελοιοποιημένος άνθρωπος ανά τους αιώνες.

Κι όμως ήταν τόσο ξεχωριστός! Ξεχωριστός στο γένος, δηλαδή στην καταγωγή, ξεχωριστός στην ευφυΐα, ξεχωριστός στη μόρφωση, ξεχωριστός στο ήθος, στην αρετή, στην αγωνιστικότητα, στη φιλανθρωπία, στο συγγραφικό έργο, στην αφοσίωσή του στο Χριστό και στην Εκκλησία.

Δεν θα ήταν προτιμότερο αντί να ξεγελάμε τα παιδιά με την ψεύτικη ιστορία του "εμπορικού" Αη-Βασίλη να τους διδάσκουμε την αληθινή μεγαλειώδη ζωή του Μεγάλου Βασιλείου, να τους τον παρουσιάζουμε όπως ήταν, άριστο πρότυπο για όλους μας και ιδιαίτερα για τους νέους μας;

Για να τιμήσουμε λίγο, ελάχιστα, τον Άγιο, ας ανατρέξουμε σε μια ομιλία του, η οποία είναι διαχρονική και στις δύσκολες ημέρες μας θα γίνει, νομίζω, απόλυτα επίκαιρη. Είναι η ομιλία του "προς τους πλουτούντας". Ας ξεχωρίσουμε δυο τρεις φράσεις του κι ας τις κρατήσουμε στην καρδιά μας ως αρχές ζωής.

"Όσον ουν πλεονάζεις τω πλούτω, τοσούτον ελλείπεις τη αγάπη".

"Ο αγαπών τον πλησίον ως εαυτόν ουδέν περισσότερον κέκτηται του πλησίον".

"Πένης εστίν ο πολλών ενδεής. Πολλών δε υμάς ενδεείς ποιεί το της επιθυμίας ακόρεστον.Ουκ ευφραίνει υμάς τα παρόντα τοσαύτα όντα, όσον λυπεί τα ενδέοντα, άπερ αν υμίν ελλείπειν υπόθησθε".

"Ο άδης ουκ είπεν, αρκεί, ουδέ ο πλεονέκτης είπε ποτέ, αρκεί".