Συμεών

Λίγο πριν αποχαιρετήσει αυτόν τον μάταιο κόσμο η άρρωστη μανούλα του ψιθύρισε στον Συμεών, το δεκάχρονο αγόρι της: "Μην ξεχνάς κάθε πρωί να λες στο Χριστό "Κύριε, έλα σήμερα κοντά μου".
Ο Συμεών έκλεισε τα μάτια της μητέρας του κι άρχισε να παλεύει με σκληρή ορφάνια κι ακόμη σκληρότερη φτώχια. Όμως κάθε πρωί τηρούσε την τελευταία της επιθυμία. έκανε το σταυρό του κι έλεγε με μια παράξενη σταθερότητα: ¨Κύριε, έλα σήμερα κοντά μου".
Πέρασαν πολλά δύσκολα χρόνια. Η κάθε μέρα του Συμεών ήταν κόπος και πόνος, αλλά δεν υπήρχε μέρα που να μην καλέσει κοντά του τον Κύριο. Σιγά-σιγά πρόσθεσε στο καθημερινό του πρόγραμμα και μια άλλη σταθερή στιγμή. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθεί έλεγε: "Κύριε, σ' ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου. Σε είδα εκείνη τη στιγμή που μου χαμογέλασε ο γείτονας, ή τότε που με φύλαξες από ένα αυτοκίνητο ή τότε που με κάλεσε ο ιερέας στο συσσίτιο ή στη δυνατή βροχή που μου άνοιξες μια πόρτα". Κάθε μέρα ο Συμεών αναγνώριζε την παρουσία του Κυρίου, την αγάπη Του γι' αυτόν.
Ο Συμεών δεν έκανε δική του οικογένεια. Έζησε μόνος και τώρα βρίσκεται στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Υποφέρει από ανίατη ασθένεια, αλλά είναι χαρούμενος. Κάθε πρωί προσκαλεί κοντά του τον Χριστό και κάθε βράδυ Τον ευχαριστεί γιατί τον επισκέφθηκε. Δεν αισθάνεται μόνος. Μπορεί να περνούν ώρες και μέρες γεμάτες πόνο, μπορεί να μη δέχεται ούτε μία ανθρώπινη επίσκεψη, αλλά αυτός χαμογελά και το πρόσωπό του λάμπει. Δίπλα του είναι πάντοτε ο Κύριος.
Απόψε ο Συμεών σιγοσβήνει. Η ψυχή του ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το κουρασμένο του κορμί. Απόψε ο Συμεών είναι ευτυχισμένος. Ο Χριστός του μίλησε. Του είπε τρυφερά: "Συμεών, για πολλά χρόνια με παρακαλούσες να 'ρθω κοντά σου κι ερχόμουν. Τώρα σε παρακαλώ εγώ να 'ρθεις κοντά μου. Σε προσκαλώ στο φωτεινό μου σπίτι".
Κι ο Συμεών πέταξε κοντά στον αγαπημένο σύντροφό του...