Λάζαρος...

Σ΄ένα βρόμικο πεζοδρόμιο - πιο βρόμικος ο ίδιος- σερνόταν ένας ζητιάνος. Ο κόσμος τον προσπερνούσε αδιάφορα, μάλλον ενοχλημένος. Ένας δυο "ευαίσθητοι" φιλάνθρωποι του πέταξαν κανένα δεκάλεπτο χωρίς καν να τον κοιτάξουν. Τον πλησίασε ένας αδέσποτος σκύλος. Τον μύρισε για λίγο και πήγε να φύγει. Ο ζητιάνος τον τράβηξε μαλακά κι άρχισε να του φιλά τη μουσούδα, το μέτωπο, τα μάτια. Του χάιδεψε την πλάτη τόσο στοργικά! Κι ο σκύλος αυθόρμητα πήρε θέση, ξάπλωσε δίπλα του, απόλυτα αναπαυμένος. Μέσα στο απρόσωπο χάος της πόλης είχε βρει έναν ... άνθρωπο!

*Είδα αυτή τη σκηνή και κατάλαβα γιατί στην παραβολή του πλούσιου και του πτωχού Λαζάρου αναφέρει ο Χριστός ότι τα σκυλιά έγλειφαν τις πληγές του Λάζαρου.