Πευκοδάση

Ταξίδεψα το προηγούμενο διήμερο μέχρι το νότιο άκρο της Σιθωνίας.
Ομορφιά! Η θάλασσα λαμπύριζε, στραφτοβολούσε!




Το βουνό ολοπράσινο, κατάφυτο με τα ωραία πεύκα της Χαλκιδικής τα γερά, τα πανύψηλα. Μοσχοβολούσε ρετσίνι και ξερό πεύκο! Είμαι σίγουρη πως όλοι φέρνετε στο νου σας την εικόνα και την ιδιαίτερη μυρωδιά!



Ήταν μεσημέρι και ήμουν μόνη στο δρόμο.
Και μου μπήκε η εφιαλτική ιδέα: Είναι τόσο απλό να μπει μια φωτιά που θα εξαφανίσει όλη αυτή την ομορφιά, όλο αυτό το πευκόφυτο θαύμα!
Πρώτον: ουδεμία φύλαξη-δεν συνάντησα ούτε μια ομάδα, ούτε ένα παρατηρητήριο δασοπροστασίας!
Δεύτερον: δίπλα απ' το δρόμο, σύρριζα ξεκινούν οι ξερές πευκοβελόνες, τα ξερά χόρτα, κάτι θάμνοι που έχουν απ' την ξέρα του καλοκαιριού στεγνώσει κι αγκαλιά με τους θάμνους τα πρώτα κλαδιά των πεύκων που φυσικά δεν έχουν καθαριστεί και ξεκινούν απ' το έδαφος σερνόμενα κυριολεκτικά πάνω στην εύφλεκτη ύλη που προανέφερα.
Τρίτον: ούτε μία αντιπυρική ζώνη, ούτε ένας δρόμος πάνω στο βουνό!
Κι όταν ξεσπάσει κάποια φωτιά και κατακάψει με μεγάλη ευκολία χιλιάδες στρέμματα, θα τρέχουμε και δεν θα φθάνουμε, θα θρηνούμε, θα κατηγορούμε, θα ψάχνουμε για εμπρηστές!!!!



Κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού τα όμορφα δάση μας! Η απορία μου είναι πώς ακόμα υπάρχουν ακόμη κι αυτά τα ελάχιστα!