Υπάρχει ο πόνος του πρόσκαιρου αποχωρισμού, αλλά υπερτερεί η βεβαιότητα της Αναστάσεως, η προσμονή της αιωνιότητας, η χαρά της ολοκλήρωσης του βίου με την πληροφορία του καλού αγώνος.
"Τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα..."
Με το "Χριστός ανέστη" και το αναστάσιμο απολυτίκιο "Ότε κατήλθες προς τον θάνατον η ζωή η αθάνατος" προπέμψαμε τον αγαπημένο μας κ. Αντώνη ο οποίος αναπαυόταν γλυκύτατος, ως ωραίος κάλλει στη νεκροκλίνη του.
Και η ανθρώπινη δικαίωση ήρθε από το πλήθος των νέων ανθρώπων που προσήλθαν με λαχτάρα στην ακολουθία. Δάσκαλοι και μαθητές που τον θυμούνται με ευγνωμοσύνη και αγάπη ήταν εκεί για τον αποχαιρετισμό. Όλοι με δυνατές, θερμές, ευγνώμονες αναμνήσεις.
Πάντας ημάς συνήγαγεν ο φίλτατος Αντώνιος. Βρεθήκαμε στο ναό της Αναστάσεως συνάδελφοι και συνεργάτες που είχαμε πολλά χρόνια να ιδωθούμε. Συναντήσαμε και μαθητές που τους αφήσαμε μικρά παιδιά και τώρα είναι φοιτητές ή τελειωμένοι επιστήμονες.
Η σύναξη στον "καφέ" ήταν ένα χαρούμενο σμίξιμο ανθρώπων αγαπημένων που βρέθηκαν μαζί μετά από χρόνια!
Αλήθεια πόση χάρη και Χάρη έχει και σκορπά ακόμη και άπνους ο άνθρωπος του Θεού!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου